บทที่ 43

อู๋ชิงชิงกุมมือเซียงหรงแน่นขึ้น กล่าวเสียงใส “น้ำใจของน้องเซียงหรงในครั้งนี้ พี่หญิงอย่างข้าจะไม่มีวันลืม” นางก็มีชื่อเสียงหน้าตาของทั้งตนเองและวงศ์ตระกูลให้ต้องรักษาเช่นกัน ผลการแข่งขันออกมาว่าเสมอ ไม่ต้องตกรอบไปตั้งแต่ในรอบที่สองเช่นนี้ นับว่าส่งผลดีต่อนางมาก มากจริงๆ

เซียงหรงเห็นอีกฝ่ายคล้ายไม่ติดใจอะไรแล้ว ก็บีบมืออีกฝ่ายกลับเบาๆ กล่าวเสียงนุ่ม

“พี่ซู่ซินของข้าทำขนมอร่อยเป็นที่สุด เพราะวันนี้พี่ซู่ซินกลัวว่าข้าจะหิว จึงได้ทำขนมเตรียมเอาไว้ให้ข้าเสียมากมาย ไหนๆ พวกเราก็ยังต้องรอผู้อื่นประชันหมากกันอีกอย่างน้อยๆ ก็สองเค่อยามเห็นจะได้ ไม่สู้ไปนั่งจิบน้ำชากินขนมสนทนากันยังดีกว่า ข้า...ข้ามีเรื่องมากมายเกี่ยวกับท่านแม่ที่อยากสอบถามพี่ชิงชิง เอ่อ...ไม่ทราบว่า...”

อู๋ชิงชิงตอบโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด “เอาสิ แม่นมของข้าเองก็ชงชาได้ดีมากเช่นกัน อีกทั้งจวนสกุลอู๋เองก็เพิ่งจะได้ชาดีมาจากแดนไกล ก็อย่ากระนั้นเลย พวกเราไปร่วมจิบน้ำชาชิมขนม สนทนากันรอคนอื่นๆ ประลองหมากที่ห้องรับรองของพวกเราเหล่าผู้เข้าแข่งขันกันเถอะ”

ท้ายที่สุด คุณหนูทั้งสองซึ่งเมื่อครู่เพิ่งจะประชันหมากกันอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน ต่างประคองกันและกันไปนั่งจิบชา ชิมขนม หยอกล้อ พูดคุย ดูสนิทสนมกลมเกลียวเป็นอย่างยิ่ง

ไกลออกไป ผู้ที่เคยร้องท้าผู้อื่นพนันด้วยเงินถุงใหญ่ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงก้องกังวาน

“เป็นอย่างไรเล่า เห็นได้ชัดว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงของข้าช่างเฉลียวฉลาดปราดเปรื่อง ทั้งยังมีอัธยาศัยไมตรีดีเยี่ยม ไม่ว่าจะมองจากมุมใดก็ล้วนงดงามหมดจด งดงามไปถึงสติปัญญาและจิตใจ ยิ่งมองก็ยิ่งไม่อาจละสายตา น่าชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง!”

บุรุษคนอื่นๆ ซึ่งเมื่อครู่ยังกล่าวกันว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงไม่มีทางชนะต่างจนถ้อยคำจะกล่าว

เนิ่นนานนักผู้ที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดก็เปิดปากเอ่ยขึ้นอย่างเสียไม่ได้

“จะอย่างไรก็ยังเหลือการแข่งขันอีกสี่รอบด้วยกัน ไม่ถูก...ยังไม่แน่ด้วยซ้ำว่าคุณหนูสามของเจ้าจะสามารถผ่านเข้าสู่รอบที่หกได้หรือไม่...”  

ชายร่างสูงสง่าหนวดเครารุงรังในชุดอย่างคนแดนใต้กลับหัวเราะ กล่าวอย่างเชื่อมั่น ลำพองใจ

“คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงผู้ปราดเปรื่องของข้าที่ไหนเลยจะสู้สตรีเหล่านั้นมิได้!”

คนอื่นๆ โดยเฉพาะเหล่าคนที่มีสาวงามผู้ควรค่ากับคำว่าโฉมงามยอดเมธีอยู่ในใจอยู่แล้ว ฟังคนต่างถิ่นกล่าวถึงตรงนี้แล้วก็พลันหงุดหงิดในอก นอกจากความหงุดหงิดไม่พอใจแล้ว ในใจยังมีส่วนผสมระหว่างความหมั่นไส้และเอือมระอาอย่างละส่วน

ใครสักคนเสนอขึ้นเสียงขุ่น “เช่นนั้นมาพนันกันเป็นอย่างไร!”

ชายร่างสูงผู้มาจากต่างถิ่นยกมุมปากยิ้มถาม “อะไรกัน เมื่อครู่ตอนข้าชวนพนันขันแข่ง พวกท่านยังกล่าวกันว่าไม่อยากรังแกคนต่างถิ่นที่ไม่รู้อะไรเช่นข้า ตอนนี้เกิดนึกอะไรขึ้นมา จึงคิดอยากร่วมวางเดิมพันกับคนต่างถิ่นไม่รู้ความอย่างข้าแล้ว”

ก็เพราะเจ้ามันน่าหมั่นไส้น่ะสิ! หึ!

“มา! ข้าเอาด้วย!” บุรุษที่นั่งอยู่ไม่ไกลกล่าวเสียงดัง “ข้าพนันว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงไม่อาจผ่านเข้ารอบสุดท้าย!”

“ข้าเอาด้วย!”

“ข้าด้วย!”

“ข้าด้วย!”

“มา! แม้จะไม่ชมชอบการพนันขันต่อ ทว่าหนนี้ข้าเอาด้วย!”

“ข้าเอาด้วย!”

“ข้าร่วมด้วย!”

“ข้าเอาด้วย!”

ท้ายที่สุดคนกลุ่มใหญ่ในบริเวณนั้นก็วางเดิมพันฝั่งตรงข้ามกับคนต่างถิ่นผู้หลงใหลในตัวคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกันทุกคน

“ดี!” ผู้เคยออกปากท้าคนอื่นๆ พนันกล่าวเสียงดังฟังชัด เขาร้องเรียกทหารที่อยู่ในบริเวณนั้น กล่าวด้วยท่าทีเข้มขรึม จริงจัง “พี่ชายทหารที่อยู่ตรงนั้น การพนันขันต่อเมื่อครู่ ท่านได้ยินแล้วใช่หรือไม่”

ทหารผู้นั้นตอบเสียงดังฟังชัดไม่แพ้กัน “ถูกแล้ว ล้วนได้ยินชัดถนัดหูทุกถ้อยคำ!”

“ดี! เช่นนั้นพี่ชายก็มาเป็นพยานให้ข้ากับพวกเขาทั้งหมดก็แล้วกัน หากข้าแพ้พนัน ข้ายินดีจ่ายพวกเขาทุกคนด้วยเงินเต็มถุงเช่นนี้คนละถุง!”

“ได้!” ผู้ซึ่งคล้ายเป็นตัวแทนของเหล่าบุรุษในบริเวณนั้นขานรับ น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังไม่แพ้กัน “หากเจ้าเป็นฝ่ายชนะพนัน พวกข้าทุกคนก็จะจ่ายให้เจ้าคนละเท่านั้นเช่นกัน ดีหรือไม่!”

“ถูกแล้ว ถูกแล้ว!” คนอื่นๆ ร้องรับ

คนต่างถิ่นกล่าวเสียงเข้ม “ดี! เป็นบุรุษกล่าวแล้วไม่สมควรคืนคำ ต่อให้พวกท่านคิดคืนคำ พี่ทหารท่านนี้ย่อมไม่ปล่อยให้เกิดความอยุติธรรมต่อข้าแน่!”

ครั้งนี้พวกเขาเหล่าพ่อค้าและชาวเมืองกล่าวพร้อมเพรียงกัน เสียงดังยิ่งกว่าเก่า

“ย่อมไม่คืนคำ!”

กล่าวจบคนทั้งหมดก็จ้องมองไปยังลานประชันขันแข่งเบื้องหน้า ส่วนคนต่างถิ่นที่ลงพนันข้างคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงอยู่ผู้เดียวผู้นั้น ในสายตากลับมีแต่นาง...คุณหนูสาม เฉินเซียงหรง สตรีที่ตนเชื่อมั่น

เหล่าผู้สังเกตการณ์อยู่รอบนอกเห็นท่าทีนั้นและรอยยิ้มมุมปากของคนต่างถิ่นผู้นี้แล้วก็ได้แต่นึกปลดปลงในใจ

เฮ้อ...ความงามนี่ก็ช่างร้ายกาจนัก ทำเอาคนซื่อต่างถิ่นคนหนึ่งถึงกับยอมเทหมดหน้าตักเพียงเพราะไม่อยากให้ผู้อื่นมองข้ามสตรีที่ตนหลงใหล...

ช่างโง่เง่านัก ใช่ว่าเจ้าทุ่มเทถึงเพียงนี้แล้ว โฉมงามผู้นั้นจะมองเห็นเจ้าในสายตาเสียเมื่อไหร่...

แม้จะถูกคนรอบข้างมองอย่างไร ทั้งสายตาและความคิดของ ‘ชายซื่อต่างถิ่น’ กลับมีเพียงยอดหญิงงามในดวงใจอย่างคุณหนูสาม เฉินเซียงหรงเท่านั้น