บทที่ 41

หลังผลัดกันวางหมากอย่างรวดเร็ว ทั้งชิงพื้นที่ ทั้งกีดกัน ทั้งดักทางกันไปมาอยู่สองเค่อยาม ในที่สุดกระดานหมากที่คู่มือทั้งสองผลัดกันวางอย่างรวดเร็วราวกับบ้าคลั่งก็ดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด ราชบัณฑิตอาวุโสที่เดินมาดูพวกนางประลองหมากอย่างใกล้ชิดกวาดตามองทั่วทั้งกระดานอยู่สองรอบ ก็ยกมือขึ้นข้างหนึ่ง กล่าวด้วยเสียงอันดัง

“คู่ประชันขันแข่งในกระดานหมายเลขสาม ระหว่างคุณหนูสี่สกุลอู๋ และคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเดินต่อไม่ได้แล้ว เนื่องจากหมากของทั้งคู่ดูสูสีเป็นอย่างยิ่ง ขอเชิญคณะกรรมการทั้งหมดมาร่วมนับคะแนนและร่วมพิจารณา” ทั้งหมดก็เพื่อความโปร่งใส และเพื่อธำรงไว้ซึ่งความน่าเชื่อถือของเหล่าคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นราชบัณฑิตอาวุโส และประเพณีประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี ที่สืบเนื่องยาวนานมามากกว่าร้อยปี

เหล่าราชบัณฑิตอาวุโสที่ลงมาเดินดูชมการประชันหมากแต่ละกระดานอย่างใกล้ชิดได้ยินดังนั้น ก็พร้อมใจกันเดินมาดูกระดานประชันหมากของเฉินเซียงหรงและอู๋ชิงชิง

กล่าวถึงการตรวจสอบและนับคะแนนของหมากกระดานนี้แล้ว...แม้เทียนจินในยามนี้จะไม่ปิดกั้นหญิงชาย ทว่าความเหมาะสมเรื่องระยะห่างระหว่างชายหญิงยังเป็นสิ่งที่สมควรรักษาอยู่บ้าง

เพราะเหตุนี้ เพื่อความไม่น่าเกลียด และเพื่อความสะดวกในการร่วมนับคะแนนและตัดสินของเหล่าราชบัณฑิตซึ่งโดยมากเป็นบุรุษ คุณหนูทั้งสองจึงถูกเชิญให้ออกไปยืนดูอยู่ด้านข้าง ใช้เวลาไม่นานนัก การนับแต้มคะแนนบนกระดานก็เสร็จสิ้น คาดไม่ถึงว่าหลังจากนับคะแนนแล้ว ไม่เพียงไม่ประกาศผลแพ้ชนะ พวกเขาเหล่าราชบัณฑิตอาวุโสยังเอาแต่โต้เถียงกันไปมา ท้ายที่สุดเมื่อหาข้อสรุปไม่ได้ ก็ตัดสินใจพากันนำความไปกราบบังคมทูลหวงโฮ่วซึ่งเสด็จมาเป็นองค์ประธานในการประชันขันแข่งครั้งนี้ เพื่อให้หวงโฮ่วทรงเป็นผู้ตัดสิน

ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด เฉินเซียงหรงและอู๋ชิงชิงที่เป็นผู้เดินหมากเจ้าปัญหากระดานนั้น กลับลอบสบตากัน แย้มยิ้ม

สำหรับพวกนางแล้ว ไม่ว่าหมากกระดานนี้ ผลสุดท้ายจะเป็นฝ่ายไหนที่ชนะ พวกนางก็ล้วนพึงพอใจทั้งนั้น

แพ้ชนะแล้วอย่างไร ได้เพื่อนผู้รู้ใจด้านการเดินหมากต่างหากที่สำคัญ!

ผู้ชมทั้งหมดต่างมองออกว่าบรรยากาศระหว่างคุณหนูสี่สกุลอู๋และคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง ไม่เลวเลย

ข้างฝ่ายเหล่าคณะกรรมการและหวงโฮ่วซึ่งเป็นแม่งาน...หลังจากฟังเหล่าราชบัณฑิตบอกล่าวข้อคิดเห็นของตนจนครบถ้วน หวงโฮ่วทรงตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก็กล่าวออกมาด้วยสุรเสียงอันดัง

“หมากกระดานนี้ระหว่างคุณหนูสี่สกุลอู๋ อู๋ชิงชิง และคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรง ให้นับว่าเสมอกัน”

เพียงหวงโฮ่วกล่าวจบ รอบๆ ลานประชันขันแข่งก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทันที

“หมากชิงพื้นที่ชนิดนี้ที่ไหนจะมีการเสมอเกิดขึ้นได้?”

“เกิดอะไรขึ้นบนหมากกระดานนั้นกันแน่?”

“หากแต้มคะแนนของคุณหนูทั้งสองเท่าเทียมกัน ก็สมควรให้ผู้เริ่มเดินหมากทีหลังเป็นผู้ชนะไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใด...?”

ไม่รอให้ผู้คนขบคิดนานนัก หวงโฮ่วทรงตรัสออกมาด้วยสุรเสียงกังวานใส “หมากกระดานนี้ เมื่อคำนึงถึงแต้มต่อแล้ว คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเฉือนชนะไปได้ครึ่งแต้ม”

บังเกิดเสียงฮือฮาขึ้นรอบด้านทันที

ทว่าหวงโฮ่วกลับไม่ใส่พระทัยสักนิด ทรงตรัสต่อไป

“เมื่อผลเป็นเช่นนี้ โดยปกติแล้วย่อมต้องกล่าวว่าคุณหนูสามจากจวนเฉินกั๋วกงเป็นฝ่ายชนะ ทว่าคุณหนูสามเป็นผู้เริ่มเดินหมากกระดานนี้ก่อนดังที่คณะกรรมการกึ่งหนึ่งได้ทัดทาน จะอย่างไรก็นับว่าคุณหนูสามได้เปรียบอยู่ก้าวหนึ่ง อีกทั้งคุณหนูทั้งสองประมือสูสีเป็นอย่างยิ่ง หมากของทั้งคู่ทั้งเดินเกมและแก้เกมกันพัวพัน มองแล้วชวนให้นึกถึงหยินและหยางอันสมดุลย์ ที่แม้เป็นขั้วตรงข้ามคอยขัดขวางกัน แต่ในภาพรวมกลับดูเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้...หากไม่ใช่ว่าทั้งสองฝ่ายเป็นคู่มือที่มีฝีมือทัดเทียมกัน ทั้งยังอ่านออกว่าอีกฝ่ายคิดสิ่งใดอยู่ในใจ คุณหนูทั้งสองที่ไหนเลยจะสามารถประมือดุเดือดพัวพันจนสามารถสร้างกระดานหมากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ออกมาได้...เว้นก็แต่ว่าหมากกระดานนี้เป็นเพียง ‘การแสดงอันรื่นเริง’ ที่ถูกตระเตรียมและซักซ้อมเอาไว้ล่วงหน้า”

หวงโฮ่วแย้มสรวล ก่อนกล่าวเสียงดังฟังชัด

“คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเก็บตัวในเรือนหลังตั้งแต่ยังเยาว์ เกือบสิบปีมานี้ ไม่ย่างเท้าออกนอกจวน ไม่พบปะผู้ใด คุณหนูสี่สกุลอู๋เองก็มักใช้เวลาอยู่ในสำนักศึกษา เดาว่าคนทั้งคู่ย่อมต้องไม่แม้แต่จะเคยได้พบหน้ากันมาก่อน มิหนำซ้ำการสุ่มเลือกคู่ประลองหมากกระดานในการแข่งขันรอบนี้ ก็กระทำอย่างโจ่งแจ้ง ทุกท่านในที่นี้ล้วนเห็นมากับตา ดังนั้น...ข้อที่ว่าแท้จริงแล้วพวกนางลักลอบจับมือกันตระเตรียมหมากกระดานนี้เอาไว้ล่วงหน้าเพื่อใช้อวดความสามารถ เรียกร้องความสนใจจากผู้คน ย่อมไม่มีทางเป็นไปได้...”

หวงโฮ่วผายพระหัตถ์ไปยังลานประชันขันแข่งเบื้องพระพักตร์ พลางกล่าวต่อไป

“การประชันขันแข่งในเทศกาลชมบุปผา แรกเริ่มเดิมทีก็มีจุดประสงค์เพื่อเปิดโอกาสให้เหล่าสตรีที่มีความสามารถได้แสดงฝีมือและเพื่อเชิดชูเหล่าสตรีที่มีความสามารถดังที่ว่าให้เป็นเยี่ยงอย่างของสตรีรุ่นต่อๆ ไปของเทียนจินเรา ด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่ว่านี้ การจะให้ตัดยอดฝีมืออย่างคุณหนูสี่จากจวนสกุลอู๋ซึ่งมีฝีมือทัดเทียมกับคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงออกจากการประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี ย่อมนับว่าไม่เหมาะและไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง ข้า ในฐานะผู้เป็นประธานในการจัดงานประชันขันแข่งครั้งนี้ จึงขอตัดสินให้คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงและคุณหนูสี่สกุลอู๋เสมอกัน ผ่านเข้ารอบต่อไปด้วยกันทั้งคู่”

เฉินเซียงหรงและอู๋ชิงชิงดีใจจนระงับความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ ถึงกับขยับเข้าจับมือกันและกันด้วยความยินดี ต่างคนต่างแย้มยิ้มให้กัน งดงามเฉิดฉัน

“คุณหนูสี่ หมากกระดานเมื่อครู่— ”

เซียงหรงเพิ่งจะพูดได้ไม่กี่คำ อู๋ชิงชิงก็ขัดขึ้นทันที

“พี่ชิงชิง” อู๋ชิงชิงจ้องลึกลงในดวงตากระจ่างใสของเซียงหรง กล่าวอย่างหนักแน่น จริงใจ “ต่อไปเจ้าสามารถเรียกข้าว่าพี่ชิงชิง ข้าก็จะเห็นเจ้าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง น้องเซียงหรง...ที่คู่มือในวันนี้ของข้าเป็นเจ้า ข้าดีใจมากจริงๆ”

เซียงหรงไม่เคยคบค้าสมาคมกับคนนอกครอบครัวมาก่อน คุณหนูสี่สกุลอู๋นับว่าเป็นสตรีจากนอกตระกูลคนแรกที่หยิบยื่นไมตรีมาให้ นางจึงดีใจเป็นอย่างมาก

“พี่ชิงชิง” เซียงหรงเรียกตามอย่างว่าง่าย

ในที่สุดนางก็มีสหายนอกตระกูลดังเช่นพี่หญิงน้องหญิงและพี่ชายน้องชายของตนเองแล้ว!