Short
สามีสุดที่รักของฉันมีความอาฆาตแค้นกับฉัน

สามีสุดที่รักของฉันมีความอาฆาตแค้นกับฉัน

โดย:  หมีหมางเตอะอวี๋จบแล้ว
ภาษา: Thai
goodnovel4goodnovel
10บท
534views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?

ดูเพิ่มเติม

บทที่ 1

บทที่ 1 ข้อความ

(Aurora's POV)

Four years. Four years of loyalty, sacrifice, and devotion reduced to this moment.

I gripped the steering wheel of my car until my knuckles turned white, watching the scene unfold before me. The luxury den that Alexander bought for me for our mating ceremony sat on the edge of pack territory—a place that was supposed to be our retreat. Now it was the stage for his betrayal.

Alexander emerged from the den first, his powerful frame silhouetted against the setting sun. Even from this distance, I could recognize the relaxed set of his shoulders, so different from the rigid posture he always maintained around me.

Then she appeared. Ivy Lawrence. The Beta's daughter.

My stomach clenched as she stumbled slightly on the porch, her delicate features pulling into an exaggerated pout. "Alex, my paws still hurt from shifting," she whined, her voice carrying on the evening breeze.

What happened next felt like a knife twisting in my chest. Alexander—my mate, the future Alpha of the Blackwood Pack—swept Ivy into his arms with a tenderness I'd never been shown. Not once in four years.

"I've got you, little wolf," he murmured, his voice low and intimate.

He carried her down the steps, her arms wound around his neck as she nuzzled against him. When they reached the grass, he set her down gently, but she didn't pull away. Instead, she rose on her tiptoes, pressing her lips against his.

The kiss was passionate, possessive. And Alexander didn't hesitate to return it.

I should look away. I knew I should. But I couldn't tear my eyes from them as his hands threaded through her blonde hair, so different from my honey-brown waves. My wolf, Zoe, whimpered inside me, confusion and hurt radiating through our shared consciousness.

"How long?" I whispered to the empty car. "How long has this been happening?"

My mind raced backward through months of late nights, emergency pack meetings, and territory patrols that suddenly made perfect sense.

Four years ago, Alexander had pursued me with the single-minded focus of an Alpha wolf. I still remembered his words clearly: "Aurora, you're my most suitable mate for strengthening the Blackwood Pack." Not the most romantic proposal, but I'd understood. As a healer with rare abilities, I brought value to his bloodline.

For him, I'd abandoned my healing sanctuary. For him, I'd left my frail grandmother in the care of others while I moved to the Blackwood den. For him, I'd poured my knowledge and skills into improving the pack's healing practices, bringing acclaim and respect to the Blackwoods throughout the territory.

And now that Alexander had secured his position as future Alpha, I had become... dispensable.

"Too serious," he'd complained recently. "Where's your playful side, Aurora? Other she-wolves know how to have fun."

Other she-wolves like Ivy Lawrence.

As if sensing my thoughts, Alexander pulled away from Ivy, his head turning slightly toward my hidden car. I ducked down, though I knew he couldn't see me from this distance. My scent was masked by the bitter herbs I'd rubbed on my wrists and neck—a trick I'd learned from my grandmother for gathering rare plants without alerting territorial animals.

I'd never imagined I'd use it to spy on my own mate.

My phone felt heavy in my hand as I pulled it out. For a moment, I hesitated, then dialed Alexander's number. Through the windshield, I watched him stiffen as his phone rang. He glanced at the screen, then back at Ivy.

"Aren't you going to answer that?" she asked, her voice carrying on the breeze.

He silenced the call.

"Alexander Blackwood," I said when his voicemail picked up, keeping my voice steady despite the rage and hurt burning inside me. "I'm reminding you that today is my birthday. The dinner with your family begins at eight." I paused. "Don't be late."

I ended the call, watching as he slipped his phone back into his pocket with barely a glance. Behind him, Ivy wrapped her arms around his waist, pressing herself against his back.

"Was that her?" The contempt in her voice was unmistakable.

"Just pack business," Alexander replied, turning to kiss her again. "Nothing important."

Nothing important. The words echoed in my head as I started my car, backing away slowly before turning onto the main road. My birthday. Our anniversary. Nothing important.

I pressed the second number on my speed dial. Ruby Stone, my loyal beta-in-training, answered immediately.

"Aurora? Are you okay?" Her concern washed over me, a balm to my wounded pride.

"I need you to do something for me," I said, surprised by the steadiness of my voice. "Call the utilities company. I want all services to our border den shut off immediately. Water, electricity, everything."

A brief pause. "Found him with her, didn't you?"

There was no judgment in Ruby's voice, only fierce loyalty. She'd warned me months ago that something was wrong. I should have listened.

"Yes."

"Consider it done." I could hear the satisfaction in her tone. "Anything else?"

I thought of the mate-bond severance papers hidden in my desk drawer. Documents I'd been working on privately for weeks, listing my claims to half our shared hunting territories and resources. Papers I'd been too afraid to show Alexander.

"Not yet," I replied. "But be ready. Things are about to change."

Back at the main pack house, I stood under the hot spray of the shower, trying to wash away the image of Alexander and Ivy together. The water couldn't erase the hurt, but it helped clear my head.

When I stepped out, I caught my reflection in the full-length mirror. My honey-brown hair fell in wet waves down my back. My green eyes—usually bright with healing energy—looked dull and tired. The jade pendant that enhanced my healing powers hung between my breasts, a stark contrast against my pale skin.

I studied my body critically, comparing myself to what I'd seen of Ivy. She was petite, curved in all the right places, with the kind of figure that turned heads. I was taller, leaner, with the muscled physique of a working healer who spent hours gathering herbs in difficult terrain.

Was that why Alexander had strayed? Because I looked like this?

The bedroom door opened without warning.

"Enjoying the view?" Alexander's deep voice made me jump.

I grabbed a towel, wrapping it around myself as I turned to face him. His amber eyes gleamed with something between amusement and irritation as he stalked toward me.

"You're back early," I said, keeping my voice neutral.

Alexander's lips curved into a mocking smile. "Funny thing about that. The power and water at the border den suddenly stopped working." He stopped just behind me, close enough that I could feel his heat against my back. "Did you cut the utilities because you were jealous of my attention to the Beta's daughter?"

There it was. Not even a denial. Just the assumption that I would accept his affair as an Alpha's right.

"It's my property too," I reminded him, meeting his gaze in the mirror. "I have every right to manage it as I see fit."

His hands came to rest on my shoulders, sliding down my arms in a gesture that once would have made me lean into him. Now it took everything I had not to pull away.

"It's the full moon tomorrow night," he murmured, his lips grazing my ear. "Your most fertile time."

Of course. It always came back to this. Alexander didn't want me—he wanted what I could give him. Pups. Heirs. Leverage to claim the remaining territory shares still controlled by Elder Blackwood, his grandfather.

What he didn't know—what I'd never told him—was that I would likely never bear pups. The rogue wolf attack three years ago, when I'd been protecting him from attack, had left me with severe internal injuries. The pack doctor had warned me privately that pregnancy would be difficult, if not impossible.

I'd been waiting for the right moment to tell Alexander. Now, I wondered if I should tell him at all.

"Aurora." His voice deepened as his hands slid to my waist. "It's been too long."

I should push him away. I should hand him the severance papers right now.

Instead, I stood frozen as he lifted me effortlessly, carrying me to our bed. The scent of another female still clung to him, faint but unmistakable to my heightened senses. Yet when he lowered his face to my neck, breathing in my scent, something inside me responded against my will.

The mate bond. The biological connection that made rejecting him physically painful.

"Alexander," I began, intending to stop this.

But then his lips found mine, and my treacherous body arched toward him. Zoe, my wolf, succumbed immediately to the mate bond, whimpering with need as Alexander's musky scent enveloped us.

I felt my wolf responding in a way I hadn't for months, revealing a rare sexy side that seemed to surprise even Alexander.

His wolf, Alex, surged forward, eyes glowing with primal desire as he growled against my throat.
แสดง
บทถัดไป
ดาวน์โหลด

บทล่าสุด

บทอื่นๆ

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
10
บทที่ 1 ข้อความ
"อย่าไปธนาคาร!""ไม่งั้นจะตาย! รีบหนีไป!""เขาไม่ใช่สามีคุณ!"ฉันดูข้อความที่จู่ๆ ก็ได้รับ รู้สึกขนลุกในใจ พอแขนสั่นไปกระชากสายหูฟัง หูฟังก็หลุดออกจากหูความหวาดกลัวแพร่กระจายในหัวใจอย่างรวดเร็วและกระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็วเพราะคนที่ส่งข้อความหาฉันก็คือหลี่ห้าวสามีของฉัน!แต่ตอนนี้หลี่ห้าวก็อยู่ที่บ้าน!ถ้าเขาไม่ใช่สามีของฉันแล้วเขาเป็นใคร?"คุณเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงพูดแบบนี้?"ในเวลานี้ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างแรงและหลี่ห้าวก็รีบวิ่งเข้ามา เขาหน้าแดง เสื้อผ้ายุ่งเหยิง ท่าทางวิตกกังวลฉันรีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลังพอนึกถึงเนื้อหาในข้อความและเห็นท่าทางตื่นตระหนกของหลี่ห้าว ก็รู้สึกไม่สบายใจทันที"เกิดอะไรขึ้น?"ในใจฉันกลัวแทบตาย แต่หน้าก็ยังแสร้งทำเป็นสงบ"โทรศัพท์ผมหาย คุณเห็นบ้างไหม?"ฉันรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ในใจยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกผู้ชายตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือเสียง ล้วนเหมือนกับหลี่ห้าวทุกประการเห็นได้ชัดว่าเขาก็คือหลี่ห้าวสามีของฉัน!หรือว่า... มีคนเก็บโทรศัพท์มือถือของหลี่ห้าวได้ แล้วเอามากลั่นแกล้ง?งั้นมันก็จะมากเกินไปแล้ว!หลี่ห้าวเกาหัว "งั้
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 2 หวาดกลัว
ที่แท้จุดประสงค์ของเขาคือสิ่งนี้!ต้นเหตุของเรื่องนี้เริ่มจากสัปดาห์ที่แล้วสัปดาห์ที่แล้วฉันได้รับโทรศัพท์จากทนายแจ้งว่าป้าที่อยู่ห่างไกลของฉันเสียชีวิตแล้วป้าของฉันไม่มีลูก ก่อนที่เธอจะเสียชีวิต เธอได้แสดงเจตจำนงที่จะมอบมรดกของเธอให้กับญาติคนเดียวของเธอซึ่งก็คือฉันหลายปีที่ผ่านมา ป้าของฉันทำเงินได้มากมายจากธุรกิจ ได้ทิ้งมรดกไว้เป็นร้อยล้าน!ทนายรีบมา เอาบัตรธนาคารของป้าและจดหมายฉบับหนึ่งมามอบให้ฉันในจดหมาย ป้ากำชับฉันว่า ถอนเงินต้องไปเองเท่านั้น อย่าให้คนอื่นรู้เด็ดขาด รวมถึงสามีของฉันหลี่ห้าวด้วยไม่บังเอิญก็คือ จดหมายฉบับนั้นถูกหลี่เลี่ยงน้องชายของสามีเห็นและเขายังบอกเรื่องนี้กับหลี่ห้าวและหลี่เสี้ยวเสี้ยวด้วยเหตุนี้ หลี่ห้าวและหลี่เลี่ยงจึงทะเลาะกันทุกวันหลี่ห้าวคิดว่าเงินก้อนนี้ถือเป็นสินสมรสของสามีภรรยาเรา ไม่เกี่ยวอะไรกับหลี่เลี่ยงหลี่เสี้ยวเสี้ยวเลยหลี่เลี่ยงอ้างว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้และมรดกของป้าควรแบ่งคนทั้งครอบครัวอย่างเท่าเทียมกันเมื่อเห็นว่าหลี่เลี่ยงซึ่งปกติไม่พูดเลย สามารถทะเลาะกับหลี่ห้าวเพราะเรื่องนี้ได้หลายวัน ฉันก็กลัวมากจนต้องรีบจัดการเ
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 3 แผนของฉัน
คนที่เสียชีวิตไม่ใช่หลี่ห้าวสามีของฉัน แต่เป็นหลี่เลี่ยงน้องชายของสามีฉัน!การค้นพบนี้สำหรับฉันแล้วมันก็เป็นเรื่องตลกมากฉันรู้สึกสับสนไปหมดถ้าหลี่ห้าวยังมีชีวิตอยู่ ทำไมข้อความถึงเตือนฉันว่าเขาไม่ใช่สามีของฉัน?นอกจากนี้ หลี่เลี่ยงถูกใครฆ่าตาย?คนเดียวที่ฉันคิดได้คือหลี่ห้าว!ต้องเป็นหลี่ห้าวกับหลี่เลี่ยงเนื่องจากทะเลาะกันอย่างหนักเรื่องเงิน หลี่ห้าวจึงพลั้งมือฆ่าหลี่เลี่ยงผู้เป็นน้องชาย"ตอนนี้ได้แต่แจ้งตำรวจแล้ว!"ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมโทรหาตำรวจในเวลานี้ฉันได้รับข้อความนิรนามอีกครั้ง"อย่าแจ้งตำรวจ! และอย่าหนีด้วย!""พรุ่งนี้ไปธนาคารตามเดิม"เมื่อดูข้อความจากตัวฉันในอนาคต ฉันก็สับสนทันทีไม่แจ้งตำรวจหรือหนี จะให้อยู่ที่นี่รอตายเหรอ?ตัวเองในอนาคตรู้ดีว่าถ้าไปธนาคารแล้วจะตาย แต่ทำไมถึงต้องให้ฉันไปด้วยหรือว่าเพราะฉันพบศพของหลี่เลี่ยง ทำให้อนาคตเปลี่ยนไปโดยไม่ได้ตั้งใจ?แม้จะไม่รู้เหตุผล แต่ก็ตัดสินใจว่า ต้องเชื่อตัวเองในอนาคตฉันออกจากห้องใต้ดินอย่างระมัดระวัง และล็อคประตูใหม่ราวกับว่าฉันไม่เคยมาที่นี่กลับมาที่ห้อง ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน คิดว
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 4 ผู้อยู่เบื้องหลัง
หลี่เสี้ยวเสี้ยวคือคนที่ส่งข้อความให้ฉันเหรอ?หรือว่าเธอคือฉันในอนาคต?ฉันในอนาคตกลายเป็นน้องสาวแท้ๆ ของสามีฉัน!นี่มันมหัศจรรย์เกินไปแล้ว!ฉันลองถามว่า "เธอคือฉันในอนาคตจริงๆ เหรอ?"หลี่เสี้ยวเสี้ยวส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ก้ำกึ่ง สายตาที่มองฉันก็แปลกมากฉันสับสนไปหมดแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?ในช่วงเวลาที่ฉันฟุ้งซ่าน หลี่ห้าวก็วิ่งออกไปมาแล้วเช่นกันหลี่ห้าวดึงประตูรถเปิดออก คว้าผมของฉันแล้วลากฉันออกจากรถ"คุณอยากจะหนีไปไหน?"หลี่ห้าวยืนอยู่ระหว่างฉันกับหลี่เสี้ยวเสี้ยว โดยจับไหล่ของฉันไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ฉันพยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรฉันรู้อยู่แก่ใจว่า ตอนนี้ตัวเองคงตกอยู่ในอันตรายแล้ว"ฆ่าฉันซะ ที่อยู่ของบัตรธนาคาร ชาตินี้คุณอย่าอยากรู้เลย!"หลี่ห้าวตกตะลึง ขมวดคิ้วมองมาที่ฉัน "คุณพูดอะไรน่ะ? ทำไมผมต้องฆ่าคุณด้วย? ผมคิดว่าคุณไม่อยากแบ่งเงินให้ผมแล้วถึงได้โกรธ"เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หลี่ห้าวยังแสดงละครอยู่ แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องฉันบอกฉากที่ฉันเห็นในห้องใต้ดินทันทีหลี่ห้าวยิ่งตกใจมากขึ้นและอดไม่ได้ที่จะร้องว่า "คุณบอกว่าเสี่ยวเลี่ยงตายแล้วเห
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 5 อาการป่วย
หลี่เสี้ยวเสี้ยวเดินมาหาฉัน กริชในมือส่องแสงเย็นชาฉันแค่รู้สึกว่าเลือดทั้งตัวเหมือนถูกแช่แข็ง ขาสั่นไม่หยุด อดไม่ได้ที่จะถอยกลับอย่างต่อเนื่องและในไม่ช้าก็ถอยไปถึงมุมกำแพงเมื่อเห็นแล้วว่าไม่มีทางถอยแล้ว ฉันจึงฝืนยิ้มและกล่อมว่า "เสี้ยวเสี้ยว เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ถึงขั้นต้องทำแบบนี้เพื่อเงิน"หลี่ห้าวก้าวเข้ามาขวางหน้าฉัน"เงินให้เธอทั้งหมด เธอปล่อยเราไป""เรื่องวันนี้ ฉันกับพี่สะใภ้ของเธอจะเก็บเป็นความรับ เราจะช่วยเธอจัดการศพในภายหลัง""ด้วยวิธีนี้ เราก็จะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ถ้าเรื่องแพร่ออกไป เราก็จะถูกจับเหมือนกัน"มองดูแผ่นหลังของหลี่ห้าว หัวใจของฉันก็ซาบซึ้งใจทันทีคิดไม่ถึงว่าเมื่อเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย หลี่ห้าวจะยังคงเลือกที่จะปกป้องฉัน!ฉันไม่ได้รักคนผิด!น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันปิดปากและสะอึกสะอื้นหลี่เสี้ยวเสี้ยวเอียงศีรษะและพองแก้มออก ท่าทางสับสนมาก เดิมทีเธอก็มีหน้าเด็กอยู่แล้ว แต่ด้วยการแสดงออกนี้ ควรจะน่ารักเป็นพิเศษแต่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ กลับดูน่ากลัวมากในไม่กี่วินาทีที่เธอลังเล ฉันรู้สึกเหมือนนานหลายปีมากสุดท้ายหลี่เสี้ยวเสี้ยวก็พยักหน
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 6 ความเชื่อ
หลี่ห้าวกุมท้องด้วยความเจ็บปวด เลือดเปียกโชกเสื้อหลี่เสี้ยวเสี้ยวตกตะลึงอยู่กับที่เมื่อเห็นฉากนี้ และกริชที่เปื้อนเลือดในมือก็ตกลงบนพื้น"ฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจ!"หลี่เสี้ยวเสี้ยวกุมศีรษะอย่างแรงด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ดูเหมือนจะไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะทำร้ายพี่ชายที่มองว่าเป็นชีวิตของตัวเองฉันรีบกอดหลี่ห้าวไว้ "แปะ" น้ำตาไหลอาบหน้า"สามี! คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"หลี่ห้าวหายใจโรยริน "ผม... ผมจะไม่ไหวแล้ว... รีบหนี..."ยังไม่ทันพูดจบ หลี่ห้าวก็หลับตาและไม่ขยับอีกเลย"อ๊าย!"หลี่เสี้ยวเสี้ยวดูเหมือนจะไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าตัวเองได้ฆ่าหลี่ห้าว กรีดร้องเปิดประตูวิ่งหนีไปฉันกอดศพของหลี่ห้าวอย่างงุนงง น้ำตาไหลอย่างเงียบๆ"สามี..."ไม่คิดว่าวินาทีต่อมา หลี่ห้าวจะลืมตาอีกครั้งฉันตกใจมาก ถอยหลังอย่างรวดเร็ว"ผีหลอก!"หลี่ห้าวกดฟันกุมท้อง จ้องมองฉันอย่างหงุดหงิด เสียงอ่อนแอมาก "ผีบ้านคุณสิ! ผมยังไม่ตาย!"ฉันตกตะลึงและใช้นิ้วจิ้มหลี่ห้าวอย่างระมัดระวังตัวยังนุ่มอยู่ ยังมีอุณหภูมิ น่าจะไม่ใช่ศพกระตุก"งั้นเมื่อกี้คุณ...""เมื่อกี้แค่แกล้งตายหลอกเสี้ยวเสี้ยว ไม่งั้นผมจะช่ว
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 7 ตั๊กแตนจับจั๊กจั่น
"ทำคุณถึงเอาไปซ่อนไว้ที่นั่น?"ฉันยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ "ใครให้พวกคุณชอบมาค้นห้องฉันล่ะ! ที่บ้านไม่ปลอดภัย ฉันก็เลยซ่อนไว้ข้างนอก!"หลี่ห้าวยิ้มอย่างขมขื่นแล้วถอนหายใจ "ผมคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเสี้ยวเสี้ยวจะฆ่าคนได้!"ฉันก็เห็นด้วยว่า "ไม่คิดว่าคนที่อยู่เบื้องหลังจะเป็นหลี่เสี้ยวเสี้ยว"หลี่เสี้ยวเสี้ยวฉลาดมากจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะคิดวิธีแบบนี้ได้เธอขโมยโทรศัพท์มือถือของหลี่ห้าว เพื่อแยกฉันกับหลี่ห้าว ทำให้ฉันคิดว่าหลี่ห้าวเป็นหลี่เลี่ยงปลอมตัวมาจากนั้นเธอก็ส่งข้อความมาให้ฉันอีก เพื่อหยุดฉันไม่ให้ฉันโทรแจ้งตำรวจจากนั้นเธอก็ทำนายว่าหลี่ห้าวจะให้ฉันกินยา ทำให้ฉันเชื่ออย่างสมบูรณ์ว่ามีเรื่องมหัศจรรย์อยู่บนโลกหลังจากพบว่ายามีปัญหา ฉันจะเชื่อเนื้อหาในข้อความอย่างเต็มที่และถูกควบคุมโดยข้อความอย่างแน่นอนก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันเตรียมแจ้งตำรวจ ก็เพราะเห็นข้อความจึงล้มเลิกความคิด ต่อมาเลือกที่จะไปธนาคารและทำตามคำแนะนำของข้อความสุดท้ายหลี่เสี้ยวเสี้ยวค่อยบอกฉันว่าคนที่ส่งข้อความคือเธอ หลังจากหาข้ออ้างหลอกฉันได้แล้ว ฉันจะเชื่อเธออย่างสมบูรณ์และพาเธอไปถอนเงินที่ธนาคารแน่นอนหลังจากได้รับเง
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 8 ธาตุแท้
ในสมองของฉันเหมือนมีฟ้าผ่าที่ฝังศพของพ่อแม่ฉัน?หลี่เสี้ยวเสี้ยวรู้ได้ยังไง?"โจรปล้นในตอนนั้น... คือเธอ?!"ฉันจ้องไปที่หลี่เสี้ยวเสี้ยวด้วยความไม่เชื่อ ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกปวดหัวเป็นพักๆ ฉันอดไม่ได้ที่จะกุมหัวและกลิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด"โอ๊ย!"ฉันกุมหัวและพึมพำกับตัวเอง "ฉันจำได้ว่าโจรมีสามคน...""ดูเหมือนว่าคุณจะจำได้แล้ว มันไม่สนุกแล้วสิ..."จู่ๆ ตัวของฉันก็แข็งทื่อ หันหน้าไปเหมือนหุ่นยนต์คนที่พูดประโยคนี้กลับเป็นหลี่ห้าว!หลี่ห้าวตบฝุ่นบนร่างกาย ลุกขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเสียดาย"เดิมทีคิดว่าหลังจากได้เงินแล้ว ตอนที่จะฆ่าคุณค่อยบอกความจริง""คุณเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อจริงๆ"ขณะที่หลี่ห้าวพูดก็ตบมาที่หน้าฉัน และเตะเข้าที่หน้าฉันอย่างแรงหลายครั้งฉันกรีดร้องไม่หยุด รู้สึกแค่ว่าปากเต็มไปด้วยกลิ่นสนิมหลี่ห้าวดึงผมของฉันเพื่อดึงหัวของฉันขึ้นมา"จุ๊จุ๊จุ๊ น่าสงสารจริงๆ หน้าน้อยๆ สกปรก"แม้ว่าจะพูดแบบนี้ แต่หน้าหลี่ห้าวไม่มีความเมตตาแม้แต่น้อย และยังคงตบหน้าต่อไปฉันอาเจียนเป็นเลือดไม่หยุดและคร่ำครวญอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งหลี่ห้าวเหนื่อยจึงได้ปล่อยมือไปฉันม
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 9 ความจริง
ฉันอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องหลี่เสี้ยวเสี้ยวก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าประหลาดใจ ดูเหมือนว่าเธอไม่คาดคิดว่าหลี่ห้าวจะโจมตีเธอ"ประหลาดใจมากเหรอ? ปีนั้นพ่อของเธอก็ถูกพ่อแม่ฉันกำจัดแบบนี้เหมือนกัน"หลี่ห้าวหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาและเช็ดเลือดบนมือด้วยสีหน้าสงบพอหลี่เสี้ยวเสี้ยวได้ยินคำพูดของหลี่ห้าว รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าทันที ตัวอ่อนแรงคุกเข่าลงกับพื้นเธอร้องไห้ฟูมฟาย มองหลี่ห้าวอย่างตกตะลึง "ทำไมล่ะ?"หลี่ห้าวเอียงหัว "ทำไมเหรอ? แน่นอนว่าเพราะเงิน! ฉันไม่อยากให้เงินของฉันถูกคนอื่นแบ่งไปครึ่งหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นโยนความผิดข้อหาฆาตกรรมทั้งหมดให้กับเธอ ฉันก็สามารถหนีรอดไปได้ นี่เป็นแผนการที่ดีสำหรับการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว"หลี่เสี้ยวเสี้ยวหัวเราะอย่างน่าสังเวช จากนั้นก็เงียบไปทันทีหลี่ห้าวค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน มองฉันจากสูงลงต่ำฉันถอนหายใจ"ดูเหมือนว่าฉันจะหนีไม่พ้นแล้ว""ก่อนตายเล่าแผนการของคุณให้ฟังหน่อยได้ไหม? อย่างน้อยก็ทำให้ฉันตายตาหลับ"หลี่ห้าวสังเกตไปรอบๆ "อย่าคิดจะถ่วงเวลา ที่นี่ไม่มีคนมาหรอก"ฉันอ้อนวอนไม่หยุด โดยบอกว่าฉันอยากรู้แผนของหลี่ห้าวจริงๆ ไม่งั้นฉันคงตายตาไม่หลั
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 10 นกขมิ้นอยู่ข้างหลัง
คำพูดของฉันดูเหมือนจะมีเวทมนตร์บางอย่าง ทำให้ชายบนพื้นหยุดคร่ำครวญทันทีชายคนนั้นกำลังจะพูด แต่กลับเจ็บจนต้องสูดหายใจเข้าลึก มีเหงื่อเย็นโผล่ออกมาจากหน้าผาก"การพูดต้องใช้แรงจากเอวและหน้าท้อง ที่เหลือให้ฉันพูดแทนดีกว่า"ฉันค่อยๆ เริ่มพูดความจริงออกมา"คุณไม่ใช่หลี่ห้าวสามีของฉัน แต่เป็นน้องชายของเขาหลี่เลี่ยง""คนที่ตายในห้องใต้ดินคือหลี่ห้าวตัวจริง!"ชายคนนั้นก็แข็งแกร่งมาก ทนต่อความเจ็บปวดที่เอวเอ่ยปากว่า "คุณ... ซี้ด... คุณ... พูด... อะไร? ผม... ซี้ด... ผมคือหลี่ห้าว..."ฉันอดไม่ได้ที่จะปรบมือ "ทุ่มเทจริงๆ บาดเจ็บขนาดนี้คุณก็ยังไม่ลืมแสดงละคร น่าเสียดายจริงๆ ที่คุณไม่ได้ไปเป็นนักแสดง"ชายคนนั้นก็ยังคงไม่ยอมรับ ฉันจึงเตะที่เอวเขา เขาก็ร้องเหมือนหมูโดนเชือดทันที"ช่างโง่จริงๆ เอาบัตรประจําตัวพนักงานของตัวเองไปวางไว้ข้างหลี่ห้าว ก็จะทำให้ฉันเชื่อว่าเขาคือหลี่เลี่ยงได้เหรอ?""คุณกับหลี่ห้าวออกมาจากท้องแม่เดียวกัน กลับลืมไปว่าหลี่ห้าวถนัดมือซ้ายเหรอ?""แต่คุณกลับถือกริชด้วยมือขวานะ!"ชายคนนั้นจ้องมองมาที่ฉัน แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจจากนั้นชายคนนั้นก็หัวเราะเยาะตัวเอง"
อ่านเพิ่มเติม
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status