11.หนักหนา

 

พะพายตามมาดูอาการของณิรินด้วยความเป็นห่วง

“เราว่าแกไปหาหมอก่อนดีไหม หรือไม่ก็ไปที่ห้องพยาบาลก่อน..”

เพราะพะพายรู้ว่างานของณิรินมันยุ่งมาก หากให้ณิรินไปหาหมอที่โรงพยาบาลคงเป็นไปไมได้อย่างแน่นอน คนบ้างานอย่างณิรินไม่มีทางจะยอมทิ้งงานเพื่อพาตัวเองไปหาหมอแน่ๆ

ณิรินพยักหน้า เธอยอมเดินตามพะพายไปที่ห้องพยาบาลของบริษัท

“ดูเหมือนว่าเพื่อนหนูจะพักผ่อนน้อยค่ะ มันกินข้าวไม่ได้และก็อาเจียนออกมาด้วย..”

หมอที่ประจำเป็นที่ห้องพยาบาลส่งยิ้มให้กับพะพาย มันคือรอยยิ้มที่มากเกินคนรู้จักทั่วไปอย่างแน่นอน และนั่นทำให้ณิรินพอจะคาดเดาความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ได้บ้าง

“เดี๋ยวเราไปทำงานก่อนนะ หากแกไม่ไหวก็โทรไปหาเราก็ได้ เดี๋ยวเราไปส่งแกกลับบ้านเอง”

พะพายกล่าวออกมาพร้อมกับจับมือของณิรินเอาไว้

“อืม ขอบใจแกมาก ไปทำงานเถอะ..”

หมอประจำห้องพยาบาลยกมือขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อโบกมือลาพะพาย ก่อนที่เขาจะเบนสายตากลับมาหาณิรินที่กำลังนั่งอยู่

“มีอาการอาเจียนมากี่วันแล้วครับ แล้วก็มีอาการอย่างอื่นร่วมด้วยอีกไหม..ยกตัวอย่างเช่นการเวียนศีรษะหรือว่ารู้สึกอย่างอื่น”

ณิรินเงียบไปพักหนึ่ง ช่วงนี้เธอพักผ่อนน้อยร่างกายก็เลยรวนไปหมด นั่นจึงทำให้เธอไม่แน่ใจว่าอาการวิงเวียนศีรษะและหน้ามืดของเธอมันเกิดขึ้นมาจากอะไรกันแน่

“ก็มีเวียนหัวค่ะ แล้วก็บางครั้งก็หน้ามืดด้วย..แต่เรื่องการอาเจียนณิรินพึ่งจะเป็นวันนี้วันแรก”

หมอประจำห้องพยาบาลจดอาการที่ณิรินบอกเล่าลงไปในกระดาษก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมาถามเธออีกครั้ง

“มีประจำเดือนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ครับ”

ใบหน้าของณิรินแข็งค้างในทันที หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกชาตั้งแต่ศีรษะไปจนถึงปลายเท้าเลย

“ราวๆ สองเดือนที่แล้วค่ะ..”

เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอทำงานหนักและใช้ชีวิตอย่างบ้าคลั่งชนิดที่ว่าไม่ได้พักผ่อนเลย ท่านประธานยังอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะอาการแทรกซ้อนที่ตามมา อีกทั้งเพราะเขาฝืนมาประชุมครั้งหนึ่ง นั่นทำให้แผลผ่าตัดฉีกและวันนั้นเองที่ท่านประธานใหญ่ล่วงรู้ถึงการเข้าโรงพยาบาลของลูกชาย นั่นคือเรื่องใหญ่มากที่สุดในชีวิตของณิรินเลย เพราะเธอถูกท่านประธานใหญ่อบรมอยู่นานถึงเรื่องที่เธอไม่ยอมรายงานเรื่องนี้กับท่าน แน่นอนว่าหลังจากนั้นท่านประธานใหญ่สั่งให้ท่านประธานนอนยาวๆ อยู่ที่โรงพยาบาล เพื่อรอให้เขาหายดีจริงๆ แล้วค่อยออกมาจากที่นั่น

ภาระหนักจึงตกมาที่เธอ เพราะเธอต้องหอบงานไปที่โรงพยาบาลทุกวันเพื่อให้ท่านประธานได้ดูรายงานเรื่องต่างๆ ..

ตลอดระยะเวลาสองเดือนนี้ งานมันหนักมากเสียจนเธอลืมเรื่องของตัวเองไปจนหมด..

“หมอแค่สงสัยนะครับ ว่าคุณณิรินอาจจะตั้งครรภ์ ยังไงลองเอาที่ตรวจไปตรวจนะครับ แล้วได้ผลยังไงมาบอกหมอก็ได้ หากว่าคุณณิรินกำลังตั้งครรภ์จริงๆ เดี๋ยวหมอจะแนะนำที่ฝากครรภ์เอง”

เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ เหมือนโดยตบหน้าอย่างแรงจนหน้าชาไปหมด

“..ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

เธอเก็บที่ตรวจครรภ์ใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องพยาบาลของบริษัท

นี่มันเรื่องร้ายแรงในแบบที่เธอไม่อยากจะเชื่อและไม่อยากรับยอมรับเลยจริงๆ

หากท้องขึ้นมาจริงๆ ..เธอควรทำอย่างไรดีนะ เธอจะเป็นแม่ที่ดีได้รึเปล่า จะสามารถส่งเด็กคนหนึ่งไปถึงฝั่งฝันเหมือนกับที่มือทั้งสองของพ่อ ประคองให้เธอได้เดินไปตามทางรึเปล่า..

“พี่รินคะ..มีรายงานเรื่องงบประมาณที่ผู้จัดการต้องการฝากไปให้ท่านประธานดูหน่อย..”

อิมเมจส่งยิ้มพร้อมกับยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้แก่ณิริน

“ฝากด้วยนะคะพี่ริน”

อิมเมจส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนที่เธอจะเดินจากไป ทิ้งให้ณิรินยืนมองซองเอกสารสีน้ำตาลนั้นเพียงลำพัง

อีกเรื่องคือ..เรื่องของท่านประธาน

ใจเย็นๆ สิณิริน เรื่องราวมันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอก และก็ยังไม่มีอะไรมายืนยันว่าเธอท้องสักหน่อย อีกทั้งหากว่าเธอท้องจริงๆ ..เธอในตอนนี้ก็สามารถดูแลเด็กคนนี้ได้ดีอยู่แล้วน่า

ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลทั้งนั้น ต่อให้มีปัญหาอะไรก็ตาม เธอจะผ่านมันไปได้ด้วยดี

.

.

“ผมหายดีแล้วครับแม่ แม่ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมหรอก!!”

ณิรินที่กำลังจะยกมือขึ้นมาเคาะประตูห้อง มีอันต้องเก็บมือของตัวเองลงไปก่อน เมื่อเธอได้ยินเสียงความขัดแย้งที่รุนแรงในห้องนั้น

“ธีร์..ลูกจะให้แม่มองเห็นลูกเดินเลือดอาบอีกครั้งงั้นเหรอ? แค่อยู่ที่นี่จนกว่าจะหายดีมันยากมากนักรึไง”

ธีรักษ์แค่นหัวเราะ

“หรือว่านี่เป็นแผนของแม่กันครับ แม่จงใจให้ผมอยู่ที่นี่เพื่อที่แม่จะได้ให้ไอ้สิงหามันจัดการเรื่องที่บริษัทใช่ไหมล่ะ”

ท่านประธานใหญ่หลับตาลงช้าๆ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเรื่องของเธอและลูกชายมันถึงได้ดำเนินมาจนถึงขั้นนี้

“ฟังนะธีร์..อะไรก็ตามที่มันเป็นของลูก มันย่อมเป็นของลูกทั้งจากนี้และตลอดไป ไม่มีใครแย่งมันไปได้ทั้งนั้น..แม่ไม่เข้าใจถึงการกังวลที่มากมายของลูกเลย ทำไมจะต้องเกลียดสิงหามากขนาดนั้นทั้งๆ ที่เด็กคนนั้นอยากกลับไปเป็นเพื่อนกับลูกแทบตาย”

ธีรักษ์หลุบตาลงเล็กน้อยเพื่อมองมือของตัวเอง

“..แล้วกับแม่ล่ะครับ เพราะว่าแม่ไม่ใช่ของผมตั้งแต่ทีแรก แม่ก็เลยไม่เคยอยู่ข้างผมเลยใช่ไหม”

ไปกันใหญ่แล้ว ความขัดแย้งของท่านประธานและท่านประธานใหญ่นั้นนับวันยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ

ทว่าในระหว่างที่เธอกำลังยืนอยู่หน้าห้องนั้นอยู่ๆ ประตูห้องก็เปิด..ณิรินมองหน้าเลขาของท่านประธานใหญ่ที่เขายื่นมือไปเปิดประตูให้เธอด้วยแววตาที่เบิกกว้าง

ตาลุงนั่นทำแบบนี้ทำไมกันฟะ!

“อา..พอดีว่าณิรินเอาสรุปการประชุมเรื่องงบประมาณมาให้ท่านประธานค่ะ..ขออภัยด้วยนะคะที่เสียมารยาท แล้วก็สวัสดีค่ะท่านประธานใหญ่”

ภายใต้รอยยิ้มที่ผลิบานราวกับแสงของดวงตะวันนั้น ณิรินไม่เคยรู้สึกอยากร้องไห้กับอะไรมากเท่านี้เลย

เลขาของท่านประธานใหญ่มองหน้าเธอพร้อมกับขยับปากเบาๆ ว่า “ขอโทษนะครับณิริน”

หากให้เธอเดา เขาเองก็คงไม่อยากให้สองแม่ลูกทะเลาะกันใหญ่โตมากไปกว่านี้ แต่การโยนเผือกร้อนๆ มาใส่มือของเธอนั้นมันใช่เรื่องงั้นเรอะ!

“ทำงานได้ดีตลอดเลยนะเลขาณิริน”

ณิรินก้มหน้าลงเล็กน้อย

“เรื่องการช่วยงานของท่านประธานคือหน้าที่ของณิรินอยู่แล้วค่ะ อ๊ะ..จริงสินี่ได้เวลาสั่งมื้อเย็นให้ท่านประธานแล้ว ท่านประธานใหญ่อยู่ที่นี้เพื่อทานมื้อเย็นด้วยกันดีไหมคะ”

“...!!”

ท่านประธานกำลังมองหน้าเธอด้วยคำถาม ว่าเธอไปชวนแม่เขาทำไม?

ท่านประธานใหญ่หัวเราะออกมาเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปก่อนดีกว่า ฝากดูแลธีร์ด้วยนะณิริน”