บทที่ 2 พี่น้องข้าต้องอยู่ให้ห่างไกลจากตัวหายนะ (3/4)

           ก่อนที่โจวเลี่ยงรุ่ยจะเข้าใจในเวลาต่อมาถึงคำของนางที่บอกให้เขาอดทน ที่แท้คุณหนูผู้มีใบหน้างดงามก็มือหนักเช่นนี้

           

            ด้านสตรีซุกซนนั้นเอาแต่นั่งมองพี่สาวที่กำลังช่วยทำแผลให้บุรุษที่ตนหมายตาจะให้เป็นพี่เขยอยู่ไกลๆ

            “สมหวังดั่งใจแล้วนะเยว่เอ๋อร์” เสียงทุ้มของบุรุษที่ดังขึ้นดึงความสนใจให้นางหันไปมอง

            ‘หล่อวัวตายควายล้ม หล่อไม่บันยะบันยัง รูปงามยิ่งกว่าเทพเซียน พ่อแม่ปั้นมาอย่างไรลูกถึงได้ออกมาหน้าตาเช่นนี้’ อวี้ซีเยว่ตกตะลึงในทันทีเมื่อหันมาแล้วเห็นสหายของพี่ชายกำลังยืนมองนางด้วยรอยยิ้มกริ่ม

            ‘หรือแท้จริงเขาจะเป็นเทพเซียนแปลงกายมากันนะ’ บุรุษผู้นี้หล่อเหลาจนนางไม่รู้จะบรรยายออกมาอย่างไร ตอนไม่ยิ้มว่ารูปงามแล้ว แต่พอยิ้มนี่สามารถล่มแคว้นได้เลย หน้าตาดีจนสตรีอย่างนางรู้สึกอับอาย

            มิน่าล่ะ แม่นางเอกดอกบัวขาวถึงได้เอ่ยปากขอให้สอนยิงธนูทั้งๆ ที่ตนเองก็ยิงเป็น แท้จริงคงอยากให้ท่าพระเอกผู้นี้

            แต่ก็น่าเสียดายบุรุษรูปงามเช่นนี้ ไม่น่าจะได้ครองคู่กับสตรีที่ดีแต่หน้าตาอย่างเฟินฮุ่ยเหมย ช่างน่าเสียดาย

            “เย่วเอ๋อร์ เย่วเอ๋อร์...ซีเยว่” หยางเฟยฉีส่งเสียงเรียกสตรีที่มองหน้าเขาแล้วอ้าปากค้างอย่างไม่คิดรักษามารยาท

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพียงตกตะลึงในความรูปงามของท่านมากไปหน่อย” พอนางกล่าวจบเขาก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง

            สตรีผู้นี้ช่างซื่อตรงจนน่าเอ็นดู...

            “ถ้าเจ้าชอบให้พี่ยิ้ม พี่จะยิ้มให้เจ้าบ่อยๆ ดีหรือไม่”

            “ดี...เอ้ย! ไม่ดีเจ้าค่ะ” ข้าเพิ่งอายุสิบสี่ ยังไม่ผ่านการปักปิ่น ท่านอย่าคิดมาล่อลวงข้านะเจ้าคะ เพราะข้าไม่ใช่นางเอกของท่าน

            “เหตุใดถึงไม่ดี เจ้าไม่ชอบให้พี่ยิ้มหรือ” ใบหน้าราวกับรูปสลักของเทพเซียนนั่นยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่

            “ก็...ก็ชอบเจ้าค่ะ เพียงแต่ท่านควรไปยิ้มให้กับสตรีที่ท่านพึงใจจะดีกว่าเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นหรือ”

            ยังไม่หยุดยิ้มอีก...

            “เอาล่ะ พี่ไม่แกล้งเจ้าแล้ว ว่าแต่สมหวังดั่งใจเจ้าแล้วใช่หรือไม่” กล่าวจบก็หันไปมองสตรีที่กำลังทำแผลให้บุรุษ

            “ทะ...ท่านหมายถึงเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ” นางมองต้นไม้ มองท้องฟ้ากลบเกลื่อน

            “ว่าที่พี่เขยของเจ้า ผู้ตรวจการโจว”

            “มีคนรู้ทันจนได้ ข้าเล่นงิ้วได้ไม่แนบเนียนจริงๆ”

            “อืม” เพราะนางสามารถรั้งสายตาของเขาให้มองได้ตลอด เขาจึงสังเกตเห็นทุกอย่าง ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น รอยยิ้มของเขาเหตุใดถึงเผยออกมาทุกครั้งยามมองสตรีซุกซนนางนี้

            “ท่านรู้ก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แต่ช่วยข้าปิดเป็นความลับด้วยนะเจ้าคะ”

            “อยากให้พี่ช่วยเหลือ ก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน”

            “ท่านอยากได้อันใดเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน” อวี้ซีเยว่ลุกยืนขึ้นพลางใช้มือปัดดินที่เปื้อนอาภรณ์

            “ตอนนี้พี่ยังคิดไม่ออก เอาไว้ค่อยบอกเจ้าภายหลัง”

            “เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ อย่าลืมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะเจ้าคะ” นางยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาเพื่อเอ่ยย้ำอีกครั้ง

            “อะ อืม” เมื่อเห็นเขาตอบรับนางก็อมยิ้มแล้วเดินกลับไปนั่งรอในรถม้าตน

           

            หลังจากทำแผลเสร็จอวี้ลู่หมิงที่ไปเดินสำรวจรอบๆ กลับมาก็มอบหมายให้ผู้คุ้มกันบังคับรถม้าไปส่งผู้ตรวจการโจวที่จวน ส่วนพวกตนก็พากันกลับจวน

            “เอ๊ะ! ที่ข้างๆ จวนเราจะมีคนมาอยู่แล้วหรือเจ้าคะ” นางหันไปถามพี่สาว

            “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

            “เอาไว้ข้าค่อยถามท่านแม่ก็ได้เจ้าค่ะ” นางหันไปมองช่างไม้ที่กำลังสร้างจวนก่อนจะเลิกสนใจเมื่อเห็นมารดากำลังเดินออกมาต้อนรับ

            “กลับมากันแล้วหรือลูกๆ”

            “คารวะท่านน้าขอรับ”

            “ตามสบายจ้ะเฟยฉี”

            “หิวกันหรือไม่ แม่เตรียมอาหารไว้ให้พวกเจ้าหลายอย่างเลย เฟยฉีอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับจวน”

            “เอาไว้คราวหน้านะขอรับ พอดีข้ามีเรื่องต้องไปทำต่อ ต้องขออภัยท่านน้าที่เสียมารยาท”

            “มิเป็นไรๆ แต่งานเลี้ยงต้อนรับลู่หมิงเจ้าต้องมานะ”

            “ขอรับ ข้ามาแน่นอนขอรับ”

            “เช่นนั้นก็ไปเถิด”

            “ข้าลานะขอรับ พี่ไปก่อนนะซีเยว่” เขาบอกลามารดานางก่อนจะหันมาบอกลานาง

            เมื่อเห็นหยางเฟยฉีขึ้นควบม้าและขี่จากไป ทั้งสี่คนก็กลับเข้าจวน

            ‘โชคดีที่พี่ใหญ่ไม่สงสัยอะไร’ นางลอบถอนหายใจเมื่อแผนการผูกวาสนาด้ายแดงของพี่สาวและว่าที่พี่เขยยังคงถูกเก็บเป็นความลับ