กำลังใจจากครอบครัว

กำลังใจจากครอบครัว

หลังจากนั่งพักได้ไม่นาน เสียงประตูข้างเวทีก็เปิดออกอย่างเบา ๆ แม่ของร้อยดาวเดินนำเข้ามาก่อน ตามด้วยพ่อแม่ของมาคิน ทุกคนยิ้มให้กันด้วยความเก้อเขินปนอบอุ่น

“แม่” ร้อยดาวร้องเรียกเสียงเบา ลุกไปกอดแม่ตัวเองแน่น แม่ลูบหัวลูกสาวเบา ๆ เห็นใบหน้าเหนื่อยล้าก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ

“ลูกทำได้ดีแล้วนะ แม่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวแล้วนะ” มาคินเดินไปยกมือไหว้พ่อแม่ตัวเอง ก่อนจะหันมายกมือไหว้แม่ร้อยดาวด้วย ร้อยดาวยกมือไหว้พ่อแม่มาคินเช่นกัน

“ขอบคุณนะคะ ที่มาดูพวกเราด้วยตัวเอง” ร้อยดาวก้มศีรษะบอกแม่มาคินด้วย รอยยิ้มบนหน้าทุกคนเหมือนเชื่อมกันไว้แน่นกว่าเดิม

ในอ้อมแขนพ่อของมาคินมี เจ้ามะยม หมาตัวน้อยหูตั้ง ๆ ใส่ผ้าพันคอสีเหลือง ส่วนเจ้าก้อนทองนั่งอยู่บนตักแม่ร้อยดาว ขนฟูจมอยู่ในตะกร้าใส่ของกิน พร้อมเสียงเห่าเมื่อเจอหน้าร้อยดาวทันที

“ดูสิ ๆ พาเด็ก ๆ มาด้วย เผื่อจะให้กำลังใจพวกแก” แม่มาคินพูดขำ ๆ แล้วอุ้มเจ้ามะยมเดินวนไปรอบ ๆ

เจ้าก้อนทองกระโดดออกจากตะกร้า พุงเล็ก ๆ ชะโงกดมถุงขนมบนโต๊ะ ทำเอาอ๊อฟกับก๊อปเปอร์หัวเราะแล้วแหย่มันเล่น

“โอ๊ย ก้อนทองนี่กินเก่งเหมือนแม่มันเลย" ก๊อปเปอร์แซวแล้วโดนร้อยดาวตีแขนเบา ๆ

มาคินนั่งลงข้างร้อยดาว สองคนช่วยกันป้อนขนมให้เจ้ามะยมกับก้อนทอง ร้อยดาวเอนหัวซบไหล่แฟนหนุ่มโดยไม่รู้ตัว

“ขอบคุณนะ ทั้งพ่อแม่ ทั้งมะยม ก้อนทองด้วย” เธอพึมพำเบา ๆ เสียงอบอุ่นจนแม่ ๆ ที่นั่งอยู่ข้างหลังได้ยินยังแอบยิ้มตาม

เสียงพูดคุยเบา ๆ ปนหัวเราะ มือที่ลูบหัวหมา มือที่กุมกันแน่นของครอบครัว ทุกคนเหมือนเก็บ พลังใจ ก้อนใหญ่ไว้ตรงนี้ ก่อนจะออกไปเจอไฟเวทีจริงที่รออยู่ข้างนอก

“ไปลุยกันเถอะบ้านเราจะเดินไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ” มาคินพูดสั้น ๆ แต่พอให้ทุกคนยิ้มทั้งน้ำตา

มื้อฉลองที่บ้านสวนครอบครัวเดียวกัน

เสียงจักจั่นยามค่ำคืนประสานกับไฟประดับหลอดเล็ก ๆ รอบซุ้มไม้ไผ่ บ้านสวนของมาคินสว่างไสวด้วยเสียงหัวเราะ

โต๊ะไม้ตัวยาวกลางสนามถูกวางจานกับข้าวพื้นบ้านเรียงราย ต้มยำไก่บ้าน ลาบปลา ข้าวเหนียวร้อน ๆ

แม่ร้อยดาวเดินหิ้วปิ่นโตมาเติมข้าว ส่วนพ่อกับแม่มาคินกำลังจัดจานย่างหมูให้เด็ก ๆ

---

มาคินยืนปิ้งหมูเสียบไม้ข้างเตาถ่าน ร้อยดาวเดินมาช่วยพัดไฟให้ถ่านแดง เจ้ามะยมกับเจ้าก้อนทองนอนหงายพุงอยู่ข้างใต้โต๊ะ บางทีก็วิ่งไล่กันรอบขาอ๊อฟกับก๊อปเปอร์ที่นั่งเฝ้าหม้อสุกี้

“ร้อนมั้ยคะ” ร้อยดาวยื่นผ้าเย็นเช็ดเหงื่อให้มาคิน มาคินยิ้มกว้างก่อนจะเช็ดให้เธอกลับ

“เธอร้อนกว่าฉันอีก ยืนพัดไฟอยู่นั่น”

แม่ร้อยดาวเพิ่งหิ้วกระติ๊บข้าวเข้ามาเติมข้าวเหนียว ส่วนแม่มาคินกำลังล้างผัก พ่อมาคินย่างหมูอยู่ข้างเตาถ่าน มาตินน้องชายมาคินเดินไปเดินมา เอาผ้าเช็ดหน้ามาโยนใส่หัวพี่ชายตัวเองเล่น

“เธอร้อนมั้ยคะ ยืนปิ้งหมูตั้งนาน”

“ฉันไม่เท่าไหร่ แต่ดูเธอเหงื่อเต็มหน้าเลย พักเถอะ” มาคินบอกแฟนสาว ร้อยดาวยิ้มบาง พัดไฟให้ถ่านแดงต่อ

“ฉันไม่เหนื่อยหรอก แค่เห็นทุกคนหัวเราะ ฉันก็หายเหนื่อยแล้ว” มาคินส่ายหัวเบา ๆ ยื่นไม้หมูปิ้งให้เธอกัด

“งั้นกินหน่อย เดี๋ยวล้มไปจะไม่คุ้มซ้อมคอนเสิร์ตนะ”

"โอ๊ะ ๆ ป้อนมาไม่ดูเลยมันร้อน " หมูปิ้งโดนริมฝีปากเธอจึงบ่นเบา ๆ รับมาถือกินเองไม่พ้นก้อนทองตะกุยขาเธอ รวมถึงมะยมที่มานั่งน้ำลายหยดได้กลิ่นหมูปิ้ง เมื่อได้กินสองหมาวิ่งไปทางก๊อปเปอร์

ก๊อปเปอร์ยกแก้วน้ำอัดลมขึ้นชนกับอ๊อฟ หมาน้อยสองตัว เจ้าก้อนทองกับเจ้ามะยม วิ่งวนใต้โต๊ะจนต้องเอาข้าวเหนียวให้กินแทน

“พวกเอฟซีฝากขนมมาเพียบเลยนะ น้องจะได้อ้วนไม่ต้องลำบากแล้ว” อ๊อฟเอาขนมมาวางพูดกับก๊อปเปอร์

“ขนมกองนี้ฉันจัดการให้เองก็ได้ ไม่ต้องห่วงดาว” ก๊อปเปอร์แกล้งสองหมาไปด้วยมองขำๆ

“ก๊อปเปอร์ ถ้ากินหมด พรุ่งนี้ดาวขึ้นเวทีต้องยกพี่คินแทนแล้วมั้ง”

“ดีใจนะที่น้องร้อยมีคนอยู่ข้าง ๆ เยอะขนาดนี้” แม่ร้อยดาวยื่นจานตักลาบให้แม่มาคิน ทั้งคู่หันมามองลูก ๆ

“เราเองก็ดีใจเหมือนกันค่ะ ดาวน่ารักแบบนี้ ครอบครัวเราก็รักเหมือนลูกอีกคน” แม่มาคินยิ้มไปด้วย มาตินเดินมาวางมือบนหัวมะยมแบบแหย่ ๆ จนมะยมเห่าใส่

“งั้นขอเรียกพี่สะใภ้ได้เลยมั้ยครับ” ร้อยดาวได้ยินเขินจัด มาคินยื่นมือตีแขนน้องชาย

“อย่าล้อพี่เขาสิ เดี๋ยวเอาหมูย่างตีปากเลย” พ่อมาคินยกแก้วน้ำขึ้น พูดเสียงหนักแน่นกลางโต๊ะ

“ครอบครัวเรายินดีมากนะร้อยดาว ไม่ว่าจะเหนื่อยยังไง พ่อแม่ก็จะเป็นกำลังใจให้เสมอ”

“แล้วพี่น้องทั้งโต๊ะนี่ก็เหมือนกัน เราเหนื่อยด้วยกัน สู้ด้วยกัน ดีใจที่เห็นพวกหนูโตมาขนาดนี้” ทุกคนยกแก้วขึ้น ชนกันเบา ๆ

เสียงหมาน้อยเห่าเหมือนปรบมือ

ร้อยดาวมองมาคิน ดวงตาสั่นนิดหน่อยเพราะซึ้งใจ เธอยื่นมือไปจับมือเขาใต้โต๊ะ

“ขอบคุณนะ ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงไม่กล้ามาถึงตรงนี้” มาคินกำมือเธอแน่น ตอบกลับเบา ๆ

“เธอไม่ได้มาคนเดียวซะหน่อย เธอมีฉัน มีครอบครัว มีทุกคน… เราจะอยู่ข้างเธอเสมอ”

เจ้ามะยมโดดขึ้นมาวางเท้าบนตักร้อยดาว เธอกอดมันไว้แล้วหัวเราะ มาตินกับอ๊อฟโยนกระดูกให้เจ้าก้อนทองแทะอีกมุม เสียงลมพัดเบา ๆ ผ่านสวนไฟดวงเล็กสว่างไหวเหมือนคำสัญญาที่ไม่มีวันดับ

“ต่อให้คอนเสิร์ตใหญ่จะเหนื่อยแค่ไหน ต่อให้ใครจะพยายามพังดาวอีกกี่ครั้ง”

“แต่คืนนี้ เธอรู้แล้วว่าเธอจะไม่มีวันอยู่คนเดียว”

ลมกลางดึกพัดเอากลิ่นดอกไม้ลอยคลอไปทั่วรั้วไม้ไผ่ด้านหลังบ้านสวน เสียงจักจั่นแว่วเบา สลับกับเสียงกรวดใต้เท้าที่ดังกรอบแกรบตามจังหวะก้าวของคนสองคน ร้อยดาวกำชายเสื้อกันหนาวของตัวเองแน่น ขยับให้ใกล้ไหล่กว้างของมาคินที่เดินอยู่ข้างกัน

หลังมื้ออาหารใหญ่จบลง ทั้งครอบครัวก็บอกพร้อมใจกันว่าจะค้างที่นี่ บ้านพักเล็ก ๆ ข้างเรือนใหญ่ถูกเปิดไฟสว่างให้พ่อแม่ได้พักสบาย อ๊อฟกับก๊อปเปอร์ก็แบ่งห้องนอนกัน พร้อมกับหมาน้อยสองตัวที่วิ่งเล่นจนเหนื่อยแล้วหลับปุ๋ย

“อากาศเย็นกว่าที่คิดนะ” ร้อยดาวเอ่ยขึ้นมา เสียงเธอเบาแทบไม่พ้นริมฝีปาก แต่มาคินก็หันมามองทันที เขาเห็นแก้มเธอเริ่มขึ้นสีชมพูเพราะลมหนาว

“อยากกลับเข้าไปห่มผ้าไหม เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง”ร้อยดาวส่ายหัวทันที เธอยิ้มบาง ดวงตากระทบไฟสวนแล้ววาวเหมือนหยดน้ำ

“ไม่เอา ฉันอยากเดินเล่นอีกหน่อย อยู่กับเธอแบบนี้ฉันชอบ”

คำว่า “ชอบ” หลุดออกมาแบบไม่ต้องกลัวใครได้ยิน เพราะในสวนมีเพียงพวกเขาสองคน

กิ่งปีบเหนือศีรษะปล่อยดอกสีขาวร่วงลงบนไหล่เธอหนึ่งดอก มาคินยื่นมือมาสะบัดออกให้อย่างเบามือ ก่อนจะยิ้มให้เธอเหมือนกำลังแกล้ง

“อยู่กับฉันแล้วชอบเหรอ" ร้อยดาวขมวดคิ้วนิด ๆ เธอเบือนหน้าหนีแต่โดนเขาคว้าแขนไว้ก่อน นิ้วโป้งของเขาลูบหลังมือเธอเบา ๆ เหมือนกำลังทบทวนความอุ่นที่พวกเขามีกันมาตลอดปีนี้

“ก็ถ้าไม่ชอบ จะเดินวนรอบสวนเป็นสิบรอบเหรอ” มาคินหัวเราะเสียงต่ำ แล้วกระชับมือเธอไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวเอง

ลมหายใจเขาเป่าผมเธอปลิวเบา ๆ ในขณะที่สองก้าวเท้าช้าลงเรื่อย ๆ จนเสียงจั๊กจั่นข้างทางฟังดูชัดกว่าเดิม

ลานสวนด้านในสุดมีชิงช้าไม้ผูกไว้กับต้นมะม่วงใหญ่

มาคินพาเธอไปนั่งลงบนเบาะเก่า ๆ ที่คลอด้วยกลิ่นฝนและกลิ่นดิน เขายืนอยู่ตรงหน้าก้มตัวลงผูกเชือกรองเท้าให้เธออย่างเงียบ ๆ ร้อยดาวมองปลายผมเขาที่ปรกลงมาใกล้ต้นขาเธอ ใจเธอเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนเสียงหัวใจตัวเองดังลั่นในสวน

“เธอไม่ต้องทำให้ฉันขนาดนี้ก็ได้” เสียงเธอเหมือนจะดุ แต่ความอ่อนโยนในดวงตาทำให้มันฟังดูน่าขำมากกว่า มาคินเงยหน้าขึ้น ดึงเชือกให้แน่นแล้วใช้หลังมือแตะปลายรองเท้าเธอเบา ๆ

“ฉันไม่ได้ทำเพราะต้องทำ ฉันอยากทำ เพราะเธอคือร้อยดาวของฉัน”

สายลมเย็นหอบเอากลิ่นดอกไม้ลอยมากับคำหวาน

ร้อยดาวก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ลมหายใจอุ่นกระทบมือที่เขายังคงกุมเอาไว้แน่นเธอขยับตัวบนชิงช้า รั้งแขนเขาให้นั่งลงข้าง ๆ

สองคนนั่งไหล่ชนกัน ใบไม้แห้งร่วงลงบนตัก

“มาคินถ้าสักวันนึงเราดังมาก ๆ จนมีคนรอบข้างเยอะแยะ เธอจะเบื่อฉันไหม” เขาหันมามองทันที ดวงตาที่เคยเป็นประกายเย้าแหย่เปลี่ยนเป็นสีเข้มจริงจัง มืออุ่นลูบผมเธอที่ปลิวมาแตะหน้าผาก

“ฉันอาจเบื่อ”

“แต่ฉันจะไม่มีวันไปไหน”

เขากระซิบใกล้จนเสียงของเขาสั่นบนปลายหูเธอ

ร้อยดาวหัวเราะทั้งที่น้ำตารื้นน้อย ๆ เพราะความสุขที่อัดแน่นอยู่ในอก

เธอเอนหัวซบไหล่เขา มองไฟสวนที่สว่างเป็นจุด ๆ เหมือนดาวเต็มท้องฟ้า เสียงจักจั่น เสียงลม เสียงหัวใจของทั้งคู่คลอไปพร้อมกัน

“ฉันโชคดีเนอะ ที่ได้เจอเธอ” มาคินกดจูบลงบนหน้าผากเธอแผ่วเบา มือใหญ่ลูบไหล่เธอให้แนบแน่นขึ้น

“ฉันต่างหากที่โชคดี เพราะร้อยดาวคนเดียวคือของฉัน”

ชิงช้าไม้ไหวเบา ๆ ตามแรงลมกลางดึก ทั้งคู่ไม่ต้องพูดคำว่ารักตรง ๆ อีก เพราะทุกอย่างมันชัดเจนกว่าคำไหนในโลก

ในสวนเงียบ ๆ แห่งนี้ สองคนที่เหนื่อยจากเวที เหนื่อยจากแสงแฟลช ได้กอดกันไว้อย่างคนธรรมดา และรู้ว่าวันพรุ่งนี้ พวกเขาจะจับมือกันไว้แบบนี้จนกว่าจะหมดลมหายใจ