ตอนที่2

ตอนที่2

“ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด ว่าแกจะต้องกลับมาพูดแบบนี้กับฉัน” คุณหญิงรู้จักผู้หญิงอย่างลลิสาดีว่าคนที่เห็นแก่เงินขนาดนั้น ไม่มีทางยอมเด็ดขาดถ้าจะต้องทนกัดก้อนเกลือกิน และคุณหญิงก็รู้จักลูกชายตัวเองดีด้วยเหมือนกัน ว่าจะต้องถูกแม่นางแบบสาวปั่นหัวมาแน่ ถึงได้ยอมแต่งงานกับอนงค์นางง่ายๆ แบบนี้

“ก็ในเมื่อคุณแม่อยากให้ผมแต่ง ผมก็ยอมแต่งให้แล้วนี่ไงครับ”

“แกยอมแต่งเพราะยัยนางแบบมันยอมมากกว่า” คุณหญิงบอกอย่างรู้ทัน

ซึ่งมันก็จริง เพราะการที่ภูริชตัดสินใจยอมแต่งงานกับอนงค์นาง ก็เพราะลลิสาเป็นคนให้เขาทำ แค่แต่งงานเพื่อให้คุณหญิงสบายใจ แล้วค่อยหาเรื่องหย่าทีหลัง นั่นคือแผนที่ลลิสาเป็นคนบอกกับเขา

‘ถึงลิสาจะต้องทนช้ำใจที่เห็นคุณต้องแต่งงานกับผู้หญิงอื่น แต่ลิสาต้องช้ำใจกว่านี้แน่ถ้าต้องเห็นคุณมาลำบากแบบนี้ ที่แม้แต่รถก็ยังไม่มีใช้’

‘โถ! คนดีของผม คุณเชื่อใจผมได้เลยลิสา ว่าผมจะไม่มีทางรักใครนอกจากคุณแน่นอน ผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีค่าอะไรสำหรับผมทั้งนั้น’

‘ลิสาเชื่อใจคุณค่ะ’

และนั่นคือข้อตกลงระหว่างภูริชที่ให้ไว้กับลลิสา ว่าการแต่งงานครั้งนี้ ก็แค่ให้คุณหญิงกาบแก้วตายใจเท่านั้น

“จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ เป็นอันว่าผมยอมแต่งงานกับยัยเฉิ่มนั่นตามที่คุณแม่บอก เพราะฉะนั้นคุณแม่ก็ต้องคืนรถคือบัตรเครดิตให้ผมด้วย”

“เอาเป็นว่าฉันจะไม่ถามว่าเหตุผลที่แกยอมแต่งงานกับหนูนางเพราะอะไร และเป็นแผนการของใคร แค่แกยอมแต่งแม่ก็พอใจแล้ว” เพราะไม่ว่าภูริชจะมีแผนอะไร คุณหญิงกาบแก้วก็จะเป็นคนทำลายแผนการนั้นเอง

“คุณแม่จะให้ผมแต่งงานเดือนไหนล่ะ”

“อีกสองอาทิตย์”

“อะไรนะครับ!? อีกสองอาทิตย์ ทำไมต้องรีบขนาดนั้นล่ะครับ” ใครจะไปคิดว่าคุณหญิงจะรวบรัดขนาดนั้น เขายังไม่ทันได้เตรียมใจที่จะเป็นเจ้าบ่าวให้กับยัยเฉิ่มนั่นเลย

“มันช้าไปด้วยซ้ำ ฉันปล่อยให้แกควงแม่ลลิสาไปโชว์ตัวกับใครต่อใครมานานเกินไปแล้ว คราวนี้ฉันจะได้ประกาศให้ทุกคนรู้สักที ว่าลูกสะใภ้ของฉันคือหนูนางคนเดียวเท่านั้น”

“นี่คุณแม่จะไม่ให้ผมได้เตรียมใจหน่อยหรือไงครับ”

“ฉันปล่อยแกมานานแล้ว และคราวนี้แกก็ขัดฉันไม่ได้ด้วย หรือถ้าแกจะเปลี่ยนใจตอนนี้ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ” คุณหญิงแกล้งบอก เพราะรู้ว่าถึงยังไงภูริชก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจอยู่ดี

“ผมยอมแต่งงานกับยัยนั่นก็ได้ แต่จะไม่มีการจัดงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น” เพราะถ้าต้องประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่าภรรยาของเขาคือผู้หญิงเชยๆ แบบนั้น เขาคงถูกใครต่อใครพากันหัวเราะเยาะเป็นแน่

“ได้ แต่แกต้องยอมจดทะเบียนสมรสกับหนูนาง ส่วนเรื่องงานแต่ง แม่จะจัดแบบเล็กๆ มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้น”

“ก็ตามนั้น” ที่เขายอมจดทะเบียนสมรส ก็เพราะถึงยังไงเขาก็จะหาทางหย่ากับอนงค์นางอยู่ดี แล้วจะต้องเป็นการหย่าที่เธอเป็นสาเหตุด้วย

วันนี้เป็นวันที่คุณหญิงจะต้องมาคุยกับทางครอบครัวของอนงค์นางเรื่องงานแต่งที่จะเกิดขึ้นในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า แต่ภูริชเลือกที่จะไม่มาด้วย เพราะแค่เขายอมแต่งงานด้วยก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว ถ้าต้องมาเห็นหน้ายัยเฉิ่มนั่นก่อนวันงานจะพาลให้ไม่อยากแต่งขึ้นมาเสียก่อน เอาไว้เจอกันทีเดียววันงานเลยดีที่สุด คุณหญิงกาบแก้วถึงจะไม่พอใจกับการกระทำของลูกชาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะถึงยังไงภูริชก็หนีงานแต่งไม่พ้นอยู่ดี

วันงานที่ถูกจัดขึ้นที่บ้านของคุณหญิงกาบแก้ว มีครอบครัวของอนงค์นางที่ประกอบไปด้วย ประไพผู้เป็นแม่ แล้วก็อานัสน้องชาย ส่วนคนอื่นๆ ก็มีแค่คุณหญิงกาบแก้ว ทับทิมคนสนิท แล้วก็เจ้าหน้าที่เพื่อมาจดทะเบียนสมรสระหว่างภูริชกับอนงค์นาง แล้วก็จะมีการรับประทานอาหารเล็กๆ ระหว่างทั้งสองครอบครัวหลังจบพิธี

“นั่งก่อนประไพ เดี๋ยวตาภูก็ลงมาแล้ว” คุณหญิงเชิญทั้งหมดมานั่งที่ห้องรับแขกใหญ่เพื่อรอเข้าพิธีแต่งงานเล็กๆ ที่มีแค่การสวมแหวนแต่งงาน และการจดทะเบียนสมรสเท่านั้น

“ทับทิมขึ้นไปตามตาภูให้ฉันหน่อย ทุกคนมากันพร้อมแล้ว” คุณหญิงหันไปสั่งคนสนิท ก่อนที่จะหันกลับมาทักทายว่าที่ลูกสะใภ้อย่างอนงค์นาง

“วันนี้สวยมากนะลูก” คุณหญิงเอ่ยปากชม ชุดที่อนงค์นางใส่อยู่เป็นชุดที่คุณหญิงจัดหามาให้โดยเฉพาะ เป็นชุดเดรสลูกไม้เรียบๆ เหมาะกับงานเล็กๆ แบบนี้ แต่พอมันไปอยู่บนร่างบางสมสวน มันกลับดูสวยสะดุดตา

“ขอบคุณคุณป้ามากนะคะ ที่หาชุดสวยๆ มาให้นาง” อนงค์นางยกมือไหว้ขอบคุณคุณหญิง

“คุณป้าอะไรกันล่ะ เรียกคุณแม่ได้แล้วจ้ะ” คุณหญิงเอ่ยอย่างเอ็นดู เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อนงค์นางก็จะได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวของนางอีกคนแล้ว

“คุณภูกำลังจะลงมาค่ะคุณหญิง” ทับทิมลงมารายงาน และเพียงไม่นาน ภูริชก็เดินลงมาจากห้องนอน แต่กลับลงมาทั้งที่ยังสวมชุดนอนอยู่ คุณหญิงเห็นแบบนั้นถึงกับเดือดจัด ที่ถูกลูกชายตัวแสบหักหน้าแบบนี้

“แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย?”

“ก็คุณแม่บอกว่าเป็นงานเล็กๆ มีแต่คนกันเองทั้งนั้น ผมก็เลยแต่งตัวสบายๆ ไงครับ” ภูริชพูดอย่างหน้าตาเฉยไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกสะใจด้วยซ้ำที่ได้แกล้งคนเป็นแม่ และทุกคนจะได้รู้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจที่จะต้องแต่งงานเลยสักนิด

ภูริชกวาดสายตามองทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างไม่แคร์สายตาของประไพ และเจ้าหน้าที่เขต

เขาอยากเห็นเหมือนกันว่ายัยเฉิ่มจะแต่งตัวได้เชยขนาดไหน?

จนมาสะดุดตาเข้ากับหญิงสาวที่นั่งเงียบ ก้มหน้าไม่แสดงอาการใดๆ ที่นั่งอยู่ข้างกับประไพผู้เป็นแม่

อย่าบอกนะว่านี่คือยัยเฉิ่ม?

อนงค์นางที่เขารู้จักเมื่อสี่ปีที่แล้ว เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน ผู้หญิงเฉิ่มๆ แต่งตัวเชยๆ ที่ชอบวางสีหน้าเหมือนไม่ได้รู้สึกยินดีกับโลกใบนี้คนนั้น บัดนี้กลายเป็นสาวสวยสะพรั่ง ใบหน้าหวานละมุนสะดุดตาน่ามอง จนเขาเผลอจับจ้องใบหน้านั้นอยู่หลายนาที ถ้าคุณหญิงกาบแก้วไม่เรียก เขาก็คงใช้ใบหน้าสวยเป็นที่พักสายตาไปอีกนาน

“ต่อให้แกจะตั้งใจหักหน้าแม่ขนาดไหน แกก็หนีไม่พ้นที่จะต้องแต่งงานอยู่ดี มานั่งตรงนี้ได้แล้ว” คุณหญิงเรียกลูกชายมานั่งที่พรมเพื่อทำพิธีสวมแหวน ส่วนประไพก็บอกกับอนงค์นางให้ลงไปนั่งเคียงคู่กับภูริช แล้วถึงเริ่มพิธีสวมแหวน

ตั้งแต่เริ่มพิธี จนกระทั่งจดทะเบียนสมรส อนงค์นางไม่แม้แต่จะชายตามองเขาเลยสักนิด คนที่เอาแต่มองหน้าภรรยาตามกฎหมายไม่วางตา ถึงกับมีอาการไม่พอใจ

เธอควรจะต้องรู้สึกดีใจที่ได้เขาเป็นสามีสิ ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวย ไม่ใช่ทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้