บทที่ 8 ใกล้ชิดกันมากขึ้น

หลายวันต่อมา ในตอนเช้าวันหนึ่งแตงไทยก็ขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจมุ่งตรงไปยังบ้านกำนันหิน ทุ่งนาสองข้างทางในตอนนี้เหลือแต่ตอซังข้าว เพราะว่าชาวนาเกี่ยวข้าวจนหมดแล้ว หลังจากที่ข้าวสุกงอมก็ใช้เวลาประมาณสามอาทิตย์เท่านั้นในการเก็บเกี่ยว ตั้งแต่เริ่มใช้รถเกี่ยวแทนคนทุกอย่างก็สะดวกสบายมากขึ้น

ร่างบางจอดรถเครื่องที่หน้าบ้านทรงไทยหลังใหญ่ สายตาสอดส่ายมองหาเจ้าของบ้าน แต่ก็ไม่เห็นใคร ขาเรียวจึงเดินไปที่ประตูรั้วแล้วก็ยกมือขึ้นกดกริ่ง รออีกสักครู่ก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตู

"หรือจะไม่อยู่ ?"

แตงไทยพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วก็หันหลังกำลังจะเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ แต่ใจนึงก็คิดขึ้นมาว่า

'หรือว่าเขาจะไม่สบาย ?'

คิดได้ดังนั้นจึงลองผลักประตูรั้วเข้าไป ปรากฎว่ามันไม่ได้ล็อคจึงค่อย ๆ เปิดและเดินเข้าไปในบริเวณรั้วบ้าน

"กำนันคะ กำนัน !?"

แล้วเธอก็ส่งเสียงเรียกแต่ก็ยังคงเงียบ แตงไทยมองเข้าไปในโรงจอดรถ เห็นรถเกี่ยวข้าวจอดอยู่ มีรถกระบะสี่ประตูยกสูงคันสีดำจอดอยู่ด้วย รวมทั้งมอเตอร์ไซค์ฮาเล่ย์ รถอยู่ครบแสดงว่าเขาน่าจะอยู่บ้าน (แตงไทยรู้เพราะสืบมาหมดว่าพ่อกำนันของเธอขี่รถอะไร ทำนองรู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง)

เมื่อคิดว่าเขาอยู่บ้านขาเรียวจึงก้าวขึ้นบันไดบ้าน พร้อมกับส่งเสียงเรียกเจ้าของบ้านไปด้วย

"กำนัน กำนันอยู่หรือเปล่าคะ ?"

แตงไทยเดินเข้ามาตรงโต๊ะที่เคยนั่งตอนที่มากับพ่อ แล้วเธอก็ต้องตกใจเพราะว่ามีมือใหญ่คว้าเอวเล็กดึงเข้าไปหาตัวและมืออีกข้างของบุคคลคนนั้นก็ปิดปากเธอเอาไว้ ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดเขา

"อ่อยอ๊ะ ใออ้ะ !?" (ปล่อยนะ ใครน่ะ)

"แตงไทยเองเหรอ นึกว่าขโมย"

เสียงแหบแห้งเปล่งออกมาข้างใบหูเล็ก พร้อมกับปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขน แตงไทยหันขวับไป แล้วเธอก็ต้องรีบประคองร่างสูงใหญ่เอาไว้ เพราะว่ามันโงนเงนเธอเกรงว่าเขาจะล้มฟาดลงไป ร่างเล็กประคองพาร่างสูงใหญ่ไปนั่งที่เก้าอี้ขาสิงห์แบบยาว

"กำนันเป็นอะไร เมาเหรอ !?"

เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่ค่อย ๆ เอนกายลงไปนอนราบบนเก้าอี้ แตงไทยจึงคลำที่หน้าผากเพราะรู้สึกว่าเขาตัวร้อนผิดปกติ และก็เป็นจริงดังคาดกำนันสิงห์เป็นไข้ ตัวร้อนจี๋เลย

"กำนันไม่สบายนี่คะ ทานข้าวทานยาหรือยัง ?"

ใบหน้าหล่อเข้มแต่ทว่าซีดเซียวส่ายหน้า เขารู้สึกปวดหัวและตัวรุม ๆ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วและกินยาแก้ไข้ดักเอาไว้ กะว่าตอนเช้าถึงจะไปหาหมอแต่กลับลุกไม่ขึ้น เขาได้ยินเสียงเรียกแว่ว ๆ จึงได้ฝืนสังขารลุกขึ้นมาดูเพราะคิดว่าขโมยมาบุกรุกบ้าน หรืออาจจะเป็นชาวบ้านมาปรึกษาหารือกับเขา ไม่คิดว่าจะเป็นแตงไทย

"มียาแก้ไข้หรือเปล่า ?"

"มีอยู่ในตู้ยา"

ร่างบางเดินตรงไปที่ตู้ยาสามัญประจำบ้านหยิบกระปุกยาพาราออกมา เทใส่ฝ่ามือหนึ่งเม็ด แล้วก็เอาเก็บไว้ที่เดิม เธอมองหาขวดน้ำก็เห็นว่ามีน้ำเปล่าหลายแพ็คตั้งอยู่ข้างตู้เย็นจึงหยิบมาหนึ่งขวด

"กำนันกินยาก่อนค่ะ"

มือเล็กประคองร่างใหญ่ให้ลุกขึ้นมานั่งและเอายาวางลงบนฝ่ามือใหญ่ จะเปิดขวดน้ำให้เขาแต่เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก กำนันหินส่งเม็ดยาเข้าปากแล้วก็แย่งขวดน้ำในมือเธอมาเปิดเอง

"แรงเท่ามด"

หลังจากที่กินยากินน้ำแล้ว ร่างใหญ่ก็เอนตัวลงนอนพร้อมกับพึมพำต่อว่าเธอออกมา แตงไทยนึกโมโหตัวเองเหมือนกัน เธอสามารถเปิดขวดเบียร์ได้ด้วยไฟแช็ค แต่ว่าเมื่อกี้ทำไมถึงเปิดขวดน้ำไม่ได้นะ แต่ช่างเถอะตอนนี้ที่ต้องทำก็คือทำให้ไข้ของกำนันหินลดลง เพราะตัวเขาร้อนมากน่าจะไข้สูงเกินสี่สิบองศา

จำได้ว่าเหมือนจะเห็นปรอทวัดไข้อยู่ในตู้ยา เธอจึงไปหยิบมันมาแล้วก็ให้กำนันหินหนีบเอาไว้ที่รักแร้ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็เอามาดู

"โหไข้สูงจริงด้วย เกือบสี่สิบองศาแน่ะ กินยาแล้วก็ต้องเช็ดตัว มีผ้าขนหนูผืนเล็กไหมคะ ?"

กำนันหินหรี่ตาขึ้นมามองใบหน้าขาวใสที่อยู่ใกล้เขาแค่คืบ ไม่กลัวติดไข้จากเขาหรือไงนะ ตอนนี้เขาปวดหัวและปวดตามเนื้อตัวมาก แถมใจยังเต้นแรงอีกด้วยไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไข้ หรือว่ากลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่มันโชยมาจากร่างบางกันแน่

"มี อยู่ในห้องนอนฉัน"

ดวงตากลมโตมองตามสายตาของเขา แล้วเธอก็เดินไปทางนั้นเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนใหญ่ เปิดลิ้นชักตู้เสื้อผ้า ลิ้นชักแรกเธอต้องเขินหน้าแดงเพราะมันเต็มไปด้วยกางเกงในของเขา ลิ้นชักที่สองถึงจะเป็นพวกผ้าเช็ดหน้าแล้วก็ผ้าขนหนูผืนเล็ก

แตงไทยหยิบผ้าขนหนูมาหนึ่งผืน เดินไปหากะละมังเล็กในห้องครัวแล้วก็เอาน้ำในตู้เย็นออกมาเทใส่ นำผ้าขนหนูลงไปแช่บิดพอหมาด แล้วก็เดินไปหาเขาที่นอนราบอยู่บนเก้าอี้ขาสิงห์

บ้านของกำนันหินเป็นเรือนไทยยกสูงแบบร่วมสมัย ห้องครัว ห้องนอนรวมทั้งห้องน้ำอยู่บนบ้านหมดเลย แล้วก็มีห้องโถงใหญ่อยู่ตรงกลางบ้าน เอาไว้สำหรับเป็นห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก ห้องทานข้าว พูดง่าย ๆ ก็คือเป็นลานเอนกประสงค์นั่นเอง

"กำนัน เช็ดตัวหน่อยนะคะ"

ร่างใหญ่ปรือตาขึ้นมามองเธอแวบหนึ่ง ก็เห็นว่ามือเรียวเล็กกำลังเช็ดตามแขนแกร่งของตัวเอง ความเย็นจากผ้าชุบน้ำทำให้เขาหนาวสะบั้น

"หนาวเหรอ ทนหน่อยนะคะ ยังไงก็ต้องเช็ดตัวเพื่อลดไข้ กำนันถอดเสื้อหน่อยค่ะ"

พูดจบเธอก็ถลกชายเสื้อยืดของเขาขึ้นมา กำนันหินจึงลุกขึ้นมานั่งแล้วก็ถอดเสื้อออก แตงไทยแช่ผ้าในกะละมังอีกครั้งบิดพอหมาด แล้วก็เช็ดไปตามเนื้อตัวให้เขา

แตงไทยใจเต้นแรงลอบมองหน้าอกกว้างแล้วกลืนน้ำลาย รู้สึกว่าร่างกายของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อ ๆ ไม่ใช่ว่าจะติดไข้จากเขาหรอกนะ มือเล็กเช็ดตัวให้เขาแล้วก็ถามตัวเองในใจ

"เสร็จแล้วค่ะ"

กำนันหินสวมเสื้อแล้วก็ล้มตัวนอนลงไปเช่นเดิม แตงไทยเอามืออังหน้าผากเขาดู ก็รู้สึกว่าความร้อนลดลงแล้ว

"เดี๋ยวแตงจะไปทำอะไรให้กิน กำนันนอนพักก่อนนะ ถ้าไม่ไหวเราค่อยไปหาหมอ"

แล้วร่างบางก็เดินตรงเข้าไปในห้องครัว เมนูที่เธอคิดเอาไว้ก็คือข้าวต้มเกลือร้อน ๆ คงจะช่วยให้คนเป็นไข้สบายท้องและคล่องคอไม่น้อย

กำนันหินมองตามร่างบางไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ จู่ ๆ ก็คิดถึงภรรยาขึ้นมา ตั้งแต่เธอตายจากไปเขาก็ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย