45: ขนมถั่วกวน [1]

หยุนชิงนั่งเท้าคางอย่างเบื่อหน่ายอยู่ในห้องนอนเพียงลำพัง ช่วงนี้ตัวนางว่างมากตั้งแต่วันนั้นหวังอี้หลินไม่ยอมให้นางหยิบจับสิ่งใด เขาบอกเพียงว่าแค่ยามค่ำคืนนางก็เหนื่อยมากพอแล้ว เหอะสามีหน้าเหม็นไม่เคยให้นางได้พักเลยสัก คืนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยบ้างหรืออย่างไร

งานภายในไร่หวังอี้หลินก็เป็นคนจัดการแทนนางทั้งหมด พอนางจะไปที่โรงงานทำน้ำผึ้ง งานทุกอย่างกลับถูกจัดสรรเรียบร้อยด้วยฝีมือของสามี จนตอนนี้นางถึงได้มานั่งเบื่อหน่ายไม่รู้จะทำสิ่งใดแก้เบื่อ

พอนั่งคิดว่าจะทำอะไรดี หยุนชิงถึงได้นึกออกว่าเมื่อสองวันก่อน เถ้าแก่เกาให้คนนำเงินส่วนแบ่งประจำเดือนมาให้ และยังนำลูกมะพร้าวมาให้ห้าลูกบ่าวที่นำมาบอกว่าเถ้าแก่ได้มาจากเรือขนส่งสินค้าจากต่างแคว้น เช่นนั้นนางลองไปทำขนมถั่วกวนกินดีกว่า

เมื่อเดินออกมาจากห้องหญิงสาวก็ได้สอดส่ายสายตามองหาอาจูน้อย นางคิดว่าจะชวนบุตรสาวไปทำขนมกัน เด็กน้อยคงน่าจะชอบ เพราะอาจูน้อยของนางช่างกินเก่งนัก จนตัวอ้วนกลมโดนพี่ป้าน้าอาที่มาทำงานโรงงาน ต่างแซวเด็กน้อยว่าลูกหมูน้อยอาจู แต่ถึงกระนั้นเจ้าตัวกลับหัวเราะคิกคักชอบอกชอบใจเสียมากมาย

หญิงสาวเดินหาบุตรสาวอยู่สักพัก จึงได้ไปเจออาจูเจ้าเด็กตัวอ้วนกลม กำลังยืนเล่นอยู่ที่เล้าไก่กับลูกไก่ขนสีเหลืองของแม่ไก่จอมหยิ่ง ที่วัน ๆ เอาแต่เดินเชิดหน้าหากเผลอก็จะแอบหนีออกจากเล้าเสมอ

“อาจูเจ้าอยู่ที่นี่เอง แม่จะทำขนมถั่วกวนเจ้าไปทำขนมกับแม่หรือไม่”

“ไป ไป ของกินอาจูชอบ” เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเมื่อได้ยินว่าขนม

“แล้วท่านป้าอู่ไปไหนทำไมเจ้าถึงอยู่คนเดียว” หยุนชิงที่มายืนคุยกับอาจูได้สักพัก แต่กลับไม่พบท่านป้าอู่ผู้เป็นพี่เลี้ยง

“ท่านป้าอู่ไปเข้าห้องน้ำเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเราไปโรงครัวก่อน ค่อยให้ท่านป้าอู่ตามเราไปแล้วกัน” หยุนชิงหันไปบอกกับคนงานแถวนั้น หากเห็นป้าอู่ให้แจ้งว่าตามนางไปที่โรงครัว

ทั้งสองเดินเข้ามาถึงในครัว หยุนชิงได้บอกคนในครัวให้เตรียมวัตถุดิบให้ตามที่นางบอก ในระหว่างที่รอให้เตรียมของท่านป้าอู่ก็ตามเข้ามาพอดี จึงได้กลายมาเป็นลูกมือกิตติมศักดิ์ของทั้งสองสาวโดยปริยาย

ขั้นตอนแรกหยุนชิงได้นำถั่วเหลือง ที่นางสั่งให้คนล้างน้ำจนสะอาดแล้วแช่น้ำทิ้งไว้เมื่อตอนกลางวัน นี้ก็ผ่านมาสองชั่วยามแล้วก็คงจะได้เวลาพอดี นางได้ตักถั่วที่แช่น้ำขึ้นมาพักให้สะเด็ดน้ำ นำไปนึ่งจนสุกจากนั้นก็พักทิ้งไว้จนเย็นสนิท

จากนั้นหยุนชิงได้ให้ท่านป้าอู่นำถั่วเหลืองไปตำให้ละเอียดจนเนื้อถั่วเนียน เนื่องจากในยุคนี้ไม่มีเครื่องปั่นนางจึงต้องใช้วิธีตำแทน เมื่อได้ถั่วที่ตำจนละเอียดเนื้อเนียนตามต้องการแล้ว นางจึงตั้งกระทะให้ร้อนใส่ถั่วบด น้ำตาล และกะทิ คนผสมให้เข้ากัน โดยต้องใช้ไฟที่อ่อน หากไฟแรงจะทำให้ไหม้ได้ง่าย กวนส่วนผสมไปเรื่อย ๆ จนแห้งและไม่ติดกระทะ จากนั้นก็ตักใส่ถาดเกลี่ยจนเรียบ

ปิดด้วยผ้าขาวบางเพื่อป้องกันหน้าขนมแห้ง พักทิ้งไว้ประมาณหนึ่งเค่อ แล้วตัดเป็นชิ้น ๆ ตามที่ต้องการ นางทำไว้มากหน่อยเผื่อให้ทุกคนในโรงงานน้ำผึ้ง และคนอื่นในบ้านได้กินด้วย ขนมพร้อมน้ำชาช่างเข้ากันเสียจริง