บทที่ 5 เสื้อคลุมเจ้าปัญหา (1/4)

                                                                                 5

                                                                    เสื้อคลุมเจ้าปัญหา

            เสียงของบ่าวรับใช้ที่เริ่มทำหน้าที่ของตนตั้งแต่เช้าเป็นดั่งเสียงปลุกให้นางตื่นขึ้น ฤดูกาลเริ่มผันผ่านอากาศเย็นลงทำให้นางยังไม่ยอมลุกจากเตียง ดวงตาเมล็ดซิ่งกะพริบปริบๆ ก่อนจะพลิกตัวไปมาด้วยความเกียจคร้าน

            การเป็นแก้วตาดวงใจของตระกูลช่างดีไม่น้อย แม้จะมีมารดาคอยดุด่า แต่ก็ไม่อาจจะทำอันใดได้มากกว่านั้นเพราะบิดา พี่ใหญ่และพี่รองต่างช่วยกันปกป้องและปกปิดการกระทำของนาง

            ‘อุ่นจัง นอนอีกสักหน่อยดีหรือไม่นะ’

            “ตื่นแล้วก็ลุกมาจิบชากับพี่สักหน่อยเถิด” เสียงทุ้มไร้ที่มาที่ไปของใครบางคนทำให้นางรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

            “พี่เฟยฉี ท่านปีนหน้าต่างเรือนข้าอีกแล้วนะเจ้าคะ แล้วนี่ท่านมาทำอันใดแต่เช้า”

            “พี่เอามาคืนตามที่รับปากแล้ว เจ้าก็ลุกมาจิบชากับพี่สักหน่อยเถิด”

            “ไม่เอาเจ้าค่ะ ข้าหนาว หนังสือท่านวางไว้บนโต๊ะนั่นเถิดเจ้าค่ะ” กล่าวจบนางก็ทำท่าจะล้มตัวลงนอน

            “แค่นี้ก็ไม่หนาวแล้ว” เขากล่าวก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งรั้งตัวนางเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ปลดเสื้อคลุมออกจากกายตนแล้วคลุมเสื้อลงบนตัวนาง ก่อนจะก้าวเท้าถอยห่าง

            ใบหน้าหวานซับสีระเรื่อพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น เพราะกลัวใจตนจะหวั่นไหวนางจึงทำท่าจะปลดเสื้อคลุมคืนหากไม่ได้ยินเสียงดุของเขา

            “หากปลดเสื้อคลุมพี่ออก พี่จะบอกลู่หมิงว่าเจ้ากำลังจะพยายามผูกด้ายแดงให้กับผู้ตรวจการโจวกับอวี้ลู่เสียน”

            ‘ข้าอยากกัดคอบุรุษผู้นี้จริงๆ’

            “ลุกขึ้นมาจิบชากับพี่เถิด”

            “เจ้าค่ะ” ปฏิเสธได้ด้วยหรือ

            ร่างเล็กก้าวเท้าลงจากเตียงโดยมีเสื้อคลุมของเขาคลุมอยู่แต่เนื่องจากขนาดตัวที่ต่างกันมากเสื้อตัวนี้จึงแทบจะห่อนางเอาไว้ได้ทั้งตัว

            “อ๊ะ!” นางเผลอเหยียบชายเสื้อคลุมที่ยาวเกินตัวนางไปมากจนเกือบจะจุมพิตพื้น โชคดีได้เขาช่วยรั้งตัวเอาไว้

            “เอาไว้พี่จะหาเสื้อคลุมที่พอดีตัวมาให้” เสียงที่กล่าวนั้นช่างแผ่วเบาแต่นางที่อยู่ใกล้ชิดถึงเพียงนี้จะไม่ได้ยินได้อย่างไร

            “ไม่รบกวนพี่เฟยฉีเจ้าค่ะ จริงๆ ข้ามีเสื้อคลุมมากมายเพียงแต่มันอยู่ในหีบหลังฉากกั้น”

            “ไปจิบชากันเถิด” เขาประคองนางไปนั่งก่อนจะปล่อยมือแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆ

            “เตาอุ่นชา?”

            “ที่พี่รับปากจะเอามาให้เจ้าไว้ใช้ ต่อจากนี้เจ้ามีเตาอุ่นชาแล้วหากพี่บังเอิญหลงทางมา หวังว่าจะได้จิบชาคลายหนาวจากเรือนเจ้า”

            “พี่เฟยฉี ท่านหลงทางจึงเข้าเรือนผิดหรือแท้จริงแค่อยากมาเที่ยวเล่นเรือนข้ากันเจ้าคะ”

            “เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า”

            ‘ก็ไม่รู้ ถึงได้ถาม เหตุใดถึงย้อนถามข้าอีก’ นางคิดพลางยกชาที่เขารินให้ขึ้นจิบ

            “ชานี่!” รสชาติดี

            “ชอบหรือไม่ นี่เป็นชาที่มารดาพี่เพิ่งส่งมาให้”

            ชาที่เหมาะแก่สตรีวัยใกล้ออกเรือน เพราะจะทำให้ผิวพรรณงดงามเปล่งประกาย ทั้งยังช่วยปรับร่างกายให้ส่วนที่ควรจะมีเพิ่มมากขึ้น ค่อยๆ บำรุงไปทีละน้อย จะได้เต็มไม้เต็มมือ

            “ชอบเจ้าค่ะ รสชาติดี จิบง่ายกว่าชาที่จวนข้า”

            “หากเจ้าชอบเช่นนั้นพี่จะเอามาให้อีก พี่ต้องไปแล้ว วันนี้อากาศเย็นลงมากอย่าได้ออกไปซุกซนข้างนอก”

            “เจ้าค่ะ” นางรีบรับคำพลางคิดว่าหากเขากลับไปแล้วนางจะกลับไปนอนอ่านหนังสือซุกตัวอยู่บนที่นอน

            “อีกไม่นานแม่ทัพหนุ่มจะสังหารคู่หมั้นที่คอยทำร้ายคุณหนูเมิ่ง เมื่อหมดอุปสรรคทั้งสองก็จะได้ครองคู่ มีบุตรชายหญิง ในเรือนหลังของแม่ทัพหนุ่มมีเพียงคุณหนูเมิ่งเพียงผู้เดียวไร้ฮูหยินรองหรืออนุฯ ให้ฮูหยินของตนต้องเสียใจ” กล่าวจบเขาก็กระโดดหายออกไปทางหน้าต่าง

            “หยางเฟยฉี! ท่านกล้าดีอย่างไรถึงเล่าให้ข้าฟังก่อน” นางยังอ่านไม่ถึงตอนนั้น เหตุใดถึงมาเล่าให้ฟังก่อน อยากอ่านก็อ่านไปสิ แต่อย่ามาเล่าให้ข้าฟังจะได้หรือไม่ ข้าอยากอ่านด้วยตัวเอง

              แม้จะอยากตะโกนออกไปสุดเสียงแต่ทว่าหากทำเช่นนั้นทั้งจวนคงจะรู้ว่าสหายของพี่ใหญ่ลอบปีนเข้าเรือนนาง นางจึงได้แต่ตะโกนเสียงเบาแล้วเอ่ยเสียงลอดไรฟันอย่างพยายามอดกลั้น

            “คุณหนูเจ้าคะ ตื่นแล้วหรือยังเจ้าคะ” เสียงของสาวใช้คนสนิทดังขึ้นที่หน้าประตู

            “อืม”

            “วันนี้อากาศเย็นลงมาก เสื้อคลุมที่บ่าวเตรียมไว้...คุณหนูท่านไปเอาเสื้อคลุมนั่นมาจากที่ใดหรือเจ้าคะ”

            “มีคนลืมเอาไว้ เจ้าอย่าได้ซักไซ้ข้าเลย เอาไปเก็บเถิดแล้วเอาเสื้อคลุมของข้ามาให้ที” นางตอบพลางปลดเสื้อคลุมให้สาวใช้