15.ขอร้อง

 

หากจะนับกันจริงๆ เขาไม่ได้รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ เพราะมุมมองที่เขาเห็น นั้นมันเป็นมุมมองของเจ้านายที่มองดูลูกน้อง และเธอที่ยิ้มแย้มตลอดเวลา แถมยังไม่เคยทำสีหน้าไม่พอใจเลยสักครั้งไม่ว่าจะเป็นในช่วงเวลาแบบไหนเธอก็ยังคงยิ้มราวกับว่าตัวเองไม่เป็นไร แต่ทว่าที่มันเป็นเช่นนั้นเพราะเธอคือเลขาของเขายังไงล่ะ และเขาคือเจ้านายของเธอ..

ณิรินไม่สามารถทำตัวเป็นเลขาผู้สมบูรณ์แบบของเขาไปได้ตลอดหรอก หากว่าเราอยู่ด้วยกันขึ้นมาจริงๆ แล้วเธอแสดงนิสัยที่แท้จริงของตัวเองออกไป เขาจะรับได้อย่างงั้นเหรอ?

“แบบนั้นก็ลองดูสิ ผมเองก็มั่นใจไม่แพ้กันว่าคุณเองก็ยังไม่รู้จักผมดีพออย่างแน่นอน เราต่างมองกันและทำความรู้จักกันในนิสัยที่ไม่ใช่ตัวตนของเรา เพราะอย่างนั้นก็มาลองดูสิ มาลองทำความรู้จักกันดู แล้วหากว่าเราไปด้วยกันไม่ได้จริง..เราค่อยมาคุยเรื่องลูกกันอีกทีก็ได้”

เขากำลังร้องขอสิ่งที่เรียกว่าโอกาส และณิรินเกลียดตัวเองมากเหลือเกินที่ตัวเธอเป็นพวกคนใจอ่อนน่ะ

หากจะมองในมุมของเขานั้น ตัวของท่านประธานเองก็ไม่ได้ผิดตรงไหนเลย ตรงกันข้ามเขาแสดงตัวและมีท่าทีที่ชัดเจนในการพยายามอย่างยิ่งที่จะรับผิดชอบเธอ

“ได้โปรดนะณิริน คุณจะไม่ให้โอกาสผมแสดงความรับผิดชอบเลยได้ยังไงกัน..”

เธอปรายสายตาไปมองหน้าเขา และนี่คือครั้งแรกที่เธอมองเห็นแววตาแสนอ่อนโยนของท่านประธาน วันนี้เขาไม่ได้เซ็ตผมให้เป็นทรงเหมือนกับทุกวัน และนี่คงเป็นทรงผมของคนที่พึ่งจะออกจากโรงพยาบาลใหม่ๆ ทันทีที่เขาออกจากโรงพยาบาลที่แสนน่าเบื่อนี้ สิ่งแรกที่เขาทำคือการไปหาเธอ..

เพียงแค่คิดถึงตรงนั้นหัวใจของณิรินก็สั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ เพียงแค่ณิรินมีเรื่องจะขอร้อง ท่านช่วยปิดเรื่องของเราที่บริษัทก่อนได้ไหมคะ”

มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก ที่จะป่าวประกาศออกไปว่าเธอกำลังท้องน่ะ แถมยังท้องกับท่านประธานที่เป็นเจ้านายอีกต่างหาก

“ได้สิ..แต่ผมเองก็มีข้อแม้เหมือนกัน ในหนึ่งสัปดาห์คุณต้องไปลองใช้ชีวิตที่บ้านผม สัปดาห์ละสองวัน ผมหมายถึงณิรินต้องไปค้างที่บ้านของผมสัปดาห์ละสองวัน เราต้องลองอยู่ด้วยกันก่อนสิ ถึงจะรู้ว่าเราจะเข้ากันได้หรือว่าไม่ได้”

ลองอยู่ด้วยกัน? นี่มันใช่การทำความรู้จักกันจริงๆ งั้นเรอะ

“อยู่ด้วยกันเหรอคะ?”

“ใช่แล้ว อยู่ด้วยกันในฐานะของคนที่คบหาดูใจกัน ไม่ใช่ในฐานะของเจ้านายและเลขา..ช่วยฟังคำขอร้องของผมหน่อยเถอะนะ”

เขาอยากดูแลณิรินมากจริงๆ ในตอนที่ไอ้ฉลามบอกว่าเธอท้อง เขารู้สึกดีใจมากกว่าที่จะตกใจอีก

เขาอยู่คนเดียวมานานมากๆแล้ว ครอบครัวของเขานั้นมันมีแค่เขาเพียงคนเดียวมาโดยตลอด และในตอนนี้หากว่ามันจะมีณิรินกับลูกของเราเพิ่มมา ต้องบอกว่าเขานั้นแสนจะยินดี

ในชีวิตที่แสนเงียบเหงาของเขา มันคงดีมากๆ เลยหากจะมีณิรินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในนั้น

เพราะฉะนั้นนี่ไม่ใช่แค่ความรับผิดชอบเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่มันมีความรู้สึกที่มากกว่านั้นปะปนอยู่ด้วย

“..เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ”

ในเมื่อเขาพยายามมากขนาดนั้นแล้วเธอจะไม่ให้ความร่วมมือเขาได้อย่างไรกัน

.

.

“วันนี้ท่านประธานออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ แต่ว่าท่านไม่ได้เข้าไปที่บริษัทในทันที”

หญิงวัยกลางคนพยักหน้าเบาๆ เธอสั่งคนให้ตามจับตาดูลูกชายเพียงคนเดียวเอาไว้ไม่ให้คาดสายตา..

นี่ไม่ใช่การทำร้ายหรือว่าไม่หวังดี แต่เพราะเจ้าลูกคนนั้นไม่ยอมพูดอะไรออกมาตรงๆ เพราะฉะนั้นเธอที่เป็นห่วงลูกชายมากเสียจนกินไม่ได้นอนไม่หลับก็คงไม่อาจเพิกเฉยต่อลูกชายเพียงคนเดียวได้หรอก

“แล้วตอนนี้ธีร์อยู่ที่ไหนกัน..”

ชายผู้นั้นยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง

“อยู่ที่โรงพยาบาลครับ..ดูเหมือนว่าหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลท่านประธานจะไปหาเลขาณิรินในทันที ทั้งสองคนไปทานมื้อเช้าด้วยกันที่ร้านอาหารหลังจากนั้นเลขาณิรินก็เป็นลมไป และในตอนนี้ท่านประธานกำลังอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะเลขาณิรินดูเหมือนจะไม่สบาย”

หญิงวัยกลางคนใช้มือเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด

“ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะมีอะไรที่มันพิเศษต่อกันจริงๆ ด้วยสินะ..”

เลขาที่อายุอยู่ในช่วงวัยไล่เลี่ยกับท่านประธานใหญ่หัวเราะออกมาเบาๆ เขาเองก็ทำงานรับใช้ท่านประธานใหญ่มามากกว่าครึ่งชีวิตแล้ว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าท่านประธานใหญ่เอ็นดูเลขาณิรินมาแค่ไหน

“เรื่องนั้นผมเองก็ให้คำตอบท่านไม่ได้หรอกนะครับ”

“เหอะ! เรื่องนั้นต่อให้เอ่ยถามออกไป เจ้าเด็กคนนั้นก็ไม่มีทางยอมตอบหรอก ที่แท้สาเหตุที่ปฏิเสธเรื่องการดูตัวหลายครั้งก็เพราะมีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่เอง แค่บอกความจริงออกมามันยากเย็นมากนักรึไง..ช่วยสืบให้หน่อยสิว่าเลขาณิรินไปหาหมอเพราะอะไร แล้วก็ช่วยนัดณิรินมาคุยกับฉันแบบเป็นการส่วนตัวด้วย”

เลขาของท่านประธานใหญ่พยักหน้าพร้อมกับก้มหน้าลง

“ครับท่าน ว่าแต่ท่านจะให้ผมเตรียมเช็คเงินสดหรือว่าเงินเอาไว้ให้ไหมครับ”

ท่านประธานใหญ่ขมวดคิ้วในทันที

“นี่ฉันดูเหมือนเป็นแม่ของพระเอกในละครรึไง ที่จะใช้เงินฟาดหัวว่าที่ลูกสะใภ้แล้วบอกให้เลิกยุ่งกับลูกชายตัวเองน่ะ..ฉันมีลูกคนเดียวเท่านั้นนะ ธีร์รักใครฉันเองก็จะรักคนนั้นเหมือนกัน ในตอนนี้สิ่งที่ล้ำค่ามากที่สุดก็คือความต้องการของเด็กคนนั้น..”

เพราะที่ผ่านเธอไม่ได้ดูแลลูกได้เต็มที่เท่าไหร่นัก ตอนนี้ยังทันรึเปล่านะ หากว่าเธอจะทำตัวเป็นแม่ที่ดีน่ะ ยังทัน..ไหมนะ

หรือว่ามันสายไปแล้ว

 

ตั้งแต่วันที่พ่อของธีร์เสีย เธอก็เหมือนคนเสียสติ ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะยิ้มออกมาได้ไหมเพราะเขาคือความสุขเดียวของเธอ..เธอเศร้าโศกและเสียใจจนหลงลืมว่าตัวเองต้องทำหน้าที่ของแม่

และเธอไม่สามารถสลัดความเจ็บปวดจากการสูญเสียสามีไปได้เลย เธอล้มเลิกความตั้งใจในการมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วด้วยซ้ำ และคนที่ช่วยให้สติของเธอกลับมาอีกครั้งคือลินี

ฐานะของลินีคือเมียเก็บของวิเชียร พ่อของสิงหา..เธอไปอยู่ที่บ้านนั้นเป็นการชั่วคราว อันที่จริงเธอจะพาลูกชายไปด้วยแต่ทว่าคุณย่าของธีร์ไม่ยินยอม ท่านจึงนำตัวธีร์ไปอยู่ด้วยเป็นการชั่วคราว ส่วนเธอ..เธอเลือกที่จะย้ายไปอยู่กับลินีในบ้านของวิเชียร

และนั่นคือสาเหตุข่าวลือแปลกๆ ที่ไร้มูลความจริง เธอไม่ได้คิดกับพ่อของสิงหาในเรื่องเกินเลยอะไรทั้งนั้น เพราะในชีวิตนี้เธอคงรักชายหนุ่มได้เพียงคนเดียวนั่นก็คือพ่อของธีร์

เธอตั้งใจว่าจะกลับมาหาลูกและอธิบายให้ลูกได้ฟัง แต่ดูเหมือนว่ามันจะสายไปแล้ว..เพราะเมื่อเธอกลับมาหาธีร์อีกครั้ง แววตาของลูกชายก็มองเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป