บทที่ 7 

บทที่ 7 

         อัคนีกับอัครามองน้องชายที่เดินเข้ามาในบ้านหลังงามด้วยความรู้สึกที่หดหู่ เมื่ออัครวัฒน์ดูเปลี่ยนไปมากจนแทบจะเป็นคนละคน น้องชายของพวกเขาพูดน้อยลง ทำงานหนักขึ้น อารมณ์เสียง่ายและค่อนข้างแปรปรวนจนพนักงานในบริษัทของเขาต่างพากันหวาดกลัวเจ้านายหนุ่มคนนี้ จากคุณโดมผู้ทรงเสน่ห์กลายเป็นคุณโดมจอมโหดและเผด็จการ หนึ่งปีผ่านไปหลังจากที่เขาได้สูญเสียคนรักทำให้อัครวัฒน์เปลี่ยนไปจนยากที่จะเรียกน้องชายคนเดิมของเขากลับคืนมา หรือพวกเขาต้องรอปาฏิหาริย์จากใครสักคนที่จะเข้ามาเปลี่ยนให้อัครวัฒน์เป็นคนเดิมกระนั้นหรือ... 

เกือบสองปีแล้วหรือนี่ ที่น้องชายของพวกเขาจมอยู่กับความทุกข์... พี่ใหญ่และพี่รองแห่งดีแลนด์หันมามองสบตากันแล้วถอนใจออกมาช้าๆ

“ว่าไงไอ้เสือ สารรูปดูไม่ได้เลยนะเราน่ะ”

อัคราซึ่งพาลูกสาวกับภรรยาที่รักซึ่งกำลังตั้งครรภ์ที่สองได้สามเดือนเศษมาเยี่ยมบิดามารดาทักน้องชายยิ้มๆ พยายามสร้างบรรยากาศให้สดชื่นเหมือนดังวันวาน...

“สงสัยนายโดมมันจะกลายเป็นคนป่าแทนพี่แล้วล่ะมั้งพี่เด่น”

“ยังครับ ผมยังไม่อยากเป็นคนป่าเท่าไหร่หรอกครับพี่ๆ” อัครวัฒน์กล่าวพลางยิ้มเนือยๆ ให้พี่ชายทั้งสอง

“อาโดมมาแล้ว อาโดมคร้าบ มาเล่นชกมวยกัน”

“อาโดมขา มาเล่นขายของกับน้องนาเดียกับน้องดรีมดีกว่า...” เสียงเด็กๆ เจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาทันที เมื่อหลานๆ ทั้งสามเห็นหน้าอาโดมสุดหล่อที่ไม่ว่าจะอย่างไร อาโดมก็หล่อเสมอในสายตาของพวกแก

ทั้งน้องบูม กับน้องนาเดียลูกสาวและลูกชายของอัคนีกับบารนี และ น้องดรีม ลูกสาวตัวน้อยวัยขวบเศษของอัครากับยอดรัก... เด็กๆ ต่างก็กระโดดโลดเต้นทั้งขี่คอเกาะแข้งเกาะขาอาหนุ่มเหมือนลูกลิงไม่มีผิด อัครวัฒน์หัวเราะเบาๆ แล้วหยอกเย้ากับหลานๆ ทั้งสามอย่างอารมณ์ดีไม่มีแววหมองเศร้าเมื่ออยู่ต่อหน้าหลานๆ ท่าทางอ่อนโยนของเขาทำให้พี่ชายทั้งสองยังพอมีหวัง

หากอัครวัฒน์มีความรักหรือมีครอบครัว มีลูกตัวน้อยๆ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลับมาเป็นน้องชายที่น่ารักดังเดิมของพวกเขาแน่นอน ซึ่งพวกเขาทุกคนต่างก็ได้แต่รอความหวัง... การเห็นน้องชายปราศจากความสุขคือสิ่งที่พวกเขาไม่ได้ปรารถนามันเลยแม้แต่นิดเดียว...

มนตราค่อนข้างแปลกใจเมื่อเพื่อนร่วมงานของเธอมาบอกว่ามีคนมาขอพบเธออยู่หน้าร้านอาหารกึ่งผับหรูชื่อดังซึ่งเธอกำลังขายเครื่องดื่มให้กับลูกค้ารายสุดท้ายสิ้นสุดลง...

“ขอบใจนะจ๊ะพราว”

“จ้า พราวก็ต้องขอบใจที่มนมาทำงานแทนช่วงที่พราวป่วย...” พราว เพื่อนร่วมงานของเธอกล่าวขอบอกขอบใจที่มนตราอุตส่าห์สละเวลาจากงานในหน้าที่พนักงานบัญชีมาขายเครื่องดื่มแทนเธอในวันหยุดซึ่งจริงๆ แล้วมนตราควรจะได้หยุดแต่กลายเป็นว่ามนตราต้องมาเป็นพนักงานเชียร์เบียร์แทนตนถึงสองวัน

“ไม่เป็นไรจ้ะ อาชีพเดิมน่ะ มันไม่ได้ยากสักเท่าไหร่หรอก” เธอบอกพราวยิ้มๆ แล้วเดินออกไปหาคนที่แจ้งความประสงค์ว่ามาพบเธอด้วยความสงสัย และทันทีที่เธอเห็นใบหน้าของคนที่มาขอพบมนตราถึงกับตาโตด้วยความคาดไม่ถึง

“พี่เมือง... พะ พี่มาได้ยังไง หายหน้าหายตาไปไหนมาตั้งเป็นปีๆ แล้วนี่...”

“เอาล่ะ อย่าเพิ่งพูดอย่าเพิ่งถามอะไรมากได้ไหม มนมีเงินสักสี่ห้าพันมั้ย พี่ต้องการใช้เงิน...” มิ่งเมืองไม่พูดพร่ำอะไรแต่บอกความประสงค์ของตนทันที

“เงินเดือนยังไม่ออกหรอกพี่ ยังไม่สิ้นเดือนเลย อีกอย่างช่วงนี้พ่อก็ป่วย มนต้องใช้เงินเยอะ...”

เธอบอกตามตรงแต่ดูพี่ชายของเธอไม่ใส่ใจสักนิด มิ่งเมืองก็ยังคงเป็นมิ่งเมืองคนเดิมคือเห็นแก่ตัวเองเป็นสำคัญ...

“อะไรวะ เงินแค่นี้ทำไมไม่มี...”

“ถ้าพี่เมืองคิดว่าเงินแค่นี้ แล้วพี่จะมาขอมนทำไม ทำไมพี่เมืองไม่หาใช้เองล่ะคะ”

มนตราถามซื่อๆ ตามที่คิด และค่อนไปทางไม่พอใจที่พี่ชายมาถึงก็จะมาขอเงินจากเธอตั้งสี่ห้าพัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้มิ่งเมืองหายหน้าไปเป็นปีๆ เขาเพียงแค่โทร. มาหาบิดาบ้างและทุกครั้งที่โทร. มาก็จะขอเงินบิดาใช้โดยบอกว่าเขาถูกไล่ออกจากบริษัทเดิมและกำลังหางานใหม่ทำอยู่ หรือไม่ก็บอกว่างานที่ใหม่ไม่จ่ายค่าจ้างบ้างล่ะถูกเอาเปรียบบ้างล่ะแต่เธอรู้ดีว่าพี่ชายของเธอคงไม่ทำงานทำการเสียมากกว่า...

“นี่ยายมน พี่มาขอความช่วยเหลือเราแค่นี้อย่าบ่นเป็นแม่แก่ได้ไหมฮะ แกเป็นน้องฉันนะไม่ใช่แม่...”

“มนไม่มีจริงๆ ค่ะพี่เมือง พี่ต้องรออีกสักวันสองวัน”

“แต่พี่รอไม่ได้...”

“รอไม่ได้ มนก็ไม่รู้จะไปหาเงินมาให้พี่เมืองได้ยังไงนี่คะ... ก็มนบอกไปแล้วว่ามนต้องใช้เงินพาพ่อไปหาหมอด้วย” มนตราเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง

ตลอดเดือนนี้เธอทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด หากเป็นเมื่อก่อนที่เธอทำงานเฉพาะช่วงหลังเลิกเรียนเงินก็คงจะไม่พอใช้หรือมีเงินพาบิดาไปหาหมออย่างแน่นอน เงินเก็บของบิดาส่วนหนึ่งก็นำออกมาใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลและโอนเงินให้พี่ชายของเธอไปใช้ในช่วงที่เขาหายหน้าไปแต่ยังโทรศัพท์มาขอเงินบิดาใช้อยู่เสมอๆ หลังจากที่ช่วงหนึ่งเขาหายหน้าไป เธอไม่รู้ว่าตอนนี้มิ่งเมืองนั้นเลิกยุ่งเกี่ยวกับการพนันแล้วหรือยัง แต่ที่แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่ทำให้บิดาป่วยและอาการทรุดลงอย่างรวดเร็วนั้นส่วนหนึ่งมาจากการกระทำของมิ่งเมืองนั่นเอง