ตอนที่ 2 เกิดใหม่อีกครั้งเวลาก็ผ่านไปสามปี 

ตอนที่ 2 เกิดใหม่อีกครั้งเวลาก็ผ่านไปสามปี 

          รถม้าจวนหงอี้กงเคลื่อนผ่านพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบา

          “นี่...รู้ไหมฮูหยินหงอี้กง  จัดหาอนุให้กับท่านหงอี้กงอีกแล้วนะ  ...ได้ยินว่าเป็นเด็กสาววัยแรกแย้มงดงามที่สุดที่หอซิงเซียงอุตสาหามาได้  แต่จวนหงอี้กงก็ยังมาแย่งคนไป”

          “จริงหรือ”  น้ำเสียงที่เอ่ยถามดูตื่นเต้นประหลาดที่สุด ทำให้คนเล่ายิ่งรู้สึกสนุกอยากเล่าต่อ

          “แน่นอน...ข้าได้เห็นกลับตา ว่าไปแล้วก็อิจฉาหงอี้กงยิ่งนัก  ได้ฮูหยินที่ใจกว้างดั่งมหาสมุทรเช่นนี้ หากเป็นข้าก็อยากจะกลับเรือนทุกวัน”

          “คริ คริ”  เสียงสตรีผู้หนึ่งหัวเราะขบขันพลางกล่าว

          “ท่านมีเงินเลี้ยงพวกนางหรือข้าได้ยินว่า ฮูหยินหงอี้กงใช้เงินเดือนละหลายหมื่นตำลึงหมดไปกับอาภรณ์เครื่องประดับของเหล่าอนุเชียวนะ”

          บุรุษผู้นั้นรู้สึกเสียหน้าระคนละอาย  ตอนนี้แค่นี้ภรรยากับบุตรสองคนก็แสนอัตคัดจะมีปัญญาที่ไหนไปเลี้ยงอนุเพิ่ม

บุรุษผู้หนึ่ง  หมุนจอกชาในมือไปมาคิดไปแล้วก็แปลกใจดูเหมือนว่า  อยู่ ๆ เขาก็ตัดใจจากกู้เฉียวจิงได้  

จวนหงอี้กง

ในส่วนฮูหยินอันดับหนึ่งที่ทุกคนให้ตำแหน่งมา

          “ฮื้อ ฮื้อ  ท่านไปไหนมา  ทำไมจนปานนี้ถึงได้พึ่งโผล่มา  ข้ารอท่านมาตั้งนาน จิตใจร้อนรนไปหมด กลัวว่าชาตินี้จะไม่ได้ตอบแทนท่าน” 

          หวังเว่ยซินนั่งฟังกู้เฉียวจิงร่ำไห้คร่ำครวญอย่างมีน้ำอดน้ำทน  ฟังนางตัดพ้อไปหลายประโยค  ก็อยากจะบอกว่า

          ช่วงเวลาของท่านผ่านไปหลายปี  แต่ของข้ายังไม่เต็มวันด้วยซ้ำ   แต่เอาเถอะให้นางร้องไปก่อน

          ผ่านไปเกือบชั่วยามกู้เฉียวจิงถึงได้สงบ นางปาดน้ำตาเอ่ยถาม   “ชาตินี้  พี่สาวท่านมีนามว่าอะไร”

          หวังเว่ยซินลอบถอนหายใจ  ในที่สุดก็ได้พูดคุยกันเสียที 

          “หวังเว่ยซิน...ข้าพึ่งเกิดใหม่เมื่อวาน...วันนี้จึงได้มาที่นี่”

          กู้เฉียวจิงเบิกตากว้าง ตอบ “ท่านหายไปเกือบสามปีเต็มแล้ว...ข้าเกือบถอดใจไปขโมยเงินท่านมาใช้แล้วนะ”

จากนั้นกู้เฉียวจิงก็หยิบยาหอมออกมา   พร้อมส่งให้หวังเว่ยซินหนึ่งขวด  พูดขึ้น “เช่นนั้น คงเป็นข้าที่ต้องเล่าเรื่องราวให้ท่านฟังสินะ  เช่นนั้นเราไปนั่งที่ศาลากลางสวนดอกท้อของท่านเถอะ  ที่นั่นสวยงามมาก ๆ”

หวังเว่ยซินพยักหน้าพลางสูดดมยาหอมไป 

หลังจากบ่าวไพร่จัดวางอาหารว่างและชาเสร็จ  กู้เฉียวจิงก็ไล่พวกนางออกไป ยกจอกชารินให้หวังเว่ยซินพลางพูดขึ้น

“ตอนนี้ซือจื่อ อายุจะแปดขวดแล้ว  ไปเรียนที่สำนักศึกษาและพักที่นั่นรวมกับเพื่อนร่วมเรียน  ทุกคนต่างยกย่องว่าเขาเป็นเลิศทั้งในบู๊และบุ๋น นับว่าเป็นอัจฉริยะที่จะพบพานได้ในร้อยปี”

หวังเว่ยซินเอ่ยถาม  “แล้วเขารู้สึกแปลกใจหรือไม่ที่มารดาเปลี่ยนไป”  หญิงสาวพยักหน้าตอบ   “ซือจือเข้าใจว่าข้าพยายามเข้มแข็ง  พอคืนดีกับเสิ่นเยี่ยหงก็กลับมาเป็นมารดาที่อ่อนโยนเช่นเดิม”  เมื่อเอ่ยถึงกู้ซวินแววตาของทั้งสองก็ทอประกายอบอุ่น

“เป็นเช่นนี้  นับว่าดีเหลือเกิน”

“ใช่เจ้าค่ะ...ข้าต้องขอบคุณท่านมากจริง ๆ ทั้งชีวิตนี้ข้าเป็นหนี้ท่านไม่รู้ว่าจะตอบแทนอย่างไรถึงจะสาสม”

“หากเจ้ายังพูดเรื่องบุญคุณอีกข้าจะไปแล้วนะ”  หวังเว่ยซินเอ่ยตัดบทขึ้น

“อ่ะ...ไม่แล้ว..ไม่แล้ว  ข้าไม่พูดแล้ว”

หวังเว่ยซินหรี่ตามองแล้วเอ่ยถาม  “แล้วเกาเหยาชุน นางได้สร้างปัญหาอะไรหรือไม่”  

กู้เฉียวจิงส่ายหน้า  “ไม่เลย  นางปรับปรุงตัวดีมากรับผิดชอบงานในจวนทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย...มีงานข้าก็ได้นางแนะนำ  นางไม่เอาข้าไปขายนอกจวนด้วย  ตอนแรกข้าก็คิดว่านางทำไปเพราะถูกท่านพี่จับตา  พอผ่านไปสักระยะรู้สึกว่านางสำนึกผิดจริง..ข้าสงสารนางจึงขอร้องท่านพี่ไปหานางบ้าง...ท่านรู้ไหมนางตั้งครรภ์  แต่ว่า...ทั้งที่นางดูแลอย่างดี  เด็กคนนั้นเกิดมาให้นางชื่นใจไม่กี่วันก็จากไป..ข้าเห็นนางร้องไห้ปริ่มใจจะขาด  ความแค้นที่มีก็สลายหายไปหมดเลย” 

“เวรกรรมแท้ ๆ” แววตาหวังเว่ยซินทอประกายเห็นใจ

“แต่สวรรค์ยังให้โอกาสนาง...ท่านพี่เองก็เห็นใจนางไปหานางบ่อยขึ้น  นางจึงได้ตั้งครรภ์อีกครั้ง  ตอนนี้เด็กคนนั้นก็อายุขวบกว่าแล้ว”

ความแค้นลืมได้ย่อมเป็นเรื่องนี้  เห็นกู้เฉียวจิงพูดแบบปลอดโปร่งหวังเว่ยซิงก็เชื่อแล้วว่านางปล่อยวางได้จริง  มีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมา

“เจ้าให้เกาเหยาชุนตั้งครรภ์ได้  คงมิใช่อนุญาตให้เหล่าอนุตั้งครรภ์ได้กระมัง”

กู้เฉียวจิงยิ้มแป้น  “ข้าเป็นฮูหยินเอก มิควรใจแคบ จะต้องช่วยหงอี้กงขยายวงศ์ตระกูล”

หวังเว่ยซินพยักหน้า  นางยอมรับนางไม่เข้าใจสตรียุคโบราณจริง ๆ “แล้วตอนนี้ เจ้าเป็นแม่ลูกกี่คนแล้ว”

สำหรับคนอื่นเรื่องนี้อาจจะกระอักกระอ่วนใจ  แต่สำหรับกู้เฉียวจิงนับว่าเป็นความภาคภูมิใจเพราะเหล่าอนุล้วนดีกับนาง  ดั่งพี่สาวน้องสาวกันจริง ๆ  นางตอบอย่างยินดี

“บุตรชาย  7 คน บุตรสาว 5 คน  ตอนนี้พวกเขาคงอยู่เรือนหลักวุ่นวายกันอยู่ที่นั้น ท่านจะไปดูหรือไม่”

หวังเว่ยซินส่ายหน้า“ไม่เป็นไร  เห็นเจ้าเบิกบานข้าก็ดีใจ” 

“ในเด็กกลุ่มนี้  ซูเวยนับว่าเป็นพี่ใหญ่  นางค่อนข้างยิ่งใหญ่เชียวล่ะ  เวลาคนเรียกพี่รอง พี่รอง นางจะเชิดคอขึ้นเล็กน้อย”

นินทาบุตรนับว่าเป็นความบันเทิงที่พูดไม่หยุด

หวังเว่ยซินนั่งฟังกู้เฉียวจิงพูดจนตะวันคล้อยต่ำ  นางจึงพูดขึ้น  “ข้าต้องไปแล้ว”

กู้เฉียวจิงกุมมือนางขึ้นมาแล้วถาม  “ท่านจะมาหาข้าอีกเมื่อไร”

“ข้าจะไปรับมารดาและน้องชายมาอยู่ด้วย  ต่อไปนี้ข้าคือ หวังเว่ยซิน เป็นสาวชาวบ้าน  มีชีวิตใหม่แล้ว..แต่ข้ารับรองว่าหากมีเรื่องเดือนร้อนจะมารบกวนเจ้าอย่างแน่นอน”

ได้ยินหวังเว่ยซินพูดเช่นนี้  กู้เฉียวจิงก็พึ่งจะตระหนักถึงหน้าตาของอีกฝ่าย  “อ่า...เหตุใดชาตินี้ท่านอ่อนเยาว์เช่นนี้”

“ก็ข้าเกิดใหม่..เริ่มต้นชีวิตใหม่  จะให้อายุเท่าเจ้าหรืออย่างไร”

กู้เฉียวจิงเอียงศีรษะพินิจอีกฝ่าย  “ท่านช่างงดงามยิ่งนัก  โดดเด่นมีเสน่ห์  ดวงตาเชิดขึ้นดูเจ้าเล่ห์ดั่งจิ้งจอก  เช่นนี้ท่านกับผู้บัญชาการก็เหมาะสมกันไม่น้อย”

หวังเว่ยซินมองอีกฝ่ายตาขวาง  “พูดจาส่งเดช..แล้วเขาได้พูดอันใดกับเจ้าอีกหรือไม่” 

กู้เฉียวจิงหยักไหล่ขึ้น  “ไม่เลย ไม่มองสักนิด  เขาไม่ได้สนใจข้าเลย...ผู้ชายคนนี้ประสาสัมผัสยิ่งกว่าปีศาจ  ท่านคิดดูสิขนาดเสิ่นเยี่ยหงยังไม่รู้เลยว่าเป็นท่านหาใช่ข้า...ส่วนท่านหลีเซียวหยวนกลับหมดความสนใจข้าหลังจากที่ท่านจากไปแล้ว”

พูดแล้วเหมือนจะทำให้สามีภรรยาทะเลาะกัน

หวังเว่ยซินจึงรีบตัดบท  “เจ้าหยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว  ใครมาได้ยินเข้าจะไม่มีคำอธิบายนะ”

กู้เฉียวจิงเหมือนได้สติเอามือปิดปากกดเสียงต่ำลง  “ท่านผู้นั้นให้ท่านครบทุกข้อเลยใช่หรือไม่  ดี ๆ เช่นนั้นข้าจะรอท่านที่นี่  ท่านจะให้ซูซูติดตามไปด้วยหรือไม่”

หวังเว่ยซินส่ายหน้า   “เจ้าให้พ่อบ้านไปส่งข้า แล้วขอรถม้าธรรมดาที่คนปกติใช้ด้วยนะ...พรุ่งนี้หากได้เอกสารแล้วช่วยเอาไปส่งให้ข้าด้วย”

กู้เฉียวจิงพยักหน้าหงึกหงักเป็นดังน้องสาวผู้ว่าง่ายหาใช่กงฮูหยินผู้เต็มไปด้วยบรรดาศักดิ์สูงส่ง

 “ได้ ๆ” จากนั้นนางก็ให้คนไปตามพ่อบ้านมา  พลางเดินไปส่งหวังเว่ยซินที่หน้าประตู

ในขณะที่หวังเว่ยซินกำลังจะเดินออกไป  นึกบางอย่างได้จึงหันกลับมา  “ข้ามีบางอย่างอยากจะรบกวน”

กู้เฉียวจิงเบิกตากว้าง 

“อะไร ท่านรีบสั่งมาเลย  ข้าจะจัดเตรียมให้ เงินหรือไม่ ตู้ยานั้นยังใช้งานได้เพียงแต่ไม่มีภารกิจกับตัวยาเพิ่ม หลายปีที่ผ่านมาพระชายาให้เงินข้าหลายแสนตำลึงเลย” 

หน้าตาของกู้เฉียวเป็นประกายเด่นชัด

สั่งมา สั่งมาเลย สั่งเยอะ ๆ   

หวังเว่ยซินลูบจมูกเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น แล้วเช่นนี้ที่ข้าเอาหีบเงินไปฝั่งไม่นับว่าโง่เขลาสิ้นเปลืองแรงหรืออย่างไร  นางรู้สึกอับอายเล็กน้อยพูดเสียงแผ่วเบา  

“ข้าอยากได้ที่ดินตรงลานกว้างที่พาซือจือไปฝึกซ้อม  ..จำนวนมากหน่อย  ข้าอยากเปิดโรงเตี๊ยม”

กู้เฉียวจิงยิ้มจนหน้าหยี 

“ได้ ๆ  ข้าจะรีบให้พ่อบ้านไปกว้านซื้อมาให้ท่าน”

“ขอบใจเจ้ามาก”  พอดีกับเดินมาถึงรถม้า  กู้เฉียวจิงยืนส่งจนรถม้าจนลับตา  นางค่อยเดินกลับเข้าจวนด้วยสีหน้าอบอุ่นระคนยินดี 

ชีวิตนี้ไม่มีสิ่งที่ติดค้างแล้ว