บทที่ 18

ทั้งๆ ที่อันที่จริง แล้ว ระหว่างถูกอุ้มกลับจวน หลังจากที่ได้นั่งดูพลุไฟและโคมลอยจำนวนนับไม่ถ้วนที่วังหลวงปล่อยออกมาจากบนต้นไม้ใหญ่ที่พี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อพานางไต่ขึ้นไป นางก็แค่อ่อนเพลียเหนื่อยล้าจากการปักผ้าในตลอดหลายวันที่ผ่านมา อีกทั้งแผ่นหลังของพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อก็ยังอบอุ่นเกินไป ซ้ำเวลาก็ยังนับว่าดึกมากแล้ว เด็กน้อยอย่างนางจึงเผลอผล็อยหลับไปเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ว่าพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อจะหลบหนีไปจริงๆ หรือไม่นั้น นางไม่รู้เลยจริงๆ

ครั้งนั้น ทันทีที่รู้ว่าเกิดข่าวเล่าลือเช่นนั้นแพร่กระจายออกไป ท่านย่าของนางโกรธจนเป็นลมล้มพับ แม้ผู้อื่นจะพากันปกปิดข้อเท็จจริงเรื่องการตายของท่านย่า ทว่านางรู้ดี อนุหานบอกนางเอาไว้นับตั้งแต่เมื่อครั้งที่ท่านย่าเริ่มโกรธจนหมดสติในวันนั้น กล่าวว่าเพราะเรื่องของนาง ท่านย่าที่เริ่มจะแก่ชราอาจป่วยหนักจนถึงขั้นรักษาไม่หายก็เป็นได้ แล้วหลังจากนั้นท่านย่าก็ล้มป่วยจริงๆ อาการทรงๆ ทรุดๆ สุดท้ายก็มาด่วนจากไปภายหลังจากงานฉลองวันเกิดครบห้ารอบของตนเองเช่นนั้น

นางไม่น่าพลัดหลงกับพี่หญิงรองและน้องสี่เลย...

พี่หญิงรองของนางกล่าวว่า คืนนั้นตั้งใจพาน้องสี่แยกออกไปซื้อขนมแป้งทอดให้นางได้ลองชิม คาดไม่ถึงว่าเมื่อกลับมาถึง น้องสามอย่างนางกลับหายตัวไปเสียแล้ว เรื่องนี้ท่านลุงที่ขายถังหูลู่สามารถเป็นพยานให้พี่หญิงรองและน้องสี่ได้ และอนุจางก็สามารถหาตัวคนผู้นั้นมาเป็นพยานต่อหน้าท่านพ่อได้จริงๆ

เป็นนางที่ทำให้เกิดเรื่องราวทั้งหมด

ทุกอย่างล้วนเป็นความผิดของนาง...

หากนางยืนกรานว่าจะรีบกลับจวนแทนการยอมตามจวิ้นหวังจ๋างจื่อไปเช่นนั้น หากนางไม่ถูกความงามของพลุไฟและโคมลอยพวกนั้นทำให้หลงใหลจนอยากนั่งจ้องมองพวกมันไปเรื่อยๆ ท่านพ่อก็คงไม่ต้องเกณฑ์คนออกตามหาตัวนางจนเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อไม่เกิดเรื่องเช่นนั้นก็จะไม่มีข่าวเล่าลือเสียๆ หายๆ ที่ทำให้ท่านย่าเริ่มล้มป่วย จนนำไปสู่การจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

เรื่องทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นก็เพราะนางในยามนั้นยังคิดและกระทำสิ่งต่างๆ อย่างไม่ระมัดระวังรอบคอบ ซ้ำยัง...เป็นเด็กดีไม่พอ...

เซียงหรงทอดถอนใจก่อนเริ่มร่างภาพสระบัวที่มีฝูงปลาแปดตัวแหวกว่าย

พี่หญิงใหญ่กล่าวว่าอีกไม่นานจะมีการคัดเลือกสตรีที่มีคุณสมบัติพร้อมสรรพเข้าประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี พี่หญิงใหญ่ซึ่งงามพร้อมของนางไม่มั่นใจในฝีมือปักผ้าของตนเอง เกรงว่าจะไม่สามารถผ่านรอบคัดเลือกเข้าไปสร้างชื่อให้จวนเฉินกั๋วกงเราได้ จึงได้วานให้นางช่วยปักผ้าผืนใหญ่ด้วยลวดลายงดงามที่มีความหมายมงคลให้สักผืน...

ในเมื่อนางเคยทำให้จวนเฉินกั๋วกงเสียชื่อ ทั้งยังกลายเป็นบุตรสาวที่ไม่อาจออกหน้าออกตา ไม่สู้คนไร้ประโยชน์อย่างนางช่วยเหลือพี่หญิงน้องหญิงของตนอยู่เบื้องหลัง ให้พวกนางได้สร้างชื่อให้จวนเฉินกั๋วกงยังดีกว่า...

เซียงหรงร่างภาพลงบนผืนผ้าด้วยจิตใจที่สงบและปลดปลง

กล่าวถึงการคัดเลือกสาวงามที่มีคุณสมบัติพร้อมสรรพเข้าประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีแล้ว ก็คล้ายกับจะกลายเป็นประเพณีไปแล้ว ว่าเมื่อการสอบจิ้นซื่อสิ้นสุดลง สามเดือนให้หลัง จะต้องมีการคัดเลือกสาวงามเข้าประชันขันแข่ง ชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีของเทียนจินเรา

ป้าเหลียงกล่าวว่า ที่จริงแล้ว งานคัดเลือกหญิงงามอะไรนี่ ก็คือการเปิดโอกาสให้สตรีที่ผ่านการคัดเลือกได้ออกมาแสดงรูปโฉมและความสามารถดีๆ นี่เอง หากสตรีคนใดต้องตาเหล่าตระกูลของผู้สูงศักดิ์ โดยเฉพาะตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินอย่างราชวงศ์สกุลหลี่ อนาคตของสตรีผู้นั้นก็นับว่าโรยด้วยกลีบบุปผาแล้ว และหากโชคดีสามารถครอบครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี ก็เท่ากับว่าชั่วชีวิตนี้ของสตรีผู้นั้น มีหลักประกันแล้วว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติและเป็นสุข...

สำหรับเซียงหรงแล้ว นางคิดว่าคำกล่าวของป้าเหลียงอาจจะถูกแค่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น... ที่จริงแล้วมารดาของนางก็เคยครอบครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีเช่นกัน ทว่าสุดท้ายแล้วเป็นอย่างไร? แม้มารดาของนางจะได้รับการเลื่อนชั้นให้เป็นถึงจวิ้นจู ทั้งยังได้แต่งให้บุรุษที่รูปงามที่สุดในยามนั้นอย่างท่านพ่อของนาง พรั่งพร้อมด้วยชื่อเสียงเกียรติยศ มารดาของนางกลับต้องมาด่วนจากไปตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่ได้อยู่เสพสุขอะไรอย่างที่ป้าเหลียงว่าสักนิด แม้แต่บุตรชายหญิงของตนเองก็ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดู...

มีหลักประกันว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติน่ะ ใช่ แต่จะมีชีวิตที่เป็นสุขหรือไม่ ล้วนอยู่ที่เจ้าตัวเลือกทางเดินให้ชีวิตต่างหาก

หากนางเป็นท่านแม่ ไม่ว่าจะอย่างไร นางก็จะไม่ขอแต่งงานออกเรือนอย่างเด็ดขาด จะขอใช้ชีวิตที่มีเกียรติและเป็นสุขเพียงลำพัง อาศัยเกียรติยศชื่อเสียงนั้นเป็นอาจารย์หญิง คอยอบรมสอนสั่งเด็กๆ คลายเหงา ช่วยเลี้ยงดูลูกหลานให้พี่ชายน้องชายและพี่สะใภ้น้องสะใภ้ ท่านแม่ของนางนับว่าเลือกทางผิดโดยแท้...แม้การเลือก ‘ความรัก’ ไม่อาจกล่าวว่าเป็นเรื่องผิด ทว่ามานึกๆ ดูเช่นนี้แล้ว ก็น่าเสียดายแทนท่านแม่ของนางยิ่งนัก