บทที่ 141

เจียงเสี่ยวชุนมองออก ว่าหลังจากที่ได้เจอหน้ากับซิงเหยียนจือ เซิ่นหรูซวงก็อารมณ์ไม่ดีเอามาก ๆ

เธอไม่กล้าแตะต้องอารมณ์ของเซิ่นหูซวง จึงพูดเสียงเบา “เธอกินอะไรมาหรือยัง?”

เซิ่นหรูซวงตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ยังเลย แค่เห็นซิงจือเหยียนก็โมโหจนอิ่มแล้ว”

เจียงเสี่ยวชุนยกมือขึ้น จากนั้นก็ฟาดลงบนแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าหนึ่งป้าบ

เด็กหนุ่มร้องโอดครวญออกมาหนึ่งคำ “พี่ชุน พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย?”

เจียงเชียวชุนพูดขึ้น “มีอะไรกินบ้าง รีบเอาออกมาเร็ว เซิ่นหรูซวงยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย”

บรรดานักเรียนที่อยู่รอบ ๆ จึงทยอยเคลื่อนไหว หยิบเอาพวกขนมที่อยู่ในลิ้นชักของตนเองโยนลงบนโต๊ะของเซิ่นหรูซวง

เซิ่นหรูซวงหลบไม่ทัน จึงถูกขนมปังก้อนหนึ่งปาโดนเข้าที่ศีรษะพอดี

เธอกุมศีรษะ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เมื่อเห็นว่ามีขนมอยู่เต็มโต๊ะจนแทบจะล้นออกมา เธอก็ชูมือขึ้น “พอแล้ว พอแล้ว เยอะมากแล้วล่ะ”

เจียงเสี่ยวชุนบิขนมปังจนเป็นรู ต่อด้วยปักหลอดสำหรับดูดนมลงไป แล้วถามเธอเสียงเบา “ทำไม เธอดูอารมณ์ไม่ดีเลย”

เซิ่นหรูซวงตอบกลับอย่างไร้เรี่ยวแรง “ก็ถูกซิงจือเหยียนโมโหใส่น่ะสิ”

เจียงเสี่ยวชุนโบกไม้โบ