อุบัติเหตุ

ห้องอัดเพลงของโปเต้

และแล้ววันที่ทั้งสองคนต้องเข้าห้องอัดทำเพลงคู่กัน พี่ศรที่ทำเพลงให้ผ่านการพิจารณาจากเฮียครามและพี่โปเต้แล้วเรียบร้อย แต่มีใครบางคนที่ยังคงกลัวและเป็นกังวลในเสียงของตนเอง เธอไม่อยากเอาอนาคตของมาคินมาทำลายลงด้วยมือของเธอ

"พี่ร้อยดาวหาอะไร" อ๊อฟเห็นร้อยดาวเดินวนไปวนมา 

"เปล่า...พี่ไม่ได้หาอะไร พี่.." ร้อยดาวเสียงสูงกลบเกลื่อน

"พี่เดินวนเวียนหาอะไรของพี่หละ" 

"ฉันไม่ได้หาของอ๊อฟ แต่วันนี้พี่โปเต้ให้ไปเข้าห้องอัดไง พี่ตื่นเต้นพี่เป็นกังวลกลัวไปทำให้มาคินพังนะสิ" 

"โธ่ ไอ้เรานึกว่าอะไรเดินวนจัง พี่คิดมาก" อ๊อฟพูดไปเดินไปชงกาแฟมาแก้วนึง

"แกก็รู้ว่าพี่ไม่ได้เป็นคนร้องเพลงเพราะเสียงเพี้ยนแบบตกร่องเลยนะ" ร้อยดาวที่ยังเดินวนไปวนมา

"ผมว่าพี่ลงมานั่งก่อนเถอะ ผมเห็นพี่เดินไปเดินมา "

"ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า แค่เดินวนไปมาเอง"

"พี่ไม่เป็น แต่ผมเป็นลงมานั่งนี่ก่อน ผมลายตาเวียนหัว" อ๊อฟบอกพี่สาว ทั้งสองพี่น้องเถียงกันเสียงดังจนอีกคนต้องเปิดห้องออกมาอาการสะลึมสะลือนอนเพิ่มตื่น

"เสียงดังจังอ๊อฟใครเป็นอะไร" มาคินถามน้องที่ลากร้อยดาวมานั่ง

"ก็พี่ร้อยอะดิ วันนี้น่าจะไม่เต็มร้อย" อ๊อฟนั่งจิบกาแฟบ่นใส่พี่สาว

"อะไรเต็ม ไม่เต็ม ร้อย งง อะไรของแก" มาคินคิดตามจนงง

"แล้วเธอเป็นอะไรดูลุกลี้ลุกลน" มาคินถามออกไปและหยิบกาแฟแก้วของอ๊อฟมาดื่มไปจนหมดแก้ว

"อ้าว ๆ พี่มาเเย่งผม ทำไมไม่ไปชงเอง โอ๊ยมีพี่แต่ละคน" อ๊อฟลุกออกมาชงกาแฟใหม่อีกรอบ มาคินนั่งเอนตัวจะหลับต่อ อ๊อฟเดินมาพร้อมกาแฟ แต่รอบนี้น้องชงมาเพื่อพี่ด้วยอีกแก้ว

"พี่ร้อยดาวแค่กังวลวันนี้ต้องเข้าห้องอัดเพลงแล้วอะดิพี่" อ๊อฟพูดออกมาตรง ๆ 

"เธอไม่ต้องกลัวหรอกเชื่อฝีมือพี่โปเต้สิ เขาต้องมีวิธีปรับเปลี่ยนเสียงของเธอให้ดูเป็นตัวเธอที่สุด อย่าไปกลัวสิ" มาคินลุกขึ้นมานั่งตัวตรงปลอบเธอ

"โอ๊ย มันก็ตื่นเต้นไง คนมีความฝันแค่อยากเขียนเพลงเล่น ๆ เองนะ แต่นี่กลับต้องมาถือไมค์ เข้าห้องอัด ไหนจะขึ้นเวทีเจอคนมากมาย" 

" ทุกชีวิตคือการเรียนรู้ " มาคินที่กำลังมีสาระ

"อยู่ที่ยอมรับมัน" อ๊อฟคิดว่าพี่ร้องเพลง ร้องตาม

"ตามความคิดสติเราให้มัน โอ๊ย ....ไอ้อ๊อฟ พามาทำไมเพลงวะ" มาคินเล่นตามจนรู้สึกว่ามันคือเพลงเลยว่าน้องชาย

----****---///----****----

เด็ก ๆ ในแก๊งไข่หวานที่พอรู้ว่าวันนี้ร้อยดาวจะเข้าห้องอัดเพลงครั้งแรก พวกเขาตั้งใจเข้ามาที่ค่ายเพลงกันทุกคน มาส่งกำลังใจให้เธอด้วยคำบอกเล่าจากน้องชายคนสนิทที่คอลตามเพื่อน ๆ 

"ยกโขยงมาทำไมกันวะเต็มห้องอัดเลย" โปเต่ที่เห็นหน้าน้อง ๆ เอ่ยถาม

" มาให้กำลังใจสาวคนเดียวในฝั่งเราสิพี่ ว่าแต่มากันยังอะ" ก็อปเปอร์ตอบพี่โปเต่

"กำลังมา ได้ข่าวว่ากล้า ๆ กลัว ๆ จะรอดไหมวะเนี่ย" โปเต้เองก็หวั่น ๆ 

"ถ้าไม่ปัง เราก็พังแค่นั้นเองเรื่องง่าย ๆ " โปรอู่เดินเข้ามาได้ยินพอดิบพอดีเลยชะโงกหน้ามาตอบ

"มึงมาทำไมวะ มาแอบขโมยงานทีมกูหรอ" โปเต้ที่ได้ยินเสียงโปรอู๋ ในฝั่งตนเอง

"ก็มาดูไงว่าจับเป็ดมาร้องเพลงมันจะร้องเป็นเพลง หรือร้อง ก้าบ ก้าบ ก้าบ" โปรอู๋พูดแล้วก็หัวเราะ ผ่านออกไป

น้องสองคนที่เดินเข้ามาพอดีได้ยินคนสบประมาทของโปรดิวเซอร์อู๋  ร้อยดาวกลับมาคินยกมือไหว้ตามมารยาทโปรอู๋ แต่เขาเองไม่ได้รับไหว้เด็กทั้งสองคนแต่กับยิ้มแสยะ 

"ตั้งใจทำงานกันหละ ให้สมกับที่ลูกพี่ของเธอตั้งใจอยากจะดัน คนเดียวยังไม่ทันดังเลย นี่จะพามามีคู่จิ้น โอ๊ยแค่คิดก็พัง พัง พัง แล้วล่ะ" โปรอู่ให้พรเด็กทั้งสองคนแล้วเดินออกไป

" ไอ้เฮียเรียกพี่ ไอ้อู๋ " พี่โปเต่ตะโกนด่าตามไป

"ไป ๆ เข้าไป ทำให้เขาเห็นหละว่าเราจะไม่แพ้ เราจะได้ เข้าใจไหมร้อยดาว " โปเต้บอกเธอ จนร้อยดาวที่กำลังกังวลเป็นทุนเดิมก็กลัวมากขึ้น 

"เป็นอะไร ทำไม หรือว่าเธอจะไม่สู้ ฉันไม่ชอบคนเหยาะแหยะนะร้อยดาว พรสวรรค์เราไม่มี แต่เชื่อไหมทุกคนมีพรแสวง เรียนรู้เก็บเกี่ยวสิ่งที่เราได้รับ" โปเต้ได้ทีสอนน้อง ๆ ไปในตัว 

โปเต้เล่นทำนองเพลง พร้อมกับเนื้อร้องที่ศรเองไกด์เอาไว้ให้ เขาฟังรอบแรกรู้เลยว่าเป็นเพลงที่เอาใจเอฟซีของทั้งสองคนแน่นอน การเขียนเพลง รอยยิ้มของเธอ  

"วันเวลาผ่านไป กี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยน ความรู้สึกที่มีให้กัน ยังคงเหมือนเดิม เหมือนดวงดาวบนฟ้า ส่องแสงนำทางใจ เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันตามหา รักของเรา เหมือนสายลมที่พัดผ่าน โอบล้อมเราไว้ อย่างอบอุ่นเสมอ แม้โลกจะเปลี่ยนไป แต่ใจของเรายังคงเดิม รักเธอตลอดไป จนกว่าชีวิตจะหาไม่" 

"ฉันยังจำวันแรกที่เราเจอกัน เธอสวยที่สุดในสายตาของฉัน เรายิ้มให้กัน หัวเราะด้วยกัน และฉันก็รู้ว่าฉันตกหลุมรักเธอ เพราะฉันคิดถึงเธอ คิดถึงรอยยิ้มของเธอ คิดถึงเสียงหัวเราะของเธอ คิดถึงทุกช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันรู้ว่าเราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ฉันจะเก็บเธอไว้ในใจเสมอ และฉันจะคิดถึงเธอตลอดไป "

"เป็นไงเนื้อเพลง พี่ว่าเข้าท่าดีนะ " โปเต่ถามน้อง ๆ ทั้งสองคน ซึ่งทั้งสองคนชอบในเพลงนี้

"เพราะมากเลยครับพี่  ผมชอบครับ" มาคินที่ฟังเพลงย้ำไปย้ำมา 

"ถ้างั้นลองฟังกันดูอีกรอบ  เนื้อร้อง เอามาปรับเปลี่ยนกันไป" โปเต้บอกน้องทั้งสองคน และให้เวลาเด็ก ๆ ได้ฟังและพูดคุยกันก่อนที่จะได้เข้าห้องอัดเสียงช่วงบ่าย

มาคินที่เอาเนื้อเพลงมานั่ง ดีดกีตาร์คลอเบา ๆ ตามคอร์ดที่ได้มา ลองให้ร้อยดาวใช้เสียงร้องของตนเองออกมา ตามเนื้อเพลง มาคินจะขึ้นให้ก่อนช่วยเหลือเธอคีย์เพลง

"เอาน้ำอุ่น ๆ ไหม มันจะช่วยให้เธอออกน้ำเสียงมันดีขึ้น"  มาคินแนะนำเธอ

" ก็ดีนะ  งั้นเดี๋ยวเรามาไปกดน้ำอุ่นก่อน เอามะนาวฝานใส่ลงไปด้วยคงจะชุ่มคอ" 

ร้อยดาวเดินเข้าไปยังห้องอาหารของค่ายเพลง เธอเอาแก้วน้ำเก็บความร้อนไปด้วย เธอแค่จะเข้าไปกดน้ำอุ่น เธอตั้งหน้าตั้งตากดน้ำจนเต็มแก้ว เธอยังไม่ทันปิดฝา เฮียครามเองก็เดินเข้ามา เขาจะเข้ามาทานอาหารพอดี ห้องนี้เป็นห้องรวมใครจะใช้ทำอะไรก็ได้ ร้อยดาวหันมาชนเฮียครามเข้าเต็ม ๆ เฮียครามที่โอบรั้งเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้ม แต่คนที่โวยวายกลับไม่ใช่เฮียครามเป็นหญิงสาวที่เข้ามาเห็นแค่ตอนสวมกอดกันฉันชู้สาว 

" นี่เธอทำอะไรของเธอ  คิดจะใช้เต้าไต่หรือยังไง " ยิปซีที่ผลักร้อยดาวออก จนน้ำร้อนในแก้วที่ยังปิดไม่สนิทร่วงหลุดออกจากมือ กระเด็นเข้าใส่ตัวของยิปซี ยิปซีร้องด้วยความปวดแสบร้อน  ร้อยดาวเองล้มกระแทบพื้นโดนน้ำร้อนที่หกลงบนพื้นลวกเข้าเต็มฝ่ามือที่เธอใช้ค้ำยันตัวเองเอาไว้ เธอ

"อร้าย กรี๊ดดด " เสียงกรี๊ดของยิปซีที่โดนน้ำร้อนกระเด็นเพียงเล็กน้อย ทำเอาคนในห้องอาหารไม่กี่คนเข้ามามุงดู

" หนูเป็นอะไรไหม " เฮียครามไม่ได้สนใจเสียงร้องของยิปซี 

" เฮียสนใจยิปซีก่อนสิ  ไปสนใจมันทำไม มันแกล้งทำหรือเปล่าไม่รู้" ยิปซีที่โกรธจนลืมตัวเธอคือนางเอก

"เธอไม่ได้เป็นอะไรยิปซี น้องคนนี้เหมือนจะโดนน้ำร้อนลวก" เฮียครามมองรอบ ๆ ตัวเธอที่มีคราบน้ำเจิ่งนอง ร้อยดาวที่กำลังกุมมือตนเองที่กำลังเป็นตุ่มน้ำพองขึ้นมา ใบหน้าของเธอที่มีคราบน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย

"หนูขอโทษนะคะเฮีย หนูไม่ทันระวัง" ร้อยดาวที่เอ่ยออกมาทั้งน้ำตา 

มาคินที่เห็นว่าเธอออกมากดน้ำนานเกินไป เขาเกิดความกังวลใจ เลยเดินออกมาจากห้องอัดเสียงเพื่อเดินมาตามเธอ แต่ก็ได้ยินเสียงคนยืนมุงดูอะไรกัน เขาเลยเดินเข้าไปเห็นเธอนั่งที่พื้น พร้อมกับมีนายห้างและนางเอกดังยืนโต้เถียงกันไปมา

"ร้อยดาวเป็นอะไร" มาคินเดินมาประชิดตัวเธอ พร้อมนั่งยอง ๆ รีบช่วยประคองร้อยดาวลุกขึ้น

" เราเดินไปชนเฮียแล้วเราทำน้ำร้อนลวกพี่นางเอกคนนั้นนะ มาคิน" ร้อยดาวตอบตามความจริงแต่ไม่ได้บอกว่าตนเองเจ็บมาก ๆ เธอเก็บอาการความเจ็บ กำมือตนเองไม่อยากให้เขาเห็น มาคินหันมามองเฮียและก็สาวที่กำลังสะดีดสะดิ้ง

" สวัสดีครับเฮีย" มาคินยกมือไหว้ เฮียคราม แกเองรับไหว้เด็ก

"เฮียมาช่วยยิปซีก่อนสิคะ เฮียขา เฮียจะไปสนใจทำไมหละเด็กพนักงาน" 

"มาคินพาเธอไปทำแผลทีนะ เหมือนเธอจะโดนน้ำร้อน เข้าห้องอัดเพลงไม่ได้ก็บอกพี่โปเต้ด้วยนะ" เฮียครามที่รู้ว่าเด็กทั้งสองคนจะเข้ามาทำเพลง 

"ห๊ะ ... ครับ " มาคินเองก็ตกใจ ที่เฮียบอกว่าเธอเป็นแผลแต่เธอเองยังคงกำมือเอาไว้แน่น

เฮียครามเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน ยิปซีที่แทบจะไม่ได้เจ็บอะไรเลย กลับโวยวายเกินเบอร์จนเฮียครามเองก็รำคาญ เวลาที่เธอหมดเงินมักจะตามเขาตัวติดกัน คนเก่า ๆ ถึงจะรู้ว่าเธอคือเด็กเฮีย แต่คนหน้าใหม่ ๆ ที่ไม่ทราบว่าเธอคือเด็กเฮีย ยิปซีเดินตามเขาไปเพราะกลัวพลาดเรื่องที่เธอมาขอเขา

"ลุกไหวไหม ไปทำแผลก่อน ทิ้งเอาไว้นานมือเธอจะแตก แล้วก็เน่า" มาคินบอกเธอ ก่อนที่จะอุ้มร่างของเธอขึ้นแนบอกโดยที่เขาไม่ได้สนใจสายตาของใคร หนึ่งในนั้นมีนักข่าวสายบันเทิงที่ชอบละเลงใส่ไข่เก็บภาพเอาไว้ได้ 

"นายจะอุ้มฉันทำไม เดินเองได้ ไม่ได้เป็นที่ขาสักหน่อย" ร้อยดาวที่ถูกอุ้มตัวลอยขึ้นมาโวยวาย 

"เธอขาสั้นกว่าฉัน เธอเดินช้า แล้วเธอเองคงไม่อยากอายคนอื่นหรอก ดูสิเห็นไหมคนเยอะแยะ" มาคินว่าแล้วหันไปมองคนที่มุงดู จนร้อยดาวหันไปมองตามคนในค่าย คนนอก ต่างมองมาเยอะแยะ จนเธอต้องรีบเบือนหน้าหนี 

"เดินไปไว ๆ เข้าสิ ลีลาอยู่ได้ " เธอบ่นออกมาทั้งที่ยังถูกเขาอุ้มเอาไว้ 

มาคินพาเธอเข้ามาในห้องอัดเพลงที่มีพวกพี่ ๆ เพื่อน ๆ รออยู่ มาคินบอกให้น้อง ๆ ไปหากล่องทำแผลมาให้ตนเอง ส่วนเขาเดินไปเอาน้ำเย็นมาให้เธอ ถือเอาไว้ในมือ เพื่อรอกล่องยาจากธามที่กำลังไปเอามาให้