สองคน สองหมา

ไฟห้องนั่งเล่นเปิดสลัว ๆ มีเพียงเสียงหมาน้อยสองตัวที่วิ่งไล่กันอยู่บนพื้นไม้ เสียงกรงเล็บเล็กกระทบพื้นดังกิ๊ก ๆ สลับกับเสียงเห่าเถียงของเจ้าก้อนทองกับเจ้ามะยม

มาคินนั่งพิงโซฟา ยื่นขาถอดรองเท้าออกวางบนพรม ร้อยดาวเพิ่งเดินออกจากครัวพร้อมถ้วยโกโก้อุ่นในมือสองใบ กลิ่นนมสดกับผงโกโก้แท้ลอยคลุ้งไปทั่วบ้าน เธอวางแก้วใบหนึ่งลงตรงหน้ามาคิน แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ มืออุ่นของเธอเลื่อนมาลูบหัวเจ้าก้อนทองที่กระโดดขึ้นมาตัก

คืนนี้ไม่มีแสงสปอร์ตไลท์ ไม่มีเสียงแฟนคลับกรี๊ด ไม่มีไฟเวทีพร่างตา มีเพียงลมหายใจของสองคน ที่กำลังจะออกเดินทางไปหาหมอกขาวบนดอยในวันรุ่งเช้า เสียงหรีดหริ่งเรไรข้างบ้านดังลอดหน้าต่าง ครู่หนึ่งร้อยดาวหันมามองคนข้างกาย

“นี่ คิดดีแล้วใช่มั้ย จะพาฉันกับหมาสองตัวไปหนาวบนดอยด้วยเนี่ย" มาคินอมยิ้ม หันมาจับแก้มเธอเบา ๆ ปลายนิ้วเย็นนิดหน่อเพราะเพิ่งแตะแก้วโกโก้

“คิดดีแล้วครับคุณแฟน เพราะไม่มีเธอ ฉันก็หนาวแย่สิ”

ร้อยดาวตีแขนเขาเบา ๆ แต่ก็ยอมเอนหัวซบไหล่เหมือนเด็กขี้อ แสงไฟสีอุ่นในห้องนั่งเล่นตกกระทบเสี้ยวหน้าเธอ ดวงตาเป็นประกายระยิบเหมือนเด็กที่กำลังเฝ้ารออะไรสักอย่างด้วยใจเต้นแรง

เจ้ามะยมกระโดดขึ้นมานั่งเบียดข้าง ๆ ส่วนเจ้าก้อนทองก็หันไปเห่าใส่มะยมเพราะหวงตักแม่ ความวุ่นวายเล็ก ๆ ในบ้านนี้ กลับทำให้หัวใจของสองคนรู้สึกปลอดภัยกว่าที่เคย

“นี่แน่ใจนะ ว่าเธอจะไม่ลืมอะไร?”

เสียงร้อยดาวดังลอดจากในห้องนอน มาคินยืนกอดอกพิงขอบประตู เขามองแฟนสาวที่ตอนนี้ทั้งตัวแทบจะมุดเข้าไปในกระเป๋าเดินทางใบใหญ เธอใส่เสื้อยืดอยู่บ้านแต่โพกหัวด้วยหมวกไหมพรมสีครีม ลองสวมไว้ตั้งแต่กรุงเทพฯ ทั้งที่อากาศไม่ได้หนาวเลยสักนิด

“แน่ใจสิ! นี่ฉันเช็กแล้วเช็กอีก มีเสื้อกันหนาว มีผ้าพันคอ มีถุงเท้า ผ้าห่มเพิ่ม หมาสองตัวมีปลอกคอใหม่นะ!”

มาคินส่ายหน้ายิ้ม ๆ เขาเดินเข้ามาดึงตัวเธอออกจากกระเป๋าแล้วจิ้มหน้าผากเบา ๆ

“นี่หมาเธอหรือหมาฉันเนี่ย เจ้าก้อนทองมันตัวติดฉันจะตาย ส่วนเจ้ามะยมก็แทบจะนอนกอดเธอทั้งคืนอยู่แล้ว” ร้อยดาวเบ้ปาก ยื่นมือไปหยิบสายจูงที่เตรียมไว้วางบนเตียง

“เฮอะ! สองตัวนี้มันเป็นตัวสร้างความบันเทิงให้เราต่างหาก จะได้ไม่เงียบเกินไปเวลาอยู่บนดอย”

เสียงเห่าเบา ๆ ดังแทรกมาจากหน้าห้อง เจ้ามะยมวิ่งเข้ามาเลียมือเจ้าของ ส่วนก้อนทองที่ยังงัวเงียก็เดินตามมาแบบงง ๆ

“เห็นมั้ย? พูดถึงก็มาเชียว แกสองตัวนี่! พร้อมไปหนาวแล้วใช่มั้ยฮะ?”

เธอก้มลงลูบหัวหมาทั้งคู่ เจ้าก้อนทองหันไปแยกเขี้ยวใส่มะยมเบา ๆ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มบ่นกันด้วยเสียงหมา จนมาคินหัวเราะ

“ฉันว่าแกสองตัวนี่มันจะไปเห่าไล่ควายบนดอยแทนแล้วล่ะ”

ร้อยดาวหันมาหยิกเอวเขา

“นี่! อย่าพูดแบบนั้นสิ เดี๋ยวมันเห่าแตกดอยจริง ๆ นะ” เขาคว้ามือเธอมากุมไว้ บีบเบา ๆ

“รู้มั้ย…ฉันตื่นเต้นกว่าขึ้นเวทีคอนเสิร์ตอีกนะ”

“หา จริงดิ”

“จริงสิ” เขายักคิ้ว

“เพราะฉันจะได้อยู่กับเธอแบบไม่มีใคร ไม่มีทีมงาน ไม่มีไฟสปอร์ตไลท์ มีแค่เรา สองหมา แล้วก็หมอกเต็มภูเขา” ร้อยดาวหัวเราะในลำคอ มืออีกข้างของเธอลูบหัวเจ้ามะยมที่เงยหน้ามองเหมือนฟังออก

“แล้วฉันจะต้องตื่นเต้นมั้ย?”

“ต้องสิ! เพราะเธอจะเจอหมอกสวย ๆ จะได้ตะโกนบอกรักฉันให้ฟ้าดอยได้ยินด้วยไง”

“แหม๊~! นายนี่มัน!” เธอผลักอกเขาแต่เขาไม่ปล่อยมือกลับบีบแน่นกว่าเดิม “ฉันจะตะโกนแช่งนายให้หมอกได้ยินต่างหาก”

“พูดเล่นไปงั้น เดี๋ยวพอขึ้นไปจะเขิน ไม่กล้าตะโกนหรอก”

“คอยดูสิ!” เธอท้าแล้วหันไปเช็กกระเป๋าอีกหน “ของครบแล้วแน่นะ?”

“ครบแล้ว คนก็ครบแล้ว หมาก็ครบ… แฟนก็ต้องพร้อมเดินทางแล้วด้วย" เสียงหัวเราะในห้องนอนดังพร้อมกับเสียงเห่าของเจ้าก้อนทองที่เหมือนจะตอบว่า

“พร้อมแล้ว!”

---

ไม่กี่นาทีต่อมา รถคันเดิมของมาคินออกจากบ้านในคืนที่อากาศเย็น เขาขับไปเปิดเพลงเบา ๆ ในรถ ร้อยดาวนั่งเบาะข้าง มือข้างหนึ่งวางบนหัวเจ้ามะยม ส่วนอีกข้างจับมือเขาไว้ตรงเกียร์

“อยากให้ถึงดอยเร็ว ๆ จัง”

“จะได้กอดฉันแน่น ๆ ใช่มั้ย?”

“ก็ใช่ แต่จะได้เห็นเธอตะโกนบอกรักฉันบนดอยด้วย”

“ไอ้คนบ้า” เสียงหัวเราะกับเสียงล้อเลียนยังคงดังในรถ

รถแล่นพาไปสู่เส้นทางคดเคี้ยวของภูเขาสูง ทิ้งเมืองไฟนีออนไว้เบื้องหลังปลายทางคือทะเลหมอกสีเงินที่รอพวกเขาอยู่

มาคินขับรถมาถึงบ้านพักบนดอยตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างถนนลูกรังทอดขึ้นเนินสูง ผ่านไร่ชา ไร่สตรอว์เบอร์รี บ้านไม้เรียงรายประปราย พอรถจอดสนิท ลมหายใจแรกที่เขาเปิดประตูรถออกมา ก็มีแต่ไอหนาวฟุ้งรอบตัว

มาคินหันไปมองคนข้างเบาะที่ยังซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ร้อยดาวหลับสนิทตั้งแต่ครึ่งทางขึ้นดอย ขนตายาวกระพือเบา ๆ ตามแรงหายใจเป็นจังหวะ เจ้าก้อนทองกับเจ้ามะยมก็พากันงีบอยู่ที่ตักเธอเหมือนกัน

“ให้เธอพักอีกหน่อยเถอะ" เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะยื่นมือจัดผ้าห่มให้เธอคลุมมิดกว่าเดิม

เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีดี หมาน้อยทั้งสองกลับรู้หน้าที่ซะงั้น เจ้ามะยมปีนขึ้นไปเลียปลายคางร้อยดาว ส่วนเจ้าก้อนทองก็เอาจมูกดุนแก้มเธอแรง ๆ

เสียงหอบอุ่น ๆ ของหมาน้อยทำให้ร้อยดาวค่อย ๆ ลืมตางัวเงีย ผมสยายยุ่งไปหมดเพราะซุกผ้าห่ม เธอยกมือขึ้นดันหัวหมาเบา ๆ พลางเสียงแหบ

“ก้อนทอง มะยม อย่าซนสิ แม่จะนอนต่อ”

หมาน้อยไม่ฟังคำห้าม เลียกันจนแก้มเธอเปียกเป็นวง คนเพิ่งตื่นเลยต้องหันไปดุเบา ๆ แต่ยังไม่ทันได้เสียงเข้ม สายตาก็ชะงักไปเสียก่อน

ภาพตรงหน้าต่างฝั่งที่นั่งคนขับ หมอกสีขาวข้นฟุ้งอยู่ทั่วเนินหน้ารถ ราวกับพวกเขาจอดรถอยู่กลางทะเลเมฆ ร้อยดาวเบิกตากว้างทันที ริมฝีปากแง้มออกอย่างลืมตัว

“นี่มันหมอกจริงเหรอ”

เธอพูดเสียงสั่น ๆ พลางถอยตัวออกจากหมา ก้มไปมองที่กระจกรถข้างตัวอีกมุม ภาพทิวเขาซ้อนกันเป็นชั้น ๆ ลับสายตา เหนือขึ้นไปคือหมอกที่ไหลเอื่อยเหมือนปุยฝ้ายกำลังคลุมทั้งโลกเอาไว้

“ฉันบอกแล้วว่าฉันจะพาเธอมาดูหมอกจริง ๆ” เสียงทุ้มข้างตัวเรียกให้ร้อยดาวหันขวับไปมองมาคินยื่นแก้วกาแฟร้อนในรถให้เธอ กลิ่นกาแฟหอมลอยมาตัดกับกลิ่นลมหายใจเย็นเฉียบข้างนอก

เขายิ้มยกมือขยี้ผมเธอที่ฟูยุ่งไปหมด แล้วโน้มหน้าเข้ามากระซิบใกล้ ๆ

“หมอกสวยเนอะ แต่เธอตื่นมาทำตาโตแบบนี้ สวยกว่าอีก”

ร้อยดาวตีแขนเขาเบา ๆ แก้มแดงเพราะลมหนาวหรือเพราะคำพูดก็ไม่รู้แน แต่เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขากับเสียงเห่าเถียงของหมาน้อยสองตัวในรถคันเล็กนี้ มันทำให้เช้าวันนี้อบอุ่นยิ่งกว่าหมอกทั้งทะเลที่อยู่รอบตัว