14.จะรักกันได้อย่างไร

 

เป็นเขาที่คิดน้อยมากเกินไป เพราะเราเดินเคียงข้างกันมานานในฐานะของเจ้านายและลูกน้อง เพราะอย่างนั้นสายตาของผู้คนเวลาที่มองมาที่เธอก็จะเกิดภาพจำว่าเธอคือเลขาของเขา..

ด้วยเหตุนั้นธีร์จึงเปลี่ยนไปทานมื้อเช้าในร้านอาหารที่เราไม่เคยมาด้วยกัน

“ร้านนี้ก็น่ากินเหมือนกันนะ จากนี้ไปเราลองเปลี่ยนบรรยากาศไปร้านใหม่ๆ กันบ้างดีกว่านะณิริน”

เธอมองหน้าเขา ก่อนจะมองอาหารมากมายที่วางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ วันนี้ท่านประธานแตกต่างไปจากทุกวันจริงๆ นั่นแหละ หรือว่าเขามีเรื่องอะไรที่จะพูดคุยกับเธอรึเปล่า

“ค่ะ ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านประธานมีอะไรอยากจะพูดกับณิรินไหมคะ”

เธอมีเรื่องให้คิดมากพออยู่แล้ว มีเรื่องมากมายให้ต้องใช้ความคิดไตร่ตรองให้ดีเพราะอย่างนั้นเธอไม่มีเวลาที่จะมาคาดเดาความคิดของเขาอีกหรอก

ธีร์วางช้อนเอาไว้ในจาน เขาประสานนิ้วมือเข้าหากันราวกับว่าเขากำลังเข้าโหมดจริงจัง

“แล้วณิรินไม่คิดว่าเรามีเรื่องจะต้องคุยกันงั้นเหรอ?”

เธอกะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา

“ไม่นี่คะ หากเป็นเรื่องงานณิรินมั่นใจว่าณิรินทำงานได้อย่างดีและไม่มีผิดพลาดอย่างแน่นอน ไม่มีเรื่องอะไรที่ท่านจะต้องมาตำหนิณิรินหรอกค่ะ”

ธีร์พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

“ไม่ใช่เรื่องงานสิ เราไม่ได้อยู่ที่บริษัทนะ..มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องพาคุณมาที่นี่เพื่อมาพูดคุยเรื่องงานอยู่แล้ว..ณิรินเรื่องในวันนั้นทำไมคุณถึงทำเหมือนกับว่ามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นกันล่ะ คุณทำเหมือนกับว่าคุณลืมมันไปหมด..”

“ก็เพราะมันสมควรอย่างยิ่งที่จะถูกลืมนี่คะ ท่านต้องการอะไรกันถึงได้เอาเรื่องในวันนั้นขึ้นมาพูดอีก ทั้งที่มันก็ผ่านมานานแล้ว..ณิรินคิดว่าเราไม่ควรหยิบยกเรื่องในอดีตขึ้นมาพูดคุยกันหรอกนะคะ”

น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือและณิรินตัดสินใจลุกขึ้นในทันที

“ณิรินพูดในสิ่งที่คิดไปหมดแล้วเพราะอย่างนั้นท่านช่วย..ลืมมันไปเถอะนะคะ”

เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและณิรินไม่แน่ใจว่าเพราะเธอลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเก้าอี้ในทันทีรึเปล่า เธอถึงได้มีอาการหน้ามืดคล้ายจะเป็นลมแบบนี้น่ะ

ธีร์รีบวิ่งเข้ามารับเธอเอาไว้ เธอใช้หลังมือเพื่อแตะวัดไข้ที่หน้าผากของเธอแต่ก็ไม่เห็นว่าตัวของณิรินจะร้อนอะไรเลย

“ณิริน..คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

อา..ให้ตายสิ เธอไม่ควรจะมาหลับตอนนี้เลยจริงๆ แต่ว่าเธอทนต่อความรู้สึกวิงเวียนไม่ไหว..

“ณิริน! ณิริน!”

นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินและเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็พบเจอกับเพดานที่แสนคุ้นเคยเพราะว่าที่นี่คือโรงพยาบาลที่เธอใช้เวลาเดินทางเข้าออกกว่าสองเดือนเต็มที่ท่านประธานอยู่ที่นี่

ฉิบหายแล้วไง..ไม่มีคำอื่นใดนอกจากคำนี้และในห้องนี้ก็ไม่มีใครนั่งอยู่กับเธอแล้วนอกจากท่านประธานที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงพร้อมกับจ้องเธอไม่วางตา

“ฟื้นแล้วงั้นเหรอ..ดื่มน้ำหน่อยไหม”

ณิรินเลือกที่จะเงียบ เพราะว่าเธอไม่กล้าถามเขาด้วยซ้ำว่ามีหมอมาตรวจดูอาการของเธอรึยัง แล้วหมอได้บอกออกไปไหมว่าเธอเป็นอะไร

เธอไม่กล้าจะถามเพราะหวาดกลัวในคำตอบนั้นต่างหาก..เธอกลัวว่าเขาจะรู้แล้วกลัวว่าเรื่องราวมันจะใหญ่โตขึ้นมา

ชีวิตที่แสนสงบสุขของเธอมีอันต้องพังทลายอย่างแน่นอนหากว่าเขารู้ว่าเธอท้องน่ะ

“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ”

“ไม่เอาน่าณิริน ดื่มน้ำสักหน่อยสิ เท่าที่ผมจำได้วันนี้คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่..คุณจะอดก็ได้แต่จะให้ลูกอดไม่ได้นะครับ”

เธอหันขวับไปมองหน้าเขาราวกับไม่เชื่อหูตัวเองในสิ่งที่เธอกำลังได้ยิน..

เขายื่นมือมาจับปอยผมที่กำลังหลุดลุ่ยของเธอไปทัดเอาไว้ที่ข้างหู ก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาหาเธอมากขึ้น..ใกล้มากเสียจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา

“คุณบอกกับผมว่า..ไม่ให้พูดถึงเรื่องในคืนนั้น แต่ผมจะทำแบบนั้นได้อย่างไรกันณิริน ในเมื่อเรื่องในคืนนั้นมันทำให้มีเด็กตัวน้อยๆ กำลังเติบโตในท้องของคุณน่ะ..”

“..มะ..ไม่ใช่นะคะ”

ปลายนิ้วของเขากำลังเกลี่ยลงไปเบาๆ บนกลีบปากสีซีดของเธอ

“ไม่ใช่อะไรกัน เอาล่ะผมจะลองฟังดูเช่นนั้นลองพูดปฏิเสธมาสิว่าที่คุณบอกว่าไม่ใช่ มันไม่ใช่เรื่องไหนกัน”

ดวงตาของเธอมันแดงช้ำและเห่อร้อนไปหมด ณิรินพยายามจะกะพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาที่กำลังทำท่าจะรินไหลออกมา      ริมฝีปากของเธอกำลังสั่นระริก..เพราะไม่รู้ว่าเธอควรจะกล่าวคำพูดแบบไหนออกไปดี

“ใช่ไหมล่ะ..คุณเองก็พูดโกหกออกมาไม่ได้หรอก เพราะคุณรู้ดีว่าหากคุณโกหกผมจะรู้..ณิรินเราไม่ได้รู้จักกันมาแค่วันสองวันเท่านั้น..ผมรู้ดีว่าข้างกายของคุณไม่มีใครและรู้ดีมากไปกว่านั้นอีก ว่าเวลากว่าครึ่งในชีวิตของคุณทุ่มเทให้กับงาน ส่วนอีกครึ่งหนึ่งคุณทุ่มเทเวลาให้กับผม เพราะอย่างนั้น..เด็กคนนี้เป็นลูกของใครไม่ได้หรอกนอกจากจะเป็นลูกผมน่ะ”

เธออยากบอกว่าไม่ใช่ออกไปเหลือเกิน แต่ทว่า..เธอโกหกไม่เป็นและอย่างที่เขาบอก หากว่าเธอโกหกเขาจะรู้

“..เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องของณิรินค่ะ ไม่ว่าพ่อของเด็กคนนี้จะเป็นใครเรื่องนั้นไม่สำคัญเลยเพราะว่าแม่ของเขาคือณิริน และณิรินตั้งใจจะดูแลเด็กคนนี้ด้วยตัวเอง..ท่านไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวหรือว่าแสดงท่าทีเหมือนจะรับผิดชอบณิรินหรอกนะคะ”

เอาจริงดิ..ตั้งแต่ที่เรามีความสัมพันธ์ทางการที่ลึกซึ้งต่อกัน เธอก็ไม่เอ่ยปากเรียกร้องอะไรจากเขาในเรื่องนั้นเลย แล้วตอนนี้จนเรื่องราวมันเลยเถิดจนถึงขั้นที่เธอท้อง แต่ทว่าณิรินก็ยังจะปฏิเสธและกันเขาออกไปอีกงั้นเหรอ

“ทั้งๆ ที่เด็กคนนี้เป็นลูกของผมเนี่ยนะ..ณิรินคุณไม่อยากให้เด็กคนนี้เกิดในครอบครัวที่สมบูรณ์รึไง ครอบครัวมันต้องมีทั้งพ่อและแม่สิ อีกทั้ง..ผมยินดีที่จะรับผิดชอบคุณนะ”

รับผิดชอบอย่างงั้นเหรอ รับผิดชอบแบบไหนกัน แต่งงานกับเธออย่างนั้นหรือ? เขาคิดว่าเธอต้องการแต่งงานกับเขามากนักรึไง ใครจะไปอยากแต่งงานกับเขากัน..เธอไม่อยากเดินเข้าไปในงานแล้วถูกมองว่าเธอตั้งใจท้องเพื่อจับท่านประธานหรอกนะ จะมีสักกี่คนที่ยินดีกับการถือกำเนิดของลูกเธอจากใจจริงๆ น่ะ หากต้องอยู่ในสังคมจอมปลอมแบบนั้นสู้ให้เธอมีความสุขกับเด็กตัวน้อยที่ลืมตาขึ้นมาดูโลกเพียงคนเดียวซะยังดีกว่า

“ณิริน..ถึงแม้ว่าผมอาจจะบอกคุณช้าไป แต่ว่าผม..จะรักและดูแลคุณเองนะ”

“เราจะรักกันได้ยังไงกันคะ แม้แต่นิสัยจริงๆ ของฉัน..คุณยังไม่รู้จักเลย”