Lahat ng Kabanata ng พ่อกำนันคนนั้น ต้องเป็นของฉันคนนี้: Kabanata 1 - Kabanata 10

'แตงไทย' หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดปี ลุกขึ้นบิดขี้เกียจเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาจากมือถือปลุกดังขึ้น04:30 น. เป็นเวลาที่เธอต้องตื่นในเช้าวันนี้ เพราะ 'ตาทอง' ผู้เป็นพ่อได้กำชับเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าต้องตื่นเวลานี้ เพื่อมานึ่งข้าวและทำกับข้าวไปวัด ถ้าตื่นสายกว่านี้จะไม่ทันเมื่อบิดขี้เกียจได้สามรอบแตงไทยก็ลุกขึ้นจากเตียง พับผ้าห่ม เก็บมุ้งหมอนให้เรียบร้อยและออกจากห้องนอน ตรงไปยังห้องครัวซึ่งอยู่หลังบ้านเธอจัดการนึ่งข้าวเหนียวที่แช่ไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ส่วนตาทองพ่อของเธอก็ทำการเชือดไก่บ้านเพื่อจะแกงใส่หน่อไม้ส้ม เป็นกับข้าวไปวัดในเช้าวันนี้"นึ่งเป็นหรือเปล่าข้าวน่ะ ?"ตาทองเอ่ยถามออกมาพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย เธอหันไปค้อนพ่อนิดหน่อย ก่อนจะตอบออกมา"เป็นสิพ่อ เคยทำมาแต่น้อย ๆ" แหม..พ่อนี่มาดูถูกกันได้ ถึงเธอจะไปใช้ชีวิตที่เมืองกรุงหลายปี แต่วิถีชีวิตของชาวอีสานก็ยังอยู่ในสายเลือดของเธอเสมอ"เหรอ..พ่อก็นึกว่าลืมไปแล้ว"ตาทองบอกกับลูกสาวอย่างอารมณ์ดี เกือบสิบปีที่ต้องอยู่ตามลำพังกับยายสานั้นแสนเหงา ยิ่งมาเมื่อสามเดือนที่แล้วยายสามาด่วนจากไปอยู่บนสวรรค์ แกก็เหงายิ่งขึ้นไปอีกยังดีที่แตงไทยลูกสาวเพี

เมื่อตักบาตรเทโวเสร็จก็มีพิธีทางศาสนา ในขณะที่นั่งสวดมนต์อยู่นั้นสายตาของแตงไทยก็โฟกัสไปที่กำนันหินตลอดเวลา และก็ดูเหมือนว่าเขาเองก็รู้ตัว"อุ๊ย !"แตงไทยสะดุ้งพลางก้มหน้าหลบสายตาคม เมื่อกำนันหินรู้ตัวว่ามีคนแอบมอง เขาจึงได้หันหน้าไปทางนั้นและประสานสายตาเข้ากับสายตาของแตงไทยพอดี"เป็นอะไร ?"เจ๊ไก่กระซิบถาม แตงไทยไม่ตอบแต่บุ้ยปากไปทางที่กำนันหินนั่งอยู่ "เก็บอาการหน่อย เดี๋ยวไก่ตื่น อดแดกกันพอดี"เจ๊ไก่เห็นท่าทางแรดออกหน้าออกตาของเพื่อนรุ่นน้องก็อดเตือนออกมาตรง ๆ ไม่ได้ "เจ๊..ก็หนูไม่เคยนี่นา"เจ๊ไก่เบ้ปาก รูปลักษณ์ภายนอกของแตงไทยนั้นบอกตามตรง ถ้าบอกว่าเธอยังซิงคงมีน้อยคนที่จะเชื่อ เพราะว่าการแต่งตัวของเธอในทุกวันนอกจากวันนี้ที่มาวัด บอกได้เลยว่าเปรี้ยวเข็ดฟัน"นั่นแหละ ๆ เก็บอาการหน่อย"แตงไทยจึงได้สงบอกสงบใจตั้งใจฟังพระสวดต่อไป เธอยอมรับว่าเขินกำนันหินมากจริง ๆ เพราะเขานั้นตรงสเป๊คเธอทุกอย่าง ทั้งหล่อล่ำ สูงใหญ่และมีผิวสีแทน สายตาเล่าก็คมเข้ม แค่ได้สบตาทีก็ใจละลายหลังจากพระสวดเสร็จแล้วแตงไทยกับเจ๊ไก่ก็ไปช่วยแยกของที่ชาวบ้านนำมาตักบาตรเทโว แล้วก็จัดเป็นชุด ๆ กรรมการวัดมีมติว่าจะนำ

ในระหว่างที่นั่งทานก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้น พ่อค้าแม่ค้าในตลาดก็ดูคึกคัก เพราะว่ามีบุคคลคนหนึ่งเดินเข้ามา"กำนัน มาซื้ออะไรจ๊ะ ?""มาหาข้าวกินครับ"เสียงห้าวทุ้มตอบกลับแม่ค้าคนนั้นไป แตงไทยหูผึ่งทันทีเธอหันไปมองร่างสูงของเขาอย่างอดไม่ได้ กำนันเข้มปรายตามองเธอนิดนึง ก่อนจะเดินไปที่ร้านส้มตำแล้วก็สั่งลาบขม กับต้มแซบ รวมทั้งข้าวเหนียวด้วย"เจ๊ ๆ หนูว่าหนูกับกำนันจะต้องเป็นเนื้อคู่กันแน ๆ ดูสิแค่คิดถึงเขาก็มาหาแล้ว""เขามากินข้าว มึงอย่ามโน""เจ๊ก็ อย่าตัดความหวังกันสิ ที่กินข้าวมีตั้งเยอะแยะทำไมเขาไม่ไป แต่กลับเลือกมากินที่นี่""ที่นี่เป็นแหล่งรวมร้านค้าเพียงแห่งเดียวในตำบลหนองปลาดุก"เจ๊ไก่บอกกับเธอเสียงราบเรียบ แตงไทยสะอึก แหมเจ๊ก็ให้ความหวังกันหน่อยก็ไม่ได้ เมื่อเจ๊พูดแบบนี้เธอจึงก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยว ที่เจ๊ไก่ไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับกำนันหินนั้น เจ๊บอกเหตุผลว่าการที่จะเปิดใจคนที่ลืมเมียที่ตายไปไม่ได้นั้นมันยากมาก อย่างมากก็เป็นได้แค่ตัวแทนเท่านั้น เจ๊รู้เพราะเคยผ่านมาแล้ว เจ๊ไก่เคยมีคนที่เธอรักมากเช่นกัน แต่ว่าเขาคนนั้นไม่เคยลืมแฟนเก่าเลย เวลาที่ถูกทิ้งเขาก็จะมาให้เจ๊ไก่ช่วยปลอบใจ แต่เม

รถเกี่ยวขับวนอยู่นานก็เอาข้าวมาเทใส่รถกระบะ เพื่อจะขนข้าวเอาไปเทไว้ที่บ้าน ชาวนาบางคนก็อาจจะนำข้าวไปขายเลยโดยไม่ต้องตาก รวมทั้งตาทองด้วย กำนันหินมีบริการครบครัน มีรถเกี่ยวและรถขนพร้อมสรรพ "พ่อเอาข้าวไปขายก่อนนะ หาข้าวหาปลาให้กำนันกินด้วยเด้อ" ตาทองบอกลูกสาวก่อนจะเดินไปขึ้นรถกระบะที่ท้ายรถมีข้าวอยู่เต็ม ซึ่งเป็นรถบริการของกำนันหิน มีคนงานของเขาเป็นคนขับ แกเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วรถคันนั้นก็เคลื่อนตัวออกไป จนกระทั่งเกือบบ่ายโมงกำนันหินภึงได้หยุดพัก เขาจอดรถเกี่ยวเอาไว้ที่กลางทุ่งนาแล้วก็พาร่างสูงใหญ่เดินตรงมาหาแตงไทยกับเจ๊ไก่ที่ยืนหลบแดดอยู่ใต้ต้นมะขามต้นใหญ่ "กำนัน กินข้าวจ้ะ" ร่างบางเอ่ยออกมาแล้วก็รีบปูเสื่อลง ก่อนจะยื่นขวดเครื่องดื่มชูกำลังไปให้เขา มือใหญ่เอื้อมมารับไปพร้อมสบตากับเธอแวบหนึ่ง มือของทั้งคู่สัมผัสกันสองวินาที แตงไทยรีบส่งยิ้มหวานให้เขาทันที แต่ทว่าใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงเคร่งขรึมเย็นชา กำนันหินกวักมือเรียกคนงานสองคนที่มาด้วยกันให้มากินข้าว คนงานของเขามีทั้งหมดสามคน อีกคนหนึ่งพาตาทองไปขายข้าวยังไม่กลับมา เจ๊ไก่ไปยกหม้อต้มไก่กับหม้อลาบเนื้อมาวางเอาไว้ แตงไทยหาถ้วยหาช

ราวครึ่งชั่วโมงต่อมาแตงไทยก็ถือถ้วยข้าวต้มร้อน ๆ เดินออกมาจากห้องครัว กลิ่นหอมฉุยของข้าวต้มโชยออกมาปะทะจมูกคนไม่สบาย เขาปรือตาขึ้นมารู้สึกว่าดีขึ้นกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย สงสัยยาแก้ไข้คงจะออกฤทธิ์ "ทานข้าวต้มหน่อยนะคะ"เธอเอาเก้าอี้มาวางถ้วยข้าวต้มให้เขา กำนันหินลุกขึ้นนั่งและหยิบช้อนขึ้นมากำลังจะตักข้าวต้มเข้าปาก แต่ช้อนก็ตกลงพื้นเพราะแขนแกร่งไร้เรี่ยวแรง"อุ๊ย เดี๋ยวแตงป้อนดีกว่า"ร่างบางรีบเดินไปที่ครัวและหยิบช้อนคันใหม่ออกมา พลางคิดในใจว่าเมื่อกี้เขายังเปิดขวดน้ำให้เธออยู่เลย หรือว่าจะไข้ขึ้นอีก"ไปหาหมอไหมคะ ?"ระหว่างที่ป้อนข้าวต้มให้เขา เธอก็เอ่ยถามออกมา กำนันหินส่ายหน้า"ไม่ล่ะ ดีขึ้นแล้วกินข้าวกินยาแล้วก็นอนพักอีกหน่อยก็น่าจะหาย""อืม..ตามใจ"ผู้ชายทุกคนเป็นเหมือนกันหมดไหมนะ เวลาที่บอกให้ไปหาหมอมักจะไม่อยากไปกันเอาซะเลย ตาทองพ่อของเธอก็อีกคน เวลาที่เจ็บป่วยไม่สบายต้องเป็นขั้นสูงสุดจนทนไม่ไหวนั่นแหละถึงจะยอมไปพอเขาทานข้าวต้มเสร็จ แตงไทยก็เก็บถ้วยชามไปล้าง ผ้าขนหนูที่เช็ดตัวให้เขาเธอก็ซักแล้วก็ตากเรียบร้อย เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยร่างบางก็เดินกลับไปนั่งลงที่เก้าอี้ ใกล้ ๆ ก