บทที่ 96

เธอค่อย ๆ ดึงม่านปิดอย่างเงียบ ๆ หลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เซิ่นหรูซวงก็ตัดสินใจ เธอจะออกจากงานเลี้ยงก่อนที่มันจะเริ่ม

เธอเลือกจังหวะที่ไม่มีใครอยู่ แอบลงบันไดอย่างเงียบเชียบ ซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งของห้องโถง

แต่ไม่ทันไร แขกที่ควรจะอยู่ในสวนกลับทยอยเข้ามาในบ้าน

เซิ่นหรูซวงไม่เข้าใจสถานการณ์ จึงแอบชะโงกหัวออกไปดู

เธอเห็นกับตา ว่าเว่ยอวิ่นลู่นั่งลงบนเก้าอี้หน้าเปียโนในมุมห้องโถง ท่ามกลางเสียงชื่นชมของผู้คน

เธอเปิดฝาเปียโนขึ้นอย่างสง่างาม พูดเสียงเบา "ในเมื่อทุกคนอยากฟัง งั้นฉันจะเล่นเพลง ‘รักนิรันดร์’ ให้ค่ะ"

พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้น สบตากับซิงจือเหยียน ใบหน้าแดงระเรื่อ สายตาเต็มไปด้วยความรักและความเขินอาย

"เพลงนี้ ฉันเคยเล่นให้เขาฟังค่ะ"

เซิ่นหรูซวงเห็นชัด ซิงจือเหยียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ในดวงตาเย็นชานั้นปรากฏแววอ่อนโยนจาง ๆ

สายตาของผู้คนเริ่มจับจ้องไปที่ทั้งสอง เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความรู้สึกคลุมเครือ

หญิงสาวหลายคนที่เคยมีใจให้ซิงจือเหยียน ต่างก็หน้าหม่นลง ดูเหมือนพวกเธอหมดหวังแล้ว

แต่เซิ่นหรูซวง พอได้ยินคำพูดของเว่ยอวิ่นลู่ ดวงตาเธอเบิกกว้าง มือทั้งสองกำแน่นจนสั่น