LOGINShare
13. เพื่อนใหม่ 1
Last Updated:
2025-08-30 12:00:44เมื่อมีเงินก้อนในมือ ตอนขากลับเธอจึงเลือกจองตั๋วรถไฟแบบนอนที่มีราคาสูงถึงสามร้อยบาท
เธอไม่คิดจะนอนบนรถไฟจริง ๆ หรอก เธอจะเข้าไปนอนในพื้นที่ว่างเหมือนเดิม แต่เพื่อพรางสายตาผู้โดยสารคนอื่น เนื่องจากตั๋วนอนจะมีผ้าม่านกั้นเพื่อความเป็นส่วนตัวในแต่ละเตียง แล้วเธอก็เลือกนอนบนเตียงชั้นสองเพื่อป้องกันการสอดรู้สอดเห็นอีกชั้นหนึ่ง
ผู้โดยสารในตอนนี้ยังคงมีอยู่ประปรายเนื่องจากยังไม่ถึงเวลาเดินทาง เมื่อเธอเดินไปยังเลขที่นั่งที่จับจองไว้ก็พบว่าที่นั่งของตนมีผู้ชายขี้เมาคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว
และที่สำคัญ ชายขี้เมาวัยกลางคนคนนี้กำลังพยายามจับแขนและโอบกอดสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่อายสายตาผู้โดยสารคนอื่น ขณะที่สาวน้อยคนนั้นก็ทำท่าคล้ายกำลังจะร้องไห้ พยายามช่วยเหลือตัวเองโดยการดึงและปัดมือชายคนนี้ออกอยู่ตลอดเวลา แต่เธอกลับไม่กล้าเปล่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือใด ๆ ออกมา
แล้วก็เป็นพิริยาเองที่อดรนทนไม่ได้ นอกจากจะเป็นผู้หญิงด้วยกันแล้ว วัยของหญิงสาวที่กำลังโดนลวนลามก็ใกล้เคียงกับเธอด้วย
“นี่ ตาแก่ ลวนลามผู้หญิงแบบนี้ใช้ได้เหรอ” เธอเอ่ยหาเรื่องเสียงดัง
“แกเรียกใครตาแก่วะ ฉันเพิ่งอายุ 35 ปี ยังหนุ่มเอ๊าะ ๆ โว้ย” ชายขี้เมาคนนั้นพูดด้วยเสียงอ้อแอ้ “แล้วฉันก็ไม่ได้ลวนลามใครด้วย นี่เมียฉัน จะจับจะต้องอะไรมันหนักหัวใครวะ”
หญิงสาวคนที่โดนลวนลามรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
มิน่าล่ะ ถึงไม่มีผู้โดยสารอื่นยอมเข้าช่วยเหลือ คงโดนอ้างเรื่องสามีภรรยาแน่ ๆ
“โกหกหน้าด้าน ๆ นะตาแก่ ถ้าเป็นสามีภรรยากันจริงคงไม่จองที่นั่งแยกกันแบบนี้หรอก”
“อุวะ! แกตาบอดเรอะไงนังเด็กนี่ ฉันก็กำลังนั่งข้างเมียฉันอยู่แล้วไง”
“แต่เผอิญที่นั่งข้างเมียลุงมันเป็นเบอร์ที่นั่งของฉันนี่สิ อย่ามาหน้าด้านทำสันดานเสียแบบนี้ รีบลุกไปไกล ๆ ก่อนที่ฉันจะแจ้งเจ้าหน้าที่มาจับลุง”
เมื่อพิริยาพูดจบ ก็มีเสียงพึมพำของผู้โดยสารที่อยู่ในเหตุการณ์ดังขึ้น
“อ้าว สรุปลวนลามผู้หญิงจริง ๆ”
“ตกลงไม่ใช่สามีภรรยากันตามที่ผู้ชายอ้างตั้งแต่แรกเหรอ”
“พี่ ไปช่วยหน่อย สรุปโดยลวนลามนะ”
ชายคนนี้ดูเหมือนหายเมาเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอเจ้าของที่นั่งตัวจริงและเจอเสียงซุบซิบรอบข้างของผู้โดยสารอื่น
“อ้าว ๆ ขอโทษด้วยว่ะน้อง สงสัยเมียพี่กับพี่ดูเลขที่นั่งผิด เดี๋ยวลุกให้ ไปน้อง เรานั่งผิดที่” ไม่วายหันไปจับกระชากแขนหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ ให้ลุกขึ้น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อยากปล่อยสาวน้อยตัวหอมและขี้อายคนนี้ไปง่าย ๆ อีกอย่างการดึงสาวน้อยคนนี้ไปด้วยกันจะช่วยแก้สถานการณ์ย่ำแย่ตรงนี้ได้ด้วย
“ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่เมียนาย ฉันไม่รู้จักนาย” ในที่สุดสาวน้อยคนนั้นก็สุดกลั้น ยกมือปิดหน้าร้องไห้โฮออกมา
เมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาว ผู้โดยสารอื่นก็เตรียมลุกฮือขึ้นมาเพื่อรุมประชาทัณฑ์ชายขี้เมาทันที ชายขี้เมาเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งหนี แต่วิ่งไปได้ไม่ถึงสองก้าวก็ล้มทั้งยืนอยู่กลางวงผู้โดยสาร ทำเอาผู้โดยสารทั้งหมดต่างก้มมองด้วยแววตาตื่นตกใจ
พิริยายืมยิ้มมองร่างที่สลบเหมือดตรงพื้นรถด้วยแววตาสะใจ ก่อนที่จะวิ่งไปกดปุ่มฉุกเฉินข้างรถเพื่อเรียกเจ้าหน้าที่
ระหว่างนั้น มือข้างขวาของเธอก็ยังคงจับแท่งทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็ก ๆ สีดำไว้แน่น ใช่แล้ว ระหว่างที่นายคนนี้เตรียมวิ่งหนี พิริยาก็รีบฉวยที่ช็อตไฟฟ้าออกจากกระเป๋ากางเกงไปจี้ที่เอวของเขาจนเกิดเหตุการณ์ล้มทั้งยืนอย่างที่เห็น
หลังจากช่วยให้ชายบ้ากามฟื้นจากสลบ เจ้าหน้าที่รถไฟเริ่มทำการสอบสวนจึงพบว่าชายคนนี้จองตั๋วโดยสารด้วยแต่จองแบบตั๋วนั่ง แล้วที่สำคัญชายคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหญิงสาวที่เขาอ้างว่าเป็นภรรยาแม้แต่น้อย แต่เพราะถูกตาถูกใจสาวน้อยคนนี้กะทันหันระหว่างเดินหาที่นั่งของตนเอง
และด้วยอาการเมาทำให้คุมสติตัวเองไม่ได้ จึงได้ก่อเหตุลวนลามดังกล่าว เมื่อสอบสวนเรียบร้อย เจ้าหน้าที่รถไฟจึงลากเขาไปยังสถานีตำรวจเพื่อฝากขังท่ามกลางความโล่งใจของผู้โดยสารและหญิงสาวที่โดนลวนลาม
Latest chapter
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 104. เข้าไปยุ่งอีกจนได้
ยุพินและมานพกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างชอบใจเมื่อเห็นเงินห้าหมื่นบาทในมือ ไม่นึกเลยว่าแค่รอบแรกก็ได้มากถึงเพียงนี้ แล้วรอบต่อไปนั้นเป็นกาแฟซึ่งร่ำลือกันว่ารายได้ดีกว่าดอกไม้แห้ง คงได้จับเงินแสนกันก็คราวนี้“แม่ยุพินที่หลักแหลมจริง ๆ” มานพเอ่ยชมภรรยาไม่หยุด“เอาเชียว ที่แรกทำท่าเหมือนไม่เต็มใจ”“ฉันขอโทษ ต่อไปไม่ค้านแล้ว ไม่คิดเลยว่ารายได้จะมากขนาดนี้ แล้วรวมทั้งปีที่เจ้าดินได้มันไม่เหยียบล้านไปแล้วเหรอ”“ก็คงประมาณนั้นแหละพี่ คราวหน้าฉันว่าจะไม่ขายอย่างเดียวแล้ว ฉันจะเอาเมล็ดพันธุ์มาปลูกเองด้วย นี่ก็ไปมอง ๆ ที่เปล่าในหมู่บ้านของพ่อฉันเอาไว้แล้ว ฉันตั้งใจจะเอาไปปลูกตรงโน้น จะได้ไกลหูไกลตาไอ้ดินมันหน่อย”“ดี อีกหน่อยบ้านเราก็จะมีเงินมากมายเหมือนกับมันแล้ว”“ว่าแต่เราเอาเงินก้อนนี้ไปใช้หนี้ที่ยืมมาก่อนเถอะ ที่เหลือก็พอส่งให้นารีได้อีกสามสี่เดือน รอขายงวดหน้าเราก็สบายกันแล้ว”“เจ้านะตั้งแต่ย้ายไปทำงานในเมืองนี่หายเงียบไม่ยอมกลับมาบ้านเลย” มานพเอ่ยด้วยสุ้มเสียงไม่พอใจ“ลูกสอนพิเศษหลายที่ กำลังช่วยกันเก็บเงินซื้อที่ดินเพื่
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 103. คนโกง
“นี่บ้านเก่า ๆ โทรม ๆ ที่เธอเคยเล่าจริง ๆ เหรอ” นิสารัตน์หันมาถาม“เมื่อก่อนเคยเก่าและโทรมมาก” ปิ่นแก้วยืนยัน “เพิ่งได้ปรับปรุงใหม่เมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี้เอง”“ไม่พ้นพี่ดินอีกแล้วแน่เลย” อรรณพหรี่ตามองอย่างรู้ทัน ขณะที่แดนดินยืนยิ้มกว้างอยู่ข้าง ๆ“เฮ้อ..พี่ดินไม่ควรมีคนเดียวในโลก” อรรณพยังคงรำพึงรำพันต่อไปคราวนี้พาเอาทุกคนหัวเราะครืนด้วยความชอบใจเพื่อไม่ให้เสียเวลา หลังจากจัดเก็บข้าวของกันแล้วปิ่นแก้วจึงพาทุกคนไปที่สวนผลไม้ของแดนดินที่ตอนนี้ทุเรียนและมังคุดออกลูกแก่จัดรอเก็บเกี่ยวในอีกสองสามวันข้างหน้านี้แล้ว“พวกเรากินได้จริง ๆ หรือคะพี่ดิน” มาลินีหันมาถามชายหนุ่มอีกทีเพื่อความแน่ใจ“กินได้เลย ไม่ใช่แค่ทุเรียนและมังคุดนะ สตรอว์เบอร์รีและเชอร์รีที่ปลูกในสวนข้าง ๆ ก็เข้าไปเด็ดกินได้เหมือนกัน ห้ามเกรงใจพี่เด็ดขาด คิดเสียว่าเป็นสวนบ้านตัวเอง” แดนดินอนุญาตอย่างใจดี“หน้าร้อนแบบนี้สตรอว์เบอร์รีและเชอร์รียังออกผลได้อีกเหรอคะ” นิสารัตน์อดทึ่งไม่ได้“เมล็ดพันธุ์ของเราค่อนข้างพิเศษน่ะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันมา
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 102. เป็นที่รู้จัก
แดนดินขมวดคิ้วเมื่อเห็นปริมาณดอกไม้แห้งที่เก็บเกี่ยวได้จากไร่ของผาด หนึ่งในคนที่เซ็นสัญญาปลูกดอกไม้และกาแฟเมื่อคราวก่อน“ที่ดินตั้งสิบไร่ ทำไมได้ดอกไม้แห้งพอ ๆ กับไร่น้าทาที่มีเพียงห้าไร่”“ม..แหม ความชำนาญมันต่างกันนะดิน น้าทานั่นชาวไร่ดีเด่นประจำหมู่บ้าน แกมีฝีมือในการดูแลต้นไม้อยู่แล้ว ปลูกดอกไม้ได้เยอะก็ไม่แปลก ไอ้ฉันมันมือใหม่ ถึงพื้นที่จะเยอะกว่าแต่ดันไม่มีฝีมืออย่างใครเขา เลยได้มาเท่านี้” ผาดละล่ำละลักอธิบายแดนดินกวาดตามองไปทั่วไร่อย่างสงสัย ในใจไม่คิดเชื่อคำพูดของผาดแม้แต่น้อย เขารู้ดีถึงคุณภาพของเมล็ดพันธุ์เหล่านี้ ขนาดคนที่ปลูกอะไรไม่เป็นเลยอย่างปิ่นแก้วยังสามารถปลูกจนออกดอกออกผลได้งดงาม แล้วนับประสาอะไรกับคนที่ทำไร่ทำนาอยู่ทุกวันแบบนี้ล่ะถึงจะไม่เชื่อแต่เขาก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรออกมาเรื่องนี้ผิดปกติเกินกว่าจะละเลยได้ เมื่อกลับถึงบ้านเขาเล่าความผิดปกตินี้ให้กับทั้งคำปันและวงเดือนได้รับทราบ ผู้สูงอายุทั้งสองคนต่างมีสีหน้าเครียดลงถนัดตา“ดินคิดว่ามีเรื่องคดโกงเกิดขึ้นแน่ใช่ไหม” คำปันถามเสียงเครียด
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 101. ห้ามดูถูกตัวเอง
“จินตนานั่งรถประจำทางไปหาน้าที่ต่างอำเภอ แล้วรถเกิดคว่ำทับจินตนาจนแขนขาด”ปิ่นแก้วใจหายวาบเมื่อได้ยิน นึกถึงใบหน้าที่ยิ้มแย้มและบุคลิกที่ไม่คิดอะไรมากของจินตนา ปิ่นแก้วก็ยิ่งใจหาย ถึงแม้จะไม่ค่อยสนิทสนมกันนักแต่ก็มีโอกาสได้ทำงานด้วยกันหลายครั้ง จินตนานับว่าเป็นคนที่ทำงานด้วยง่ายคนหนึ่งแล้วคนที่เคยมีครบทั้งสามสิบสอง จู่ ๆ กลายเป็นคนพิการแบบนี้ ที่สำคัญยังอายุน้อยแค่นี้ จินตนาจะทำใจได้อย่างไรปิ่นแก้วเหลียวมองไปรอบห้อง “แล้วนิสารัตน์?”“เฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน คอยอยู่เป็นเพื่อนรอพ่อกับแม่จินตนาที่กำลังนั่งรถมาหา”“แก้วใจไม่ดีเลย สงสารจินตนา แล้วนี่เราจะไปเยี่ยมกันดีไหม”คราวนี้มาลินีเป็นฝ่ายเล่า “ฉันกับอันนาไปเมื่อเย็นวานแต่ไม่ได้เจอ นิสารัตน์ให้กลับมาก่อนเพราะสภาพจิตใจของจินตนายังไม่สู้ดีนัก ให้รอพ่อกับแม่เค้ามาก่อนสักสองสามวัน ให้สงบลงอีกนิดแล้วค่อยไปเยี่ยมกันตอนนั้น”-----“อย่าตัดอนาคตตัวเองแบบนี้สิจิน”“นั่นสิลูก แค่เสียแขนซ้ายไปเอง แขนขวาก็ยัง
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 100. สัมภาษณ์
ถ้าพวกเขาได้มีโอกาสมาเห็นปิ่นแก้วในตอนนี้รับรองเลยว่าคงพูดไม่ออกเลยสักคนเดียว ปิ่นแก้วที่นวดแป้ง ปั่นส่วนผสมของขนมอย่างคล่องแคล่ว ปิ่นแก้วที่สามารถสั่งการได้อย่างเฉียบขาดและทุกคนที่อยู่รายรอบพร้อมจะทำตามคำสั่งนั้นอย่างไม่มีข้อแม้ เพราะปิ่นแก้วคนนี้คือเจ้าของร้านขนมรสชาติอร่อยที่สร้างความประทับใจให้กับประธานหอการค้าของจังหวัด m จนได้มาทำขนมจัดเลี้ยงผู้เข้าร่วมสัมมนากว่าสามร้อยคนในครั้งนี้“พวกเธอรู้ไหม รายได้ต่อวันของร้านแก้วสามารถจ่ายค่าเทอมทั้งปีได้อย่างสบาย” อรรณพเล่าด้วยน้ำเสียงปลาบปลื้มคล้ายกับว่าทั้งสองร้านนี้เป็นของเขาก็ไม่ปาน“ทำไมปิ่นแก้วถึงไม่คิดพูดแก้ต่างเรื่องนี้กับเพื่อน ๆ ในคณะล่ะ ปล่อยให้พวกเรามองเขาเสีย ๆ หาย ๆ อยู่ได้ตั้งนาน” จินตนาบ่นงึมงำ“เค้ามองว่าเสียเวลาไง ถ้าเค้าพูดแก้ต่างพวกเธอคิดว่าจะมีใครยอมเชื่อไหม คนเราลองมีอคติต่อกันแล้ว ถึงจะแก้ตัวหรือทำดีให้ตายยังไงก็ไม่มีใครเปลี่ยนมุมมองหรอก พวกเขาเลือกที่จะเชื่อมุมที่พวกเขาคิดเสมอ สู้เอาเวลาที่เสียไปตรงนี้มาหาความสุขให้ตัวเองและมาใส่ใจคนที่รักและเข้าใจตัวเองดีกว่
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 99. ปิดกิจการ
“ก็ไปพูดไม่ไว้หน้าเขาแบบนั้น ใครเขาจะไปทนไหว มานี่ฉันช่วยเอง” นิสารัตน์นั่งลงยอง ๆ อยู่ด้านข้างและคว้ากรรไกรมาช่วยตัด ขณะที่จินตนาลูกคู่ของเธอก็มานั่งช่วยพับกระดาษเป็นรูปดอกไม้ให้ด้วย“ขอบใจนะ” ปิ่นแก้วหันไปยิ้มให้“ไม่เป็นไร งานจะได้เสร็จไว ๆ”นิสารัตน์เงยหน้ามองปิ่นแก้วก่อนพูดออกมา “อันที่จริงการุณเขาก็พูดถูกนะ คนที่มีแววอนาคตจะสดใสแบบเธอน่าจะหันกลับมาใช้ชีวิตตามปกติแบบเพื่อน ๆ ได้แล้ว”หลังจากเหตุการณ์เย็นวันนั้น บรรดานักศึกษาและผู้อยู่ในเหตุการณ์ต่างเอาเรื่องนี้ไปพูดคุยกันอย่างสนุกปาก การุณรู้สึกอับอายอย่างที่สุด และมักจะทำหน้าบูดบึ้ง ส่งตาขวางให้ทุกครั้งที่เห็นปิ่นแก้ว ซึ่งปิ่นแก้วทำเพียงแค่ยักไหล่และใช้ชีวิตตามปกติของตัวเองไปวัน ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและใบหน้าการุณยิ่งบูดบึ้งมากขึ้นเมื่อได้ยินข่าวว่าปิ่นแก้วย้ายออกจากหอในไปอยู่กับผู้ชาย และยิ่งใบหน้าการุณบูดบึ้งเท่าไหร่ ใบหน้าของสกุณาก็ยิ่งสดชื่นมากขึ้นเท่านั้น-----“แก้ว ร้าน Best Bake ปิดกิจการไปแล้วนะ”
You may also like
ขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20
C35.7K views3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย
Sadistic_X33.4K viewsเรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C74.9K viewsรวมเรื่องสั้นสุดสยิว SS2 (NC25+)
Chocolate lily 49.4K viewsหัวใจในตะวัน
เอลยา54 viewsเพื่อนรัก (เผลอ) รักเพื่อน I love you my friend
ปีศาจชอนซา439 viewsCrown Prince ลิขิตให้รักเจ้าชาย
Chorchorwa240 viewsกินเด็ก
บีน่าเลดี้1.2K views
