44: ช่วยเหลือสหาย [2]

“ขอโทษทีที่ให้รอนาน ข้ามัวแต่ไปดูสุราหมักน่ะ”

“ไม่เป็นไรพวกข้าเพิ่งจะมาถึง”

“อาชิง ซือซือบอกข้าว่าเจ้าจะจ้างพวกเราทำงานจริงหรือ ข้าทำได้ทุกอย่างตัดไม้ รดน้ำผักหรือทำความสะอาดบ้าน ข้าก็ทำได้” ตอนที่ภรรยาเขาบอกเรื่องหยุนชิงจะจ้างงานเขาดีใจมาก เพราะตอนที่ผู้นำหมู่บ้านประกาศให้ไปลงชื่อคนที่จะไปทำงาน ที่บ้านตระกูลหวังเขาก็ไปลงชื่อไม่ทัน ออกไปหาของป่าช่วงนี้ก็หายาก จะเข้าไปหางานในเมืองก็เป็นห่วงภรรยาอยู่บ้านคนเดียว

“ข้าจะเปิดร้านสุราหมักในอีกไม่กี่เดือน ข้าจะให้พวกเจ้าดูแลร้านให้ ค่าจ้างข้าจะให้คนละสองตำลึงต่อเดือน และหากขายดีข้าจะเพิ่มค่าจ้างให้พวกเจ้าด้วย”

ไป๋ถังกับซือซือถึงกับมองหน้ากันตาโต เดือนละสองตำลึงสองคนก็สี่ตำลึง สี่ตำลึงเชียวนะเงินขนาดนี้เขาต้องหาเป็นปีถึงจะได้มันมากไปหรือไม่

“ข้าว่าค่าจ้างมันดูมากไปหรือไม่ ให้พวกเราแค่เดือนละหนึ่งร้อยอีแปะก็พอ” ซือซือที่เห็นว่าจำนวนเงินค่าจ้างที่สหายให้มากเกินไป นางรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นแก่ความเป็นสหายเก่าก่อน ต้องมาเสียตำลึงมากกับพวกตน

“ใช่ ๆ พี่ว่าเจ้าให้พวกเราแค่ร้อยอีแปะก็พอ อีกอย่างครานั้นเงินหนึ่งตำลึงที่เจ้าให้พี่หยิบยืมมา เป็นค่าสินสอดพี่ก็ยังมิได้คืนเจ้าเลย” ไป๋ถังเห็นด้วยกับภรรยาแค่เงินเดือนละร้อยอีแปะ พวกเขาก็อยู่กันได้สบายแล้ว

“ไม่มากไปหรอกเจ้าค่ะ ที่ข้าให้คนละสองตำลึง ก็เพราะข้าต้องการให้ท่านกับซือซือดูแลร้านนี้ให้กับข้าอย่างเต็มที่ ข้าอยากให้ท่านเลิกรับงานจ้างจากที่อื่น และเลิกออกไปล่าสัตว์เจ้าค่ะ ให้มีเวลาเต็มที่กับร้านสุราของข้า”

“ถ้าเช่นนั้นพวกข้าจะทุ่มเทเต็มที่ อีกอย่างเงินเดือนแรกพวกข้าขอไม่รับ ถือว่าเป็นการคืนเงินทั้งต้นและรวมดอกที่เจ้าให้มาแล้วกัน” ไป๋ถังก็ยังคงยืนยันจะคืนเงินจำนวนนั้นให้ได้

หยุนชิงที่เห็นว่าสองสามีภรรยาอย่างไรก็ไม่ยอม ที่นางจะยกหนี้ให้ก็ได้แต่อ่อนใจ เอาเถอะอย่างน้อยนางก็ได้คนที่ไว้ใจได้ไปดูแลร้านให้ เอาไว้นางค่อยหาวิธีเพิ่มตำลึงให้ทั้งสองคนไปทีละน้อยแล้วกัน นางอยากเห็นชีวิตของสหายทั้งสองมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น เพราะทั้งสองกว่าจะฝ่าฟันกันมาถึงตอนนี้ได้ ก็ต้องอดมื้อกินมื้อกันมานาน

“เอาตามที่พี่ถังว่าก็ได้เจ้าค่ะ นี่เงินสิบตำลึงข้าให้ซือซือไปซื้อผ้ามาทำผ้าม่าน ผ้าปูโต๊ะ สำหรับตกแต่งร้าน หากว่าเงินเหลือข้ายกให้พวกเจ้าเลยแล้วกัน ห้ามปฏิเสธเอาตามนี้ ไว้ข้าทำร้านเรียบร้อยข้าจะให้คนไปบอกแก่พวกเจ้าแล้วกันนะ ตอนนี้ข้าขอตัวก่อน” จากนั้นหยุนชิงก็เดินออกจากห้องโถงไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวไป๋ถังกับซือซือจะแย้งไม่รับเรื่องเงินค่าทำผ้าม่านที่เหลือ

ด้านไป๋ถังกับซือซือ มองเงินสิบตำลึงในมือ แค่ซื้อผ้ามาทำผ้าม่านกับผ้าปูโต๊ะต้องใช้มากถึงเพียงนี้เชียวหรือ มิใช่ว่าสหายให้เงินพวกเขามาใช้หรอกหรือ เงินเก่ายังไม่คืนพวกเขากับได้ความช่วยเหลืออีกแล้ว ต่อไปพวกเขาสัญญาว่าจะไม่ลืมบุญคุณที่สหายคนนี้มอบให้ จะจงรักภักดีและซื่อสัตย์ให้สมกับที่นางไว้ใจพวกเขา

ชายป่าท้ายหมู่บ้าน

“ท่านหัวหน้า” ชายชุดดำทั้งสามปิดบังใบหน้า แต่งกายมิดชิดประสานมือนั่งคุกเข่าเมื่อพบร่างสูงของผู้เป็นหัวหน้า

“เรื่องที่ให้ไปทำได้เรื่องหรือไม่” ร่างสูงที่ยืนหันหลังให้กับชายชุดดำทั้งสาม ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ

“ทางนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วขอรับ” ชายชุดดำหนึ่งบอก

“พวกเราจัดเตรียมทุกอย่างรอแล้วขอรับ” ชายชุดดำสอง

“มีคำสั่งจากเบื้องบนต้องการพบท่านขอรับ” ชายชุดดำสาม

“อีกสองเดือนข้าจะเข้าพบ ตอนนี้ยังไม่สะดวกฝ่ายนั้นยังจับตามอง” ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างเนิบนาบ ไม่ได้มีท่าทียินดียินร้ายกับข่าวที่ได้รับรู้

“เรื่องข่าวที่ท่านถูกสังหารเมื่อสามปีก่อน อีกฝ่ายเริ่มระแคะระคายแล้ว ว่าท่านยังไม่ตายท่านหัวหน้าโปรดระวังตัวด้วย” ชายชุดดำหนึ่งเอ่ยบอก

“เช่นนั้นพวกข้าขอลา” ชายชุดดำทั้งสามเอ่ยลา เพียงพริบตาเงาดำทั้งสามสายได้หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ร่างสูงยกมุมปากโค้งขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินหายไปจากตรงนั้นเช่นกัน