ตอนที่ 54 คนละครึ่งทาง

สวีลู่ชิงและพี่ชายรอข่าวคราวจากเสี่ยวไป๋อยู่นอกเขตแดนมาร นางเดินวนไปวนมาด้วยความกังวลกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับอีนั่วจนแทบอยากจะฝ่าเข้าไปในภพมารเพื่อตามหาเขาด้วยตัวเอง

“นั่งลงก่อนเถิด เจ้าเดินไปเดินมาจนข้าตาลายแล้ว” สวีต้าเฟิงส่ายหน้าพลางบ่นพึมพำ

“ข้าเป็นห่วงเขา” นางเอ่ยตามตรง ใจหนึ่งรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอกับมารน้อยครั้งแรกแต่อีกใจกลับสัมผัสความรู้สึกคุ้นเคยได้อย่างบอกไม่ถูก

ช่วงเวลาเพียงเสี้ยวหนึ่ง เสี่ยวไป๋ส่งสัญญาณบางอย่างกลับมาหาผู้เป็นเจ้านายบอกให้รู้ว่ากำลังมาถึง รอยยิ้มบางจึงผุดขึ้นมาด้วยความยินดีพลันเงาดำตะคุ่มปรากฏด้านหลังเขตแดนภพมาร

“สวีลู่ชิง ถอยออกมา” เทพวายุดึงร่างน้องสาวให้ออกห่างเพราะกลัวจะมีอันตราย “เจ้าอย่าเพิ่งวู่วาม จงอย่าลืมว่าเขาเป็นมาร หากนับเวลาร้อยปีที่เจ้าหายไปก่อนกลับแดนสวรรค์ เขาคงจะอายุราว ๆ นั้น พลังมารอาจจะรุนแรงกว่าที่เจ้าคิด”

ทันใดนั้น เมฆหมอกที่ปกคลุมร่างผู้มาเยือนก็สลายไป เผยให้เห็นสัตว์เทพประจำกายสวีลู่ชิงกับเด็กน้อยอายุราวเจ็ดขวบ

“อีนั่วหรือ” สวีลู่ชิงเอ่ยถามเพราะจำเรื่องของเขาได้เลือนรางนัก

“ท่านแม่” น้ำเสียงสดใสเรียกหาทำเอาใจสั่นไหวไม่น้อย

“อย่าเพิ่งเข้าไป อาจเป็นหลุมพรางหลอกล่อเจ้าก็เป็นได้” สวีต้าเฟิงจับมือน้องสาวเอาไว้เพราะไม่คิดว่าอีนั่วจะอยู่ในร่างเด็กน้อยแต่เหมือนอีกฝ่ายรู้ทันว่าเขาคิดอันใดอยู่

“ข้าเป็นเพียงครึ่งมาร แม้จะผ่านมาร้อยปีแต่ก็โตช้าไม่เหมือนท่านพ่อ” มารน้อยอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านแม่กลัวข้าหรือ”

เทพดารามองหน้าพี่ชายแวบหนึ่งแล้วพยักหน้าก่อนจะเดินไปหาอีนั่ว ทันทีที่เข้าใกล้อีกฝ่าย มารน้อยรีบโผเข้ากอดนางด้วยความคิดถึง

“ข้านึกว่าท่านแม่จะทิ้งข้าไปเสียแล้ว” จู่ ๆ น้ำตาใสเอ่อคลอ เสียงสะอึกสะอื้นทำให้นางสะเทือนใจไม่น้อยจึงกอดปลอบ

หัวใจของนางเต้นตึกตักราวกับบางสิ่งบางอย่างถูกเติมเต็ม เข้าใจแล้วว่าพื้นที่ว่างตรงนั้นคงจะเป็นที่ของอีนั่วอย่างแน่นอน

จู่ ๆ เด็กน้อยกลับถามนางขึ้นมาว่า “ท่านแม่เสียใจเรื่องท่านพ่อหรือ”

สวีลู่ชิงงุนงงเล็กน้อยเพราะนางไม่ได้รู้สึกอันใดด้วยซ้ำ จอมมารแปลกหน้าคนนั้นที่เอาแต่พูดว่านางเป็นคนรักของเขา แต่หากว่ารักกันปานนั้นเหตุใดนางจึงจำเรื่องราวของเขาไม่ได้เลย

“ท่านแม่...” เขากระซิบคนตรงหน้า “ท่านพ่อรักท่านแม่ ข้าสัมผัสได้ สักวันหนึ่งท่านพ่อจะกลับมา อย่าเศร้าใจไปเลยขอรับ”

“เฮอะ” สวีต้าเฟิงได้ยินเสียงกระซิบนั้นลอยมาตามลม “มารไร้ใจอย่างนั้นน่ะหรือรู้จักความรัก”

อีนั่วนิ่วหน้าถามนางว่า “ท่านแม่ คนผู้นี้เป็นใครกันหรือ”

สวีลู่ชิงลืมไปเลยว่าต้องแนะนำพวกเขาให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ “อีนั่ว เทพวายุเป็นลุงของเจ้า คราวหลังห้ามนิ่วหน้าใส่เขาเช่นนั้นนะ” แล้วหันไปบอกพี่ชายว่า “ท่านพี่ หากไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูดก็เชื่อมั่นในตัวข้าเถิด อีนั่วไม่ใช่มารร้ายอย่างที่ท่านคิดหรอก”

ไม่ทันที่สวีต้าเฟิงจะได้พูดอันใด สมุนทั้งสามของกงจื่อเย่ก็ปรากฏตัวขึ้นมาทันทีพร้อมอาวุธในมือ สีหน้าท่าทางยามเห็นว่ามีเทพชั้นสูงสองคนยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามก็ทำราวกับจะเปิดศึกกัน โดยเฉพาะหลิวอิงอิงที่เป็นคู่ปรับเก่าของสวีต้าเฟิง

“เจ้าอีกแล้วหรือ” ปีศาจสาวตะโกนด้วยความโมโหเพราะคราวที่แล้วถูกเขาเล่นงานจนปวดหัว

“...” เทพวายุยังคงยืนนิ่งแต่ในมือถืออาวุธประจำกายเอาไว้

บรรยากาศระหว่างสองฝ่ายคุกรุ่น ต่างคนต่างคิดว่าอีกฝ่ายมีจุดประสงค์ร้ายแอบแฝงจนกระทั่งอีนั่วส่งสายตาบอกสมุนทั้งสามเป็นนัย

“เขาคือท่านลุงของข้า ห้ามพวกเจ้าทำอะไร” มารน้อยออกคำสั่งราวกับเป็นเจ้านายคนใหม่ทั้งที่เป็นครึ่งมารเพิ่งเกิดไม่กี่ปีแต่กลับไม่เกรงกลัวใคร

“ขอรับ” สมุนปีศาจรับปากในทันทีรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่อีนั่วกำลังบังคับอยู่ ความกดดันอยู่ในระดับเดียวกันกับกงจื่อเย่ทำให้พวกเขาเชื่อฟังคำสั่งโดยปริยาย

สวีต้าเฟิงเห็นดังนั้นจึงนิ่งเฉยคอยดูท่าที ไม่คิดมาก่อนเลยว่าปีศาจพวกนี้จะเชื่อฟังมารน้อยอย่างง่ายดาย

เวลานี้ได้พบมารดา อีนั่วจึงไม่ยอมห่างกายไปที่ใด สายตาออดอ้อนเหมือนอย่างเคยเพราะคิดจะติดตามนางไปทุกหนแห่งแม้ที่แห่งนั้นจะทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย

“ไม่ได้หรอก” สวีลู่ชิงส่ายหน้ารู้ทันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่โดยไม่รู้ตัว ความทรงจำตอนที่ได้อยู่กับเขาในบ้านหลังเล็กค่อย ๆ ผุดขึ้นมา “เราสองคนไปอยู่บ้านหลังนั้นกันเถิด”

“ขอรับ” อีนั่วรับปากทันทีเพราะหวังให้เป็นเช่นนั้น “ท่านแม่ จะไม่ทิ้งข้าไปอีกแล้วใช่หรือไม่ขอรับ”

ความรู้สึกรักใคร่เอ็นดูเด็กน้อยตรงหน้าเพิ่มพูนในใจของสวีลู่ชิงมากยิ่งขึ้น รอยยิ้มอ่อนโยนของนางทำให้อีนั่วดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่

เทพวายุมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าพยายามครุ่นคิดว่ามารน้อยมีเล่ห์กลอันใดเหมือนบิดาของเขาหรือไม่และยังคงไม่ไว้วางใจให้พวกเขาอยู่ที่นั่นเพียงลำพังจึงเอ่ยปากบอกน้องสาว

“ข้าเองไม่อาจปล่อยเจ้าไว้กับคนแปลกหน้าได้หรอก เพราะฉะนั้น ข้าจะไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นด้วย”

สมุนจอมมารได้ยินคำพูดของเขาเต็มสองหูรีบโพล่งออกมาพร้อมเพียงกัน “พวกข้าก็จะไปอยู่ที่แห่งนั้นด้วย หากวันใดเจ้าคิดทำลายนายน้อยขึ้นมา ข้าไม่ปล่อยเอาไว้แน่”

“เฮอะ คิดว่าข้าจะยอมให้พวกเจ้าฉวยโอกาสทำอะไรกับน้องสาวข้าอย่างนั้นหรือ ไม่มีทาง” เทพวายุกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังพลางเดินเข้ามาใกล้สวีลู่ชิง

อีนั่วมองคนที่อยู่ทางซ้ายทีขวาทีรู้สึกว่าบรรยากาศมาคุนี้แทบจะเหมือนสงครามเทพมารขนาดย่อม ๆ จึงตวัดสายตามองสมุนของตัวเอง

“เฮ้อ หากนายท่านกลับมาแล้วพบว่านายน้อยถูกใครทำร้ายเข้า พวกข้าต้องถูกลงโทษแน่ ๆ” เฉินซือหยางบ่นพึมพำ “เวลานี้ภพมารกำลังวุ่นวายตามหาตัวนายน้อย เหตุใดจึงหนีเสือมาปะจระเข้เช่นนี้เล่า เทพวายุมีกำลังมากพอจะทำร้ายนายน้อยนะขอรับ”

“สิ่งที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร ทำไมถึงมีผู้ที่คิดสังหารเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างเขา” สวีลู่ชิงกอดอีนั่วไว้ข้างกาย คิ้วเรียวขมวดรอฟังเรื่องราว

“นายท่านแตกสลายไปแล้ว แน่นอนว่ามารปีศาจย่อมแตกตื่นเป็นธรรมดา ต่างช่วงชิงพลังมารเพื่อเป็นใหญ่ นายน้อยมีสายเลือดจอมมารไหลเวียนทั่วร่าง พลังย่อมมหาศาลจึงตกเป็นเป้าหมายอย่างไรเล่า” โจวเหวินหลงอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

“หากเป็นเช่นนั้นแล้วรีบไปที่หลบภัยจะดีกว่า ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำอันใดเจ้าได้” สวีลู่ชิงเอ่ยกับลูกชายตัวน้อยแล้วหันมาบอกพี่ชาย “จอมมารสลายไปแล้ว คงจะไม่มีเหตุอันใดให้ข้าต้องทำในเวลานี้ หากอีนั่วคือผู้ที่มีพลังมารปีศาจสูงสุด ข้ายิ่งต้องอยู่เคียงข้างเขา ท่านพี่คิดเห็นเช่นเดียวกันหรือไม่”

สวีต้าเฟิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “จอมมารไม่อยู่แต่สายเลือดของเขายังคงอยู่ แถมครึ่งหนึ่งยังเป็นของเจ้า ข้าจะทำอันใดได้นอกจากปกป้องพวกเจ้าสองคน”

สวีลู่ชิงยิ้มกว้างที่พี่ชายเข้าใจจุดประสงค์ของนางพลันนึกถึงคำพูดของกงจื่อเย่ขึ้นมาทันใด แล้วคิดในใจว่า

หากเจ้ากลับมาครั้งหน้า ข้าคงต้องไถ่ถามให้แน่ใจแล้วว่าระหว่างเจ้ากับข้าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดข้าจึงลืมเรื่องราวของเจ้าและทำไมมารไร้ใจอย่างเจ้าจึงยอมสลายเพื่อข้าโดยไม่รีรอ รับความเจ็บปวดแต่เพียงผู้เดียวเพราะต้องการรักษาแก่นวิญญาณของข้าที่กำลังเกิดรอยร้าว เจ้ารักข้าอย่างนั้นหรือ