บทที่ 13 เคลียร์เรื่องทุกอย่าง (3) จบตอน

“อากับมะนาวรู้จักกันก่อนหน้านี้แล้ว แต่อาแค่ยังไม่ได้บอกน้ำเหนือเพราะเราสองคนเพิ่งคบกัน” คินน์บอกความจริงเนื่องจากเขาไม่อยากปกปิดอะไรหลานชายตัวเอง ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ

         “อารักมะนาวหรือเปล่า”

         “อา...” คินน์มีสีหน้ากังวลเนื่องจากเขาคงบอกไม่ได้เต็มปากว่าตัวเองรักมะนาวหรือเปล่า เขารู้แค่ว่าเขาอยากมีเธออยู่ข้างๆ อย่างนี้ตลอดไป

         “ถ้าอาไม่รักมะนาว อาอย่ารั้งมะนาวนะครับ มะนาวน่าสงสาร ผมไม่อยากให้มะนาวต้องเสียใจ แต่ถ้าอารักมะนาวผมก็ยินดีด้วย ผมอยากให้มะนาวมีความสุขแบบที่คนอื่นมีบ้าง” น้ำเหนือยอมรับว่าครั้งที่รู้ความจริงตัวเองเสียศูนย์ไปเหมือนกัน แต่พอตั้งสติได้และคิดอะไรหลายอย่างมันทำให้เขาหันกลับมามองว่าถ้าอะไรคือความสุขของมะนาว เขาในฐานะเพื่อนก็ควรแสดงความยินดีด้วย

         “อืม...ขอบใจนะที่เข้าใจอา” มือหนาของคินน์ตบลงบนไหล่ของหลานชายพร้อมกับส่งยิ้มให้กัน เขาไม่อยากที่จะต้องมีปัญหากับน้ำเหนือด้วย

         “ฝากมะนาวด้วยนะครับ”

         “อืม...ไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงอาดีกว่า มะนาวแสบมาก”

         สองหนุ่มหัวเราะให้กัน ขณะที่ในหัวของคินน์กำลังคิดถึงเรื่องของความรู้สึกของตัวเองที่ยังไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไงกันแน่

        

วันนี้มะนาวเลิกเรียนเร็วและเธอก็ลงมารอคินน์ที่ใต้ตึกตามเดิม และวันนี้เธอก็รู้สึกมีความสุขมากขึ้นเมื่อน้ำเหนือกลับมาเป็นปกติ เขาคุยปกติแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถามเพราะกลัวชายหนุ่มจะกลับมาอารมณ์เดิม เธอเลยคิดว่าตัวเองจะไปถามคินน์เองดีกว่า

“คุณคินน์คะ คุยกับน้ำเหนือโอเคแล้วใช่ไหมคะ วันนี้น้ำเหนือกลับมาเป็นปกติแล้ว”

“อืม...เรียบร้อยแล้ว”

“ดีจังค่ะ...”

“มะนาว...ต่อไปเรียกพี่ว่าพี่ได้ไหม...” คำพูดของเขาทำให้มะนาวใจฟูอย่างบอกไม่ถูก สรรพนามที่ดูใกล้ชิดอดทำให้เธอใจเต้นแรงไม่ได้

“คือ...”

“พี่ไม่อยากให้มีช่องว่างระหว่างเรา ถ้ามะนาวไม่รังเกียจ”

“ได้ค่ะพี่คินน์”

มะนาวหันไปฉีกยิ้มกว้างให้กับคินน์อย่างมีความสุข เนื่องจากเธอก็อยากจะเรียกเขาว่าพี่มานานแล้วแต่ไม่กล้าเอ่ยปากขอเพราะกลัวเขาจะรำคาญ

“งั้นมะนาวอยากกินอะไร บอกมาเลยนะพี่จะพาไปกิน” หัวใจแกร่งของคินน์เต้นแรงอย่างมีความสุข และเขาเองก็อยากให้มะนาวมีความสุขด้วย

“มะนาวอยากกินฝีมือพี่คินน์วันนี้ได้ไหมคะ” ปากจิ้มลิ้มฉีกยิ้มออกมาอย่างมีความสุข จนคินน์ดึงไหล่บอบบางของมะนาวมากอดเอาไว้ พร้อมกับเขาจัดการหอมที่หัวของเธออย่างรักใคร่

“ขอบคุณนะมะนาว”

“คะ...ขอบคุณอะไรเหรอ”

“ขอบคุณที่ทำให้พี่มีความสุขในทุกๆ วัน ขอบคุณที่ทำให้พี่หลุดพ้นจากความเสียใจทั้งหมด” ตั้งแต่มะนาวเข้ามาความคิดถึงนรินดานั้นแทบไม่มีแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเขาปลง หรือกำลังห่วงใยคนตัวเล็กข้างกายกันแน่

“ค่ะ...มะนาวอยากเป็นความสุขให้พี่คินน์นะคะ เราไปซื้อของสดเข้าบ้านกันเถอะค่ะ มะนาวอยากกินฝีมือพี่คินน์จะแย่”

“อยากกินฝีมือพี่อย่างเดียวเหรอ ไม่อยากกินพี่บ้างเหรอ”

“คนบ้า”

วันนี้อาหารทุกอย่างที่คินน์ทำมันอร่อยมากๆ เลยมะนาวฉีกยิ้มกว้างด้วยความมีความสุข มื้ออาหารที่ดีและมีความสุขมากที่สุด

“มะนาวครับ”

“คะ...”

“วันนี้พี่ขอนอนด้วยนะครับ”

“แต่มะนาวยังเป็นประจำเดือนอยู่นะคะ” สิ่งที่บอกคือคำโป้ปดเพราะเธอประจำเดือนหมดไปสองสามวันแล้ว แต่ไม่อยากบอกเขาแต่อยากจะแกล้งมากกว่า

“แต่พี่ไม่อยากนอนเหงาคนเดียวแล้วครับมะนาว”

“ไม่ได้ค่ะยังไม่หายเลย”

“แต่นี่มันวันที่หกแล้วนะครับ คงใกล้หมดแล้ว พี่ไม่ถือหรอก” คินน์บอกอย่างหื่นหาย เขาอดกินมะนาวมาตลอดอาทิตย์ จนบางครั้งไปทำงานก็พาลไปทั่ว แต่จะให้บอกใครว่าที่หงุดหงิดเพราะเอาเมียไม่ได้บ้าง

“ค่ะ วันที่หกแล้วยังไงต่อคะ”

“จะหมดแล้วไม่ใช่เหรอครับ ฝ่าเลยได้ไหม ไม่ไหวแล้ว” คินน์บอกอย่างไม่ปกปิดความรู้สึกของตัวเอง ตอนนี้เขาต้องมะนาวจนแทบขาดใจแล้ว ถ้าให้ตอนอีกเขาลงแดงก่อนแน่นอน

“ไม่ได้สิ มันจะเลอะนะคุณคินน์”

“ได้ครับ ถ้ามันเลอะก็แค่ซื้อใหม่เท่านั้นเอง”

“ไม่เอา พี่คินน์หื่นมาก”

“กับคนอื่นธรรมดาไม่คิดอะไร แต่สำหรับมะนาวพี่อยากเอาทุกวันครับ”

“ไม่เอาเดี๋ยวมันเลอะนะคะ”