64: ลอบสืบข่าว [2]

เมื่อสบโอกาสหวังอี้หลินและหานลู่ ใช้ด้ามดาบฟาดเข้าตรงท้ายทอยของทหารทั้งสองอย่างแรงจนสลบไป ทั้งสองทำการเปลี่ยนชุดเป็นทหารเผ่าซ่งหนูเพื่อปลอมตัวเข้าไปด้านใน

“หยุด!! พวกเจ้าสองคนทำอะไรกัน”

ยังไม่ทันจะได้เดินเข้าไปในค่ายก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง พวกเขาค่อย ๆ หันหลังไปมองมือกำดาบแน่นเตรียมพร้อมต่อสู้หากโดนจับได้

“พวกข้ามาปลดเบาขอรับ” หวังอี้หลินเป็นผู้กล่าวออกไปดูจากการแต่งตัวของอีกฝ่าย ก็คงจะมีตำแหน่งนายกองอย่างแน่นอน

“เช่นนั้นเสร็จแล้วก็รีบไป อ๋อ คนยกอาหารท้องเสียพอดี พวกเจ้าสองคนไปช่วยพวกในโรงครัว ยกสำรับไปให้ท่านแม่ทัพที่กระโจนด้วยรีบไปได้แล้ว”

“รับทราบขอรับ” หวังอี้หลินและหานลู่ตอบรับอย่างพร้อมเพรียง

“ไป ๆ รีบไปก่อนที่แขกจะมาถึง ประเดี๋ยวก็เตรียมสำรับอาหารไม่ทันกันพอดี”

หวังอี้หลินกับหานลู่มองตากันอย่างรู้ความหมาย ก่อนจะเดินไปยังโรงครัวภายในค่ายเต็มไปด้วยกระโจมน้อยใหญ่ขึ้นอยู่กับตำแหน่งของผู้อาศัย

พวกเขาได้รับสำรับอาหารเพื่อจะเอาไปส่งให้ที่กระโจมทัพ ซึ่งก็เดาได้ไม่ยาก ว่ากระโจมไหนเป็นของแม่ทัพใหญ่ เมื่อนำสำรับอาหารมาวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยพวกเขาต่างมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าภายในกระโจมมีคนอยู่สองคนแต่อาหารกลับมีห้าสำรับ คงจะยังมาไม่ครบสินะ

หลังจากส่งอาหารพวกเขาจึงออกมาจากกระโจมนั้น ทั้งสองใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปบนต้นไม้เหนือกระโจมนั้นอย่างบางเบาไร้เสียง พวกเขาเฝ้ามองจากต้นไม้สูงมองลงมายังกระโจมนั้นผ่านช่องรับลมไม่ใหญ่นักแต่ก็สามารถมองเห็นด้านในได้ชัดเจน ผ่านไปไม่นานมีคนอีกสามคนเดินเข้ามาภายใน

ผู้คนทั้งห้าในกระโจมเข้ามารวมตัวกัน แต่มีคนผู้หนึ่งที่ทำให้ทั้งหวังอี้หลินและหานลู่ตกใจเป็นอย่างมาก เขาคนนั้นคือชายชราวัยห้าสิบปลาย ๆ แต่งตัวด้วยผ้าเนื้อดีสีเข้มมีหนวดสีขาวยาวลงมาเขาคนนั้นคืออดีตราชครูนามว่ากงยี่ ผู้เป็นราชครูของอดีตฮ่องเต้องค์ก่อน ที่ปลดเกษียณไปใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย

ซึ่งตลอดมาเขาทำตัวสงบไม่เอนเอียงไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจนทำให้ทุกคนต่างมองว่าเขาไม่สนใจการเมือง แต่ไม่คิดว่าจะได้มาพบเขาในสถานการณ์แบบนี้

อีกหนึ่งคนคือชายรูปร่างสูงใหญ่ผมสีทอง แต่งตัวประหลาดตาสีฟ้าพูดจาด้วยภาษาประหลาดที่พวกเขาไม่เข้าใจ ข้างกายยังมีชายผู้หนึ่งรูปร่างผอมแห้ง ซึ่งก็น่าจะเป็นคนคอยแปลสารจากชายตาสีฟ้าให้กับอีกสามคน

“อีกนานหรือไม่ที่พวกท่านจะลงมือ ท่านอ๋องเริ่มไม่พอใจที่พวกท่านไม่ยอมลงมือสักที” อดีตราชครูเฒ่าเป็นผู้เปิดบทสนทนาขึ้นก่อน

“พวกท่านจะรีบร้อนไปไย ทุกอย่างต้องใช้เวลา” แม่ทัพใหญ่ตอบด้วยท่าทางเฉยเมย เขาไม่ได้ใส่ใจสักนิดกับท่าทางไม่พอใจของเฒ่ากงยี่ บุกยึดเมืองหลวงแคว้นหนานได้เมื่อไร พวกนั้นก็หมดประโยชน์สำหรับพวกเขาทันที ไม่จำเป็นต้องทำดีด้วยอยู่แล้ว

“พวกท่านอย่าลืมข้อตกลงแลกเปลี่ยนก็แล้วกัน” เฒ่ากงยี่รู้สึกไม่พอใจอีกฝ่ายเป็นอย่างมากแต่ด้วยตนมาอยู่ในถิ่นของอีกฝ่ายจึงไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้

“ฮึ ท่านก็อย่าลืมเช่นกัน แล้วท่านสตีฟเล่าจะเดินเรือมาเมื่อใด” แม่ทัพใหญ่หันกลับไปถามชายตาสีฟ้า ถึงกำหนดการขนส่งอาวุธทางเรือที่ติดต่อกันไว้

“เรียนท่านแม่ทัพ…ท่านสตีฟบอกว่า อีกไม่เกินห้าวันจะส่งสารบอกกำหนดวันส่งของไปยังท่านและท่านกงยี่ เมื่อได้วันส่งของที่แน่นอนขอรับ” ชายร่างผอมที่คอยเป็นล่ามแปลให้กับทุกคนได้ฟัง

“ได้ เช่นนั้นเราก็มาดื่มกินให้สำราญกันเถอะ เด็ก ๆ เข้ามาได้”

เมื่อจบคำของแม่ทัพใหญ่บรรดาสาวงามทั้งหลายต่างเดินเรียงกันเข้ามาร่ายรำให้ผู้คนที่อยู่ในกระโจมได้ชม ทุกคนต่างมีสีหน้าพึงพอใจ

หวังอี้หลินและหานลู่สบตากันก่อนที่พวกเขาจะกระโดดลงจากต้นไม้ และลอบออกจากค่ายไปอย่างเงียบเชียบ พวกเขาผลัดเปลี่ยนชุดกลับไปเช่นดังเดิม

จากนั้นได้เดินทางกลับค่ายเพื่อจะได้วางแผนว่าจะเอาอย่างไรกันต่อดี ทางด้านหยงเหม่าเมื่อถึงปลายยามห้ายไม่เห็นสัญญาณพลุของหวังอี้หลิน นั่นหมายความว่าทั้งสองคนทำงานสำเร็จ พวกเขาจึงได้ถอนกำลังเพื่อมารวมตัวกันที่ค่ายเช่นเดียวกัน