เวทีใหญ่ที่ภาคภูมิใจ

เสียงกรี๊ดต้อนรับดังลั่นจนเกือบกลบเสียงพิธีกรบนเวที

ในฮอลล์คอนเสิร์ตใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยไฟเวทีสีทองนวล พร็อพดอกไม้หลากสีและแบนเนอร์คู่จิ้น ร้อยดาว × มาคิน

ทุกเก้าอี้ถูกจับจองแน่นขนัด แท่งไฟนับพันกวาดแสงไปมาเป็นคลื่นเหมือนท้องทะเลเรืองแสง

เสียงเพลงอินโทรเปิดตัวเริ่มขึ้นพร้อมแสงไฟไล่ไปตามแนวเวที เมื่อเงาสองคนก้าวออกมาจากด้านหลัง ม่านไฟพุ่งขึ้นต้อนรับ เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นราวกับฮอลล์จะสั่นสะเทือน

ร้อยดาวยืนข้างมาคิน มือเล็กกำไมค์ไว้แน่นเพราะหัวใจเต้นแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา แววตาของเธอวาววับ มองแฟนเพลงกว่าพันชีวิตที่โบกแท่งไฟรออยู่

"สวัสดีครับ โอ้โห ผมคิดว่าจะไม่มีคนมาดูพวกเราสองคนเสียอีกครับ" เสียงมาคินทักทายเรียกเสียงกรี๊ดดังสนั่นลั่นฮอลล์

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่วันนี้ทุกคนมาชาร์จพลังให้พวกเราจริง ๆ ”

เสียงเธอสั่นหน่อย ๆ ก่อนจะหัวเราะเบาเมื่อมาคินโอบไหล่ให้กำลังใจข้าง ไฟสปอร์ตไลท์สาดลงบนสองคนที่ยืนเคียงกันเหมือนคู่พระนางในนิทาน

ช่วงกลางคอนเสิร์ต หลังจากเพลงซึ้งจบไปสามสี่เพลง

พิธีกรเซอร์ไพรส์ด้วยการเชิญ “แขกรับเชิญพิเศษ” ของสองคนขึ้นมาบนเวที

เสียงกรี๊ดรอบใหม่ดังขึ้นทันที เมื่อเห็นพ่อกับแม่ของมาคินเดินขึ้นมาพร้อมแม่ของร้อยดาว ด้านหลังมีมาตินน้องชายมาคินแบกหมาสองตัวอุ้มอยู่ในมือ เจ้ามะยมกับก้อนทองก็ถูกอุ้มขึ้นมาด้วย

“สวัสดีครับทุกคน ผมเป็นพ่อไอ้มาคินเอง ฝากลูกชายไว้ด้วยนะครับ ถ้าดื้อให้บอกพ่อได้เลย" เสียงฮาลั่นฮอลล์ทันที ร้อยดาวหัวเราะจนแทบหลุดไมค์ มาคินส่ายหัวแต่ยิ้มกว้างจนแก้มปริ

“แม่คนนี้ก็ฝากน้องดาวด้วยนะคะ น้องเป็นคนร้องไห้ง่าย ฝากเอ็นดูเยอะ ๆ ด้วยค่ะ”

เสียงแม่ ๆ เอฟซีกรี๊ดกันอีกระลอก แท่งไฟโบกกันแทบหลุดมือ เจ้ามาตินยังยกหมาน้อยมาขยับมือให้เหมือนมันกำลังโบกมือให้เอฟซีแฟลชในฮอลล์สาดแสงพรึ่บพรั่บเพราะ โมเมนต์ครอบครัวครั้งแรกแบบนี้หาดูยาก

“นี่พ่อกับแม่มาขึ้นเวทีหรือมาแฉผมกับดาวกันแน่ครับ ฮ่า ๆ” มาคินสวนพ่อตนเองผ่านไมค์

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ ๆ หนูโดนแซวไม่เท่าไหร่ แต่พี่มาคินโดนเยอะกว่าแน่นอน!”

เสียงฮากับเสียงหวีดผสมกันไปหมด จังหวะที่แม่ร้อยดาวยื่นมือมาลูบหัวลูกสาวบนเวที ร้อยดาวยิ้มกว้าง น้ำตาคลอเพราะความสุขที่อบอุ่นจนล้น

แสงไฟสีทองถูกหรี่ลงเล็กน้อย สองครอบครัวที่ยืนข้างกันบนเวที แทนภาพของคำว่า “บ้าน” ได้อย่างสวยงาม มาคินโอบเอวร้อยดาวไว้แน่น หันไปยกมือไหว้พ่อแม่และคนดู

“ทุกเสียง ทุกไฟ ทุกพลังที่อยู่ตรงนี้คือบ้านอีกหลังของพวกเราจริง ๆ… ขอบคุณที่เชื่อในเรา ขอบคุณที่ทำให้พวกเรามีวันนี้” มาคินหันมาพูดกับคนดูในฮอลล์

เสียงกรี๊ดดังพร้อมเสียงปรบมือยาวนาน ร้อยดาวก้มหน้าลงซ่อนรอยยิ้ม น้ำตาที่กลั่นออกมาจากหัวใจ ถูกมาคินยกมือขึ้นมาเช็ดให้กลางเวทีจนเสียงดนตรีขึ้นบทเพลงสำคัญ

เสียงเปียโนทำนองแรกดังขึ้นในฮอลล์ใหญ่ท่ามกลางความเงียบที่เกือบจะได้ยินเสียงหัวใจของทุกคน ไฟสปอร์ตไลท์สีทองนวลทาบบนร่างบางของร้อยดาวที่ยืนกอด ไมโครโฟนไว้แน่น ดวงตาของเธอเปล่งประกายคลอด้วยน้ำตา ไม่ใช่เพราะความเศร้า แต่เพราะนี่คือวินาทีที่หัวใจเธอปลดปล่อยสิ่งที่เก็บงำมานานหลายปี

บทเพลงนี้ เป็นบทเพลงที่เธอเคยแต่งด้วยมือเปล่า ตั้งแต่ยังเป็นเด็กสาวที่ไม่มีใครมองเห็น มันเคยถูกขโมย ถูกครอบครองด้วยชื่อคนอื่น เธอร้องไห้กับมันนับครั้งไม่ถ้วน

จนกระทั่งคืนนี้ บนเวทีใหญ่ ที่มีชื่อของเธอเป็นคนแต่งจริง ๆ เธอกำลังจะร้องมันให้โลกฟังด้วยเสียงของเธอเอง

มาคินยืนข้าง ๆ พยักหน้าให้กำลังใจ ร้อยดาวหันไปยิ้ม น้ำตาซึมแต่รอยยิ้มสดใสที่สุด เขากุมมือเธอไว้ใต้แสงไฟเหมือนบอกว่า “เธอไม่ได้ยืนคนเดียวอีกต่อไปแล้ว”

เสียงกลองค่อย ๆ แทรกเข้ามา ประสานกับเครื่องสายที่เล่นอย่างนุ่มนวล ร้อยดาวสูดลมหายใจลึกก่อนจะเริ่มเปล่งเสียงท่อนแรกออกมา เสียงเธอใสจนเหมือนหยาดฝนโปรยลงบนกลางใจคนฟังทีละน้อย

“ฉันเคยเฝ้ารอ วันที่เพลงนี้จะกลับมาหาฉัน ขอบคุณทุกคนที่อยู่ตรงนี้ เพราะถ้าไม่มีพวกคุณ ฉันก็คงไม่มีวันนี้”

เสียงในฮอลล์เงียบกริบ แม่ของเธอและของมาคินที่ยืนขอบเวทีมองลูก ๆ ด้วยสายตาที่อิ่มเอม พ่อแม่จับมือกันแน่น น้ำตาก็รื้นเหมือนกัน

ร้อยดาวมองลงไปในฮอลล์ แท่งไฟนับพันค่อย ๆ ยกขึ้นพร้อมกัน บ้างก็เปิดไฟแฟลชมือถอ จุดแสงเล็ก ๆ นับพันดวงสะท้อนขึ้นเหมือนหมู่ดาวในคืนฟ้าใส เธอหัวเราะทั้งน้ำตา เพราะมันเหมือนเธอได้ยืนท่ามกลางกาแล็กซีของตัวเองจริง ๆ

เสียงดนตรีไล่ไปจนถึงท่อนฮุกที่เธอเฝ้ารอจะร้องมันด้วยตัวเอง เสียงร้อยดาวสั่นแต่ชัดเจน:

“เก็บเอาน้ำตา กลั่นออกมาเป็นเพลง เขียนเรื่องราวที่เจ็บเกินใครเข้าใจ แต่เธอจับมือฉันไว้ ทำให้มันกลายเป็นแสงไฟ

ที่ส่องใจ ให้ฉันได้ร้องมันด้วยหัวใจตัวเอง”

เสียงคนดูที่โบกไฟแฟลชเริ่มร้องตามไปด้วยทีละคน ทีละคน จากเสียงเบา ๆ กลายเป็นเสียงประสานกึกก้องทั้งฮอลล์

แท่งไฟสีฟ้า ชมพู ม่วง เขียว สลับกันไล่แสงตามจังหวะ ฮอลล์ทั้งฮอลล์เปล่งแสงเหมือนจักรวาลที่หายใจได้

พ่อมาคินเฝ้ามองดูเด็กๆ ลูกชายเงียบ ๆ แม่ร้อยดาวยกมือเช็ดน้ำตาด้วยรอยยิ้ม มาตินน้องชายมาคินกอดเจ้ามะยมเอาไว้ เจ้ามะยมกับก้อนทองที่ใส่เสื้อแฟนคลับยังดูเหมือนรับรู้ว่ากำลังเกิดปาฏิหาริย์

โปเต้กับเฮียสงครามยืนกอดอกอยู่มุมไฟสลัว ใบหน้าสงครามดูนิ่งแต่แววตาเหมือนพ่อที่ภูมิใจ เขามองเด็กผู้หญิงที่เขาเคยดึงขึ้นมาจากเงามืด วันนี้เธอกำลังส่องแสงจนสว่างทั้งฮอลล์

เสียงเปียโนลดต่ำลงทีละโน้ต คนดูกว่าพันคนยังโบกไฟแฟลชไม่หยุด เสียงกรี๊ดไม่ได้ดังเหมือนเพลงจบทั่วไป แต่กลับเป็นเสียงเงียบที่ลึกกว่า เพราะทุกคนรู้ว่าพวกเขาเพิ่งเห็นบางสิ่งที่ล้ำค่าจริง ๆ

ร้อยดาวยืนอยู่กลางเวที น้ำตาเอ่อจนล้น เธอกลั้นเสียงสะอื้นไว้ด้วยรอยยิ้ม เสียงตีกลองจังหวะสุดท้ายเงียบลง ฮอลล์ทั้งฮอลล์แทบหยุดหายใจ

“ขอบคุณนะ ที่จับมือฉันมาตลอด จนถึงวันที่ฝันมันเป็นจริง” ร้อยดาวหันมากระซิบมาคินข้างไมค์

“ขอบคุณเหมือนกันนะ ร้อยดาวของฉัน” มาคินยกมือเช็ดน้ำตาให้เธอ

เสียงกรี๊ดสุดท้ายดังขึ้นพร้อมเสียงปรบมือยาวนานราวกับจะไม่มีวันหยุด ทุกไฟแฟลชสว่างขึ้นพร้อมกันราวกับดอกไม้ไฟบนท้องฟ้ากลางคืน ร้อยดาวโอบไหล่มาคิน มือทั้งสองจับกันแน่นเหมือนสัญญาว่าจะไม่มีวันปล่อย

ภาพบนเวที คู่รักที่ผ่านเรื่องราวมาอย่างยาวนาน ครอบครัวที่เฝ้าดูด้วยสายตาอุ่น และแท่งไฟที่เปล่งประกายไปทั้งฮอลล์คือฉากที่คนดูจะไม่มีวันลืม

เมื่อไฟสปอร์ตไลท์ดวงใหญ่ดับลง สิ่งเดียวที่ยังคงอยู่ในใจทุกคน คือเสียงเพลงนั้น และแสงไฟเล็ก ๆ ที่ร้อยดาวเคยเชื่อว่าจะไม่มีวันสว่างได้ กลับโอบหัวใจคนทั้งพันไว้ด้วยความรัก

✨🌟 หนึ่งคืน หนึ่งเพลง หนึ่งความฝันที่กลับมาอยู่ในมือเจ้าของมันจริง ๆ 🌟✨