บทที่ 14

“เอาล่ะ ผมมีอย่างอื่นต้องทำและผมไม่มีเวลาคุยกับคุณ”

เย่เทียนหยู่ผลักหลินหงออกไปและปิดประตู

หลินหงตกตะลึงทันที

ที่แท้เขาคือตัวตลก

หลังจากกลับมาถึงบ้านเขาก็เล่าให้ภรรยาฟัง

ทั้งคู่โกรธมากจนแทบจะหักเตียงเป็นชิ้น ๆ

ตอนเที่ยงเย่เทียนหยู่เพิ่งเดินไปที่ห้องนั่งเล่นและสองสามีภรรยาตระกูลหลินกับอีกหนึ่งหนุ่มคุยกัน

“พ่อ แม่ รอดูเถอะ เขามันก็แค่คนบ้านนอก ดูสิว่าอีกสักพักผมจะจัดการกับเขายังไง ผมมั่นใจว่าเขาจะต้องกลัวตายแน่”

“เอาล่ะ จื่อตงก็ขึ้นอยู่กับพ่อแม่ของคุณ”

“ไม่ต้องกังวล ลูกพวกคุณเป็นใครกันครับ? เป็นเผด็จการอันดับหนึ่งในเมืองเทียนไห่ การจัดการกับเขาจะใช้เวลาไม่กี่นาที”

“เขาจะเชื่อฟังแน่ ขอตบเขาเพียงไม่กี่ครั้ง ไม่อย่างนั้นผมจะให้เขาเดินไปมาโดยไม่มีอาหารกินระหว่างทางซะ”

“เขามาแล้ว” หลิวอวิ๋นซิ่วกล่าว

เมื่อหลินจื่อตงได้ยินแบบนี้ เขาก็หันกลับมาและเห็นเย่เทียนหยู่ เขายืนขึ้นและก้าวไปข้างหน้าอย่างภาคภูมิใจพูดว่า “เจ้าหนู แกเป็นคนที่คอยรบกวนน้องสาวของฉันหรือเปล่า”

เย่เทียนหยู่มีการได้ยินที่ไม่ธรรมดาและได้ยินการสนทนาของพวกเขาเมื่อนานมาแล้ว และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ถูกต้อง เด็กดี ลองเรียกผมว่าพี่เขยดูสิ!”

“แกพูดบ้าอะไร!”

“พี่เขย”

“อย่างแกเนี่ยนะ” หลินจื่อตงเยาะเย้ยทันที: “ฉันแนะนำให้แกออกจากตระกูลหลินทันที ไม่อย่างนั้นฉันจะหักขาของคุณ”

“อย่างคุณน่ะเหรอ!” เย่เทียนหยู่ดูถูกเหยียดหยาม

“แกกำลังมองรนหาที่ตาย ฉันเกรงว่าแกจะไม่รู้ว่าฉันเป็นเผด็จการอันดับต้น ๆ ในเมืองเทียนไห่ และฉันก็รู้จักเพื่อนเก่ง ๆ มากมาย” หลินจื่อตงพูดอย่างแข็งกร้าว

“แล้วไงล่ะ” เย่เทียนหยู่หัวเราะเบา ๆ

เมื่อ หลินจื่อตงได้ยินเสียงระเบิด เขารู้สึกว่าการปกครองของเขาถูกดูถูกและพูดด้วยความโกรธ: “แล้วไงล่ะ ตราบใดที่ฉันพูดแค่คำเดียว คนนับไม่ถ้วนจะฆ่าคุณภายในไม่กี่นาที”

“จื่อตง คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร!”

ในตอนนั้นเอง ท่านปู่เข้ามาหา หลินหว่านหรูและดุ: “เทียนหยู่เป็นพี่เขยของแกนะ แกไม่สามารถดูหมิ่นเขา และแกห้ามยุ่งอะไรกับเขาทั้งนั้น”

“ปู่……”

“อะไรนะ คำพูดของปู่ใช้ไม่ได้ผลแล้วรึ” ท่านปู่พูดอย่างเย็นชา

“พี่เขย!”

หลินจื่อตงทำอะไรไม่ถูก เขาหันกลับมาและตะโกนอย่างหดหู่

“ดี เป็นเด็กดีจริง ๆ นะครับ!”

เย่เทียนหยู่ตอบด้วยรอยยิ้ม

หลินจื่อตงเกือบเป็นบ้า

หลินหว่านหรูพูดอะไรไม่ออก

ในขณะนี้ จู่ ๆ ก็มีเสียงดังมาจากประตู จากนั้นผู้คนจำนวนมากก็รีบเข้ามา

ทุกคนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

หลินจื่อตงโกรธมากจนไม่มีที่ระบายความโกรธ เขาหันกลับมาและเห็นว่าประตูถูกพัง เขาพูดด้วยความโกรธทันที: “กล้าดียังไง ใครกล้าทุบประตูตระกูลหลินของฉัน!”

“ข้าเอง จะทำไม ไม่ได้รึยังไง!”

หลินจื่อตงโต้ตอบด้วยเสียงที่แข็งกร้าวและหยาบคาย

แต่เมื่อชายคนนั้นเข้ามา ใบหน้าของหลินจื่อตงก็ซีดลง และเขาก็พูดตะกุกตะกัก: “เปล่า เปล่าครับ!”

เพราะได้เห็นชายคนนี้ในที่ไกล ๆ

เขาคือ จางเป้า หนึ่งในสี่ปรมาจารย์ของสมาคมมังกรดำมีชื่อเสียงฉาวโฉ่

เบื้องหลังเขามีกลุ่มผู้ชายหน้าตาดุร้าย

ท่านปู่รู้จักจางเป้าด้วย ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาพูดอย่างเคร่งขรึม: “ท่านเป้า ผมสงสัยว่าตระกูลหลินของผมทำให้ท่านขุ่นเคืองเรื่องอะไรกันครับ”

“ไม่ใช่แค่ขุ่นเคือง ข้าคิดว่าตระกูลหลินของพวกเจ้ากล้าหาญมาก กล้าปล้นผู้หญิงของสหายของข้าคนนี้ไป!”

ใบหน้าของท่านปู่หลินเปลี่ยนไปเล็กน้อยและกล่าวว่า “คุณชายเป้าล้อเล่นรึไม่ ด้วยชื่อเสียงของท่าน แม้ว่าตระกูลหลินจะมีความกล้าหาญแค่ไหน ก็ไม่กล้าที่จะยั่วยุคนของท่านหรอก”

“ข้าคิดว่าจะต้องมีการเข้าใจผิดบางอย่างที่นี่!”

“เข้าใจผิด?”

จางเป้าตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า “เจ้าอยากจะถามหลานชายอันมีค่าของเจ้าก่อนรึไม่เพื่อดูว่ามีความเข้าใจผิดจริงหรือเปล่า”