บทที่ 19

“คุณหนูสามเจ้าคะ จวิ้นหวังเฟย...ท่านป้าสะใภ้ของคุณหนูสาม มารอพบท่านอยู่ที่โถงรับแขกเรือนประธานเจ้าค่ะ” สาวใช้จากเรือนหลักส่งเสียงรายงานอย่างนอบน้อม

แม้จะไร้มารดาปกป้อง บิดาหมางเมินเฉยชา ซ้ำยังไร้อำนาจปกครองจวนในมือ ทว่าจะอย่างไรนางก็ยังเป็นบุตรสาวที่เกิดจากภรรยาเอก ซ้ำยังมีพี่ชายน้องชายที่มีความสามารถคอยปกป้องคุ้มครอง เบื้องหลัง ห่างออกไปทางทิศบูรพาของเมืองหลวงก็ยังมีตำหนักของท่านลุงแท้ๆ ที่เป็นถึงจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อเพียงหนึ่งเดียวของอาณาจักรคอยหนุนหลัง อีกทั้งตัวนางเองแม้จะมีสายเลือดของราชวงศ์สกุลหลี่เจือจาง ก็ยังนับได้ว่ามี จึงไม่มีผู้ใดในจวนเฉินกั๋วกงไม่กล้าไม่เคารพนาง

จวิ้นหวังเฟยซึ่งมีศักดิ์เป็นท่านป้าสะใภ้ของนางที่ว่านี้ ก็คือภรรยาของท่านลุงแท้ๆ ของนาง...มารดาของพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อผู้ที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือนาง ในงานเทศกาลคืนนั้น

ตลอดเจ็ดแปดปีมานี้ ท่านลุงของนางและพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อออกรบทัพจับศึก นานๆ ครั้งผู้เป็นสามีของป้าสะใภ้อย่างท่านลุงของนางจึงจะได้กลับมาเมืองหลวงสักครั้ง ส่วนบุตรชายอย่างพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อนั้น เห็นว่ากิจธุระติดพัน จึงไม่เคยได้ก้าวขาเข้าเมืองหลวงเลยสักก้าว ท่านป้าสะใภ้ของนางมีพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว อยู่ในตำหนักจึงค่อนข้างเบื่อหน่าย หงอยเหงา สุดท้ายนึกได้ว่ายังมีนางที่เป็นหลานสาวที่ถือกำเนิดจากครรภ์เพื่อนผู้รู้ใจผู้ล่วงลับของตนเองอย่างท่านแม่ของนาง จึงหมั่นแวะเวียนมาเยี่ยมมาหา ทั้งยังเป็นธุระจัดหาอาจารย์ชายหญิงมาอบรมสั่งสอนนางถึงในจวน นางจึงไม่ถึงกับขาดการอบรม สามารถเป็นตัวนางอย่างที่เป็นในวันนี้ กล่าวได้ว่าท่านป้าสะใภ้ผู้นี้ทั้งมีเมตตาต่อนาง ทั้งรักและเอ็นดูนาง มีพระคุณต่อนางเป็นอย่างยิ่ง

พี่ซู่ซิน อดีตคนสนิทของท่านแม่ ที่กระทั่งป่านนี้ก็ยังไม่คิดจะทอดทิ้งนางไปไหน เคยกล่าวคล้ายรำพึงรำพันเอาไว้ว่า

“เป็นเพราะได้ท่านป้าสะใภ้ของคุณหนูที่เป็นถึงจวิ้นหวังเฟยช่วยเอาไว้แท้ๆ พวกเราเหล่าคนในเรือนอี้หรงแห่งนี้ จึงสามารถใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบาย ไม่มีผู้ใดกล้าสอดมือสอดเท้าเข้ามาก้าวก่ายรบกวนความสงบของคุณหนู ทั้งยังไม่กล้าปองร้ายคุณหนูของบ่าวอย่างโจ่งแจ้งจนเกินไป...”

ไม่ใช่ว่านางไม่เข้าใความหมายของซู่ซิน ทว่าสำหรับนางแล้ว...ไม่ว่าจะเป็นอนุหานก็ดี อนุซูก็ดี อนุจางก็ดี พวกนางล้วนจำเป็นต้องวางตัวเป็นมิตรกับคุณหนูสามอย่างนางทั้งนั้น เพราะถึงแม้ยามนี้แต่ละคนต่างคนต่างแบ่งหน้าที่รับภาระดูแลจวน มีอำนาจสั่งการผู้คน ก็ยังคงเป็นเพียงการรับหน้าที่ดูแลจวนแทนนาง อำนาจตัดสินใจที่แท้จริง แม้ไม่คล้ายอยู่ที่นาง แต่ก็ยังคงเป็นของนาง หากวันใดนางเกิดเบื่อหน่ายความสงบ มีใจอยากดูแลจวนกั๋วกงด้านใดสักด้านขึ้นมา หรือหากเกิดเรื่องใดกับนางซึ่งแท้จริงแล้วเป็นผู้รับมอบหน้าที่ดูแลจวนกั๋วกงจากบิดา สมดุลย์อำนาจปกครองจวนระหว่างท่านแม่ทั้งสามย่อมได้รับผลกระทบ เพราะเหตุนี้ นับตั้งแต่ได้รับมอบอำนาจในการดูแลจวน ท่านแม่ทั้งสามจึงคล้ายเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าเพราะการดูแลจวนกั๋วกงเรา จนไม่มีเวลามาเยี่ยมเยียนนางสักเท่าใด มีเพียงพี่หญิงน้องหญิงของนางเท่านั้นที่ยังคงแวะเวียนมาเยี่ยมมาหานานๆ ครั้ง

“ไปกันเถอะ พี่ซู่ซิน...ให้ท่านป้าสะใภ้รอนานเกินไปจะไม่ดี” อันที่จริงนางก็อยากจะรับรองท่านป้าสะใภ้ที่เรือนอี้หรงแห่งนี้ ทว่าหลายปีมานี้อนุหาน อนุซู และอนุจาง กล่าวว่าจวนเฉินกั๋วกงของพวกเรานั้นสุดแสนจะขัดสน ไม่มีเงินทองมากพอจะซ่อมบำรุงเรือนอี้หรงของนาง ทำให้เรือนอี้หรงค่อนข้างจะ...ไม่น่ามองไปสักหน่อย

นางไม่อาจปล่อยให้ท่านป้าสะใภ้มาเห็นว่าหลานสาวเช่นนางอาศัยอยู่ในเรือนเก่าๆ ใกล้ผุพังเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นท่านป้าสะใภ้คงต้องเป็นห่วงกังวล และมิวายต้องไปคาดคั้นเอาความกับอนุหาน อนุซู และอนุจาง จนกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตอีกคำรบหนึ่ง...เรื่องทำนองนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้นเสียเมื่อไหร่