บททั้งหมดของ พ่อของลูกฉัน ดันเป็นท่านประธานไปซะได้: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ลาออก?”เธอส่งยิ้มให้เขา มันคือรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาด้วยซ้ำ แต่ทว่าณิรินก็เลือกที่จะยิ้ม“ค่ะ ขออภัยที่บอกกล่าวอย่างกะทันหันนะคะ แต่ว่าณิรินได้เตรียมประกาศรับสมัครเลขาใหม่ให้ท่านแล้วค่ะ แล้วก็ณิรินจะอยู่สอนงานจนกว่าเลขาคนใหม่จะทำงานได้..”“ฝันไปเหอะ! ใครจะอนุญาตให้เธอลาออกไม่ทราบ!”เธอมองหน้าเขา..โดยที่ใบหน้าของณิรินยังคงยิ้ม“ณิรินอนุญาตตัวเองได้ค่ะ..”ให้มันจบลงตรงนี้ในแบบที่เราทั้งสองคนยังพอจะมองหน้ากันในอนาคตได้เถอะ อย่าให้ถึงขนาดที่เธอไม่สามารถมองหน้าเขาได้อีกเลย...หกเดือนก่อนหน้านั้น“มานั่งด้วยกันสิณิริน”ณิรินยกยิ้มขึ้นมาในทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เธอกำลังถือถาดอาหารพร้อมกับมองหาที่นั่ง เพราะเจ้านายที่สั่งงานเอาไว้เยอะมากเสียจนเธอต้องใช้เวลาในการพักเที่ยงอันมีค่าของตัวเองจัดการงานพวกนั้นบางส่วน จนลงมาทานมื้อเที่ยงช้ากว่าที่ควรจะเป็น“นี่อย่าบอกนะว่าบอสสั่งงานแกเพิ่มอีกแล้วน่ะ”ณิรินวางถาดอาหารลงบนโต๊ะก่อนที่เธอจะเริ่มลงมือทานอย่างรีบร้อน“จะไปเหลือเหรอ..”พะพายถอนหายใจออกมาเบาๆ ทั้งที่ในตอนแรก เธออิจฉาณิรินมากแท้ๆ ที่ได้ทำงานกับเจ้านายที่หล่อและโด่งดังมากๆ แต่ทว่าในตอนนี

ใบหน้าหวานขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เธอเบือนหน้าหนีไปในทันทีเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา บอกตามตรงว่าณิรินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอควรจะรับมือกับเสียงหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงแทบบ้านี้อย่างไรดีที่ข้างแก้มรู้สึกร้อนผ่าวไปหมด ในตำแหน่งที่ปลายจมูกของเขามันพึ่งจะสัมผัสลงไปเมื่อครู่“อา..ให้ตายสิ”และต้นเหตุของการทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเองในตอนนี้กำลังหลับอย่างสบายใจ ราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตั้งสติหน่อยสิณิริน..เมื่อครู่มันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรที่แอบแฝงอยู่ในการกระทำของเขาอย่างแน่นอน เธอไม่ควรคิดมากหรือว่าเก็บเอาไปคิดให้รกสมองหรอกนะเพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ท่านประธานไม่มีทางมองเธอในฐานะของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่แล้วเมื่อเรียกสติของตัวเองกลับมาได้สำเร็จ สิ่งที่ณิรินควรกระทำต่อไปคือการขับรถไปส่งท่านประธานที่บ้าน หลังจากนั้นเธอจะได้กลับไปนอนอย่างที่ควรจะเป็นเสียที“....”เขาลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เพื่อลอบมองใบหน้าด้านข้างของณิริน..เธอไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือว่าอะไรทั้งนั้น จริงอยู่ที่เราทำงานด้วยกันมาหลายปี จริงอยู่ที่เขาใช้งานเธออย่างหนัก แต่เรื่องนั้น

เธอหลบสายตาของเขาไม่ได้เลย..ความร้อนแรงที่แฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้นทำให้ณิรินรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังถูกสะกดเอาไว้ความฝันและความจริงมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เธอและเขายืนอยู่ข้างๆ กันก็จริงอยู่ แต่ทว่าหากได้ลองมองดูดีๆ ก็จะเห็นความเหลื่อมล้ำระหว่างเราทั้งสองคนเขามักจะยืนอยู่ข้างหน้าของเธออยู่เสมอ ส่วนเธอก็จะต้องยืนอยู่ด้านหลังและคอยทำตามที่เขาสิ่งที่เขาสั่งอยู่ตลอดเวลาเธอที่เขาเห็น ไม่ใช่ตัวเธอจริงๆ แม้แต่นิดเดียว หากเขาจะชื่นชอบณิรินที่ไม่ว่าเขาจะสั่งอะไร เธอก็จะตอบว่า “ค่ะท่าน” นั่นก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนเลยว่าเขาไม่ได้ชื่นชมหรือว่าชื่นชอบที่ตัวของเธอ เขาแค่ชอบที่เธอว่าง่ายและไม่คิดจะถกเถียงเขาเลยแม้แต่นิดเดียว..“จะทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะคะ ยังมีงานอีกมากมายที่ณิรินต้องกลับไปทำ..คำว่าไปเที่ยวมันห่างไกลจากความจริงมากเกินไปหน่อย”ธีรักษ์เริ่มขยับเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น จากที่เขาใช้เพียงแค่ปลายนิ้วเท่านั้นที่สัมผัสเธอ ในยามนี้เขากำลังใช้ฝ่ามือและอ้อมแขนเพื่อโอบ กอดณิรินเอาไว้อย่างถือวิสาสะ“เรื่องนั้นผมพูดจริงนะ..ถึงยังไงณิรินก็เป็นเลขาผมนี่ เจ้านายและเลขาจะออกไปพักผ่อนด้วยกัน โดย

คำถามนั้นทำให้ธีรักษ์งักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากของเขามันจะแสยะยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเขาไม่ได้คาดหวังมาก่อนว่าจะได้เห็นณิรินตอบรับหรือว่าให้ความร่วมมือกับเขาอย่างดีเยี่ยมเช่นนี้มาก่อนเลยและนี่คือความรู้สึกแปลกใจที่ดีมากทีเดียว เขาชอบอะไรที่มันคาดเดาไม่ได้แบบนี้มากๆ เลยล่ะ“ก็บ่อยครั้งมากเสียจนผมแทบจะแยกเรื่องจริงกับตอนที่คิดถึงคุณในฝันไม่ออกเลยล่ะ”คำหวานที่ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากคู่นั้นของเขาทำให้เธออดรู้สึกสับสนไม่ได้เลย ณิรินพยายามบอกตัวเองแล้ว ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาในวันนี้มันเชื่อไม่ได้ และเธอไม่ควรเก็บเกี่ยวคำกล่าวแสนหอมหวานหรือว่าสายตาที่แสนร้อนแรงของเขาไปเฝ้าฝันถึง ไม่ควรรู้สึกเกินเลย..เธอก็แค่สนุกไปกับมันก็พอเพียงแต่แค่พูดน่ะมันง่าย ทว่าเมื่อถึงเวลาที่กระทำจริงๆ เธอจะสามารถลืมเลือนเรื่องราวเหล่านี้ได้จริงๆ งั้นเหรอ..“ยกเอวขึ้นมาให้ผมมองชัดๆ หน่อยสิ ที่ตอดลิ้นจนแทบขาดเพราะเขินงั้นเหรอ?”นิ้วมือของอีกฝ่ายค่อยๆ เปิดร่างกายของเธออย่างอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความรุ่มร้อน ปลายนิ้วของเขาสัมผัสบริเวณที่ถูกปิดสนิท ซึ่งชุ่มชั้นจากการปรนเปรอด้วยริมฝีปาก..ธีรักษ์คิดว่านี่มันมากเกินกว่าท

ขณะที่ณิรินกำลังยืนส่งยิ้มแห้งๆให้แก่ท่านประธานธีรักษ์ เสียงโวยวายที่ด้านนอกห้องก็ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาในห้องของท่านประธานอย่างไร้มารยาท และที่นี่มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่จะทำเรื่องเช่นนั้น นั่นก็คือผู้จัดการสิงหา..“ไอ้ธีร์..กูแค่เอาเงินกองกลางของบริษัทไปใช้ในโปรเจคใหม่ล่วงหน้า แค่นี้มึงถึงกับจะไล่กูออกจากการเป็นผู้จัดการเลยเหรอวะ!!”สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปไม่ได้คือเขาและไอ้สิงหาไม่ใช่แค่เจ้านายลูกน้องหรือว่าเพื่อนร่วมงานเท่านั้น แต่ไอ้สิงหามันดันเป็นเพื่อนในวัยเด็กของเขาอีกต่างหาก แต่ทว่าในตอนที่เขาล่วงรู้ความสัมพันธ์ของแม่กับพ่อของไอ้สิงหา ธีรักษ์ก็เลือกที่จะเดินออกมาให้ห่างจากความสัมพันธ์เพื่อนในวัยเด็กและทุกๆ ความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นมาระหว่างเขาและครอบครัวของไอ้สิงหา รวมไปถึงเดินออกมาจากความสัมพันธ์ที่แสนเปราะบางของเขาและแม่ด้วยที่นี่คือบริษัทที่พ่อสร้างขึ้นมาและไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่ยอมเสียที่นี่ไปให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น..ไม่เว้นแม้แต่แม่ของเขา“แต่สุดท้าย กูก็ไม่ได้ไล่มึงออกนี่..อีกทั้งในตอนที่อยู่ที่นี่กูคือเจ้านายและมึงคือลูกน้องนะ..ทำอะไรให้ม