13.อยากคุย

ในมือของณิรินยังคงถือที่ตรวจครรภ์เอาไว้ เธอหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะเริ่มจัดระเบียบความคิดของตัวเอง

ข้อแรกวันนี้เธอหยุดและณิรินจัดการปิดโหมดการบินเอาไว้แล้ว เธอไม่ต้องการรับข่าวสารใดๆ ในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือว่าเรื่องอะไรก็ตามที

และข้อสองเธอน่าจะต้องเตรียมตัวในเรื่องของเด็กคนหนึ่งที่กำลังจะเกิดมา

ณิรินล้มตัวนอนลงบนเตียง เธอหลับตาลงช้าๆ แน่นอนว่านี่มันคือเรื่องที่หนักหนาแต่นี่ช่างน่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกกลัวกับการเผชิญหน้ากับความจริงเลย

ฝ่ามือเล็กๆ ของณิรินกำลังลูบลงไปเบาๆ บนหน้าท้องที่แบนราบของตัวเอง..หากเป็นเรื่องเงินเธอไม่ได้ติดขัดอะไรเลย ที่ผ่านมาเธอทำงานแบบไม่มีเวลาให้ได้ใช้เงิน ด้วยเหตุนั้นเงินเก็บในธนาคารที่ณิรินมีมันเพียงพอที่จะใช้เลี้ยงดูเธอและลูกไปอีกนานหลายปี เพราะอย่างนั้นสิ่งที่เธอต้องคิดในตอนนี้คือ..เธอควรวางแผนที่จะใช้ชีวิตระยะยาวของตัวเอง

และเธอคงไม่อาจทำงานในตำแหน่งที่กำลังยืนอยู่ได้อีกต่อไป..มันคงน่าอึดอัดพิลึก หากเขารู้ว่าเธอท้องและเธอจะทำยังไงดีล่ะในช่วงเวลาที่เขาเอ่ยถามออกมาว่าเด็กในท้องคือลูกใคร

ณิรินไม่ได้คาดหวังให้ท่านประธานมารับผิดชอบเพราะในวันนั้นเธอเองก็มีส่วนที่ปล่อยตัวปล่อยใจละเลยเรื่องการคุมกำเนิด..เพราะอย่างนั้นเธอยินดีที่จะยอมรับเรื่องของเด็กคนนี้ด้วยตัวเอง โดยไม่คิดโทษเขา..และไม่คิดเรียกร้องสิ่งใดจากเขาด้วย

คนอย่างเธอจะไปมีหน้าเรียกร้องอะไรกับเขากันล่ะ เรายืนกันคนละจุด และตัวเธอไม่มีทางยืนเคียงข้างเขาได้ด้วยฐานะอื่นนอกจากฐานะของเลขาหรอก

เอาตามนี้แหละ ไหนๆ วันนี้ก็ลางานแล้ว ไปฝากครรภ์เลยดีไหมนะ..เพราะหลังจากนี้ไปเธอคงหาวันหยุดยากแล้วล่ะ

เมื่อคิดได้ดังนั้นณิรินจึงลุกขึ้นพร้อมกับพาตัวเองไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเดินลงมาจากคอนโดแล้วตรงไปที่รถยนต์ที่จอดเอาไว้

รถคันนี้เองก็เหมือนกัน มันเป็นหนึ่งในรถของท่านประธาน..เธอไม่ควรอย่างยิ่งที่จะขับรถของเขาไปที่โรงพยาบาล

เช่นนั้นเรียกรถไปดีไหมนะ..ในขณะที่ณิรินกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รถเอสยูวีสีดำก็มาจอดด้านหน้าของเธอ

“ให้ตายสิ! ผมโทรมาเป็นร้อยสายแล้วมั้ง นอกจากจะโทรไม่ติดแล้วยังไม่คิดโทรกลับอีกงั้นเหรอ?”

ทันทีที่เธอกดเปิดโทรศัพท์เสียงข้อความมากมายก็เด้งเข้ามาไม่หยุดหย่อนและนี่คือหลักฐานว่าความโกรธของท่านประธานที่กำลังระบายใส่เธอนั้นมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น..เพียงแต่ที่ณิรินสงสัยคือเธอลาหยุดในวันนี้แล้วเขาจะมาที่นี่ทำไมกัน

“วันนี้ณิรินลาหยุดค่ะ..ไม่ทราบว่าท่านมีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่า”

เรื่องด่วนเดียวในตอนนี้ของธีรักษ์คือณิรินลางานนี่แหละ ตลอดระยะเวลาที่ทำงานด้วยกันมาหลายปี ณิรินไม่เคยลาหยุดเลย แต่ทว่าวันนี้เธอกลับลาหยุด แถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหาก เขาเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะเป็นอันตรายจึงรีบมาที่นี่เพื่อมาดูเธอ..

“ก็..ไม่ได้มีเรื่องด่วนอะไร ว่าแต่นั้นคุณกำลังจะไปไหน ขึ้นมาสิผมจะไปส่ง”

ณิรินแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองในตอนที่เขาบอกว่าเขาจะไปส่งเธอน่ะ จะให้เธอบอกเขาได้อย่างไรว่าเธอกำลังจะไปฝากครรภ์

“ณิรินว่าจะไปทานข้าวค่ะ ไม่ขอรบกวนท่านประธานดีกว่า ขอบคุณนะคะที่ท่านสละเวลามาหาณิริน..”

เขาจอดรถก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เธอ

“ขึ้นไป..พอดีเลยผมกำลังหิวข้าวอยู่พอดี ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ”

เธอยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวก็ถูกเขายัดใส่รถพร้อมกับปิดประตูให้เธอ..

จะว่าไปแล้วนี่คือครั้งแรกเลยไหมที่เรานั่งรถด้วยกันแล้วเขาคือคนขับน่ะ เพราะปกติที่เรานั่งรถด้วยกันส่วนใหญ่แล้วคนขับจะเป็นเธอ..

“ให้ณิรินขับดีไหมคะ?”

“นั่งเฉยๆ ไปเถอะน่า”

เธอก็อยากจะนั่งเฉยๆ แบบที่ไม่คิดอะไร เพียงแต่ในวันนี้หรือว่าตอนนี้สถานการณ์มันช่าง..ราวกับว่าสวรรค์กำลังเล่นตลกนี่แหละ

ทุกครั้งที่มองหน้าของเขาหัวใจเธอจะเต้นไม่เป็นจังหวะ ณิรินไม่รู้ว่าอาการแบบนี้มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ทว่าเธอคิดว่าตัวเองยิ่งเป็นหนักขึ้น..หนักขึ้นมากเรื่อยๆ ในตอนที่อยู่ใกล้เขามากขึ้น

“วันนี้เป็นวันแรกนะคะที่ท่านได้ออกจากโรงพยาบาล ท่านไม่เข้าไปที่บริษัทก่อนเหรอคะ”

เรื่องการออกมาทำงานนั่นมันคือเรื่องรอง..สาเหตุหลักที่เขาอยากออกมาจากโรงพยาบาลก็คือเขาต้องการออกมาเพื่อพูดคุยเรื่องของเรา เพื่อให้อะไรๆ มันชัดเจนขึ้น เพราะหลังจากวันนั้น..ไม่มีจังหวะดีๆ ที่เขาจะได้พูดถึงเรื่องราวแสนหวานในวันนั้นเลย ตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาลคนของแม่ก็เดินเข้าเดินออกห้องของเขาเป็นว่าเล่น เขาไม่อยากให้แม่รู้เรื่องของเขากับณิริน ถึงแม้ว่าแม่จะบอกว่าแม่รับได้แต่เขากลับไม่เชื่อว่าแม่จะรับได้จริงๆ

“ยังก่อน ไปหาอะไรกินก่อนน่าจะดี..”

รอยยิ้มที่กำลังฉายชัดอยู่บนใบหน้านั้นของเขา มันทำให้ณิรินยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เธอพยายามลบลืมและไม่สนใจเรื่องของเขา แต่ทว่าเขาก็พยายามอย่างยิ่งในการเข้ามาให้เธอเห็น

หรือว่าหนทางสุดท้ายในชีวิตเธอคือเธอต้องลาออกมาจากที่นั่นเร็วมากกว่าที่คิดเอาไว้กันนะ

แต่การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งต้องใช้เงินเยอะมาก และเธอไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับไปทำงานได้อีกเมื่อไหร่ เพราะอย่างนั้นการลาออกในทันทีอาจจะไม่ใช่ทางออกที่ดีเสมอไป

แต่การทำใจให้ได้ตอนที่อยู่ข้างๆ เขามันก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเหมือนกัน

“ยินดีต้อนรับค่ะท่าน..ไม่ทราบว่าท่านมีนัดใครเอาไว้อีกรึเปล่าคะ”

นี่คือร้านอาหารที่ท่านประธานมาเป็นประจำ

“ไม่มี..”

“รับทราบค่ะ ช่วยเตรียมห้องรับรองสำหรับหนึ่งที่ด้วยนะคะ”

ณิรินหลุบตาลงเล็กน้อยเธอกำลังยกยิ้มขึ้นมาราวกับกำลังก้มหน้าลงเพื่อยอมรับในสิ่งที่คนอื่นมองเห็น

“สองที่..วันนี้ผมมากับณิริน ตาบอดรึไงถึงให้จัดโต๊ะสำหรับหนึ่งที่น่ะ”

ณิรินรีบเดินเข้าไปเพื่อห้ามปรามท่านประธานที่กำลังโกรธ

“ขะ..ขอโทษค่ะท่าน ดิฉันไม่มองให้ดีเองค่ะ”

ไม่ใช่ว่าพนักงานคนนี้มองไม่ดีหรอก แต่ว่าเพราะใครๆ ก็รู้ว่าเธอคือเลขาของเขายังไงล่ะ เพราะอย่างนั้นทุกสถานที่ที่เราไปด้วยกัน เธอจะถูกมองว่าเป็นเลขาของเขาที่มันคงแปลก มากๆ หากว่าเราทั้งสองคนจะมาทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกันน่ะ

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ เราเข้าไปด้านในกันเถอะค่ะท่าน”

ธีรักษ์จับมือของณิรินเอาไว้แน่น

“ไม่..วันนี้ผมไม่อยากกินที่นี่แล้ว เราเปลี่ยนร้านกันเถอะ”