LOGINShare
บทที่ 18
Last Updated:
2025-08-21 14:17:12ทั้งๆ ที่อันที่จริง แล้ว ระหว่างถูกอุ้มกลับจวน หลังจากที่ได้นั่งดูพลุไฟและโคมลอยจำนวนนับไม่ถ้วนที่วังหลวงปล่อยออกมาจากบนต้นไม้ใหญ่ที่พี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อพานางไต่ขึ้นไป นางก็แค่อ่อนเพลียเหนื่อยล้าจากการปักผ้าในตลอดหลายวันที่ผ่านมา อีกทั้งแผ่นหลังของพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อก็ยังอบอุ่นเกินไป ซ้ำเวลาก็ยังนับว่าดึกมากแล้ว เด็กน้อยอย่างนางจึงเผลอผล็อยหลับไปเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ว่าพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อจะหลบหนีไปจริงๆ หรือไม่นั้น นางไม่รู้เลยจริงๆ
ครั้งนั้น ทันทีที่รู้ว่าเกิดข่าวเล่าลือเช่นนั้นแพร่กระจายออกไป ท่านย่าของนางโกรธจนเป็นลมล้มพับ แม้ผู้อื่นจะพากันปกปิดข้อเท็จจริงเรื่องการตายของท่านย่า ทว่านางรู้ดี อนุหานบอกนางเอาไว้นับตั้งแต่เมื่อครั้งที่ท่านย่าเริ่มโกรธจนหมดสติในวันนั้น กล่าวว่าเพราะเรื่องของนาง ท่านย่าที่เริ่มจะแก่ชราอาจป่วยหนักจนถึงขั้นรักษาไม่หายก็เป็นได้ แล้วหลังจากนั้นท่านย่าก็ล้มป่วยจริงๆ อาการทรงๆ ทรุดๆ สุดท้ายก็มาด่วนจากไปภายหลังจากงานฉลองวันเกิดครบห้ารอบของตนเองเช่นนั้น
นางไม่น่าพลัดหลงกับพี่หญิงรองและน้องสี่เลย...
พี่หญิงรองของนางกล่าวว่า คืนนั้นตั้งใจพาน้องสี่แยกออกไปซื้อขนมแป้งทอดให้นางได้ลองชิม คาดไม่ถึงว่าเมื่อกลับมาถึง น้องสามอย่างนางกลับหายตัวไปเสียแล้ว เรื่องนี้ท่านลุงที่ขายถังหูลู่สามารถเป็นพยานให้พี่หญิงรองและน้องสี่ได้ และอนุจางก็สามารถหาตัวคนผู้นั้นมาเป็นพยานต่อหน้าท่านพ่อได้จริงๆ
เป็นนางที่ทำให้เกิดเรื่องราวทั้งหมด
ทุกอย่างล้วนเป็นความผิดของนาง...
หากนางยืนกรานว่าจะรีบกลับจวนแทนการยอมตามจวิ้นหวังจ๋างจื่อไปเช่นนั้น หากนางไม่ถูกความงามของพลุไฟและโคมลอยพวกนั้นทำให้หลงใหลจนอยากนั่งจ้องมองพวกมันไปเรื่อยๆ ท่านพ่อก็คงไม่ต้องเกณฑ์คนออกตามหาตัวนางจนเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อไม่เกิดเรื่องเช่นนั้นก็จะไม่มีข่าวเล่าลือเสียๆ หายๆ ที่ทำให้ท่านย่าเริ่มล้มป่วย จนนำไปสู่การจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
เรื่องทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นก็เพราะนางในยามนั้นยังคิดและกระทำสิ่งต่างๆ อย่างไม่ระมัดระวังรอบคอบ ซ้ำยัง...เป็นเด็กดีไม่พอ...
เซียงหรงทอดถอนใจก่อนเริ่มร่างภาพสระบัวที่มีฝูงปลาแปดตัวแหวกว่าย
พี่หญิงใหญ่กล่าวว่าอีกไม่นานจะมีการคัดเลือกสตรีที่มีคุณสมบัติพร้อมสรรพเข้าประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี พี่หญิงใหญ่ซึ่งงามพร้อมของนางไม่มั่นใจในฝีมือปักผ้าของตนเอง เกรงว่าจะไม่สามารถผ่านรอบคัดเลือกเข้าไปสร้างชื่อให้จวนเฉินกั๋วกงเราได้ จึงได้วานให้นางช่วยปักผ้าผืนใหญ่ด้วยลวดลายงดงามที่มีความหมายมงคลให้สักผืน...
ในเมื่อนางเคยทำให้จวนเฉินกั๋วกงเสียชื่อ ทั้งยังกลายเป็นบุตรสาวที่ไม่อาจออกหน้าออกตา ไม่สู้คนไร้ประโยชน์อย่างนางช่วยเหลือพี่หญิงน้องหญิงของตนอยู่เบื้องหลัง ให้พวกนางได้สร้างชื่อให้จวนเฉินกั๋วกงยังดีกว่า...
เซียงหรงร่างภาพลงบนผืนผ้าด้วยจิตใจที่สงบและปลดปลง
กล่าวถึงการคัดเลือกสาวงามที่มีคุณสมบัติพร้อมสรรพเข้าประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีแล้ว ก็คล้ายกับจะกลายเป็นประเพณีไปแล้ว ว่าเมื่อการสอบจิ้นซื่อสิ้นสุดลง สามเดือนให้หลัง จะต้องมีการคัดเลือกสาวงามเข้าประชันขันแข่ง ชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีของเทียนจินเรา
ป้าเหลียงกล่าวว่า ที่จริงแล้ว งานคัดเลือกหญิงงามอะไรนี่ ก็คือการเปิดโอกาสให้สตรีที่ผ่านการคัดเลือกได้ออกมาแสดงรูปโฉมและความสามารถดีๆ นี่เอง หากสตรีคนใดต้องตาเหล่าตระกูลของผู้สูงศักดิ์ โดยเฉพาะตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินอย่างราชวงศ์สกุลหลี่ อนาคตของสตรีผู้นั้นก็นับว่าโรยด้วยกลีบบุปผาแล้ว และหากโชคดีสามารถครอบครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี ก็เท่ากับว่าชั่วชีวิตนี้ของสตรีผู้นั้น มีหลักประกันแล้วว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติและเป็นสุข...
สำหรับเซียงหรงแล้ว นางคิดว่าคำกล่าวของป้าเหลียงอาจจะถูกแค่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น... ที่จริงแล้วมารดาของนางก็เคยครอบครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีเช่นกัน ทว่าสุดท้ายแล้วเป็นอย่างไร? แม้มารดาของนางจะได้รับการเลื่อนชั้นให้เป็นถึงจวิ้นจู ทั้งยังได้แต่งให้บุรุษที่รูปงามที่สุดในยามนั้นอย่างท่านพ่อของนาง พรั่งพร้อมด้วยชื่อเสียงเกียรติยศ มารดาของนางกลับต้องมาด่วนจากไปตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่ได้อยู่เสพสุขอะไรอย่างที่ป้าเหลียงว่าสักนิด แม้แต่บุตรชายหญิงของตนเองก็ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดู...
มีหลักประกันว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติน่ะ ใช่ แต่จะมีชีวิตที่เป็นสุขหรือไม่ ล้วนอยู่ที่เจ้าตัวเลือกทางเดินให้ชีวิตต่างหาก
หากนางเป็นท่านแม่ ไม่ว่าจะอย่างไร นางก็จะไม่ขอแต่งงานออกเรือนอย่างเด็ดขาด จะขอใช้ชีวิตที่มีเกียรติและเป็นสุขเพียงลำพัง อาศัยเกียรติยศชื่อเสียงนั้นเป็นอาจารย์หญิง คอยอบรมสอนสั่งเด็กๆ คลายเหงา ช่วยเลี้ยงดูลูกหลานให้พี่ชายน้องชายและพี่สะใภ้น้องสะใภ้ ท่านแม่ของนางนับว่าเลือกทางผิดโดยแท้...แม้การเลือก ‘ความรัก’ ไม่อาจกล่าวว่าเป็นเรื่องผิด ทว่ามานึกๆ ดูเช่นนี้แล้ว ก็น่าเสียดายแทนท่านแม่ของนางยิ่งนัก
Karawek Houseช่วงแรกจะบรรยายเยอะหน่อยนะคะ แต่เรื่องนี้เดินเรื่องเร็วค่ะ
Latest chapter
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 111
ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นนั่นก็จริงอยู่นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลยเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อย
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 110
“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยล
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 109
หลี่จือหลินไม่อยากให้นางตั้งกำแพงในใจอีก ไม่ว่าอย่างไรเขากับนางก็ลงเอยกันไปแล้ว ไม่ว่านางจะยินดีแต่งให้เขาหรือไม่ นางก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่ดี…ทว่าเขาเองก็ยังอยากให้นางแต่งให้เขาด้วยความยินดี ไม่ใช่ด้วยความไม่เต็มใจเช่นนั้นเขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่ล้อมกรอบหน้านางออก บีบนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยจากการร่วมรักเมื่อคืนพลางพูดเบาๆ เมื่อรำลึกถึงความทรงจำเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงยืนยันที่จะแต่งงานกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากหนีข้าไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม” หลี่จือหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเซียงหรงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง“จะยังมีอะไรได้ นอกจากความดื้อด้านอยากเอาชนะคะคานของท่าน” นางตอบเสียงแข็ง ลุกขึ้นนั่งหันหน้าหนีราวกับไม่อยากรับฟังคำใดจากเขาอีกแต่หลี่จือหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเคียงข้างนาง แววตาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ไม่รู้เจ้ายังจำถังหูลู่ในเทศกาลหยวนเซียวได้หรือไม่”เซียงหรงขมวดคิ้วทั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 108
“หรงเอ๋อร์…ชายหญิงร่วมเตียง จะเป็นอันใดกันได้ นอกจากสามีภรรยา” เขาพูดเสียงนุ่ม “อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหากเฉินกั๋วกงได้ทราบ เขาจะไม่บังคับให้เจ้าแต่งงานจริงหรือ ต่อให้เป็นคุณชายใหญ่จวนเจ้าที่เจ้าคิดว่าจะเข้าข้างเจ้าแน่ๆ หากเป็นเรื่องนี้...เชื่อเถิดว่าเขาเองก็จะต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมแต่งให้ข้าเช่นกัน”คนฟังหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ ยิ่งเมื่อเอ่ยถึงว่าเขาจะบอกบิดาและพี่ชายนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียงหรงก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกหลอกขึ้นมาทันทีไม่หรอก...ไม่ได้รู้สึก...นางถูกหลอกจริงๆ นั่นล่ะ!ใบหน้าหวานล้ำเผือดซีด ความเจ็บปวดตรงกึ่งกลางกายราวกับจะส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันความโง่เขลาของนางนางวิ่งวนอ้อมไปทั่ว แต่สุดท้ายแล้วก็กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาเช่นเดิมราวกับตัวตลก ราวกับสัตว์ที่ติดในกรง ต่อให้นางจะวิ่งไปข้างหน้าเช่นไร ก็มีเพียงกับดักที่รออยู่เท่านั้น“หากเจอท่านกั๋วกงแล้ว ข้าจะรีบปรึกษาว่าเราจะเร่งแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังต้องหาฤกษ์ยาม ต้องดูก่อนว่าท่านพ่อตาต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ อ้อ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 107
ยามรุ่งอรุณแรกของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดเข้ามาผ่านปากถ้ำ เสียงนกร้องแว่วดังจากบนยอดไม้ ช่วยเสริมให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ภายในถ้ำเล็กๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุอยู่ในใจคนทั้งสองเฉินเซียงหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดที่แล่นแปลบไปทั้งร่างเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บและเมื่อยล้าเนื้อตัว รวมถึงความปวดร้าวจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้นางข่มความเจ็บใจเอาไว้แทบไม่ไหว น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าอีกครั้งหลี่จือหลินที่นอนตะแคงร่างหันหน้าเข้าหานางกลับอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด แววตาของเขาดูหม่นแสงราวกับแบกรับทุกความผิดบาปบนโลกนี้ไว้ "เจ้าเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซียงหรงเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขาอีกแม้แต่น้อยนางกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง แต่เพียงแค่ขยับตัวเพียงนิด กลางกายที่ยังคงทั้งบวมทั้งแดงก็ส่งความเจ็บปวดจนต้องทรุดฮวบลงไปอีกครั้งหลี่จือหลินรีบประคองนางไว้ เขากุมมือนางเบาๆ แต่เซียงหรงกลับสะบั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
You may also like
ร้ายพ่ายกลายรัก
LiHong21.5K viewsท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ
หลันซานอวี่137.6K viewsท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน
SnailW17.9K viewsปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ
มู่โร่ว177.5K viewsข้าหมดใจแต่โหวใจร้ายกลับคลั่งรัก
เลี่ยงจิน493 viewsสามี...อยากรวยต้องช่วยข้าทำสวน
ต้ายวี่99 viewsดรุณีกลางใจอ๋อง
ซูเมิ่ง 淑梦1.1K viewsเนี่ยฮุ่ยเฟย ดอกไม้ไร้รากที่เบ่งบานอีกครา
ลูกหมูข้างบ้าน138 views
