65: เยือนวังอ๋อง [1]

เมื่อปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้นทุกคนก็ได้กลับมารวมตัวกันที่ค่าย เพื่อปรึกษาหารือกันต่อว่าจะทำเช่นไรต่อไป

“เรามีเวลาเพียงสิบสี่วันในการเตรียมตัว และวางแผนชิงสารนั้นพวกเจ้ามีความเห็นเช่นไรบ้าง” หวังอี้หลินมองหน้าทุกคนอยากขอความคิดเห็น

“ข้าคิดว่าเราควรไปชิงสารนั้นจากเฒ่ากงยี่ง่ายกว่าหากว่าเราจะไปชิงจากเผ่าซ่งหนู” หานลู่ออกความเห็น

“ข้าเห็นด้วยกับเจ้า แต่ถึงอย่างนั้นจวนตาเฒ่านั่น ก็ยังมีการคุ้มกันที่แน่นหนาอยู่ดีเราจะประมาทไม่ได้” หยงเจา

“ข้าก็เห็นด้วย หากเราจะต้องปลอมตัวเข้าไป จะทำด้วยวิธีใดกันดีถึงจะง่ายและไม่เป็นที่ผิดสังเกต” หยงเหม่า

“เรื่องนั้นข้าคิดไว้แล้ว เราจะปลอมตัวเป็นคนส่งเหล้าเพื่อเข้าไปเพื่อที่พวกเราจะเข้าไปภายในจวนหาสารลับได้โดยง่ายไม่มีใครสงสัยแน่นอน” หวังอี้หลินกล่าวบอกด้วยสีหน้ามั่นใจ

“แล้วเราจะทำเช่นไรถึงจะได้ไปส่งเหล้าที่นั่นได้” หานลู่ถามขึ้นอย่างสงสัย หากว่าเป็นร้านขายสุราธรรมดา ๆ คงเป็นการยากที่จะเข้าไปส่งได้

“พวกเจ้ายังไม่รู้กระมังร้านเหล้าฟู่หวังที่โด่งดังเป็นของครอบครัวข้าเอง ภรรยาข้าเป็นผู้คิดสูตร จวนเฒ่ากงยี่สั่งเหล้าจากร้านเป็นประจำ ต้องเข้าไปส่งทุกเดือนอยู่แล้ว”

พวกเขาทั้งหมดหันไปมองหวังอี้หลินเป็นตาเดียวกัน ร้านเหล้าฟู่หวังที่ว่ากันว่ารสชาติหวานละมุนลิ้นไม่มีกลิ่นฉุน แม้แต่ในวังยังต้องสั่งเหล้าจากร้านนี้ นี่ท่านหัวหน้าจะวาสนาดีเกินไปหรือไม่

“พวกข้าเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้ แล้วพวกเราจะออกเดินทางเมื่อใด” หยงเจา

“หยงเหม่าเจ้าดูแลเว่ยป๋อและดูแลค่ายที่นี่ หากข้าต้องการความช่วยเหลือจะติดต่อหาเจ้าเอง หานลู่ หยงเจา พวกเจ้าไปเตรียมตัวพรุ่งนี้เช้าออกเดินทางทันที”

“รับทราบ”

บ้านตระกูลหวัง

“ท่านแม่ท่านพ่อไปไหน ข้าคิดถึงท่านพ่อเจ้าค่ะ” เด็กน้อยอาจูที่ตอนนี้นั่งอยู่บนตักมารดา กินขนมอย่างเอร็ดอร่อยถามถึงผู้เป็นบิดา นางไม่เจอหน้าท่านพ่อมาหลายวันแล้ว ท่านแม่บอกเพียงแค่ว่าไปเยี่ยมสหายต่างเมือง แค่เยี่ยมสหายเองทำไมถึงได้ไปนาน ขนาดนางไปเยี่ยมสหายในหมู่บ้านไม่ถึงครึ่งวันก็กลับมาแล้ว

“เดี๋ยวท่านพ่อก็กลับมาแล้วเด็กดี แม่ว่าเจ้ากินเสร็จแล้วรีบไปผลัดเปลี่ยนชุดเถอะ อีกสักพักรถม้าของท่านป้าเจียอีจะมารับเราแล้ว” หยุนชิงบอกกับลูกสาวตัวน้อยก่อนจะส่งนางให้กับอาเล่อ พาไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ตัวนางเองก็จะไปเตรียมตัวเช่นกัน

สิ่งที่หยุนชิงนำติดมือไปด้วยเพื่อเป็นของกำนัลในการไปเยือนเป็นครั้งแรกนั้นคือ ชามะลิ น้ำผึ้ง และเหล้าสาโท ถึงแม้ดูจากผู้ติดตามหรือการแต่งตัวของอีกฝ่าย จะดูร่ำรวยราวกับเป็นฮูหยินของขุนนางระดับสูง ในจวนคงไม่ขาดเหลือของเหล่านี้แต่หากจะให้ไปมือเปล่าก็จะดูเป็นการเสียมารยาทเกินไป

เพียงไม่นานรถม้าก็มาจอดรอรับที่หน้าบ้านหยุนชิง อาจู และอาเล่อ ออกมาขึ้นรถม้าเพื่อจะออกเดินทางไปยังจวนของหนานเจียอี ตอนแรกที่หญิงสาวเห็นรถม้าก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะดูเป็นรถม้าธรรมดา

แต่เมื่อเข้ามาด้านใน สิ่งที่ได้เห็นคือความหรูหราผนังกับพื้นบุด้วยฟูกอย่างดี พื้นด้านล่างปูด้วยพรมนุ่มทับอีกชั้น มีโต๊ะอันเล็กสำหรับวางชุดน้ำชาพร้อมทั้งขนม ไว้ให้รับประทานในระหว่างเดินทาง ผ้าม่านหรือการตกแต่งภายในล้วนแล้วแต่เป็นของราคาแพงทั้งหมด แต่สัญลักษณ์ข้างรถม้ามันดูคุ้นตาแต่นางกลับนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

รถม้าเริ่มเคลื่อนตัวออกไปเรื่อย ๆ หยุนชิงมองบรรยากาศรอบนอกทางหน้าต่าง มือบางเปิดม่านออกชาวบ้านต่างมองมายังคนในรถม้าด้วยแววตาตื่น บ้างก็มองอย่างสงสัยก็แค่นางนั่งรถม้าเข้าเมืองมีตรงไหนแปลกกัน ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยามรถม้าก็ได้หยุดนิ่ง คนขับรถม้าได้เดินมาเปิดม่านและบอกว่าได้มาถึงแล้ว

เพียงแค่ลงมาจากรถม้าหยุนชิงก็ต้องตกตะลึงเข้ากับป้ายใหญ่โตมโหฬารที่เขียนอยู่ตรงหน้า นั้นคือวังอ๋อง 'อ๋องหนานฟาหยาง' มิน่าเล่าถึงว่าได้คุ้นเหลือเกิน มันน่าเขกหัวตัวเองนักทำไมไม่คิดออกให้มันเร็วกว่านี้