บทที่ 4 บังเอิญหรือตั้งใจ (4/4)

            “นี่ท่านปีนเข้าจวนอวี้อีกแล้วหรือเจ้าคะ เหตุใดไม่เดินเข้าทางประตูจวนล่ะเจ้าคะ”

            “พี่มักเหนื่อยง่ายหากจะต้องเดินอ้อมไกล”

            “เดินอ้อม? กล่าวราวกับว่าอยู่จวนข้างๆ” นางเอ่ยประโยคหลังเสียงเบา

            “เจ้าเข้าใจถูกแล้ว จวนพี่อยู่ข้างๆ จวนเจ้า และเรือนเจ้าก็อยู่ติดกับเรือนพี่ แค่เพียงกำแพงกั้น”

            “ท่าน...อย่าบอกว่าคหบดีผู้ร่ำรวยที่สร้างจวนเสร็จอย่างรวดเร็วคือท่าน”

            “พี่ไม่ได้ร่ำรวยอันใดมาก แต่ก็สามารถเลี้ยงสตรีสักคนให้อยู่สุขสบายชั่วชีวิตได้ เจ้าสนใจหรือไม่”

            “ที่แท้เป็นท่านนี่เอง แล้วเหตุใดท่านไม่บอกกล่าวพวกข้า” เมื่อได้ยินเช่นนี้นางเข้าใจแล้วล่ะว่าเหตุใดทุกครั้งที่เขาใช้วิชาตัวเบาลอบเข้าจวนอวี้ จะต้องมาโผล่ที่เรือนของนางทุกครั้ง

            “พี่อยากทำให้คนตระกูลอวี้ประหลาดใจ”

            “แล้วนี่ท่านมีเรื่องด่วนอันใดกันเจ้าคะ ถึงได้ปีนเข้าจวนข้ายามวิกาลเช่นนี้”

            “พี่ลืมของสำคัญเอาไว้ที่เรือนของลู่หมิง จึงกลับมาเอา”

            “เช่นนั้นก็เชิญท่านตามสบายเจ้าค่ะ เรือนของพี่ลู่หมิงอยู่ทางใดท่านน่าจะจำได้แล้ว”

            “บอกตามตรงพี่ยังหลงลืมอยู่บ้าง” หยางเฟยฉีกล่าวพลางทรุดตัวนั่งลงบนโต๊ะก่อนจะรินน้ำชาแล้วยกจิบให้ชุ่มคอ

            “เช่นนั้นท่านจะให้ข้านำทางหรือเจ้าคะ”

            “มิจำเป็น พี่ขอแค่นั่งพักจิบชา และครุ่นคิดถึงทางไปเรือนของลู่หมิง ประเดี๋ยวนึกออกพี่จะไปเอง น้ำชากานี้เย็นชืดแล้ว ในห้องเจ้าควรมีเตาอุ่นชา”

            ‘ก็ข้าอ่านนิยายจบ ข้าก็จะเข้านอนแล้ว ใครจะคิดว่าท่านจะมาจิบชาในเรือนนอนข้ากลางดึกกันเล่า’

            “พรุ่งนี้พี่จะให้คนนำเตาอุ่นชามาให้”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ” ในเมื่ออยากให้นางก็แค่รับไว้ ไม่เสียหายอันใด

            “เช่นนั้นเจ้าเข้านอนเถิด พี่ต้องไปแล้ว”

            “เชิญเจ้าค่ะ” นางกล่าวอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะกางหนังสือเพื่ออ่านต่อ

            ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้สตรีที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงก่อนจะยื้อแย่งหนังสือในมือมาถือเอาไว้

            “หนังสือเล่มนี้ พรุ่งนี้เช้าพี่จะให้คนเอามาคืนให้ เจ้าควรเข้านอนได้แล้ว”

            “นี่ท่าน...”

            “หากยังดื้อรั้น พี่จะนั่งเฝ้าจนกว่าเจ้าจะหลับ” ดวงตาดำของเขาที่จับจ้องนางฉายแววจริงจัง

            “แต่ข้ายังอ่านไม่จบ” ใจจริงอยากจะกล่าวออกไปว่า เขาไม่ใช่พี่ชายหรือบิดานาง เหตุใดถึงต้องมาบังคับนางเช่นนี้

            “เยว่เอ๋อร์ เด็กดีของพี่ เข้านอนได้แล้ว” น้ำเสียงของเขาทวีความอ่อนโยนยิ่งกว่าเดิม

            ‘บรื๋อ...ขนลุก’ นางยกมือลูบต้นคออย่างแนบเนียน

            “ข้าเข้านอนก็ได้เจ้าค่ะ แต่ต้องเป็นหลังจากท่านคืนหนังสือให้ข้า”

            “พี่เริ่มง่วงแล้ว หากเยว่เอ๋อร์ยังไม่ยอมเข้านอน เกรงว่าพี่คงต้องขอยืมเตียงของเจ้าเป็นที่หลับนอนในคืนนี้”

            “ข้าไม่เอาหนังสือตอนนี้ก็ได้ แต่พรุ่งนี้ท่านต้องให้คนรีบนำมาให้ข้าแต่เช้านะเจ้าคะ”

            ยอมแพ้ก็ได้ ใครใช้ให้นางเป็นแค่ตัวประกอบกันเล่า รังสีแห่งความกดดันและการต่อรองจะสู้พระเอกลูกรักของนักเขียนได้อย่างไร

            “ได้ หนังสือเล่มนี้จะถูกส่งถึงมือเจ้าทันทีที่เจ้าตื่นนอน” กล่าวจบเขาก็เก็บหนังสือเข้าอกเสื้อ

            “เช่นนั้นข้านอนก็ได้เจ้าค่ะ” เมื่ออีกฝ่ายรับปากนักหนา นางที่ไม่รู้เพราะเหตุใดต้องเชื่อฟังสหายของพี่ชายผู้นี้ด้วย ก็ทำท่าจะลงจากเตียงเพื่อไปดับไฟ

            “เจ้ากลับไปนอนเถิด พี่จะดับไฟให้เอง” เขากล่าวพลางดันตัวนางให้ลงนอน

            “เอ๊ะ! นั่นตัวอะไร” คำกล่าวที่ออกมาจากปากของหยางเฟยฉีทำให้นางตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ และที่นางตกใจไม่ได้เป็นเพราะคำกล่าวของเขา แต่นางตกใจเพราะการกระทำของเขาต่างหาก

            ทันทีที่เขากล่าวประโยคนั้นจบ บุรุษผู้นี้ก็เคลื่อนใบหน้าที่งามจนเทพเซียนยังอายผ่านใบหน้านางไปเพื่อมองหาตัวอะไรที่เขาสงสัย แต่สิ่งที่ทำให้นางต้องหัวใจเต้นแรงก็คือ ริมฝีปากเขาพาดผ่านใบหน้านางไปในระยะประชิด จมูกโด่งเป็นสันนั่นแตะโดนแก้มเนียนนางอย่างกลายๆ ลมหายใจร้อนของเขาทำให้ผิวกายนางร้อนผ่าว

            ตูม เสียงอะไรบางอย่างแตกกระจายอยู่ในหัวนางเมื่อริมฝีปากของเขาแตะลงบนหน้าผากเนียน ด้วยความตกใจนางจึงเผลอจ้องตาเขา ก่อนจะเห็นว่าแท้จริงเขาเอาแต่มองหาตัวอะไรสักอย่างจึงไม่ทันระวังและเผลอกินเต้าหู้นางอย่างไม่ได้ตั้งใจ

            “พี่คงตาฝาดเห็นแมลงสาบวิ่งเข้าซอกเตียงของเจ้า”

            “มะ มะ แมลงสาบหรือเจ้าคะ”

            “อืม แต่พี่น่าจะตาฝาด เจ้าเข้านอนได้แล้ว พี่จะดับไฟให้”

            “เจ้าค่ะ”

            “ฝันดีนะเยว่เอ๋อร์” บุรุษรูปงามกล่าวก่อนจะใช้วิทยายุทธ์ดับเทียนทั้งสี่เล่มที่อยู่ห่างกันในคราวเดียว

            ท่ามกลางความมืดบุรุษที่เข้ามาทางหน้าต่างก็กลับออกไปทางเดิมพร้อมกับปิดหน้าต่างให้ เขาจากไปพร้อมรอยยิ้มที่สามารถทำให้สตรีลุ่มหลงได้

            วันนี้กำไรช่างดีงาม...

            ส่วนคนที่ถูกบังคับให้นอนบัดนี้ ใบหน้าแดงก่ำหัวใจดวงน้อยยังคงเต้นระรัวกับสัมผัสที่ไม่ได้ตั้งใจจากบุรุษรูปงาม แม้จะกล่าวว่าตนเป็นวิญญาณมาจากโลกที่เจริญก้าวหน้าแล้ว แต่ทว่าเรื่องเกี่ยวกับบุรุษสตรีนางช่างอ่อนหัดยิ่ง

            ‘อย่าได้หลงใหลเสน่ห์ของพระเอกเชียวนะ เขาเป็นของนางเอกอย่างเฟินฮุ่ยเหมย ไม่ใช่ตัวประกอบอย่างข้า’ หากพลั้งเผลอนางคงมิแคล้วต้องกลายเป็นนางร้ายที่มีจุดจบไม่สวยงาม

            ในเมื่อสามารถดึงพี่ใหญ่และพี่รองไม่ให้เข้าใกล้คำว่าตัวร้าย นางไม่มีทางจะผลักทุกคนให้เดินไปถึงจุดจบที่น่าอนาถนั่น

            ‘ท่านถูกกำหนดแล้วให้เป็นคู่วาสนาด้ายแดงของตัวฉิบหาย อย่าได้คิดมาทำให้ข้าหวั่นไหวเชียว’