บทที่ 5

“คุณแหววมีอะไรหรือคะ บอกมาได้เลย ไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้น ลดายินดีให้บริการเต็มที่ ทดแทนที่ทำให้พี่สาวมาค้างด้วยกันที่บ้านไม่ได้” ท้ายประโยคเป็นเสียงขึ้นจมูกของปิ่นลดา ทำให้พราวพิชชาต้องรีบบอก กลัวน้องสาวจะไม่เข้าใจในเจตนาของตนตั้งแต่แรก

“ไม่นะ อย่าคิดมากสิลดา พี่อยากพักข้างนอก เพราะสะดวกสบายสำหรับพี่มากกว่า ไหนลดาบอกว่าให้พี่เลือกตามใจชอบแล้วไง”

“ลดาพูดเล่นค่ะ ลดาเข้าใจคุณแหววแล้ว คุณใหญ่ยังบอกไม่ให้ลดาไปคาดคั้นคุณแหววมาก คนทำงานหนักมาตลอด พอได้ช่วงลาพักร้อนก็อยากมีเวลาอยู่กับตัวเอง มีความเป็นอิสระ ได้ทำทุกอย่างตามใจตัวเอง ลดาเข้าใจดีค่ะ ให้คุณแหววมาพักอยู่ใกล้ๆ ขาดเหลืออะไรได้บอกกัน ลดาก็รู้สึกดีมากแล้วค่ะ”

“พี่ขอบใจนะ ที่เข้าใจ”

“ค่ะ”

“พี่ขอสัญญาอีกข้อได้ไหม ลดาจะให้พี่ได้ไหม”

“มีอะไรหรือคะ คุณแหววถามอย่างนี้ลดาไม่กล้ารับปากเลย”

“ไม่มีอะไรมากหรอก พี่อยากเห็นลดามีความสุขจริงๆ อยากเห็นชีวิตของลดานับจากนี้มีแต่รอยยิ้ม ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ ลดาไม่ต้องฝืนทน ลดายังมีพี่อยู่ทั้งคน จำได้ไหมจ๊ะ เราเป็นพี่น้องกัน เรามีกันอยู่แค่นี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรกับลดา ให้บอกพี่ทันที พี่จะดูแลลดาให้ดีที่สุด”

“คุณแหวว ลดาขอบคุณมากค่ะ”

“สัญญากับพี่ได้ไหมจ๊ะ” พราวพิชชาย้ำถาม น้ำเสียงคาดคั้น แล้วรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“ลดาดีใจ แค่คุณแหววรับลดาเป็นน้องสาว ลดาก็ไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้ว...แต่สัญญาค่ะว่าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ลดาจะไม่ปิดบังคุณแหวว ลดาไม่ทำให้คุณแหววต้องเป็นกังวลแน่นอน ลดาเข้าใจคุณแหววดีค่ะ”

“เอ่อ...แล้วนี่ สามีของลดาอยู่บ้านไหมจ๊ะ” 

ตอนนี้ยังเช้าตรู่ ถ้ารัชตะจะยังไม่กลับถึงบ้าน เพราะอาการอาจเจ็บหนักจนต้องพักค้างอยู่ที่ไหนสักแห่ง มันก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่สิ่งที่ได้ยินจากปิ่นลดา กลับทำให้เธอเผลอขมวดคิ้วมุ่น

“คุณใหญ่อยู่ค่ะ นั่งเฝ้าลดาตั้งแต่เช้ามืดแล้ว ไม่ยอมลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ถ้าวันนี้ไปประชุมสายขึ้นมา ลดาจะสมน้ำหน้าให้”

“แล้วเขา...ยังสบายดีไหม”

“สบายดีค่ะ ไม่ต้องห่วง คนคนนี้แข็งแรงอย่างกับอะไรดี ไม่เจ็บไข้ง่ายๆ หรอก นอกจากจะขี้บ่นมากขึ้น อันนี้ลดาแปลกใจจริงๆ ค่ะว่าเขาเป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนแรกๆ ไม่เห็นเป็นนะคะ”

“คุณใหญ่เปลี่ยนจากเดิมมากเลยหรือจ๊ะ”

“ไม่เท่าไหร่ค่ะ แต่ยังไงลดาก็ทนได้” 

เกือบจะเครียดอยู่แล้วเชียว แต่พอจบคำตอบนั้นกลับได้ยินเสียงหัวเราะร่วนของปิ่นลดาตามเข้ามา ต่อด้วยเสียงห้าวของคนที่พราวพิชชาถามถึง คล้ายว่าเขากำลังแย้งคำกล่าวหานั้น ซึ่งน่าแปลก บรรยากาศที่สัมผัสจากน้ำเสียงของสองคน มันดูรื่นรมย์ชะมัด

นายคุณใหญ่นี่ ไม่ธรรมดาจริงๆ คงรู้ว่าเป็นเราที่โทร.หาลดา เลยเล่นละครตบตาว่ารักเมียซะฉากใหญ่ แล้วอย่างนี้ลดาจะตามทันได้ยังไง

“ลดา...พี่มีเรื่องอยากบอก”

“คะ ว่ายังไงคะ”

“พี่อยู่เชียงราชไม่นานหรอก เพราะนัดเพื่อนที่จะตามมาสมทบเมืองไทย อาจไม่มีเวลาเที่ยวกับลดา”

“อ้าว ทำไมเป็นงั้นล่ะคะ ลดาอุตส่าห์ดีใจว่าจะได้อยู่กับคุณแหวว นานๆ” น้ำเสียงคนปลายสายบ่งบอกอารมณ์ผิดหวัง...เสียจนพราวพิชชาเกือบเปลี่ยนใจ เปลี่ยนแผนใหม่ ถ้าอีกฝ่ายจะไม่ชิงพูดขึ้นก่อน “แต่ไม่เป็นไร แค่เมืองไทยเอง คุณแหววเที่ยวกับเพื่อนเสร็จก็กลับมาหาลดาอีกทีก็ได้ ก่อนจะกลับไปเพิร์ท”

“ได้สิจ๊ะ ยังไงเราก็ได้เจอกันอีกแน่นอน พี่จะไปหาลดาเอง”

“โอเคค่ะ ลดาสบายใจแล้ว เที่ยวกับเพื่อนให้สนุกนะคะ ว่าแต่ก่อนไปต้องกินข้าวกับลดาสักมื้อก่อน เอาเป็นเย็นนี้ลดาจะไปหาคุณแหววที่รีสอร์ต อยากออกไปข้างนอกอยู่พอดี ไว้ตอนคุณแหววกลับมา แล้วค่อยกินข้าวกันที่บ้านลดานะคะ”

“ตกลงจ้ะ”

“งั้นลดาให้คุณแหววไปเที่ยวกับเพื่อนได้ค่ะ” 

น้ำเสียงรื่นเริงดุจเดิม ทำให้พราวพิชชาคลี่ยิ้มออก แม้หัวใจจะยังหน่วงอย่างหนักอยู่ก็ตาม

“จริงๆ เลยนะเรา งั้นก็เอาตามนี้เลยจ้ะ”