เก็บหมอกใส่หัวใจ (ตอนจบ)

ร้อยดาวยังลูบหัวเจ้ามะยมกับเจ้าก้อนทองที่กระโดดไปกระโดดมาบนเบาะหลังอยู่ไม่หยุด มาคินยื่นมือมาเปิดประตูรถฝั่งเธอ ลมหนาวตีเข้ามาทันทีจนเธอต้องห่อตัว ดึงผ้าพันคอคลุมแน่น

“หนาว” เสียงเธอสั่น ๆ พอให้มาคินขำในลำคอ

มือหนายื่นมาโอบไหล่เธอไว้ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเล็ก ๆ ของเธอสะพายเองแล้วพาก้าวลงจากรถ

ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นดินบนลานจอดบ้านพัก เสียงกรวดกรอบ ๆ ใต้รองเท้าฟังดูสงบกว่าทุกวัน เจ้าก้อนทองกับเจ้ามะยมกระโดดลงมาก่อน วิ่งดมดิน ดมต้นหญ้า หมอกบาง ๆ ลอยผ่านขนหมาจนเปียกเป็นหย่อม ๆ

บ้านพักไม้สองชั้นทรงเรียบ แต่มีระเบียงกว้างทอดออกไปด้านหลัง มองเห็นเนินเขาลูกแล้วลูกเล่า ปลายไม้ระเบียงมีละอองน้ำเกาะพราวเป็นหยด ยามแสงแดดอ่อน ๆ ของเช้าเริ่มส่องลอดกลุ่มหมอก ก็ดูเหมือนเกล็ดเพชรระยิบระยับ

“สวยจนเหมือนฝันเลยนะ” ร้อยดาวพึมพำออกมาเบา ๆ เธอเกาะแขนเขาแน่น มาคินหันมามอง ยิ้มบางอย่างใจดี

“ไม่ใช่ฝันหรอก วันนี้ของจริงแล้ว” เขาดันประตูบ้านพักออกไปเบา ๆ กลิ่นไม้สนหอมอ่อน ๆ ลอยออกมาต้อนรับ

ภายในบ้านมีเตาผิงเล็ก ๆ มุมหนึ่ง แต่สองคนไม่สนใจอะไรในบ้านเลย เพราะข้างนอกนั่นกำลังเรียกพวกเขาออกไปหา

มาคินวางกระเป๋า แล้วจับมือร้อยดาวเดินออกไปที่ระเบียงยื่นออกไปในหมอก ปลายเท้าเหยียบไม้แผ่นแล้วมีเสียงกรอบเบา ๆ ทุกก้าว สองคนยืนพิงราวระเบียง ลมหายใจกลายเป็นควันสีขาว

หมอกล้อมพวกเขาไว้เหมือนกอดบาง ๆ จากธรรมชาติ ก้อนทองกับมะยมวิ่งไล่ฟัดกันไปมาที่มุมระเบียง แถมยังหันมาหอนล้อเจ้าของเหมือนจะบอกว่า “เราก็อยากดูหมอกด้วย!”

“ฉันอยากอยู่ตรงนี้กับเธอไปนาน ๆ เลย” ร้อยดาวเอียงหน้าพูดเบา ๆ มาคินก้มมองเธอ ลมหายใจของทั้งคู่ปะทะกันอุ่น ๆ

เขายื่นมือไปเช็ดละอองหมอกที่เกาะขนตาเธอ แล้วกระซิบข้างแก้ม

“เรามาเก็บหมอกใส่หัวใจไว้ด้วยกันนะ”

โต๊ะไม้ยาวริมหน้าต่างกระจกบานใหญ่ถูกจัดไว้อย่างเรียบง่าย ขนมปังปิ้ง กาแฟ โกโก้ร้อน กับไข่ลวกยังควันฉุย ร้อยดาวนั่งห่มผ้าคลุมไหล่ตัวโตข้างมาคิน มือหนึ่งประคองแก้วโกโก้ร้อน ๆ ช่วยไล่ความหนาวที่ยังเกาะแก้มแดงระเรื่อของเธออยู่

เสียงเจ้าก้อนทองกับเจ้ามะยมยังไม่เลิกวิ่งไล่กัน รอบนี้พอเข้าในบ้านก็กลายเป็นวิ่งวนรอบเก้าอี้สองตัวสลับกัน จนร้อยดาวต้องชี้นิ้วดุทั้งคู่เสียงเบา

“เฮ้ย ก้อนทอง มะยม อย่ามาชนโต๊ะนะ เดี๋ยวโกโก้ฉันหกหมด” มาคินหัวเราะเสียงดัง พยายามรวบคอเจ้าก้อนทองมากอดแต่โดนงับมือเบา ๆ แล้วหลบหนีอย่างไว

“ดูมันสิ ดาว สองตัวนี้มันไม่กลัวใครเลยนะ…” เขาส่ายหน้าแต่รอยยิ้มยังเต็มหน้า ร้อยดาวส่ายหน้า ตักไข่ลวกให้เขาคำหนึ่งแล้วยื่นไปตรงหน้า

“งั้นเธอก็กินเยอะ ๆ จะได้มีกำลังไล่หมาสองตัวนี่ไง”

มาคินยื่นหน้าไปงับไข่ลวกจากช้อนของเธออย่างว่าง่าย แล้วทำหน้าฟินเหมือนเด็กได้ของโปรด มืออีกข้างยื่นไปใต้โต๊ะ ลูบหัวเจ้ามะยมที่ปีนมาตักข้าวเจ้าของกินอย่างหน้าตาเฉย

“อร่อยมั้ย” ร้อยดาวถามยิ้ม ๆ มาคินพยักหน้า เคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนจะตอบด้วยเสียงอู้อี้

“อร่อย เพราะมือเธอป้อน”

คำตอบนั้นทำเอาเธอหัวเราะจนไหล่สั่น จนโกโก้ในแก้วแทบจะกระเพื่อมออกมา ลมเย็นยังพัดเข้ามาทางกระจกเป็นระยะ หมอกข้างนอกเริ่มลอยเตี้ย เหมือนจะโอบล้อมบ้านไม้หลังเล็ก ๆ นี้ไว้ทั้งหลัง

เสียงช้อนกระทบถ้วย เสียงเจ้าก้อนทองหอนเถียงเจ้ามะยมที่แย่งไส้กรอกชิ้นสุดท้าย ร้อยดาวยื่นขนมปังอีกแผ่นไปให้หมาน้อยแก้ต่าง ขณะที่มาคินยื่นนิ้วแตะปลายจมูกเธออย่างขำ ๆ

“รู้ตัวมั้ย ตอนเธอดุหมาน่ะ น่ากลัวน้อยกว่าตอนเธอดุฉันอีก”

“ก็เธอมันดื้อกว่าเจ้าสองตัวนี่อีก” เธอแกล้งเชิดหน้าแล้วซดโกโก้ร้อนอึกใหญ่ แต่มาคินเอื้อมมาเช็ดคราบโกโก้ข้างมุมปากให้เบา ๆ

“ก็ฉันมันคนของเธอ ดื้อกับเธอได้คนเดียว”

เขาหยอดเสียงนุ่มจนเธอแทบจะสำลักโกโก้ เจ้าก้อนทองกับเจ้ามะยมเหมือนรู้เรื่อง กลับมานั่งเฝ้าเท้าทั้งสองคนด้วยท่าทางเอียงคอเหมือนจะหันมามองเป็นพยานรักอีกแรง

บนดอยที่มีแต่เสียงหัวเราะของสองคนกับสองหมา บนโต๊ะไม้ยังมีแก้วโกโก้อุ่น ไข่ลวก ขนมปัง และใจสองดวงที่ไม่มีอะไรมาแทรกได้อีกแล้ว หลังจากอิ่มมื้อเช้าแบบง่าย ๆ สองคนเก็บจาน ชงโกโก้ร้อนแก้วที่สอง แล้วพากันเดินออกมาที่ระเบียงไม้กว้างหลังบ้านพัก

เสียงเท้าเปลียบย่ำบนไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดเป็นจังหวะ ลมเย็นปะทะหน้า สัมผัสหมอกหนานุ่มที่โอบรอบยอดดอย ร้อยดาวห่มผ้าคลุมไหล่ผืนหนา มาคินยกแขนโอบไหล่เธอไปด้วย คนสองคนซุกกันอยู่กลางหมอกเหมือนหลุดเข้าฉากหนังรัก

เจ้าก้อนทองกับเจ้ามะยมวิ่งนำหน้าออกไปก่อน สองตัวส่ายหางดิก ๆ กระโจนดมโน่นนี่ใต้เก้าอี้ไม้ ระเบียงกว้างพอให้ทั้งสี่ชีวิตเดินวนได้ไม่ซ้ำทาง

“หนาว แต่ชอบมากเลย อยากอยู่แบบนี้ไปนาน ๆ” มาคิน หัวเราะเบา ๆ ลมหายใจรินไออุ่นข้างหูเธอ

“งั้นก็อยู่… อยู่กับฉันตรงนี้” เสียงหมอกลู่ลมครืดคราด แสงแดดยามสายสาดมาอ่อน ๆ จนละอองน้ำเล็ก ๆ บนผ้าคลุมไหล่เธอเหมือนจะระยิบเล่น

ทั้งคู่เดินไปจนสุดระเบียง ที่เป็นลานยื่นออกไปกลางหมอก ตรงนี้มองออกไปได้ไกลสุดตา เห็นเนินดอยซ้อนกันเหมือนคลื่นมาคินหันไปขยิบตาให้เธอ ก่อนตะโกนออกไปเต็มเสียง

“ภูเขาาาาา ฟังไว้นะ ฉันรักร้อยดาวววว”

เสียงก้องหายไปในไอหมอก ด้านล่างเหมือนมีเสียงหอนเบา ๆ ลอยสวนขึ้นมาเหมือนภูผาส่งเสียงตอบกลับ ร้อยดาวตาโตแล้วหลุดหัวเราะ จิกแขนเขาแรง ๆ แต่ก็กลั้นยิ้มไม่อยู่

“บ้าเอ๊ย! เสียงก้องไปทั้งดอยเลย”

“ก็ให้มันก้องไป จะได้รู้กันทั้งหมอก ทั้งเมฆ ทั้งก้อนหิน…”

ร้อยดาวแกล้งแยกเขี้ยว หันหน้าไปทางวิวแล้วสูดหายใจบ้าง

“ภูเขา หมอก รักมาคินด้วยนะ ได้ยินมั้ย” เสียงก้องย้ำชื่อเขาดังกลับมา เธอหันไปหัวเราะพร้อมน้ำตาคลอหน่อย ๆ ไม่ทันไร เสียงเห่าเจ้าก้อนทองกับเจ้ามะยมประสานขึ้นพร้อมกันดัง

“โฮ่ง! โฮ่ง! " ก้อนทองหันไปมองมะยม เห่าเหมือนแย่งกันจะตะโกนแทนเจ้าของ

“เอ้า ๆ ก้อนทอง มะยม อยากบอกรักใครอีกล่ะ”

“ฉันว่ามันอยากตะโกนบอกรักอาหารเช้าของมันมากกว่า”

ทันทีที่เธอพูดจบ เจ้าก้อนทองเห่าใส่มะยมเสียงดัง มะยมก็ไม่ยอม หอนตอบเหมือนเถียงกันว่าตัวไหนเสียงดังกว่า คนสองคนยืนหัวเราะพุงคัดไปกับเสียงหมาน้อยที่ก้องดอยแทนเพลงรัก

มาคินยกมือจับปลายคางเธอ ก้มลงแตะหน้าผากกันกลางหมอกขาวโพลน หัวใจทั้งคู่เต้นสอดประสานกันเงียบ ๆ มีแต่เสียงหมาเห่าหอนประกอบฉาก

“ขอบคุณนะที่บอกรักฉันก้องดอยขนาดนี้”

“ขอบคุณเหมือนกันที่ทำให้ฉันกล้าร้องตะโกนขนาดนี้”

เธอจิ้มจมูกเขาเบา ๆ ก่อนก้มลงไปลูบหัวเจ้าก้อนทองกับมะยมที่ยังทะเลาะกันไม่เลิก

“พอแล้วลูก แม่จะหอมพ่อของพวกแกหน่อย”

มาคินหัวเราะแล้วดึงเธอมากอดไว้แน่นจนร่างเล็กจมหาย

เสียงหมอก เสียงลมหายใจ เสียงหัวใจ และเสียงเห่าหอน

ทุกอย่างคือโมเมนต์เดียวกันที่ไม่มีใครลืม

ก้องอยู่ในหมอกสวย ๆ มีสองคนกับสองหมา เป็นความทรงจำสุดแสบ หวานและอบอุ่นในทริปนี้ ที่ไม่ว่าใครได้ยินเสียงสะท้อนกลับมา ก็ต้องยิ้มตามคือคำสัญญาว่าทั้งสองจะก้าวต่อไปด้วยหัวใจดวงเดิม ไม่ว่าภูผาหมอกจะเปลี่ยนไปแค่ไหน พวกเขาจะยังมีกันเสมอ

Author's notification: