แอบชอบกันและกัน

ยิปซีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เธอเข้ามาแต่งหน้าแต่งตัวเพราะวันนี้เธอถ่ายเอ็มวี วันนี้ทีมงานจะน้อยลง ไม่เยอะเหมือนคราวที่เธอมาเล่นเอ็มวีให้รอบก่อน พี่ ๆ ช่างแต่งหน้าทำผมกำลังสาละวนกับตัวเธอ

"ทำไมวันนี้ดูคนน้อย ๆ ทุกทีจะทำงานเร็วกว่านี้ไหมคะ " ยิปซีที่กำลังแต่งหน้าทำผม

"วันนี้ทีมงานน้อยนะคะ เลยแบ่งออกไปช่วยงานข้างนอกด้วย ในนี้เลยวุ่น ๆ หน่อยค่ะ" พี่ช่างแต่งหน้าตอบ

"อ๋อ" ยิปซีฟังแล้วก็เข้าใจ

"จะใช่หรอเจ๊ เมื่อวานเฮียปลดคนออกไปพอสมควรนะ เห็นว่าช่วงนี้ไม่ค่อยดี" น้องที่ทำผมบอกเจ๊ที่แต่งหน้า ทำเอายิปซีคิดตามว่าที่นี่เริ่มไม่ค่อยดีแล้ว

"ไม่หรอกมั้ง เขาหมดสัญญากันด้วย ช่วงนี้ทีมของพี่โปเต้เขากำลังเร่งทำงานที่กำลังจะเปิดตัวเร็ว ๆ นี้นะ "

"เปิดตัวนักร้องใหม่หรอ ใครกันหละ พวกเธอรู้ไหม " ยิปซีเองที่อยากรู้

"น้องมาคิน กับ น้องร้อยดาว นะคะ วันนี้มีเข้าห้องอัดทำเพลงด้วยนะคะ"

ยิปซีที่ฟังตามพี่ช่างแต่งหน้า แล้วคิดขึ้นมาได้ที่เธอมีเรื่องเมื่อสักครู่ อีกคนหนึ่งคือมาคินแน่ ๆ เด็กสาวที่ชื่อร้อยดาวก็คงเป็นเธอ

//***//**//**//+++***++++***++++////****/////

ทางด้านมาคินที่นั่งทำแผลให้เธอจนกระทั่งใส่ผ้าพันแผลให้เรียบร้อย มาคินมองเธอด้วยความห่วงใย

"หายเจ็บหรือยัง จะเข้าห้องอัดเพลงได้ไหม" มาคินถามเธอด้วยความห่วงใย

" ไม่เจ็บแล้ว ไปเข้าห้องอัดเพลงกันเดี๋ยวพี่โปเต้รอ " ร้อยดาวบอกมาคิน

" แน่ใจนะร้อยดาว เอาไว้เธอหายก่อนค่อยเข้ามาอัด วันนี้พี่อัดแค่ท่อนของพี่ก่อน ร้อยดาวค่อยมาอัดวันหน้า" มาคินนำเสนอด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร เข้าห้องอัดได้ ร้อยดาวไม่เจ็บแล้ว มาคินไม่ต้องห่วงหรอก และอีกอย่างร้อยดาวไม่อยากทำให้พี่โปเต้เสียหน้า ให้คนอื่นมาว่าเราสองคนได้ " ร้อยดาวถึงแม้จะเจ็บแต่ก็พร้อมจะเข้าไปอัดเพลง

ไม่นานนักทั้งสองคนเข้าไปในห้องอัดทำเพลง โดยมีพี่โปเต้ควบคุมการร้อง ของน้องทั้งสองคน วันนี้มาคินไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยด้วยเนื้อเสียง ลงตัวกับเพลง แต่ร้อยดาวโทนเสียงใสธรรมชาติ แถมยังออกสูงทำให้เธอคุมเนื้อเสียงไม่ได้

"ร้อยดาว พยายามคุมเสียงของตัวเองด้วยนะ กลับไปฝีกเยอะ ๆ พรุ่งนี้เข้ามาแก้ท่อนที่เราไม่ได้ " โปเต้ที่บอกน้องให้กลับไปฝึกต้องท่อนที่ไม่ได้ซึ่งมันก็หลายจุด

"ค่ะ ร้อยดาวจะกลับไปฝึกเพิ่มเติม"

"วันไหนว่าง ๆ เข้ามาหาพี่นะ ถ้าเราคิดจะเดินทางนี้ พี่จะหาครูฝึกขับร้อง ให้เธอเอง" โปเต้บอกหญิงสาว เพื่อให้เธอฝึกร้อง เพื่อนำมาใช้ทั้งหน้าเวที ในห้องอัด

"ค่ะพี่ หนูขอตัวก่อนนะคะ" ร้อยดาวที่รู้สึกมึน ๆ เหมือนจะเป็นไข้ ขอตัวเดินออกมาก่อน

"เออ มาคิน ถ้าเราไม่ได้มีงานว่าง ๆ ไกด์เสียงร้องเทียบคีย์เสียงเธอ ให้เธอฝึกเยอะ ๆ นะ ไหน ๆ เราสองคนต้องจับคู่กันแล้ว "

"ครับพี่โปเต้ พวกนายกลับไหมหรือจะอยู่ซ้อมเพลงในห้องดนตรี " มาคินหันมาถามแก๊งเพื่อน ๆ เพราะเขาเป็นห่วงร้อยดาวจะตามเธอออกมาจากห้องอัดเพลง

"นายไปเถอะ พวกเรากลับเอง อีกสักพัก" ก็อปเปอร์บอกมาคิน

ร้อยดาวที่เดินออกมาจากห้องอัดเสียง เธอยืมเอามือกุมขมับนวดไปมาเพื่อลดอาการมึนในหัว

"ทำไมถึงได้ยากเย็นแสนเข็ญขนาดนี้นะร้อยดาว ไม่ได้สักทีเลย" ร้อยดาวที่เดินกุมขมับพร้อมกับบ่นเบา ๆ เดินไปเข้าห้องน้ำ มาคินที่เดินตามออกมาแต่ก็ไม่เห็นเธอตรงนั้นแล้ว

"หายไปไหนของเธอ เดินไวจริง ๆ " มาคินบ่นและเดินไปรอบ ๆ มองซ้าย มองขวา ก็เจอกับร้อยดาวที่เดินออกจากห้องน้ำพอดิบพอดี

มาคินเดินเข้ามาใกล้เธอ และแอบมองเธอด้วยความสงสัยอาการแปลก ๆ ของเธอ

"นึกว่าเธอกลับบ้านไปแล้ว แล้วนี่เป็นอะไร เจ็บแผลหรือเปล่า" เขาหยิบฝ่ามือของเธอขึ้นมาแหงนดู แต่กลับรู้สึกว่าเธอตัวอุ่น ๆ

"รู้สึกเวียนหัว อยากได้ที่นั่งสบาย ๆ ก็เลยว่าจะไปห้องอาหาร " เธอรู้สึกอยากหาที่นั่งพัก กลับห้องตอนนี้น่าจะเป็นลมกลางทาง

มาคินที่จูงมือเธอให้เดินตามเขาออกมาทางด้านนอก ซึ่งพอมีแสงแดดส่อง ทำให้เธอรู้สึกหน้ามืด คล้ายจะเป็นลม มาคินที่พอจะมองออกเลยพาเธอมานั่งรับลมเย็น ๆ ตรงใต้ต้นไม้ที่ไม่มีแสงแดด พอมีลมพัดผ่านไปมา

"อยากหาที่นั่งสบาย ๆ เธอต้องนั่งตรงที่มันสดชื่นสิ จะไปนั่งตรงห้องอาหารมันไม่ระบาย เธอจะมึนมากกว่าเดิมอีกนะร้อยดาว" ร้อยดาวที่นั่งเอนพิงกับพนักเก้าอี้ มาคินที่ลืมตัวเขาลงนั่งข้างเธอกางแขนยืดออกไปตรงพนักเก้าอี้ จนเธอเอนลงมาที่แขนของเขาโดยไม่รู้ตัว

"นั่งพิงพี่ไว้แบบนี้หละจะได้ไม่เจ็บ" มาคินบอกเธอ เย็นนี้จะซ้อมเพลงไหวไหมครับ

"ต้องไหวค่ะ ของีบหลับสักนิดได้ไหมคะ ค่อยมาซ้อมร้องใหม่" ร้อยดาวพูดขึ้นมาด้วยอาการเวียนศีรษะ

"ถ้างั้นกลับไปนอนที่บ้านดีกว่านะ เธอจะได้พักเต็ม ๆ กลับพร้อมกัน พี่ไปเอารถก่อน" มาคินวันนี้เอารถยนต์มาเลยชวนเธอกลับด้วยกัน

" ร้อยดาวกลับเองได้ " เธอพูดออกมาน้ำเสียงเอื่อย ๆ กำลังจะหมดแรง

"รอตรงนี้แหละ ไปเอารถแปบเดียว เดี๋ยวพี่กลับมา" มาคินบอกเธอ แต่เธอเองยังคงสะลึมสะลือ ไม่ค่อยตอบสนองในสิ่งที่เขาพูด มาคินจึงตัดสินใจ นั่งย่อตัวลง เอื้อมมือไปด้านหลังจับมือเธอทั้งสองคอมให้มาโอบรอบคอตนเองเอาไว้ เขาจึงรีบจัดท่าทางของเธอให้อยู่บนแผ่นหลังของเขาด้วยความระมัดระวัง เพราะตอนนี้อาการของร้อยดาวร้อนระอุ ยังกับเตาผิงไฟ

มาคินเดินแบกร้อยดาวที่อยู่บนหลังของตนเอง ก้าวเดินทีละก้าวไปยังรถของตนเองที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนัก สองมือก็ต้องคอยประคองตัวเธอเอาไว้ไม่ให้ตก เพราะมือของเธอจะหลุดจากการโอบรอบคอตลอด

"มาคิน" ร้อยดาวที่เอ่ยชื่อเขาเพียงแผ่วเบา เธอเองไม่ค่อยมีสติ

"ว่าไง มีอะไร" มาคินเอียงคอ เอ่ยถามเธอ ท่าทางของเขาทำให้เกือบจะชนแก้มของเธอ

"ฉันชอบนาย"

"ห๊ะ เธอว่าอะไรนะร้อยดาว"

"ฉันบอกว่าฉันแอบชอบนายไง ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันไปแอบชอบนายตอนไหน แล้วก็เมื่อไหร่ด้วย พอรู้ตัวอีกที คือชอบนายไปแล้ว" ร้อยดาวที่ยังคงโอบรอบคอของเขา แนบซบอิงที่แผ่นหลังของเขา คนฟังถึงแม่จะไม่ค่อยได้ยิน พอจับใจความได้ว่าเธอชอบเขา

"แล้วเธอรู้ไหมร้อยดาว ว่าฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน" มาคินเองก็ตอบเธอออกไปเช่นกัน แต่เธอเองที่ไม่มีสติที่จะรับรู้ใดใด

"ถึงแม้วันนี้เธอจะไม่ได้ฟังที่ฉันบอกเธอ แต่อยากให้เธอรู้ไว้นะร้อยดาว ฉันชอบเธอเหมือนกัน"

มาคินพูดจบก็วางเธอลงพิงกับข้างรถโดยที่เขาเองก็รีบเปิดประตู พาเธอรีบเข้าไปในรถ เพราะตรงนี้อากาศค่อนข้างร้อน เขาพาเธอมาจนถึงบ้านพัก เขาประคองร่างของร้อยดาวเดินเข้าไปในบ้าน เขาวางเธอลงตรงโซฟากลางบ้าน และเดินไปที่ตู้ยาหยิบยาลดไข้ออกมาให้เธอสองเม็ด

"ร้อยดาว ลุกขึ้นมากินยาก่อน เราหาผ้ามาเช็ดตัวให้ เธอจะได้นอนสบาย ๆ " มาคินบอกหญิงสาว จับเม็ดยาใส่ปากของเธอ และเปิดขวดน้ำใส่หลอดให้เธอดูด แต่เธอเองที่ไม่ยอมดูดน้ำเข้าไป ทำให้เม็ดยาที่ทานลงไปยังไม่ลงคอ ทำท่าจะคายออกมาด้วยความขม

" นายเอาอะไรมาให้กินมันขมเฟื่อนคอมากเลย " มาคินจึงกระดกน้ำเข้าปากตนเอง แล้วจับล็อกใบหน้าของเธอให้หันมาทางตนเอง จนร้อยดาวส่งเสียงร้องอู้อี้ในปาก มาคินไม่รอช้าส่งน้ำจากปากตนเอง ลงไปในปากของร้อยดาว เธอที่ไม่มีทางคายออกเพราะถูกประกบปากเอาไว้ จำใจต้องกลืนทั้งยาและน้ำลงคอ แต่ยังเหมือนจะติดคอ เธอคว้าเอาขวดน้ำจากโต๊ะมากระดกกินไปจนเกือบหมดขวด

" มาคินฉันเข้าไปนอนนะ เรื่องเพลงเอาไว้ก่อนนะ " ร้อยดาวบอกเขาเดินเกาะกำแพงไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าห้องของตนเอง

"อะนี่ผ้าชุบน้ำ เอาไปประคบตอนนอน เช็ดเองได้ใช่ไหม" มาคินยื่นผ้าให้ แล้วพูดกำชับ

"ขอบคุณค่ะ ดูแลดีจัง ไม่เสียแรงที่ชอบนายเลย" ร้อยดาวพูดเบา ๆ แต่รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

"เราก็แค่ดูแลคนที่เราชอบเหมือนกันไง ไปนอนไป เย็นถ้าไหวก็ออกมาซ้อมเพลงนะ " มาคินเอามือมาอังหน้าผากของเธออีกครั้ง พร้อมกับลูบเบา ๆ ด้วยความห่วงใย จนเธอเองก็รู้สึกแปลก ๆ เลยรีบคว้ามือของเขาออก ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าร้อนเพราะไข้หรือร้อนเพราะอาการเขิน