12.ได้ยินไหม

 

เมื่อเหลือเราสองคนที่อยู่ในห้องนี้ ณิรินหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาเพื่อสั่งอาหารให้เขา

“..สั่งของคุณมาด้วยสิ วันนี้ผมไม่อยากกินข้าวคนเดียว”

อันที่จริงไม่ใช่แค่วันนี้เท่านั้น แต่ที่ผ่านมาเขาก็ชอบให้เธอสั่งอาหารมาเผื่อตัวเธอด้วย ความใส่ใจที่แสนเล็กน้อยนี่แหละที่ณิรินมองว่ามันช่างแสนอันตรายมากเหลือเกิน..

ที่ผ่านมาต่อให้เธอจะทำงานหนักมากแค่ไหน นอกจากค่าตอบแทนที่สุดแสนจะคุ้มค่าแล้วอีกสิ่งหนึ่งที่เธอได้รับจากเขามันคือความเอาใจใส่ที่ถึงแม้ว่ามันจะเล็กน้อย แต่เธอกลับได้มันมาอย่างสม่ำเสมอ

“ค่ะ..หมอฉลามอนุญาตให้ท่านออกจากโรงพยาบาลแล้วนะคะ”

และนั่นคงเป็นข่าวดีที่สุดในรอบสองเดือนสำหรับธีรักษ์เลยก็ว่าได้ เพราะมันหมายความว่าเขาจะได้ออกไปจากที่นี่ กลับไปทำงานและได้มองเห็นณิรินในสายตาตลอดเวลาแล้ว

แผลผ่าตัดที่เคยปริแตกของเขามันหายดีไปจนหมดแล้ว..หากแม่ไม่สั่งให้เขาอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ เขาคงจะไปจากที่นี่ตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว

“นั่นเป็นข่าวที่ดีมากจริงๆ ในที่สุดผมก็จะได้ออกไปจากที่นี่สักที..”

เขาพูดถ้อยคำเหล่านั้นออกมาด้วยรอยยิ้ม ส่วนสายตาของธีร์รักนั้นกลับไม่ละไปจากใบหน้าของณิรินเลยแม้แต่น้อย

และสิ่งที่มาขัดขวางช่วงเวลาหวานละมุนของเขาก็คือเสียงเคาะประตูพร้อมกับหมอฉลามที่เดินเข้ามา

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นไอ้ธีร์ นี่คือการตรวจครั้งสุดท้ายก่อนที่มึงจะออกจากโรงพยาบาลไง”

และนี่คงเป็นครั้งแรกที่ธีร์ให้ความร่วมมือในการตรวจเป็นอย่างดี

“แผลหายดีแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง..แต่มึงอย่าไปเที่ยวต่อยใครอีกนะโว้ย มีอย่างที่ไหนต่อยเขาแต่ตัวเองดันไส้ติ่งแตก”

“อย่ามาปากดีไอ้ฉลาม ไม่งั้นมึงจะได้ทำแผลที่หน้าให้ตัวเองแน่ๆ”

ฉลามหัวเราะเบาๆ เขาพยักหน้าเพื่อให้พยาบาลที่ติดตามออกไปก่อน

“พรุ่งนี้มึงจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว..ยินดีด้วยก็แล้วกันไอ้ธีร์”

อันที่จริงณิรินอยากจะออกไปจากห้องนี้เพื่อให้เขาทั้งสองคนได้พูดคุยกันอย่างเป็นส่วนตัวแต่ดันไม่มีจังหวะให้เธอได้เดินออกไปเลยเนี่ยนะสิ

“ว่าแต่กูหายดีแล้วใช่ไหม”

หมอฉลามพยักหน้า

“เท่าที่ดูอาการของมึง ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้วล่ะ แต่หากยังมีอาการผิดปกติตรงไหนอีก ก็ให้มาที่โรงพยาบาลได้ตลอดเลยนะ”

ธีรักษ์ปรายสายตาไปมองหน้าของณิริน ก่อนที่เขาจะอมยิ้มแล้วเอ่ยถามหมอฉลาม

“แล้ว..หายดีจนสามารถทำเรื่องอย่างว่าได้เลยรึเปล่า หรือต้องงดเว้นไปก่อน”

ณิรินไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงถามคำถามแบบนั้นโดยที่หันหน้ามามองหน้าเธอ..และนั่นคือสาเหตุที่เธอรีบเบนสายตาไปมองทางอื่น ณิรินกำลังทำเหมือนกับว่าเธอหูตึงจนไม่ได้ยินคำถามของเขา

ฉลามมองหน้าของธีรักษ์และเลขาณิรินสลับกันไปมา และเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของไอ้ธีร์ เขาก็พอจะเดาได้แล้วว่าทั้งสองคนจะต้องมีซัมติงกันอย่างแน่นอน

“เรื่องนั้นทำได้สิ หากไม่โลดโผนหรือว่าเล่นท่ายากจนเกินไปน่ะ กูไปก่อนนะมีคนไข้ที่ต้องไปตรวจอีกเยอะเลย”

ธีรักษ์ส่งยิ้มที่มุมปากให้กับฉลาม งานของเขาก็ยุ่งส่วนงานของไอ้ฉลามยิ่งยุ่งหนักเข้าไปใหญ่ เพราะอย่างนั้นถึงแม้ว่าเราทั้งสองคนจะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ก็หาเวลามาเจอกันได้ยากมากเหลือเกิน

“ได้ยินแล้วใช่ไหมณิริน..”

ณิรินสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามนั้นของท่านประธาน เธอคาดเดาถึงเจตนาของเขาไม่ออกเลย ว่าทำไมเขาถึงได้เอ่ยถามเธอเช่นนั้น

“..ณิรินไม่ทราบว่าท่านถามถึงเรื่องไหน..?”

“ก็เรื่องที่หมอฉลามบอกว่าผมแข็งแรงดีและสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ในวันพรุ่งนี้ไงล่ะ..ยังมีเรื่องไหนให้คิดอีกอย่างนั้นหรือณิริน”

เธอหน้าแดงในทันทีที่ถูกเขาถามเช่นนั้น ณิรินรีบหันหลังให้เขาทันทีเพื่อมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง

เธอหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง อย่ามาเสียสติตอนนี้เด็ดขาดเลยนะณิริน..

“อะ..อา อย่างนั้นเองสินะคะ”

ธีร์ลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาณิริน..เขาสวมกอดเธอจากทางด้านหลังแล้ววางคางเอาไว้บนไหล่เล็กๆ นั่น ฝ่ามือค่อยๆ ลูบไล้ไปตามเรียวแขนของเธอเบาๆ

“แต่ผมกลับ..กำลังคาดหวังในเรื่องที่คุณคิดอยู่นะณิริน”

อ้อมกอดของเขามันช่างอบอุ่นและชวนให้เธอรู้สึกสั่นไหวไปหมด เขากอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน ฝ่ามือที่แข็งแรงค่อยๆ ลูบไล้ไปตามลำตัวของเธออย่างระมัดระวัง

เขาไม่แน่ใจว่าณิรินในวันนี้จะผลักไสหรือว่าวิ่งหนีเขาไปอีกรึเปล่า เพราะอย่างนั้นธีรักษ์จึงรอคอยอย่างใจเย็น

แต่ทว่าจนแล้วจนรอดเธอกลับไม่ผลักไสเขาออกไป..หรือว่าในบางทีณิรินอาจจะยอมรับเขาบ้างแล้วก็เป็นได้

เธอหลับตาลง และระหว่างเราหลังจากนั้นก็ไม่มีคำพูดอะไรอีกเลย บอกตามตรงว่าวันนี้มันช่างเป็นวันที่หนักหนามากสำหรับเธออีกหนึ่งวัน

เธอเหนื่อยและการได้อ้อมแขนที่แสนอบอุ่นของใครสักคนมาโอบกอดเพื่อปลอบประโลมความรู้สึกเมื่อยล้า มันถือเป็นเรื่องราวดีๆ ของวันเลยก็ว่าได้

แค่ตอนนี้เท่านั้นที่เธอจะไม่ต่อต้านและผลักไสเขาออกไป..ก็แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนั่นแหละน่า

.

.

วันนี้ณิรินลาหยุด เธอลาหยุดในรอบปี เพื่ออยู่กับตัวเองเพราะเธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะลองใช้ที่ตรวจครรภ์ดู เมื่อวานนี้เธอแวะร้านขายยาเพื่อซื้อที่ตรวจมาเพิ่มอีกสองอัน ณิรินต้องการความแน่ใจและเพื่อไม่ให้มันเกิดเรื่องผิดพลาด เธอควรตรวจซ้ำหลายๆ ครั้งเพื่อความแน่ใจ

หมอบอกว่าตรวจตอนเช้าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีมากที่สุด วันนี้ณิรินจึงตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า เพื่อทำสิ่งที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตของเธอ

ถ้าท้องก็ไม่เป็นไร หรือว่าไม่ท้องก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรเธอก็พร้อมที่จะยอมรับมัน

ณิรินจัดการทำตามที่ข้างกล่องแนะนำ ตอนนี้เธอจึงกำลังรอคอยผลที่กำลังจะออกมา..

ขีดที่หนึ่งผ่านไป และ..ขีดที่สองที่มันจางมากเสียจนเธอมองแทบไม่เห็น

มือของณิรินเริ่มสั่น เอาจริงๆ เธอมีคำตอบให้กับตัวเองมาตั้งแต่ต้นแล้วล่ะ ว่าเธออาจจะกำลังท้องอยู่ เพราะวันนั้นท่านประธานไม่ได้ป้องกันและเธอเองที่มัวแต่ทำงานจนลืมจัดการเรื่องของตัวเอง..

เพราะอย่างนั้นมันไม่ใช่เรื่องแปลกหากว่าเธอจะท้องจริงๆ น่ะ เพียงแต่สิ่งที่มันยากจะยอมรับคือเธอดันท้องลูกของท่านประธาน คืนนั้นมันไม่มีความชัดเจนใดๆ ในความสัมพันธ์ของเรา..นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ณิรินคิดว่าเธอไม่ควรเอาเรื่องนี้ไปบอกเขาอย่างเด็ดขาด