After Party

AFTER PARTY ก้าวต่อไปหลังไฟสปอร์ตไลท์ดับ

ค่ำคืนนั้นหลังเวทีใหญ่ปิดฉาก เสียงปรบมือยังแว่วอยู่ในหัว ร้อยดาวกับมาคินเพิ่งเปลี่ยนชุดเป็นชุดสบาย ๆ เดินออกจากห้องแต่งตัวด้วยใบหน้ายังแดงระเรื่อจากไฟบนเวที

ในห้องพักหลังคอนเสิร์ต ทีมงานทุกคนรออยู่แล้ว โปเต้เดินถือขนมกล่องใหญ่กับเครื่องดื่มในมือ สงครามยืนพิงกำแพงรอ ส่วนอ๊อฟกับก็อปเปอร์นั่งกอดหมอนบนโซฟายาว สภาพทุกคนดูอ่อนล้าแต่ตากลับเปล่งประกายเหมือนเพิ่งได้รับพลังใหม่

บนโต๊ะกลางมีเค้กเล็ก ๆ ปักเทียน “1 Year Anniversary” ที่โปเต้สั่งให้ บรรยากาศไม่มีเสียงกรี๊ด ไม่มีใครถือแท่งไฟ มีแต่เสียงหัวเราะเบา ๆ ของคนที่เป็นเหมือนครอบครัวจริง ๆ โปเต้วางกล่องขนมลงโต๊ะ

“เอ้า นี่ของขวัญวันครบรอบหนึ่งปีของเด็กคู่นี้… พี่สั่งมากับมือ ไม่ได้ให้เอฟซีนะ พี่ให้เอง” โปเ้เองพอใจในน้อง ๆ สังกัดตนเองทุกคน

“ขอบคุณพี่โปเต้มากครับ พี่นี่แหละคนดันเรามาตลอด”

“เฮีย ถ้าไม่มีเฮีย หนูคงไม่มีวันนี้จริง ๆ ค่ะ” ร้อยดาวขอบคุณสงคราม

“ถ้าเธอสองคนไม่อดทน ก็คงไม่มีวันนี้เหมือนกัน จำเอาไว้ ทุกเทคที่ซ้อมกันยันเช้า ไม่เสียเปล่าเลย” สงครามพยักหน้านิ่ง

ก็อปเปอร์ลุกมาดึงทั้งคู่มานั่งรวมวงบนพื้นกับทีมตัดต่อ ทีมไฟ ทีมซาวด์ บางคนยังหอบกล้องอยู่เลย อ๊อฟหัวเราะคิก ยื่นผ้าเย็นให้ร้อยดาวซับเหงื่อบนหน้าผาก

ความสุขเล็ก ๆ ในห้องแคบไม่มีเสียงกรี๊ด มีแต่เสียงหัวเราะค่อย ๆ ดังเป็นระยะ บางคนเอามือถือขึ้นมาเปิดคลิปการแสดงเมื่อกี้ให้ดูกันอีกรอบ มาคินกับร้อยดาวมองหน้ากันแล้วยิ้มไม่หุบ

“ดูดิ! พอไฟส่องบนเวที ทำเป็นเก๊กเข้ม ลองมาเจอพวกเราในห้องพัก โดนล้อละสิ” อ๊อฟล้อเลียนก๊อปเปอร์

:

“เออ! พี่โปเต้ก็เริ่มจองงานเดี่ยวให้พวกผมอีกละ งานนี้เหนื่อยกันยาว ๆ" งานเริ่มเข้าสองหนุ่มคู่ฮาของบ้านพี่โปเต้มีคนเอ็นดูมากขึ้น

“ก็จะได้มีเงินไว้ใช้ พวกเรามากันขนาดนี้แล้วด้วยไง!”

เสียงหมาน้อยสองตัวเห่าเบา ๆ อยู่ใต้โต๊ะ ขนปุยของเจ้าก้อนทองโผล่มากับหางเจ้ามะยมที่สะบัดไปมา ร้อยดาวยื่นมือไปลูบหัวมันด้วยรอยยิ้ม โปเต้ยกแก้วโซดาขึ้นเคาะขอบโต๊ะเรียกความเงียบ มาคินกับร้อยดาวหยุดหัวเราะ หันไปฟัง

“ไหน ๆ พวกแกก็สร้างเสียงฮือฮาในฮอลล์ไปแล้ว ข่าวดีก็คือ มีโปรโมเตอร์ส่งชื่อเธอสองคนเข้าชิง Music Awards สาขานักร้องหน้าใหม่มาแรง!”

เสียงปรบมือกราวแทนเสียงกรี๊ด ร้อยดาวยกมือขึ้นปิดปาก ตาโตด้วยความตกใจ มาคินจับไหล่แฟนสาวแน่น

“จริงเหรอคะพี่โปเต้ เราได้เข้าชิงจริง ๆ เหรอคะ”

“แบบนี้โหวตกันทั้งบริษัทเลยนะครับ ฮ่า ๆ” โปเต้หัวเราะร่า จับหัวทั้งคู่โยกไปมาเหมือนเด็ก ๆ อ๊อฟกับก็อปเปอร์ตบมือให้ ก่อนจะโดนพี่ ๆ ทีมงานตะโกนให้หยุดเพราะหมาเห่าตามเสียงปรบมือ

เฮียสงครามเตือนด้วยน้ำเสียงนิ่ง ท่ามกลางเสียงหัวเราะ เฮียสงครามวางมือบนโต๊ะ แค่เคลื่อนตัวก็เงียบทั้งห้อง

“จำไว้นะ ตอนพวกเธอดัง คนจะมองมามากกว่าที่คิด ถ้าวางตัวไม่ดี ทุกอย่างจะย้อนกลับมาหาเราไวกว่าแสงไฟบนเวทีเสียอีก ตัวอย่างมีให้พวกเธอเห็นแล้ว”

ร้อยดาวก้มหน้ารับคำด้วยสีหน้าจริงจัง มาคินเองก็พยักหน้าหนักแน่น

“อย่าลืมคนที่อยู่ข้างพวกเธอ ไม่ใช่แค่แฟนเพลง แต่รวมถึงทีมนี้ พี่ ๆ ทุกคนที่นั่งกินข้าวด้วยกันตรงนี้อย่าให้เสียงปรบมือจากคนนอกพาไปไกลจนลืมบ้าน” โปเต้ยื่นนิ้วโป้งเสริม

“คำเฮีย จำให้ขึ้นใจนะเด็ก ๆ อย่าให้พี่ต้องตามเก็บปัญหาทีหลัง” ทุกคนในวงหัวเราะกลบความตึงเครียด เจ้ามะยมเห่าเบา ๆ เหมือนส่งเสียงตอบรับ

ร้อยดาวกับมาคินลุกออกไปนั่งพิงกำแพงตรงระเบียงหลังห้อง ทีมงานยังคุยกันในห้องเสียงดัง แต่ตรงนี้มีแค่ลมเย็นพัดพอให้พวกเขาหายใจ ร้อยดาวเอนหัวพิงไหล่เขา เธอหอบลมหายใจยาว เหงื่อยังเกาะตามไรผม มาคินหัวเราะเบา ๆ ก่อนหยิบผ้าเย็นที่โปเต้ให้ติดมือมาค่อย ๆ เช็ดแก้มให้

“เมื่อกี้ตอนร้องเพลงสุดท้ายน้ำตาจะทะลักอยู่แล้วนะเรา”

“ก็คนมันซึ้งนี่จะว่าไงล่ะ ฮือ แสบตาหมดเลยเนี่ย”

มาคินหัวเราะ เอานิ้วเขี่ยข้างแก้มเธอเบา ๆ ก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นเกี่ยวผมหน้าม้าที่เปียกเหงื่อให้ไม่ปรกตา ร้อยดาวตีแขนเขาเบา ๆ เพราะเขาแอบดึงเล่น

“นี่ เธอรู้มั้ยว่าพี่โปเต้บอก เรื่องที่ชื่อเราถูกส่งเข้าชิงรางวัลนักร้องหน้าใหม่ที่กำลังมาแรง ใจเต้นแรงมากเลย”

“หืม ไม่ยักรู้เลย”

“เขาบอกว่าให้เก็บไว้เซอร์ไพรส์ แต่ฉันแอบดีใจจนปิดหน้าไม่มิด เธอว่ามันจะเป็นไปได้มั้ย” มาคินหัวเราะเบา ๆ แล้วเลื่อนมือมาดึงมือเธอไปลูบเล่น

“ก็ถ้าเสียงกรี๊ดวันนี้ดังขนาดนี้ มีใครไม่เชื่อว่าเราจะชิงรางวัลได้ล่ะ…” ร้อยดาวถอนใจยาว ๆ แบบคนยังตื่นเต้น

“แต่ก็กลัวเหมือนกันนะ ถ้าไปยืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ จะทำได้ดีรึเปล่า จะร้องไห้มั้ย จะพูดอะไรผิด ๆ ไหม”

“ถ้าจะร้องไห้ก็จับไมค์ให้แน่น อย่าปล่อยให้มือสั่นก็พอ ที่เหลือเดี๋ยวฉันพูดแทน” ร้อยดาวผลักอกเบา ๆ หัวเราะ

“นี่มันเรื่องของฉันนะ”

“ก็เรื่องของเธอแหละ แต่ฉันเป็นของเธอด้วย เข้าใจยัง” เธอยื่นนิ้วไปจิ้มปลายจมูกเขาแรง ๆ

“ดื้อ! แต่ก็ดี เพราะมีเธออยู่ด้วย ฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้ว” เสียงหัวเราะเบา ๆ ผสมกับเสียงทีมงานที่ยังคุยกันในห้อง ทุกอย่างเหมือนกล่อมให้ค่ำคืนนี้เบาเหมือนปุยนุ่น

“รู้ไว้ด้วยนะ ว่าไม่ใช่ใครก็ได้ที่ถูกเสนอชื่อ ทุกเพลงที่เธอเขียน ทุกเวทีที่เรายืน มันพิสูจน์แล้วว่าเราไม่ได้แค่ฝันลอย ๆ”

น้ำเสียงเธอสั่นนิด ๆ เพราะดีใจ

“ถ้าได้เข้าชิงจริง ๆ ฉันจะพาแม่ไปด้วย อยากให้แม่เห็นตอนฉันยืนตรงนั้นจริง ๆ”

“แล้วฉันก็จะยืนข้างเธอเหมือนกัน ไม่ว่าจะมีถ้วยหรือไม่มีก็จะอยู่ตรงนี้” เธอเอียงหัวลงซบอกเขาอีกครั้ง ข้างหลังเป็นเสียงคุยงานวางแผนคอนเสิร์ตครั้งหน้า แต่ข้างในหัวใจพวกเขาเหมือนถูกชาร์จไฟอุ่น ๆ จนเต็มร้อย

“ทำไมล่ะ วันนี้เธอสวยจนฉันอยากกอดให้ยับไปเลย”

“บ้า! พูดอะไรต่อหน้าทีมงานถ้าได้ยินเข้า”

เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ จนเสียงเถียงกลายเป็นเสียงหัวเราะเบา ๆ ร้อยดาวจับมือเขาไว้แน่น เหมือนกลัวว่าโมเมนต์ดี ๆ จะหลุดหายไปกับลม

“ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ขอแค่เธอจับมือฉันไว้แบบนี้ไปเรื่อย ๆ ได้มั้ย” ร้อยดาวเสียงแผ่ว แต่ตาเป็นประกาย มาคินหัวเราะในลำคอ โน้มหน้าผากลงชนหน้าผากเธอ ดวงตาของเขามีแต่แสงไฟระยิบที่ไม่ต้องใช้เวทีไหนมาส่องอีกแล้ว

“สัญญาต่อให้ไฟบนเวทีดับหมด แต่แสงไฟของเราจะยังสว่างตรงนี้” ร้อยดาวหลุดยิ้ม มือลูบปลายคางเขาเล่นแล้วทำหน้าแหย่

"ดีแล้วล่ะ ถ้าเมื่อไหร่เธอหนีฉันไปดังคนเดียว ฉันจะลากหูมาร้องคู่อีกรอบ”

“ใครจะหนีเธอไปได้ล่ะหืม เธอนั่นแหละตัวป่วนของฉัน จะหนีไปไหนก็เจออยู่ดี”

เสียงหัวเราะในห้องข้างหลังยังดังเบา ๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าก้อนทองเดินมากระดิกหางใกล้ ๆ สองคนก้มลงลูบหัวเจ้าหมาน้อยพลางหัวเราะ ทั้งคู่ยื่นหน้าหากันใกล้ ๆ อีกครั้งก่อนร้อยดาวจะกระซิบ

“ฉันจะรักเธอไปนานเท่ากับทุกเพลงที่เราเขียนด้วยกันเลยนะ”

“แล้วฉันจะเขียนมันเพิ่มอีกเป็นร้อยเพลง เพื่อให้เธออยู่ข้างฉันไปตลอด”

✨ คืนนี้คือบทสรุปของ AFTER PARTY ที่สวยงาม

คือก้าวต่อไป… ที่จะเริ่มเขียนบทเพลงใหม่ด้วยหัวใจดวงเดิม