41: ทำสาโท [1]

ยามซื่อ (09.00-10.59 น.) ร่างบางที่นอนหลับใหล เพราะความอ่อนล้าเริ่มขยับตัวใต้ผ้าห่มเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาหญิงสาวขยับตัวลุกนั่งอย่างทุลักทุเล เพราะความเจ็บปวดเมื่อยกายจนไม่สามารถขยับตัวได้ถนัด รู้สึกเจ็บแปลบตรงกลางกายมากกว่าส่วนอื่น

“โอ๊ย เอวข้าไม่ใช่ว่าพังหมดแล้วนะเจ็บขนาดนี้” หยุนชิงบ่นด้วยเสียงแหบแห้ง หญิงสาวสอดส่ายสายตามองหาใครบางคนไปจนทั่วทั้งห้องแต่ก็ไม่พบใคร ก่อนจะขยับก้าวขาลงจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำชำระร่างกาย แต่ร่างบอบบางยังไม่ทันจะยืนได้มั่นคงกลับถูกใครบางคนอุ้มขึ้นจนตัวลอยตกอยู่ในอ้อมแขนนั้น

“เหตุใดไม่เรียกใครเข้ามาช่วยพาไปอาบน้ำ หากเจ้าล้มบาดเจ็บขึ้นมาจะทำเช่นไร” หวังอี้หลินที่เปิดประตูห้องเข้ามาเห็นภรรยากำลังซวนเซจะล้มพอดี จึงปราดเข้ามารับตัวนางไว้ได้ทัน

“ท่านดูสภาพข้าสิเจ้าคะ จะกล้าเรียกได้อย่างไรอายคนอื่นเขาแย่” ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อวานนางกับเขาเร่าร้อนกันแค่ไหนใบหน้าเล็กเห่อร้อนขึ้นมาทันที พร้อมกลับซุกหน้าเข้ากับอกกว้างเพื่อหนีความอาย

ร่างหนาหัวเราะร่วนอย่างชอบอกชอบใจ ยิ่งได้เห็นท่าทีเขินอายของภรรยาแล้ว ชวนให้เขาเบิกบานใจยิ่งยามปกตินางดุราวกับแม่เสือ ดูยามนี้สิราวกับกระต่ายน้อยขนปุยน่าแกล้งยิ่งนัก แล้วเช่นนี้เขาหรือจะสนใจคนอื่น แค่แม่เสือคนเดียวเขาก็มีความสุขแล้ว

“พี่ให้คนเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เจ้าแล้ว แช่น้ำสักหน่อยจะได้หายปวด” ชายหนุ่มอุ้มภรรยาเข้ามาในห้องอาบน้ำวางนางลงข้างอ่างน้ำ ที่ตอนนี้มีควันลอยขึ้นมารู้ได้ทันทีว่าเพิ่งจะมีคนเข้ามาเติมไว้ไม่นาน

“ยามใดแล้วเจ้าคะ” หญิงสาวถามด้วยความร้อนใจ นางถูกอุ้มพาดบ่ามาตั้งแต่บ่ายเมื่อวานแล้ว ยามนี้ยังไม่ออกจากห้องเลย

“ยามซื่อแล้วไม่ต้องห่วงพี่สั่งงานแทนเจ้าหมดแล้ว พี่บอกคนอื่นว่าเจ้าไม่สบายห้ามรบกวน เจ้าอาบน้ำไปก่อนนะพี่จะไปเอายาแก้ปวดมาให้” ก่อนเดินจากไปชายหนุ่มกดจมูกหอมแก้มเนียนแรง ๆ ไปหนึ่งฟอดอย่างมันเขี้ยว

หยุนชิงแก้มแดงขึ้นมาฉับพลัน กับการปฏิบัติตนที่เปลี่ยนไปอย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือของสามี นางไม่ชินจริง ๆ กับการแดงออกที่ดูหวานเลี่ยน แล้วไหนจะพูดมากกว่าแต่ก่อนอีก สามีผู้เงียบขรึมไม่ค่อยพูดหายไปไหนกัน

หลังจากที่อาบน้ำกินข้าวและดื่มยาที่ขมแสนขม จนเกือบจะกลืนไม่ได้แล้ว หยุนชิงก็หลับไปอีกครั้งเพราะตอนนี้เหมือนตัวนางจะมีไข้ขึ้นมาจริงซะแล้ว

ผ่านมาได้สามวันอาการปวดเมื่อยตามตัว ก็เริ่มดีขึ้นเดินเหินได้สะดวก หญิงสาวจึงคิดจะลองทำเหล้าสาโทดู เพราะเคยมีเพื่อนแถบภาคอีสานมีครั้งหนึ่งไปเที่ยวบ้านเพื่อน นางได้ไปลองทำสาโท หากทำแล้วออกมาดีก็อาจจะลองเปิดร้านขายเหล้าดูยังไงตามร้านอาหารหรือที่ต่าง ๆ หรือแม้แต่จำพวกงานเลี้ยง นอกจากอาหารแล้วสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยก็คือสุรา

หลังจากที่ให้คนงานไปเตรียมของที่ต้องการให้เรียบร้อยแล้ว ร่างบางที่กำลังจะเดินเข้าไปในครัว กลับมีคนงานคนหนึ่งเข้ามาแจ้งว่ามีคนมาหา

“อาชิงเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง พี่ถังเล่าให้ข้าฟังข้าตกใจมากเลยรู้ไหม” ซือซือที่เห็นสหายเดินเข้ามาหาลุกจากเก้าอี้วิ่งไปหาหยุนชิงทันทีถามเสียงร้อนรน

“ข้าไม่เป็นไรทุกอย่างเรียบร้อยดี เจ้าไม่ต้องห่วงพี่ถังเล่าไม่มาด้วยหรือ”

“มาแต่ยืนรอที่หน้าบ้าน ไม่กล้าเข้ามากลัวจะทำให้เจ้าเดือดร้อนน่ะ” เมื่อนึกถึงหน้าไป๋ถังผู้เป็นสามี ซือซือถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ วันนั้นเขาเป็นกังวลมากทั้งพูดไปร้องไห้ไปด้วย น้ำมูกน้ำตาไหลเต็มหน้าไปหมด ราวกับเด็กน้อยสองขวบ

“ต้องขอโทษพวกเจ้าด้วยที่ทำให้ตกใจ” หยุนชิงเอ่ยขอโทษสหายที่วันนั้น ตนกับสามีทะเลาะกันเสียใหญ่โต ก่อนจะหันไปบอกป้าอู่ที่เดินผ่านมาพอดี ให้ไปเชิญไป๋ถังเข้ามานั่งในบ้าน

“ป้าอู่ท่านช่วยไปเรียกพี่ถังเข้ามาข้างในบ้านหน่อยเจ้าค่ะ”

“ไป๋ถังรึ ป้าเห็นเดินตามอี้หลินไปทางไร่ชาที่เพิ่งเอามาลงน่ะ เห็นบอกว่าจะพาไปเรียนรู้งานอะไรนี่แหละ จะให้ป้าไปเรียกให้ไหม”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านไปหาอาจูเถอะ”

“ซือซือข้าว่าคงไม่ต้องเป็นห่วงพี่ถังแล้วล่ะ ข้าว่าจะทำเหล้าหมักเจ้าไปทำเป็นเพื่อนข้าหรือไม่” ร่างบางเมื่อบอกกับป้าอู่ไม่ต้องตามไป๋ถังแล้ว จึงหันกลับมาชวนซือซือไปหมักเหล้าด้วยกัน

“เหล้าหมักหรือไปสิ ข้าอยากเห็นว่าทำเช่นไร” ซือซือตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่จะได้ลองทำเหล้าหมักดู นางเคยลองชิมที่สามีนำมาจากสหาย ไม่รู้จะรสชาติเหมือนกันหรือไม่