บทที่ 13 วิวาห์รักจอมปลอม

วันเวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถึงขนาดที่หลับตาลงเพียงครู่เดียวตื่นขึ้นมาอีกวัน ภารัชชาก็อยู่ท่ามกลางงานแต่งสุดอลังการสมฐานะสะใภ้หมื่นล้านตระกูลซ่ง

ภายในงานประดับประดาด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ โคมไฟคริสตัลห้อยระย้าเล่นแสงส่องประกายระยิบระยิบ แขกเหรื่อคนสำคัญทั้งจากวงการแพทย์และแวดวงธุรกิจ ต่างก็มาร่วมยินดีปรีดากับทั้งคู่ในครั้งนี้

ควันสีขาวของทีมงานที่จัดเตรียมไว้พ่นตามทาง ขณะที่ร่างระหงในชุดเจ้าสาวเดินผ่าน ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ของแขกผู้มีเกียรติ เสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราวเพื่อร่วมแสดงความยินดี

ร่างบางระหงสวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ กำลังก้าวเดินไปบนเวทีที่ปลายทางคือเจ้าบ่าวของงาน

ซ่งไป๋หล่อเหลาเอาการ เขาอยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีสุภาพเซททรงผมเปิดหน้าผาก แต่งแต้มเครื่องสำอางแค่เล็กน้อยก็โดดเด่นเป็นประจักษ์แก่สายตา ราวกับมีไฟออร่าสาดส่องไปที่เขาโดยไม่ต้องพึ่งไฟของงานเลย

ทุกฝีก้าวที่ภารัชชานั้นก้าวเดิน เป็นดั่งขั้นบันไดไปสู่ขุมนรก โดยที่มีผู้คุมขังวิญญาณให้โดนจองจำคือสามีจอมปลอมอย่างซ่งไป๋

“ยิ้ม” เขาพูดผ่านไรฟัน แต่หน้ายังเปื้อนยิ้มอยู่

ภารัชชาไม่ยิ้มเลยตั้งแต่เปิดประตูเดินออกมา เธอรู้ว่าปรางสิตาเฝ้ามองอยู่ทุกการเคลื่อนไหว ถึงได้เดินตัวเกร็งกลัวจะทำพลาดขึ้นมา ภาพจำในวัยเด็กที่ถูกแม่ด่าทอเพียงเพราะผิดพลาดยังติดอยู่ในหัว

แค่ทำข้อสอบได้คะแนนน้อยกว่าลูกภรรยาเอก เธอยังโดนปรางสิตาอาละวาดบ้านแทบแตก ไม่อยากนึกภาพหากทำพลาดในวันงานแต่งที่แม่เธอสุดแสนจะภาคภูมิใจครั้งนี้เลย

“บอกให้ยิ้ม”

หมอไป๋เผลอทำหน้าดุใส่เธอที่ยืนนิ่ง ภารัชชารีบประกอบสติให้กลับเข้าที่ ก่อนจะฝืนวาดรอยยิ้มโค้งสวยบนใบหน้าตามคำสั่งเขาทันที

ร่างสูงขยับฝีเท้ามายืนข้างเธอ ก่อนที่จะเชยปลายคางมนราวกับจะหยอกล้อภรรยา เรียกเสียงฮือฮาผิวปากโห่แซวจากคนด้านล่าง แต่ภารัชชารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้กำลังเล่นละครอยู่

เขากำลังสวมบทบาทสามีผู้แสนจะอบอุ่น วาดยิ้มอ่อนโยนแต่ปกปิดความร้ายลึกในแววตาไม่มิด

“ปลอมจังค่ะ” ภารัชชาพูดกรอดไรฟัน ขณะฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีส่งให้เหล่าแขกผู้มีเกียรติด้านล่างกันถ้วนทั่ว

ภารัชชาเงยหน้าสบสายตาหมอไป๋ ในดวงตาหวานหยาดเยิ้มในเชิงประชดประชัน ถ้าเขาอยากแสดงเป็นสามีผู้อบอุ่นนัก เธอก็จะเป็นนักแสดงสมทบบทบาทของภรรยาผู้แสนดีให้เอง

อนึ่งว่าหากเขาเป็นไฟ เธอก็คือน้ำมัน ใกล้กันก็มีแต่จะลุกโชนแผดเผาให้แสบร้อนระคายผิว

พิธีวิวาห์รักดำเนินไปตามขั้นตอน จนถึงเวลาที่คู่บ่าวสาวได้จับไมค์เพื่อบอกความในใจให้คู่ครอง ทั้งเขาและเธอยังคงยิ้มแย้ม หัวเราะขบขันมองตากันกับภาพวิดีโอพรีเวดดิ้งที่ปั้นแต่งขึ้นมาให้แขกในงานได้ชม

“วิดีโอพรีเวดดิ้งโรแมนติกมากเลยนะครับทุกท่าน งั้นเรามาถามทางฝั่งของคุณภรรยาบ้างดีกว่า... อะไรที่ทำให้คุณหลงรักสามีคนนี้ครับ”

พิธีกรหนุ่มยื่นไมค์ให้ภารัชชา พร้อมทิ้งทวนคำถามที่ทำให้เธอเกือบยิ้มเหยเก แต่ยังกระตุกมุมปากไว้ไม่ให้ชักสีหน้าสยองเสียก่อน

“สำหรับฉัน... คุณไป๋คือจิ๊กซอว์ชีวิตชิ้นสุดท้ายที่ตามหา”

เพียงแค่เกริ่นประโยคแรก ภารัชชาก็รู้สึกมวลท้องขนอ่อนลุกชันขึ้นมา ไม่ต่างจากหมอไป๋ที่ยกมือป้องปากคิดว่ากลั้นยิ้ม แต่คือเก็บอาการคลื่นไส้พะอืดพะอมต่างหาก

“ฉันคิดว่าตัวฉันอยู่คนเดียวได้ดีค่ะ แต่พอได้มีเขาเข้ามาในชีวิตมันดีกว่ามากเลย หมอไป๋เขาทั้งอบอุ่น ใจดี จริงใจแล้วก็ซื่อสัตย์...”

“ครับ ก็ตามนั้นเลย”

หมอไป๋พูดแทรกไมค์ให้บรรยากาศครึกครื้น เรียกเสียงหัวเราะจากแขกในงาน เพื่อนพ้องที่เป็นหมอก็ป้องปากโห่แซวกันยกใหญ่

“คนที่ใช่จะมาในเวลาที่ใช่จริงๆ นะคะ เวลาไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ทุกอย่างเสมอไป แต่คู่เราสองคนตั้งใจที่จะรัก และจะประคับประคองรักในครั้งนี้ให้ยืนยาวค่ะ”

พูดจบภารัชชาก็หันไปหาว่าที่เจ้าบ่าว ทั้งคู่ยิ้มให้กันราวกับรักกันปานจะกลืนกิน แต่เบื้องหลังคงแอบหยิกหลังอีกฝ่ายจนเนื้อเขียว

ปรางสิตาไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะกับเจ้าสัวชาญชัย เพราะสามีนั้นใส่ใจความรู้สึกของภรรยาหลวงมากกว่า เธอได้แต่นั่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองอย่างอิจฉาตาร้อน จนปราบต์ที่นั่งข้างๆ แตะหลังมือเธอยั้งเอาไว้

“วันนี้ฤกษ์งามยามดี อย่าให้มีเรื่องวิวาทเลยนะสิตา”

“คุณจะรู้อะไร... งานลูกสาวฉันก็ยังหยามหน้าไม่เว้น”

นี่เป็นงานมงคลสมรสของลูกสาวเธอทั้งคน แต่ผู้เป็นสามีกลับไม่ให้เกียรตินั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน ราวกับจะป่าวประกาศตอกย้ำซ้ำเติมว่าตัวเธอเป็นเมียนอกสมรส ต่อให้มีลูกเขยร่ำรวยพันล้านก็กลบกลิ่นคาวไม่ได้

“แล้วทางเจ้าบ่าวล่ะครับ มีอะไรอยากบอกคุณภรรยามั้ย” พิธีกรหนุ่มส่งคำถามไปทางของหมอไป๋บ้าง ซึ่งเขาก็ตอบได้อย่างฉะฉานราวกับเตรียมคำพูดไว้ในหัวแล้ว

“ผมไม่คิดว่าชีวิตนี้จะเจอผู้หญิงคนไหนดีได้เท่าภรรยาคนนี้อีกแล้วครับ...”

“เหอะ”

ภารัชชาหลุดขำจนไหล่สั่น ก่อนจะรีบเม้มปากกลั้นสีหน้าไว้ไม่ให้คนอื่นรู้ ว่าตัวเธอสะอิดสะเอียนในคำพูดของเขาขนาดไหน

แค่เกริ่นนำประโยคก็ปลอมเปลือก ความรู้สึกที่พวกเขาทั้งคู่มีให้กันมันกวงโบ๋ไร้รูปทรงจะตาย ความรักหรืออะไรพรรคนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นกับคนที่เกลียดกันได้หรอก

อย่าลืมสิว่าภารัชชาคือลูกเมียน้อย

ซ่งไป๋เกลียดชังเมียน้อยยิ่งกว่าอะไรดี

“เพราะเธอเป็นคนดีจนผมไม่อาจปล่อยให้หลุดมือได้ การที่เราสองคนมีวิวาห์แบบสายฟ้าแล่บ... มันก็เป็นสิ่งที่ประจักษ์แล้วว่าผมมั่นใจให้เธอเป็นแม่ของลูก เป็นภรรยาของสามี... เป็นอีกครึ่งชีวิตของกันและกัน”

หมอไป๋ระบายยิ้มไม่สะทกสะท้าน เขาพ่นคำพูดที่สวยหรูพลางขยับสายตามองเจ้าสาวที่ดูท่าจะหัวเราะเพื่อหักหน้ากัน เขาใช้มือเชยปลายคางเธอขึ้นมาแล้วสบตานิ่งๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปประทับรอยจูบ

ภารัชชานิ่งค้างกลางอากาศ แม้เขาจะผละริมฝีปากออกไป เธอก็ยังติดหล่มภวังค์รอยจูบของเขาอยู่นานหลายวินาที

“ครับ... หวังว่าในอนาคตทุกท่านจะร่วมยินดีกับคู่เรา กับการจะให้กำเนิดทายาทของตระกูลซ่ง และผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ทุกท่านมาร่วมยินดีกับเราทั้งคู่ในค่ำคืนนี้”

หมอไป๋แสดงละครเก่งกว่าที่คิด เขาจูบเธอแล้วก็ชูแก้วแชมเปญขึ้นเพื่อเป็นการเฉลิมฉลอง แขกเหรื่อในงานก็ชูแก้วแชมเปญเพื่อร่วมยินดีกับเขาด้วยเช่นกัน

คงมีแค่ภารัชชาที่อยากแกล้งบ้าให้รู้แล้วรู้รอด...