LOGINShare
บทที่ 102
Related chapters
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 103
แม้ว่าหลิวเจี๋ยจะไม่เข้าใจเปียโน แต่เขาเข้าใจอารมณ์ของมนุษย์โลกมากกว่า ดังนั้น เขาจึงมีความมั่นใจที่จะมุ่งเป้าตั้งคำถามจากการวิเคราะห์ของเขา การจะเป็นคนแรกที่ได้เข้าร่วมงานแสดงดังกล่าวและเป็นตัวแทนของอาณาจักรมังกร เขาจะต้องเป็นนักเปียโนที่เก่งเป็นพิเศษและต้องเล่นได้ดีมากหรือนี่เขาไม่เห็นทุกคนปรบมือเหรอ?“โง่เง่า!”เย่เทียนหยู่ส่ายหน้าและไม่ได้อธิบาย เพียงแต่พูดสองคำนี้ออกมามันหลิวเจี๋ยรู้สึกอึดอัดเป็นพิเศษหลินหว่านหรูทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอจึงดุ “เย่เทียนหยู่ อย่าพูดหยาบคายได้ไหม”“ช่างเถอะ เขาอาจจะแกล้งทำเป็นรู้วิธีเล่นเปียโนหลังจากที่ผมเปิดโปงเขาไปเมื่อกี้ ก็เลยใช้วิธียั่วยุเพื่อเบี่ยงเบนความอับอาย นี่ก็เป็นปฏิกิริยาทั่วไปของคนทั่วไป”หลิวเจี๋ยทำเป็นพูดดี แน่นอนว่าบางคนเป็นแบบนั้นจริง ที่ตัวเองทำเรื่องชั่วไว้ แต่อยากใช้ความโกรธและวิธีการอื่นเพื่อปกปิดปัญหาแต่หลินหว่านหรูฟังแล้วก็แอบตกตะลึง ก่อนที่เธอจะมองไปที่หลิวเจี๋ยอย่างสายตาว่างเปล่าเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เย่เทียนหยู่พูดนั้นถูกต้อง ว่าเขาแค่แสร้งทำเป็นเข้าใจ“หว่านหรู อย่ามองผมแบบนั้นสิ แม้ว่าน้องเย่จะมุ่งเป้าชอบมุ่งเป
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 104
“ไม่เลย ไม่มีเลยสักคนเดียว!”“ดังนั้นในความคิดของผม บทดนเตรีบรรเลงเพลงเปียโนนี้ได้รับการสร้างสรรค์โดยพวกเรานักเปียโนชาวตะวันตก”“เพียงแต่ว่าผู้คนในอาณาจักรมังกรชอบมีหน้ามีตา ชอบคุยโวโอ้อวด ดังนั้น ก็เลยเปลี่ยนดนตรีของนักเปียโนตะวันตกของเราให้เป็นเพลงของพวกเขาเอง”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ประกาศออกมา ผู้ชมทั้งหมดก็ตกตะลึงทันที!ใครก็ตามที่รู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับประวัติศาสตร์จะรู้ว่าเพลงนี้มาจากอาณาจักรมังกรโบราณ ถึงขั้นกับมีคำกล่าวว่าเป็นบทเพลงที่หาข้อพิสูจน์ได้ยากผู้คนมากมายจากอาณาจักรมังกรโกรธมาก ก่อนจะลุกขึ้นยืนและจ้องมองด้วยความไม่พอใจแม้แต่ความตื่นเต้นและความชอบของ หลินหว่านหรูในตอนแรกก็กลายเป็นความโกรธเธอเคยเห็นเขาในทีวีมาก่อน แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดคำที่น่าอับอายแบบนี้กับอาณาจักรมังกรตอนมาพบปะกันครั้งแรกเธอจะไม่มีวันชอบคนแบบนี้ ไม่ว่าความสามารถของเขาจะน่าทึ่งแค่ไหนก็ตามเย่เทียนหยู่แอบส่ายหน้า ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายควรได้รับบทเรียนจริง ๆ“ไอ้เวรนี่พูดจาไร้สาระ ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเพลงนี้สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเรา”“ใช่ ต่อให้เขาจะเล่นได้ดีขนาดไหน แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธข
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 105
หลินหว่านหรูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและตะโกนอย่างร้อนใจ “เย่เทียนหยู่ นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ!”คราวนี้เสียงของเธอออกจะดังเกินไปเล็กน้อยรวมกับที่เย่เทียนหยู่กำลังยืน ทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในทันทีผู้ชมแต่ละคนต่างเริ่มพากันมองเย่เทียนหยู่ดูสงบและสงบ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ช่วยคุณระบายความโกรธ”“ช่วยฉันระบายความโกรธ?”“ใช่ พวกเขาไม่ได้ทำให้คุณโกรธมากเหรอ? ผมขึ้นไปตบหน้าพวกเขาเพื่อช่วยระบายความโกรธ”“อย่านะ นายอย่าเที่ยวไปชกใครมั่วซั่วสิ” เมื่อได้ยินแบบนั้นหลินหว่านหรูก็เริ่มกังวล และอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างร้อนใจ ในความรู้สึกของเธอ เย่เทียนหยู่มีหัวรุนแรงเป็นพิเศษ เขาอาจจะโจมตีได้ทันทีถ้าหากเขาไม่เห็นด้วย ที่สำคัญคือเขาไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรเย่เทียนหยู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมไม่ได้จะไปชกใครนะครับ ผมจะเอาความสามารถไปสู้ต่างหาก!”“ไม่ต้องห่วง แค่รอดูการแสดงสนุก ๆ ก็พอ”หลังจากพูดคำจบ เย่เทียนหยู่ก็ไม่สนใจหลินหว่านหรูอีกต่อไป ก่อนจะเดินสบาย ๆ ขึ้นไปบนเวที“นาย นายมันบ้าไปแล้ว!”หลินหว่านหรูได้แต่ยืนตกตะลึงจนไม่ทันได้หยุดเขาไว้ฉากเบื้องหน้านี้ทำให้ทุกคนตกใ
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 106
ทุกคนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง นี่เขายโสขนาดนั้นเลยเหรอ?แต่ในเวลานี้ ไม่มีใครตำหนิเย่เทียนหยู่ว่าหยาบคาย และถึงกับตะโกนว่า “ทำดีมาก!”แม้ทุกคนจะรู้สึกว่าเขาเล่นเปียโนได้ไม่ดีเท่ากับผู้เล่นคนอื่น ๆ อย่างแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางการที่ทุกคนจะปรบมือให้กับความกล้าหาญของเขาประเด็นคือเขายังเด็กเกินไป จะยังไงก็ไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้“แก แกนี่มันอวดดีจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าอาณาจักรมังกรซึ่งเป็นที่รู้จักในนามดินแดนแห่งมารยาทจะไม่มีมารยาทเลย” แมนเทลถูกผลักออกไปด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว“ความสุภาพมีไว้สำหรับผู้เป็นมิตร ไม่ใช่สำหรับคนน่าขยะแขยงแบบคุณที่ดูถูกอาณาจักรมังกรแค่เพราะตัวเองเก่งทักษะงอกง่อยนี่”เย่เทียนหยู่ไม่เผยสีหน้าโกรธแค้นออกมาเลย สีหน้าของเขาสงบ แต่คำพูดของเขาเฉียบคมมากทันทีที่คำพูดเหล่านี้ประกาศออกไป ทุกคนก็ตอบรับเสียงดังและปรบมือดังสนั่น แต่ไม่นานพวกเขาก็แอบทำอะไรไม่ถูก เพราะคำพูดนั้นไพเราะ แต่เขาจะเล่นเปียโนได้ยังไง?แมนเทลโกรธจัดและจ้องไปที่เย่เทียนหยู่อย่างดุเดือดรอให้เขาหลอกตัวเองต่อไปเพราะไม่สำคัญว่าคำพูดจะสวยงามแค่ไหน ท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังขึ้นอยู่กับความสามารถอยู่ดี
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 107
ในเวลานี้ ทั้งฮอลล์เงียบงัน ทุกคนยังคงดื่มด่ำกับดนตรีอันไพเราะไม่ได้สติในที่สุด คนแรกก็รู้สึกตัวและยกมือขึ้นทันทีและปรบมืออย่างดุเดือดพฤติกรรมของเขาเป็นนำพาทุกคนให้ตบมือไปเหมือนเอฟเฟกต์ผีเสื้อในที่สุดเสียงที่แข็งแกร่งที่สุดก็โพล่งออกมาสั่นสะเทือนทั้งฮอลล์!“ไพเราะมาก!”“ไพเราะมาก ๆ เลย!”“สมบูรณ์ ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบไปกว่านี้อีกแล้ว!”“ฉันใช้ชีวิตน้องชายผมสาบานเลยว่านี่เป็นเพลงบรรเลงเปียโนที่ไพเราะและสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาในชีวิต ไร้ที่ติ!”“เจ๋งมาก ๆ!”“นักเปียโนตะวันตกผู้ไร้ยางอาย ดูให้ดี ใครบอกว่าเราไม่มีนักเปียโนชั้นนำในอาณาจักรมังกร?”ในขณะนี้ ฉากนั้นถูกจุดติดไฟอย่างสมบูรณ์งานแสดงฮอลล์ที่แต่เดิมเงียบสงบก็กลายเป็นความมีชีวิตชีวาและคึกคักราวกับตลาดผักหลิวเจี๋ยตกตะลึงอันที่จริงแล้วก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเย่เทียนหยู่โง่มาก แต่กลับกลายเป็นว่าตัวตลกคือตัวเขาเองแม่งเอ๊ยเขานึกมาตลอดว่าเย่เทียนหยู่ไม่เข้าใจเรื่องเปียโนเลย แต่เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าเย่เทียนหยู่ไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านเปียโนเท่านั้น แต่ยังเหนือกว่าผู้เล่นอันดับหนึ่งของโลกด้วย แถมเขาก็ยังได้ร
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 108
“มีคำกล่าวที่ว่าศิลปินมีขอบเขตของชนชาติ แต่ตัวศิลปะเอนั้นไร้ขอบเขต ไม่ว่าจะเป็นตะวันตกหรือตะวันออก แก่นแท้ของศิลปะก็ล้วนเชื่อมโยงกันอย่างสมบูรณ์”“เพราะอย่างนั้นคุณแมนเทล คำพูดที่ไม่เป็นมืออาชีพของคุณนั่นมันทำให้ผมประหลาดใจมาก เพราะมันดูถูกชื่อเสียงของคุณในฐานะปรมาจารย์เปียโนอันดับหนึ่งของโลก”เย่เทียนหยู่พูด“ฮึ่ม ไร้สาระ” ใบหน้าของแมนเทลเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาเมินเฉยต่อเขาและทำได้เพียงปฏิบัติต่อเขาตามอำเภอใจเท่านั้น“ช่างเถอะ ในเมื่อคุณอยากจะดับออกจากวงการ งั้นก็ขอเห็นเป็นดั่งปราถนา”ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของทุกคน เย่เทียนหยู่นั่งลงข้างเปียโน จากนั้นยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างสงบ “บทเพลง “สิ้นหวัง” แด่มิสเตอร์แมนเทล”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ประกาศออกไป สถานที่จัดงานก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเพราะความสิ้นหวังเป็นเพลงที่โด่งดังของแมนเทล และยังเป็นเพลงที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่เขาคิดว่าเขาสามารถเล่นได้เขายังบอกด้วยว่า ในอีกร้อยปีข้างหน้าเพลงนี้ก็ยังไม่มีใครเทียบชั้นกับเขาได้แมนเทลตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเยาะเย้ย เด็กคนนี้จะโกรธจนสับสนไปแล้วสินะ หาเพลงไหนมาเล่นไม่เล่นดันไปหาเพ
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 109
“ยอมแล้ว ผมยอมแล้ว!”“ยอมแล้วทั้งกายทั้งใจ!”แมนเทลพึมพำ เห็นได้ชัดว่าเขาเสียสติไปแล้วเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนบนโลกที่สามารถเล่นดนตรีได้อย่างน่าอัศจรรย์และสมบูรณ์แบบขนาดนี้และเขายังเป็นชาวอาณาจักรมังกรด้วยดูเหมือนว่าเพื่อนเก่าจะไม่ได้โกหกเขา อาณาจักรมังกรประเทโบราณที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ผู้คนและสิ่งต่าง ๆ ที่มีมนต์ขลังและเป็นตำนานมากมายได้ถือกำเนิดขึ้นที่นี่หลินหว่านหรูตื่นเต้นมาก เธอไม่เคยมีความประทับใจกับเย่เทียนหยู่มากเท่านี้มาก่อนแต่พอคิดได้ถึงตรงนี้ เธอก็คิดได้ว่าไอ้หมานี่ไม่เคยบอกเธอเลยว่าเขาเล่นเปียโนเป็น จนก่อนหน้านี้เธอใช้เปียโนมาเป็นตัวอย่างแบ่งแยกโลกของทั้งคู่ด้วยซ้ำไปบางทีเขาอาจจะแอบหัวเราะเยาะตัวเธอตอนกำลังพูดเรื่องนี้กับเขาอยู่ก็ได้ในทางตรงกันข้าม หลิวเจี๋ยเกือบจะกระอักเลือดอยู่แล้ว โดยเฉพาะตอน หลินหว่านหรูมองไปที่เย่เทียนหยู่อย่างตื่นเต้น ดวงตาของเธอไม่อาจเก็บแสงประกายเอาไว้ได้เลยไม่ จะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ในเวลานี้ เย่เทียนหยู่เดินกลับมาและกระซิบ “หว่านหรู ผมจะกลับแล้ว คุณจะกลับด้วยกันไหมครับ?”เขาเห็นความตื่นเต้นข
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 110
“ไม่ครับ ผมซื้อเอง”“คุณซื้อมันมาเหรอ รถคันนี้ไม่ถูกเลยนะ”“ก็แพงอยู่นะครับ เดิมทีผมต้องการซื้อคันหนึ่งในราคาประมาณล้านห้าแสนบาท แต่เพราะผมเห็นผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งกำลังถูกรังแกผมก็เลยซื้อมันมาแบบรีบ ๆ ผมเลยจ่ายไปประมาณยี่สิบล้านบาท”“สาวน้อยคนนั้นก็สวยมากใช่ไหมล่ะ”“ใช่ ดวงตาคู่นั้นของเธอเหมือนพูดได้เลยล่ะ มันมีเสน่ห์มาก”“เหอะ ๆ ดีขนาดนั้น ทำไมไม่เอากลับบ้านล่ะ?”“ที่บ้านมีภรรยาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?”“คุณรู้ด้วยเหรอว่ามีภรรยาแล้ว?”“เย่เทียนหยู่ ฉันจะบอกคุณให้นะ ต่อให้คุณอยากจะหาผู้หญิงน่ะ คุณก็ต้องรอหลังจากเดือนนี้ที่เราหย่ากันไปแล้ว” หลินหว่านหรูพูดด้วยความโกรธเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจเธอ เธอรู้สึกอยู่เสมอว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเธอ แต่การได้อยู่กับเขาทำให้เธอรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายอย่างอธิบายไม่ถูก และเธอไม่ชอบให้เขาไปเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่น“แค่หนึ่งเดือนเอง มันเร็วมาก ผมเตรียมตัวล่วงหน้าหน่อย ถึงตอนนั้นจะได้เริ่มต้นใหม่ได้อย่างรวดเร็ว”“ให้ตายเถอะ นายยังคิดจะเริ่มใหม่ทันทีอีกเหรอ เชื่อไหมว่าฉันจะตัดตอนนายก่อน!”หลินหว่านหรูโกรธมาก“อย่านะครับ ผมไม่เริ่มใหม่แล้ว!”เ
Latest chapter
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1345
เย่เทียนหยู่รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ถ้ารู้แบบนี้ ก็คงไม่ให้พวกเธอสองคนดื่มตั้งแต่แรกในขณะเดียวกันนั้นเอง หลิวซือซือที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ยกแก้วในมือขึ้น แล้วพูดออกมาว่า “พี่เย่คะ ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกกับพี่มาโดยตลอด แต่ก็กลับไม่มีโอกาสได้พูดมันออกมาเลย”“งั้นก็อย่าพูดเลยจะดีกว่า” เย่เทียนหยู่นึกถึงเรื่องในอดีตของเขากับหลิวซือซือขึ้นมา ก่อนจะคาดเดาได้อย่างคลุมเครือว่าเธอกำลังจะพูดอะไร“ไม่ได้ค่ะ วันนี้ฉันต้องพูดให้ได้!”“ฉันกลัวว่าถ้าผ่านวันนี้ไปแล้ว ฉันไม่มีโอกาสได้พูดมันอีก”หลิวซือซือพูดด้วยความตื่นเต้นออกไปว่า “พี่เย่คะ ฉันชอบพี่ค่ะ ชอบพี่มาตลอด ฉันชอบพี่มากจริง ๆ!”“ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันต้องไปทวงหนี้กับพี่ ฉันก็ถูกความสง่างามและความมั่นคงอันแข็งแกร่งของพี่ดึงดูดไปแล้วค่ะ ต่อมาพี่ก็คอยช่วยฉันเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงมากกว่าเดิม ทำให้ฉันชอบพี่มากขึ้นเรื่อย ๆ”“แต่ก็เหมือนว่าพี่จะไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของฉันเลย หลายครั้งที่ฉันอยากจะรุกเข้าหาพี่แต่ก็ไม่กล้า จนกระทั่งพบว่าพี่กับประธานหลินคบกันอยู่ ฉันถึงได้เข้าใจว่าฉันไม่ใช่อะไรสำหรับพี่เล
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1344
แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แต่ทั้งสองคนก็ได้ยินเรื่องราวที่เกี่ยวกับไป๋เฉิงกรุ๊ป และความน่ากลัวของแก๊งพยัคฆ์ทมิฬมาไม่น้อย ดังนั้นความหวาดกลัวและความรู้สึกหวั่นเกรงที่มีต่อตระกูลไป๋จึงมาจากใจของพวกเธออย่างแท้จริงสองสาวพูดสลับกันไปมา จนเกิดเป็นเสียงที่ดังอึกทึกขึ้น เย่เทียนหยู่แทบไม่มีโอกาสได้พูดเลยด้วยซ้ำ ในที่สุดเขาก็มีโอกาส เขาจึงพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ พูดจบรึยัง?”สองสาวพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้“พวกเธอฟังฉันนะ พวกเธอวางใจเถอะ แค่ตระกูลไป๋ พวกมันทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” เย่เทียนหยู่พูดออกมาตรง ๆ เดิมทีก็คิดจะบอกว่าไป๋เฉิงกรุ๊ปเป็นของตนอยู่หรอก แต่จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนความคิดถึงอย่างไรตอนนี้ก็อยู่ข้างนอก แถมแก๊งพยัคฆ์ทมิฬและไป๋เฉิงกรุ๊ปเองก็มีชื่อเสียงที่ไม่ดีสักเท่าไหร่คำพูดนี้ แทบจะไม่เห็นตระกูลไป๋อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย นั่นเป็นถึงหนึ่งในตระกูลที่ทรงพลังที่สุดในเมืองตะวันออกเชียวนะ ในใจของสองสาวจึงรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่พวกเธอมองหน้ากัน ต่างคนต่างก็คิดว่าที่พี่เย่จงใจพูดแบบนี้ก็เพื่อทำให้พวกเธอสบายใจก็เท่านั้น“เอาล่ะ ไม่ต้องสนใจพวกเขาแล้ว ควรกินก็กิน ควรดื่มก็ดื่มเถอะ” ที
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1343
สีหน้าหลี่ซินเยว่และหลิวซือซือเต็มไปด้วยความรู้สึกทำอะไรไม่ถูก เมื่อกี้ตอนที่พวกเธอนึกถึงความน่ากลัวของตระกูลไป๋ อันที่จริง พวกเธอก็คิดที่จะเตือนเย่เทียนหยู่ไม่ให้ทำร้ายตงซู่อยู่เหมือนกัยแต่เมื่อลองนึกดูอีกที ในสถานการณ์แบบนี้ ด้วยนิสัยของตงซู่ ต่อให้จะหยุดเอาไว้ได้ก็ไม่มีความหมายอยู่ดีเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ พวกเธอก็ไม่มีทางให้ถอยกลับอีกต่อไปแล้วเป็นอย่างที่คิด เห็นเพียงตงซู่ที่กำลังร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ขณะเดียวกันเขาก็หันไปจ้องเย่เทียนหยู่ด้วยความเกลียดชัง แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้ไม่สามารถพูดอะไรได้ ยิ่งไม่ควรทำอะไรบุ่มบ่ามด้วยเช่นกันอย่างไรก็ตาม รอจนกว่าตนจะออกไปจากที่นี่ได้เสียก่อน จากนั้นก็จะต้องรายงานเรื่องนี้ให้ไช่เตา คุณชายเตาได้ทราบ พอถึงตอนนั้น ตนจะต้องทำให้ไอ้เด็กนี่อยู่ไม่สู้ตายให้ได้ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็เงียบกริบ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงใด ๆ ออกมาเลยแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าจะเผลอทำให้ตัวเองเข้าไปเอี่ยวด้วยใครจะไปคิดล่ะว่า ชายหนุ่มที่ดูสุภาพไม่มีพิษมีภัยข้าง ๆ สาวสวยสองคนนี้จะลงมือได้โหดเหี้ยมมากขนาดนั้น แต่ถึงอย่างไร อีกฝ่ายก็สมควรโดนแล้วแค่เห็นก็รู้เลยว่าไ
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1342
เมื่อได้ยินคำสั่ง ลูกน้องทั้งสองคนของเขาก็รีบตั้งท่าเตรียมพร้อมขึ้นทันที ก่อนจะเดินตรงไปหาเย่เทียนหยู่ด้วยท่าทางดุดัน งานที่ต้องจัดการกับคนแบบนี้ มันได้กลายเป็นการเสพติดของพวกเขาไปแล้ว อย่างน้อยพวกเขาก็ชอบความรู้สึกแบบนี้เย่เทียนหยู่ส่ายหัว ก่อนจะลุกขึ้นยืน หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะทำให้คนอื่นตกใจ ป่านนี้เขาคงจะโบกมือซัดเจ้าพวกนั้นให้กระเด็นไปนานแล้วจากนั้นก็เอาชีวิตของพวกมันมา ณ เดียวนั้นเลย!เมื่อเห็นว่าเย่เทียนหยู่ยังกล้าลุกขึ้นมาพูดท้าทายตนอยู่ ทั้งสองจึงรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของพวกเขากำลังถูกดูหมิ่น นั่นจึงทำให้พวกเขารู้สึกโกรธอย่างมาก ก่อนที่ต่อมาทั้งสองจะเหวี่ยงหมัดออกไปพร้อมกันในทันทีผั๊วะ ผั๊วะ!เกิดเสียงผั๊วะดังขึ้นสองครั้งติด ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกตกตะลึงของผู้คน เย่เทียนหยู่ใช้ฝ่ามือฟาดพวกเขาจนกระเด็นออกไปก่อนที่ร่างของพวกเขาจะร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรง ร่างกายราวกับกำลังแหลกสลาย รู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวสีหน้าตงซู่ดูตกใจอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี่จะรู้วิชากังฟูด้วย เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาออกไปว่า “ไม่แปลกใจเลยที่แกกล้าทำตัวหยิ่งยโสแบบนี้ ที่แท้แ
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1341
หลี่ซินเยว่และหลิวซือซือที่กำลังด่ากันอย่างเมามัน กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ เสียงของตงซู่จะดังขึ้นมาข้างหู นั่นจึงทำให้พวกเธอรู้สึกตกใจจนต้องหันมองไปตามเสียงในทันทีเป็นตงซู่จริง ๆ ด้วย!นอกจากนี้ ด้านหลังของเขายังมีเหล่าชายฉกรรจ์ที่ดูดุร้ายอยู่อีกด้วย แค่มองก็รู้เลยว่าไม่ใช่คนดีอะไรสีหน้าของพวกเธอซีดเผือดในทันที!ต้องเข้าใจก่อนว่า พวกเธอเตรียมตัววางแผนจะหนีในวันนี้กัน แต่ตอนนี้ตงซู่กลับมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เป้าหมายของเขาไม่ต้องพูดก็รู้ หรือต่อให้จะเป็นการพบกันโดยบังเอิญ แต่หากได้ยินสิ่งที่พวกเธอเพิ่งจะพูดออกมาเมื่อสักครู่นี้ เกรงว่าคงไม่มีทางปล่อยพวกเธอไปง่าย ๆ แน่เมื่อตงซู่เห็นสีหน้าตกใจของทั้งสอง เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาออกมาว่า “ด่าสิ ทำไมไม่ด่าต่อแล้วล่ะ นี่พวกเธอคิดว่าฉันไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม?”หลี่ซินเยว่ตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะรีบลุกขึ้น และพูดออกไปว่า “รุ่นพี่เองเหรอคะ พอดีเมื่อกี้ฉันดื่มมากไปน่ะค่ะ เลยไม่รู้ว่าเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไปบ้าง อย่าโกรธกันเลยนะคะ”“หลี่ซินเยว่ จริงอยู่ที่ฉันชอบเธอมาก แต่ฉันก็ไม่โง่ขนาดนั้น เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่าพวกเธอเตรียมตัวที่จะหนีในคืนน
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1340
หลิวซือซือไม่อยากให้เย่เทียนหยู่รู้เกี่ยวกับปัญหาใหญ่ที่ตนต้องเจอยังไงซะ ตระกูลไป๋ก็เป็นถึงหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แห่งเมืองตะวันออก จะล่วงเกินตระกูลไป๋เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยของตนไม่ได้“ไม่มีจริง ๆ น่ะเหรอ?”เย่เทียนหยู่สังเกตเห็นว่าเธอมีท่าทีแปลก ๆ เขาจึงพูดขึ้นว่า “หลี่ซิน พวกเธออยู่ด้วยกัน ไหนเธอพูดมาซิ”“ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ พี่เย่ ไหนเมื่อกี้พี่บอกว่ามีเรื่องอยากจะถามไงคะ เรื่องอะไรเหรอ?”จู่ ๆ หลี่ซินเยว่ก็รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันทีโดยไม่ทันตั้งตัวเย่เทียนหยู่จึงเข้าใจได้ในทันที ว่าทั้งสองจะต้องมีเรื่องปิดบังตนอยู่แน่นอน แต่ในเมื่อไม่ยอมพูด เขาเองก็ไม่อยากถามให้มากความ แต่ต้องบอกเลยว่า หลี่ซินเยว่คนนี้ค่อนข้างมีทักษะในการเข้าสังคมมากกว่าหลิวซือซือเสียอีกบวกกับที่เธอเคยทำงานเป็นผู้จัดการระดับกลางของหลินซื่อกรุ๊ปมาก่อน ตอนนั้นเธอเองก็ทำได้ไม่เลวเลยทีเดียวไม่แน่ว่าอาจจะพิจารณาให้เธอขึ้นมารับตำแหน่งผู้บริหารเลยก็ได้ หรือถ้าเธอไม่ไหวจริง ๆ ก็ให้รับตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปก็ฟังดูไม่แย่เหมือนกัน แล้วตนก็รับบทบาทท่านประธานไปก็พอ ยังไงซะ บริษัทจะทำกำไรได้หรือไม่ได้ก็ไม่สำคัญอยู่
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1339
ไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงาน พวกหลี่ซินเยว่ก็พากันเดินทางออกจากบริษัท พวกเธอรู้สึกกังวลอยู่ตลอด เธอกลัวว่าตงซู่จะเล่นตุกติกเพื่อรั้งไม่ให้พวกเธอไปแต่ก็กลับคิดไม่ถึงว่าจะราบรื่นมากขนาดนี้ในตอนนั้นเอง ทั้งคู่ก็ได้รับสายจากเย่เทียนหยู่ หลังจากที่วางสาย หลี่ซินเยว่ก็ถามขึ้นว่า “ซือซือ พวกเราจะกลับไปเก็บของแล้วหนีไปเลย หรือพวกเราจะไปพบกับพี่เย่กันก่อนดี?”หลิวซือซือรู้สึกลังเล หากเป็นคนอื่นเชิญก็คงไม่เป็นไร แต่การที่จะได้ทานข้าวกับพี่เย่สักครั้ง สำหรับเธอนับว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากเธอจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ไม่งั้นเราก็ไปตามนัดกันก่อนดีไหม ถึงยังไงคืนนี้เราก็สามารถไปได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว”“ได้ เอาตามที่เธอว่าเลย”“แต่ว่านะ เรื่องของพวกเรา อย่าได้บอกกับพี่เย่เด็ดขาด”“เข้าใจแล้ว ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นเมืองหลวง พี่เย่เองก็ไม่ได้เก่งไปเสียทุกอย่าง พวกเราจะสร้างปัญหาให้เขาไม่ได้” หลี่ซินเยว่เองก็เห็นด้วยอย่างมากทั้งสองตัดสินใจกันอย่างแน่วแน่ ไม่นานพวกเธอก็มองเห็นรถของเย่เทียนหยู่เย่เทียนหยู่เองก็สังเกตเห็นการมาถึงของพวกเธอ ทั้งคู่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว สวมกระโปรงรัดรูปทรงเอ เผ
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1338
เขาถึงขั้นกล้าลงมือกับคุณท่านเย่ ที่เป็นถึงพ่อแท้ ๆ ของตัวเอง!อย่าไรก็ตาม ปัจจุบันตระกูลเย่นับว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่แน่นอน และอาจจะล้มได้ทุกเมื่อในเมื่อเป็นแบบนี้ เช่นนั้นก็รออีกสักสองสามวันก็แล้วกัน รอจนกว่าพวกงู แมลง มด หนูโผล่หัวออกมาให้หมดเสียก่อน พอถึงตอนนั้นก็ค่อยจัดการรวดเดียว แล้วค่อยมอบความสดใสให้กับตระกูลเย่อีกครั้งนอกจากนี้ ก็เพื่อที่จะรอดูว่าท่านอาจารย์จะมีการเคลื่อนไหวอะไรรึเปล่า มาถึงตอนนี้ อันที่จริงในใจเขาก็เริ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมาบ้างแล้วเช่นกันหลังจากว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ เย่เทียนหยู่ก็นึกถึงหม่าต้านขึ้นมาได้ เมื่อพิจารณาจากเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านไป ก็ดูเหมือนว่าหม่าต้านคนนี้จะไม่ใช่คนดีอะไร เขาจึงได้สั่งการให้คนไปตรวจสอบคนผู้นี้ดูสักหน่อยจริงด้วย หลี่ซินเยว่กับหลิวซือซือเองก็ทำงานที่ไป๋เฉิงกรุ๊ปไม่ใช่รึไง เช่นนั้นก็เชิญพวกเธอมาก็ได้นี่ จะได้ให้พวกเธอช่วยอธิบายสถานการณ์ในไปเฉิงกรุ๊ปให้ฟังด้วยเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เย่เทียนหยู่ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะกดโทรออกหาหลี่ซินเยว่ทันที เดิมทีตั้งใจจะโทรหาหลิวซือซือ แต่เมื่อนึกถึงความรู้สึกของหลิวซือซือที่มีต่อตน
ภูพาจุติราชามังกร บทที่ 1337
ในใจโจวฉิงรู้สึกสั่นสะท้านอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่ต้นจนจบหม่าต้านก็เผยความรู้สึกหวาดกลัวออกมาไม่หยุด นั่นจึงทำให้เธอรู้สึกตกใจไปชั่วขณะการแสดงออกของหม่าต้านหลังจากนั้น ราวกับคนใกล้ตายที่กำลังร้องขอชีวิตไม่หยุดไม่มีผิด ซึ่งมันก็แสดงให้เห็นถึงความกลัวของเขาที่มีต่อคุณเย่ได้เป็นอย่างดีคนคนหนึ่ง เหตุใดถึงทำให้คนอีกคนกลัวได้มากขนาดนี้ แต่นั่นก็ทำให้เธอได้เห็นถึงสถานะและจุดยืนของเขาได้อย่างชัดเจนหลังจากที่โจวฉิงได้สติ ในใจก็กลับรู้สึกเหมือนมีม้ากำลังวิ่งพล่านไปทั่ว ทำให้เธอรู้สึกสั่นสะเทือนอย่างมากในเวลานี้ เธอก็นึกถึงสิ่งที่เย่เทียนหยู่พูดก่อนหน้านั้นขึ้นมาได้ แต่ตอนนั้นเธอก็กลับไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำว่าเขาจะสามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยการกดโทรออกเพียงครั้งเดียวเท่าที่เห็นแทบไม่จำเป็นต้องโทรเลยด้วยซ้ำ อารมณ์เหมือนแค่เขาไอออกมาก็สามารถทำให้หม่าต้านวิ่งมาคุกเข่าเพื่อร้องขอชีวิตได้เลยอย่าว่าแต่เธอเลย ขนาดหลินหว่านหรูเองก็ชะงักไปด้วยเช่นกัน แม้เธอจะรู้ดีว่าเย่เทียนหยู่เก่งกาจมาก แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าเย่เทียนหยู่จะเก่งกาจได้มากถึงเพียงนี้ต้องเข้าใจก่อนว่า โจวฉินเองก็เพิ่งจะพูดไป ว่าตระกูลไป๋เป
