เมื่อหลายวันก่อนเธอเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากท่าน ท่านถามไถ่ถึงเรื่องทั่วไป และยังพูดตบท้ายให้มีความหวัง ว่าไม่เห็นผู้หญิงคนไหนเหมาะสม ที่จะดูแลลูกและหลานชายของท่านเท่าตนอีกแล้ว.. บางทีนี่อาจจะเป็นสัญญาณที่ดีของเธอก็ได้
“แพรคิดว่าคุณแม่พี่จะช่วยได้เหรอ”
“ท่านเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคะ เรื่องแบบนี้เราต้องเชื่อสายตาท่านค่ะ”
“คุณแพรพูดเหมือนคุณแม่พี่รามท่านมีตัวเลือกอยู่ในใจแล้วเลยนะคะ”
“แพรไม่ทราบหรอกค่ะคุณนิด แต่ถ้าพี่รามเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาท่าน แพรเชื่อว่าท่านจะต้องเลือกผู้หญิงที่เหมาะสมที่สุดให้พี่รามอยู่แล้วค่ะ”
“ผู้หญิงที่พร้อมจะเป็นทั้งแม่และภรรยาที่ดี โดยการถูกจับให้แต่งงานนี่ยังมีอีกเหรอคะคุณแพร”
“แล้วคุณนิดคิดว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบแบบพี่ราม ยังมีผู้หญิงหน้าโง่คนไหนปฏิเสธอีกเหรอคะ”
สิริญ่าหันไปมองหน้าพี่เขยของเธอพร้อม ๆ กับที่เขาก็มองมา คนหนึ่งมองผู้ชายสมบูรณ์แบบตามคำพูดของเลขา ส่วนอีกคนมองผู้หญิงหน้าโง่ตามที่เลขาพูดถึง
“ไปทำงานกันเถอะแพร พี่ไปก่อนนะหนูนิด
“พี่รามแคร์ความรู้สึกของนิดด้วยเหรอคะ” เธอหันไปถามเขาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง คล้ายกำลังน้อยใจจริง ๆ “นิดนึกว่าคุณแพรสำคัญกว่านิดซะอีก”“หนูนิดเป็นเมียพี่นะ พี่จะแคร์คนอื่นมากกว่าได้ยังไงล่ะ” รามรีบพูดเอาใจและพูดตามความจริง“คุณแพรเป็นคนอื่นแน่เหรอคะ นิดนึกว่าเป็นมากกว่านั้นซะอีก”รามมองใบหน้างอง้ำที่อยู่ในอาการเง้างอน แล้วดึงเธอเข้ามากอด จูบริมฝีปากช่างตัดพ้ออย่างดูดดื่ม ด้วยความรู้สึกทั้งรักและเอ็นดู“ปากนี้นะ ทำไมขยันหาเรื่องพี่จังเลย พี่ก็เคยบอกไปแล้วนี่ว่า พี่คิดกับแพรเขาได้แค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น” เขาจูบเธออีกครั้งเมื่อเห็นปากฉ่ำ ๆ เผยอขึ้นคล้ายจงใจชักชวน “ส่วนคนนี้คือเมีย ดังนั้นคนที่เป็นเมียก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้ว”แขนยาวเรียวตวัดเกี่ยวรอบลำคอของสามี แล้วมอบยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้แก่เขา ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากรูปกระจับนั้นหนึ่งที“ขอบคุณนะคะที่แคร์นิดที่สุด ต่อไปนิดจะทำตัวให้น่ารักมากกว่านี้นะคะ”“ไม่ต้องฝืนตัวเองก็ได้ พี่อยากให้นิดอยู่กับพี่อย่างมีความสุข มากกว่าต้องมานั่งฝืนตัวเอง”เธอเป็นแบบนี้เขาก็พอใจในระดับหนึ่ง ถึงแม้เธอจะขี้งอนไปนิด เอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่เอ
“ก็แค่ให้ความสำคัญกับคนอื่นให้น้อยที่สุดเวลาอยู่กับพี่ พี่ก็จะไม่อารมณ์เสียให้เห็นหรอก”รามอมยิ้มนิด ๆ รู้สึกพอใจมากกับการกระทำของเธอ ทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองจางหายไปอย่างรวดเร็ว“นิดจะจำเอาไว้ค่ะ” เธอรับรู้นิสัยของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างแล้ว ก็จะจำเอาไว้และพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อความสุขของครอบครัว “เรื่องของเรา มีอะไรที่นิดต้องรู้อีกไหมคะ”“ก็แค่..เวลาอยู่ด้วยกันพี่ต้องสำคัญที่สุด หนูนิดจะคบกับเพื่อนผู้ชายก็ได้พี่ไม่ว่า แต่เวลาจะไปไหนมาไหน ก็ขอให้บอกให้พี่รู้ก่อน อย่าให้คนอื่นเป็นคนมาบอกกับพี่ หรือพี่รู้เองทีหลัง เพราะพี่จะเสียความรู้สึกมาก ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น”“แล้วถ้านิดบอก พี่รามจะไม่เสียความรู้สึกเหรอคะ”“ไม่นะ ต่อให้มีคนอื่นมาพูดกับพี่ พี่ก็จะไม่รู้สึกหวาดระแวงเลยด้วยซ้ำ เพราะพี่ถือว่าหนูนิดบอกกับพี่แล้ว มันเป็นเหมือนความรู้สึกเชื่อใจอย่างหนึ่งสำหรับพี่”“จำเอาไว้นะคะว่าขออะไรกับนิดเอาไว้ เพราะนิดก็ต้องการแบบนั้นจากพี่รามเหมือนกัน” เขาและเธอต้องใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ดังนั้นสิ่งที่เขาขอจากเธอได้ เขาก็ต้องทำเหมือนกันถึงจะถูกต้อง “แฟร์ ๆ ไงคะ” คิ้วเรียวสีน้ำตาลเข้มเลิกสูงขึ้นเมื่อเขาหันมาม
“พี่กลับมาก่อน ปล่อยให้ราชเขารับผิดชอบส่วนที่เหลือต่อ”“อ้าว! นิดนึกว่ากลับมาพร้อมกันซะอีก” ตอนที่เขาโทรหาเธอเมื่อช่วงกลางวัน เธอก็ถามถึงราช แต่เขาก็ไม่บอกว่าไม่ได้กลับมาด้วยกัน“ไม่ได้กลับมาหรอกจ้ะ ลูกค้าชวนให้อยู่ฉลองวันเกิดเขาด้วยกันเย็นนี้ พี่ก็เลยให้ราชเขาอยู่ต่อน่ะ”“แล้วทำไมพี่รามถึงไม่อยู่ด้วยล่ะคะ”เขาเหลือบไปมองเธอ ก่อนจะหันไปมองถนนอีกครั้ง “อยากให้พี่อยู่นักเหรอ”“พี่รามก็สมควรจะอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”“ก็ใช่ แต่ที่นั่นไม่มีหนูนิด พี่ก็เลยไม่อยากอยู่”คำตอบของเขา ทำให้กลีบปากบางถึงกับคลี่กว้างอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะรีบเม้มเข้าหากันอย่างฝืนความรู้สึก.. ถ้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนไหวง่ายก็คงถามไปแล้วว่า ไม่มีตัวเองอยู่หรือเพราะไม่มีเลขาคนสวยอยู่กันแน่ แต่บังเอิญว่ามันไม่ใช่นิสัยของตน“แต่นิดชอบนะคะที่ไม่มีพี่รามอยู่ใกล้ ๆ เพราะมันทำให้นิดนอนหลับสบายทั้งคืนเลยค่ะ”เธอหลับสบายจริงเหรอ ขนาดเขายังนอนไม่ค่อยจะหลับเพราะไร้ไออุ่นจากเธอ
“ก็ได้ค่ะ นิดเลิกเรียนตอนห้าโมงนะคะ”(โอเค เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะครับ)“ค่ะ บาย”(หนูนิด..)“ขา”(...พี่ ..พี่คิดถึงหนูนิดนะครับ)หัวใจของหญิงสาวถึงกับเต้นรัวด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังดูคล้ายขัดเขินจากปลายสาย เขาคงเขินมากสินะถึงได้ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบแบบนั้นวิคเห็นอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของสิริญ่า ก็ยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม สรุปแล้วคนที่โทรมาสายแรกกับสายที่สอง ใครคืนคนพิเศษของเธอกันแน่ หัวใจของเธอยังว่างพอจะให้เขาเข้าไปจับจองได้บ้างไหม เขาอยากรู้จริง ๆ “ยิ้มแก้มปริเลยนะ ใครโทรมาล่ะ”คนที่ยิ้มเพลิน ๆ หุบยิ้มลงไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองคนที่ด้านข้าง เพราะมัวแต่ปลื้มปริ่ม จึงลืมไปเลยว่ายังนั่งอยู่ในรถกับเขา“ไปนั่งรอคนอื่นในห้องดีกว่า” เธอบอกกับเขาแล้วเปิดประตูลงจากรถ เก็บความสุขเอาไว้ในใจ แล้วชวนเพื่อนคุยเรื่องอื่นขณะเดินไปที่ห้องเรียนเมื่อเข้าห้องเรียนได้สักพัก อาจารย์คนใหม่ก็เดินเข้ามาทักทายก่อนจะเริ่มทำการสอน และบอกเหตุผลกั
หญิงสาวรีบทำตัวให้สำรวมเมื่อบิดาของวิคเดินเข้ามาหา ยกมือไหว้โดยไม่รอให้เพื่อนแนะนำ“สวัสดีค่ะคุณอา”“เพื่อนผมเองครับป๋า ชื่อนิด” วิคแนะนำหลังจากที่ท่านรับไหว้เธอแล้วบิดาของวิคพยักหน้ารับ แล้วขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวอีกนิด เพ่งมองเธออย่างพินิจพิเคราะห์“ป๋าครับ” วิคเรียกบิดา เมื่อเห็นว่าการกระทำของท่านนั้นดูไม่ค่อยเหมาะสม และสร้างความอึดอัดใจให้กับหญิงสาว“รู้ตัวหรือเปล่าว่าหนูเป็นคนที่สวยสง่ามาก เคยประกวดนางงามบ้างหรือยัง” บุรุษวัยเลขสี่ปลาย ๆ ถอยห่างออกไป แล้วตั้งคำถามอย่างตรงไปตรงมาการกระทำของบิดาเพื่อนทำให้เธอตกใจไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติเมื่อรู้เหตุผล “ไม่เคยหรอกค่ะคุณอา” ตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม“สนใจอยากประกวดไหมล่ะ ป๋ามีเพื่อนอยู่ในวงการนี้ด้วยนะ”“ไม่เอาดีกว่าค่ะ นิดอยากอยู่อย่างสงบมากกว่า” เธอคลี่ยิ้มพร้อมตอบคำถาม“เฮ้อ เสียดายจัง ป๋าก็อยากจะเป็นป๋าดันกับเขาสักครั้งในชีวิต แต่ก็ถูกปฏิเสธซะแล้ว” บิดาของวิคทำหน้า
“เราคิดถึงพี่รามมากขนาดนี้เชียวเหรอ” ถามตัวเองและคิดตริตรองหาคำตอบ ทบทวนถึงวันเก่า ๆ ที่ผ่านมา.. แรก ๆ ความรู้สึกของเธอไม่ได้เป็นแบบนี้แน่ ๆ แล้วทำไมตอนนี้มันถึงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงได้ล่ะ... หรือว่าเธอรักเขา.. เธอรักเขาจริง ๆ หรือนี่ บ้าไปแล้วหนูนิด! เธอเผลอใจไปรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมถึงรวดเร็วอย่างนี้แล้วที่เธอเมินคำพูดของพินแพร เพราะอยากเอาคืนหล่อน หรือเพราะไม่อยากเสียเขาให้หล่อนกันแน่...คิดวนไปวนมาจนเคลิ้มหลับไป ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเตือนข้อความเข้าของโทรศัพท์“นิด” เสียงใสทุ้มหูของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ตะโกนเรียกหญิงสาวที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดอาคารเรียน พร้อมกับวิ่งตามไปสมทบ “กู๊ดมอร์นิ่งจ้ะนิด”“กู๊ดมอร์นิ่งวิค กลับมาจากจีนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วอาม่าเป็นยังไงบ้าง” สิริญ่าทักทายเพื่อนร่วมคณะ ที่เป็นหนุ่มลูกผสมไทย จีน อเมริกัน ซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ที่สนิทที่สุดเลยก็ว่าได้“กลับมาเมื่อคืนนี้เอง พออาม่าออกจากโรงพยาบาลวิคกับพ่อก็กลับมาก่อน แต่หม่ามี๊กับน้องสาววิคยังอยู่ต่ออีกสอ