10.เหลือจะเชื่อ

 

“เท่าที่จำได้กูบอกว่าให้ณิรินไปส่ง แล้วมึงเสนอหน้ามาด้วยทำไมวะไอ้ธีร์”

บรรยากาศในรถตอนนี้ดูเหมือนว่าจะร้อนระอุมากกว่าบรรยากาศในห้องทำงานเมื่อครู่อีก เธอจำได้ว่าตัวเองกำลังพาคุณสิงหาไปที่รถ และเมื่อเธอกำลังจะเดินถึงรถ ท่านประธานก็ตรงเข้ามาหาเธอพร้อมกับเปิดประตูด้านหลังรถเพื่อยัดคุณสิงหาเข้าไปในนั้น

แล้วเขาก็สั่งให้เธอขับรถ ส่วนตัวเองเดินเข้ามาเพื่อนั่งข้างคนขับ นี่มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่จนณิรินไม่รู้ว่าเธอจะรับมือกับความแปลกของท่านประธานอย่างไรดี

“กูก็อยากไปหาหมอเหมือนกัน พอดีว่ากูไปต่อยหมามาก็เลยเจ็บมือ ทำไม..มีแต่มึงที่ไปหาหมอได้คนเดียวงั้นเหรอ”

ตลอดทางทั้งสองคนก็จิกกัดกันไม่ยอมปล่อย จะว่ายังไงดีล่ะ ถึงแม้ว่าทั้งสองคน ทั้งท่านประธานและคุณสิงหาจะไม่ถูกกันแต่ทว่าในช่วงเวลาที่เขากำลังเถียงกัน มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังมองเพื่อนกำลังทะเลาะกันมากกว่า

แต่ณิรินไม่อยากจะพูดออกไปแบบนั้นหรอก เธอกลัวว่าท่านประธานจะไม่ชอบใจ ว่าแต่การที่เธอพยายามจะหนีท่านประธานออกมานั้นมันไม่ได้ผลอย่างนั้นสินะ เพราะต่อให้เธอพยายามหลบหนีเขามากแค่ไหน แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามตามติดเธอมากแค่นั้น..

แต่ช่างมันเถอะ เธอไม่ควรคิดอะไรมากกว่านี้ เพราะต่อให้เธอจะหนีเขาอย่างไร สุดท้ายเธอก็ไม่มีทางหนีเจ้านายของเธอพ้นหรอก หน้าที่ของเธอคือการทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น..

เมื่อถึงโรงพยาบาล ณิรินก็รับหน้าที่พาทั้งสองคนไปหาหมอ มันราวกับว่าเธอคือแม่และมีลูกๆ ที่อยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ ที่ชอบมีเรื่องต่อยตีกัน

“คนหนึ่งเจ็บมือเพราะไปต่อยหน้าคนอื่นมา ส่วนอีกคนเจ็บหน้าเพราะถูกต่อยมานะครับ..”

หมอที่รับท่านประธานเป็นคนไข้ยังอดขบขันกับเรื่องที่พบเจอไม่ได้เลย

“นี่ไม่ใช่เรื่องน่าขำนะโว้ยไอ้ฉลาม”

ฉลามหัวเราะออกมาเบาๆ ตามจรรยาบรรณของแพทย์แล้วเขาไม่ควรหัวเราะหรือรู้สึกอะไรกับความเจ็บปวดของคนไข้ แต่เพราะว่าไอ้ธีร์และไอ้สิงหาต่างก็เป็นเพื่อนของเขาเนี่ยนะสิ

“ที่ผ่านมาคุณณิรินคงลำบากใจมากเลยใช่ไหมล่ะครับที่ต้องมาดูแลเจ้าสองคนนี่น่ะ..ไปรอข้างนอกเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องของเจ้าพวกนี้ต่อเอง”

ณิรินอยากจะขอบคุณหมอฉลามมากทีเดียว เธอเองก็ไม่อยากจะอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่นัก

“ฝากด้วยนะคะคุณหมอ”

ณิรินพาตัวเองออกไปนั่งรอที่ด้านนอก เธอปล่อยให้เรื่องของท่านประธานและคุณสิงหา เป็นเรื่องของคุณหมอฉลามต่อไป

ณิรินไม่ค่อยชอบบรรยากาศของโรงพยาบาลเท่าไหร่นัก เพราะว่าที่นี่คือสถานที่ที่เธอได้พบเจอกับพ่อเป็นครั้งสุดท้าย..แต่การจากลาของเธอกับพ่อมันไม่ได้เศร้าจนนึกถึงก็จะมีแต่น้ำตาเท่านั้น แต่มันสวยงามและ..มีความสุขจนเธออดยิ้มไม่ได้ในทุกครั้งที่นึกถึง

“พ่อเก่งมากเลยใช่ไหม ชีวิตของพ่อไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากการมองดูลูกสาวเพียงคนเดียวของพ่อเดินทางไปจนถึงฝั่งฝัน..ไม่ต้องกดดันตัวเองมากนักนะริน ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ให้มีความสุข พ่อดีใจจริงๆ ที่ได้เกิดมาเป็นพ่อของลูกนะ”

ใช่ไหมล่ะ..ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เธอคิดถึงคำพูดของพ่อมันก็ซาบซึ้งและอดที่จะรู้สึกปลาบปลื้มใจไม่ได้เลย

หากว่าในอนาคตเธอมีลูกบ้าง เธอจะสามารถเลี้ยงลูกให้ดีเหมือนกับที่พ่อเลี้ยงเธอมารึเปล่านะ จะสามารถจับจูงมือเด็กคนหนึ่งไปจนถึงฝั่งฝัน ส่งเสียให้เรียนจบและได้ทำงานดีๆ อย่างที่พ่อทำรึเปล่า

“ขอโทษนะคะ..คุณณิรินใช่ไหมคะ พอดีว่าคุณหมอเรียกพบเป็นการด่วนเลยค่ะ”

ณิรินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ เธอชี้นิ้วไปที่ตัวเอง และเมื่อคุณพยาบาลพยักหน้าเธอก็รีบวิ่งตามไปในทันที

“ไส้ติ่งแตกงั้นเหรอคะ?”

ณิรินเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธออ้าปากค้างพร้อมกับมองดูท่านประธานที่นอนบนรถเข็นของโรงพยาบาล ด้วยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“หมอเองก็ตกใจเหมือนกันครับ พอดีว่าเห็นหน้าของไอ้ธีร์มันซีดๆ หมอก็ลองตรวจร่างกายของมันดู..เรื่องหลังจากนี้ให้เป็นหน้าที่ของหมอได้เลยครับ ส่วนเรื่องงานที่บริษัทของมันต้องขอรบกวนคุณณิรินจัดการให้ก่อน”

ณิรินพยักหน้าเร็วๆ เธอเดินเข้าไปหาท่านประธานก่อนจะจับมือของเขาเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะคะท่าน เรื่องงานให้เป็นหน้าที่ของณิรินเอง”

เขากุมมือเธอแน่น..ก่อนจะมองเธอด้วยแววที่กำลังทรมาน

“อย่าบอกแม่นะ..ไอ้สิงหามึงไม่ต้องบอกแม่กูนะโว้ย!!”

คุณสิงหากำลังยืนอยู่ข้างเตียงอีกฝั่ง ใบหน้าที่ถูกต่อยนั้นยังไม่ได้รับการรักษาเลย แต่ทว่าเขากลับมายืนดูอาการของท่านประธานด้วยแววตาแห่งความเป็นห่วง

“กูจะบอก..มึงต้องผ่าตัดนะโว้ย แล้วใครจะเซ็นให้หมอผ่าตัดถ้ามึงไม่ให้แม่มึงมา”

“กูเซ็นเองได้ ไม่ต้องเสือกบอกแม่กูเลยไม่อย่างนั้นกูจะไล่มึงออก!!”

จนวินาทีสุดท้ายจริงๆ ด้วยสินะ..ทั้งสองคนทะเลาะกันจนท่านประธานถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด

“คุณสิงหาคะ ไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ”

“นี่เราจะไม่บอกท่านประธานใหญ่จริงๆ เหรอ ณิริน”

เธอส่งยิ้มให้เขา พร้อมกับพาเขาเข้าไปให้พยาบาลที่กำลังยืนรอทำแผลอยู่

“ทำยังไงได้ล่ะคะ ก็นั่นมันคือคำขอร้องของท่านประธานนี่”

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการทำงานอย่างหนักยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านมาของณิริน ที่ผ่านมาเธอทำงานหนักก็จริงอยู่ แต่ท่านประธานอยู่ข้างๆ เธอเสมอ เพราะอย่างนั้นต่อให้งานของเธอจะหนักหนาสาหัสหรือว่ายากมากแค่ไหน เธอก็ยังมีเขาอยู่ข้างๆ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ตรงที่เธอพลาดไม่ได้เลย..

อีกทั้งตอนหลังเลิกงานเธอต้องหอบเอกสารด่วนที่ท่านประธานต้องเซ็นมาที่โรงพยาบาลอีก แล้วเธอก็จะต้องมาคอยดูแลเขา เพราะว่าเขาไม่มีครอบครัวที่ไหนอีกแล้ว

“นี่แกไหวรึเปล่าวะณิริน..วันนี้หน้าแกซีดๆ นะ”

พะพายเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเธอเห็นสภาพของเพื่อนรักที่มันกำลังย่ำแย่มากกว่าเดิม

“ไม่เป็นไรหรอก เราสบายดีน่า..ว่าแต่วันนี้มีอะไรกินบ้างล่ะพะพาย..อะ..อึ่ก!”

กับข้าววันนี้ก็เหมือนเดิมทุกๆ วัน แต่ที่มันแตกต่างไปจากเดิมคือณิรินกำลังรู้สึกเวียนหัวพร้อมกับอยากจะอาเจียนออกมา

“ณิรินไหวไหมเนี่ย”

พะพายรีบส่งน้ำเปล่าให้ณิรินแต่ทว่าอาการ ของณิรินก็ไม่ดีขึ้นเลย

“เราว่าเราไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า”

ณิรินรีบวิ่งไปห้องน้ำ เธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธออาเจียนออกมาได้ยังไงทั้งๆ ที่วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเข้าไปเลย..

นี่เธอป่วยอีกแล้วงั้นเหรอ