ตอนที่ 63 โกลาหลอีกครั้ง

เทพดาราทนคำพูดประเภทนั้นไม่ไหวจึงหายตัวหนีหน้าจอมมารชั่วพริบตา

ถึงอย่างนั้นแล้ว เขากลับตามนางมาที่หมู่บ้านดอกท้อด้วยจนเหล่าเซียนแตกตื่นลนลานอยู่ไม่สุข

สวีต้าเฟิงนั่งเล่นอยู่นอกชานกับอีนั่วพลันขมวดคิ้วทันใด “อย่าบอกนะว่า...”

อีนั่วรู้ว่าผู้เป็นลุงจะพูดว่าอะไรจึงตอบต่อท้ายให้ “ท่านพ่อยังจำเรื่องราวของท่านแม่ได้เหมือนเดิมขอรับ”

“เป็นไปไม่ได้” เทพวายุส่ายหน้าแต่กลับเห็นภาพจอมมารพยายามโปรยเสน่ห์ให้น้องสาวโดยไม่สนสายตาใครก็เปลี่ยนความคิดแล้วถามหลานชาย

“ข้าสงสัยมานานแล้วว่าเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าบิดามารดาเจ้ารู้สึกเช่นไรกับอีกฝ่าย”

มารน้อยทำสีหน้าจริงจัง ภูมิใจเล่าเรื่องของตนเอง “ท่านพ่อท่านแม่เป็นผู้สร้างต้นไม้แห่งชีวิตในแก่นวิญญาณของข้า ข้าจึงรับรู้ได้ขอรับ”

“อย่างนั้นหรือ” สวีต้าเฟิงถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะดูจากสิ่งที่เขาเห็นในเวลานี้แล้ว น้องสาวน่าจะเหนื่อยไม่น้อยที่กำลังถูกจอมมารตามตื๊อขอความรัก

“ไม่ต้องกังวลหรอกขอรับ ท่านพ่อรักท่านแม่จริง ๆ ข้ายืนยันได้” รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้ามารน้อย “ส่วนท่านแม่ แม้จำไม่ได้ แต่ลึก ๆ แล้วก็ยังคงรักท่านพ่อระคนกับความรู้สึกหลายอย่าง”

“อืม” สวีต้าเฟิงพยักหน้า “แม้จะรู้สึกผิดที่ฝากนางรับผิดชอบบิดาเจ้า แต่เป็นอย่างนั้นก็คงดีกว่าเกิดสงครามปั่นป่วนสามภพกระมัง”

“ท่านพ่อเลิกคิดเรื่องทำลายสามภพตั้งแต่ร้อยปีก่อนแล้วขอรับ” คำพูดของอีนั่วทำให้สวีต้าเฟิงอยากรู้ขึ้นมาจึงโน้มน้าวใจให้หลานชายค่อย ๆ เผยเรื่องราวของจอมมารมาทีละนิด

นับตั้งแต่นั้นมากงจื่อเย่จึงปักหลักอยู่ในหมู่บ้านดอกท้ออย่างเปิดเผย ใครจะเกรงกลัวเขาจนขาสั่นก็ไม่สนเพราะสิ่งเดียวที่เขาสนใจคือสวีลู่ชิง อีกทั้งยังหาเวลาเล่นกับมารน้อย ง้อบุตรชายให้หายโกรธและสั่งงานสมุนทั้งสามให้ดูแลภพมารแทนเขา คอยตรวจตราดูว่าผู้ใดกล้าต่อกร เขาจะได้รีบเข้าจัดการในทันที

ทว่า ความสงบสุขกลับอยู่ได้ไม่นานเพราะยังมีเทพเซียนอีกหลายคนนักที่ไม่เชื่อว่าจอมมารกลับตัวกลับใจได้เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อย ทั้งยังไม่พอใจที่เทพดาราเมินเฉยต่อหน้าที่ของตนเองพาลคิดไปว่านางคงหลงกลตกเป็นทาสของเขาไปเรียบร้อยแล้ว

พวกเขาจึงวางแผนใช้อาวุธเทพบรรพกาลที่ยังคงหลงเหลืออยู่สร้างอาคมบางอย่างกระตุ้นพลังมารที่กงจื่อเย่ควบคุมเอาไว้ให้ปะทุเพราะพวกเขารู้ว่าแก่นวิญญาณของเทพดาราอ่อนแอลงไปมาก หากจอมมารไม่สามารถต้านทานพลังที่กดเอาไว้จนสร้างความโกลาหล พลังเทพบรรพกาลที่อยู่ในตัวของสวีลู่ชิงจะบังคับให้นางทำตามสัญชาตญาณโดยทันที

จอมมารรู้สึกได้ว่าพลังมารไหลเวียนผิดแปลกไปจากเดิม มันทั้งกระตุ้นความกระหายเลือดที่เขาซ่อนเอาไว้ ทั้งพยายามสะท้อนตัวตนออกมาเพื่อหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขาและควบคุมสติทั้งหมดของตนเองจึงรีบหายตัวไปจากหมู่บ้านดอกท้อ

กงจื่อเย่ไม่รู้เลยว่าเหตุใดอาการของเขาจึงเป็นเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้า การควบคุมพลังที่กลืนกินเข้าไปง่ายดายยิ่งนัก

เขาพยายามบีบไม่ให้มันแทรกซึมเข้ามาในแก่นวิญญาณของตนเอง ปกป้องต้นไม้แห่งชีวิตที่สวีลู่ชิงเป็นคนหว่านเมล็ดพันธุ์เอาไว้เพราะรู้ว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมระหว่างเขากับนาง ร่างกายจึงเจ็บปวด ทรมานไปทุกส่วนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในไม่ช้า ไอมารสีดำค่อย ๆ โอบร่างเขาทีละนิด ความกดดันอัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

แม้จะตั้งสมาธิจดจ่อมากเพียงใดแต่กลับไม่เป็นผล ไอมารคละคลุ้งเริ่มแผ่กระจายไปทั่วคล้ายกับจะปะทุระเบิดในอีกไม่นาน

หากเป็นกงจื่อเย่คนเดิม เขาคงปล่อยให้มันหลอมหลวมกับร่างกายตนเองแล้วใช้พลังนั้นทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า แต่เวลานี้ยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาดเพราะกลัวว่าจะปลุกพลังเทพบรรพกาลในแก่นวิญญาณที่เปราะบางของสวีลู่ชิง

จนกระทั่งสัมผัสได้ว่าพลังจากอาวุธเทพคือสาเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นเช่นนี้จึงร่ายอาคมสะท้อนมันกลับไปหาใครก็ตามที่เกี่ยวข้องพลันหายตัวไปจากที่กบดานเพื่อเอาคืน

การปรากฏตัวของเขาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยบนภพสวรรค์ทำให้เทพเซียนแตกตื่น ไอมารสีดำที่โอบรอบกายเขาสร้างความหวาดวิตกใหญ่หลวง เมื่อเห็นว่าจอมมารกำลังบีบคอเทพชั้นสูงผู้หนึ่งยิ่งคิดเห็นด้วยกับคำตัดสินของผู้อาวุโส

เรื่องที่ว่า มารปีศาจไม่มีทางลืมว่าตัวตนเป็นอย่างไร ชั่วร้ายเสมอต้นเสมอปลายไม่มีแปรเปลี่ยน

เหล่าเทพเซียนจึงรวมตัวกันเพื่อต่อสู้กับกงจื่อเย่ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ไม่เว้นกระทั่งสวีลู่ชิงที่ถูกเรียกตัวมาโดยด่วน

จอมมารพยายามไม่กระตุ้นให้พลังเทพบรรพกาลของนางตื่นขึ้นแต่สิ่งเหล่านั้นกลับทำได้ยากเพราะเวลานี้เขาต้องต่อสู้กับพลังมารที่เคยสวาปามไปเมื่อก่อนหน้ารวมถึงถูกรบกวนจากอาวุธเทพตลอดเวลาจนสติแทบเลือนหาย

เทพปฐพีปรากฏตัวพร้อมอาวุธประจำกายสั่งทหารสวรรค์ล้อมตัวพวกเขา ร่ายอาคมผนึกจอมมารให้ยอมสยบ กระนั้นพลังที่เขามีก็ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะควบคุมได้

เทพเซียนอาวุโสที่เหลือจึงร่ายอาคมเสริมเข้ามากดพลังชั่วร้ายไม่ให้แผ่ปะทุ

เมื่อสติของจอมมารค่อย ๆ ขาดหายไปบางช่วง พลังเทพบรรพกาลในตัวสวีลู่ชิงตื่นขึ้นทีละนิดคิดเข้าควบคุมร่างเทพดาราแล้วกำจัดจอมมารตามสัญชาตญาณ

สวีต้าเฟิงเพิ่งรู้ข่าวว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกับน้องสาวจึงตามมาช่วย เขารู้อยู่แก่ใจว่านางมีหน้าที่ต้องทำ แต่ก่อนหน้านี้เรื่องราวได้บทสรุปแล้วว่าพวกเขาสามารถอยู่ร่วมกันได้จึงไม่รู้เลยว่าทุกอย่างแปรเปลี่ยนไปเพราะเหตุใด

“ท่านลุง ทำอย่างไรดี” อีนั่วแอบตามมาเพราะเป็นห่วงบิดามารดา เขาสัมผัสได้ว่าทั้งคู่กำลังตกอยู่ในอันตราย

ฟากบิดาถูกพลังมารที่อยู่ภายในกัดกินเพื่อควบคุมสติของตนเองทั้งยังโดนเทพเซียนร่ายอาคมกำจัดมารลิดรอนกำลังของเขาลงไปหลายส่วน ทางด้านมารดาถูกพลังเทพบรรพกาลบงการอยู่เบื้องหลังบังคับให้นางสังหารจอมมารผู้เหี้ยมโหด

“ท่านลุง แย่แล้ว” อีนั่วตะโกนลั่นพลางเรียกสมุนมารทั้งสามเพราะต้องการคนช่วยเหลือ

“...” เฉินซือหยางโผล่หน้าออกมาตามคำสั่งพลันมองตาสหายทั้งสองเพราะกำลังอยู่กลางวงล้อมของกองทัพสวรรค์

“มารดามันเถอะ หนีทันหรือไม่” หลิวอิงอิงเผลอสบถออกมาแล้วร่ายพลังมารรับมือการโจมตีของทหารอารักขาที่พุ่งเป้ามาหานางโดยเฉพาะ

อีนั่วถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อกำลังพลทั้งสามไม่มีใครช่วยอะไรเขาได้เลยจึงอ้อนวอนสวีต้าเฟิงให้เห็นใจ

“ท่านลุง ขืนปล่อยไปเช่นนี้มีหวังท่านแม่ต้องสังหารท่านพ่อแล้วสลายไปพร้อมกันแน่ ๆ ข้าไม่ยอมหรอกนะขอรับ” มารน้อยกระวนกระวายใจไม่อยากให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นเพราะเขาอุตส่าห์ได้อยู่อย่างสงบกับคนทั้งคู่แล้ว

“บิดาเจ้าคลุ้มคลั่งปานนั้น ส่วนมารดาเจ้ามีหน้าที่ที่ต้องทำ ลืมไปแล้วหรือ”

“บิดาข้าอาละวาดเพราะคนพวกนั้นต่างหากเล่า” อีนั่วชี้ไปยังเทพชั้นสูงคนเดิมที่ยังคงถูกกงจื่อเย่บีบคอตั้งแต่ก่อนหน้านี้ “หากพวกเขาไม่มายุ่ง มีหรือท่านพ่อจะควบคุมพลังของตนเองไม่ได้”

เทพวายุกลายเป็นคนกลางในเรื่องนี้อีกครั้ง ฝ่ายหนึ่งก็เผ่าพันธุ์พวกพ้องตนเอง แต่อีกฝ่ายก็คนในครอบครัวต่างเผ่าพันธุ์ที่เพิ่งจะรู้สึกสนิทสนมเมื่อไม่นานมานี้

มารน้อยอับจนหนทางกลัวว่าจะสูญเสียคนที่รักไป ยิ่งเห็นว่าสวีลู่ชิงปรากฏตัวอยู่ใจกลางลานลงทัณฑ์เพื่อรับอสนีบาตสิบเก้าครั้งก็ยิ่งว้าวุ่น

เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงกระหึ่มไปทั่วภพสวรรค์ แสงสีขาวผ่าทะลุร่างเทพดาราอย่างรุนแรงจนนางกระอักเลือดเพราะแก่นวิญญาณที่อ่อนแออยู่เป็นทุนเดิม

หากถูกสายฟ้าอีกไม่ถึงเจ็ดครั้ง นางคงสลายไปก่อนที่จะกลายเป็นอาวุธสังหารจอมมารเสียด้วยซ้ำ แล้วพลังเทพบรรพกาลจะถูกส่งต่อให้บุคคลอื่นรับหน้าที่สำคัญต่อไป

“นายน้อย ทำอย่างนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ” หลิวอิงอิงรู้จักสภาพร่างกายของมารน้อยเป็นอย่างดี นางตะโกนลั่นพยายามปลีกตัวจากคู่ต่อสู้ แต่ทำไม่ได้จึงตะโกนบอกมังกรดำแทน “โจวเหวินหลง ไปห้ามนายน้อยที”

ทันทีที่หันไปมองกลับเห็นว่าร่างมังกรดำถูกเชือกเซียนมัดตัวเอาไว้แทบขยับไม่ได้และเฉินซือหยางกำลังหาทางช่วยสหายอย่างสุดความสามารถ

หลิวอิงอิงจึงทำตาเขียวโพล่งออกมา “สวีต้าเฟิง อย่าปล่อยให้นายน้อยถอนมันออกมาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นได้ตายแน่ ๆ”

เทพวายุไม่เข้าใจว่าสิ่งที่นางพูดหมายถึงอะไร ครั้นจะถามอีกครั้งก็เห็นว่านางถูกเทพชั้นสูงสาดพลังกระเด็นลอยไปไกลแล้ว

มารน้อยตั้งหน้าตั้งตาร่ายพลังมารที่บิดาเคยสอน ค่อย ๆ นำสิ่งนั้นที่หลิวอิงอิงพูดถึงออกมา

“อีนั่ว เจ้าทำอันใด” สวีต้าเฟิงร้องถามพลันได้เห็นดวงตาสีฟ้าของเขากราดเกรี้ยวขึ้นมาทันใดก่อนที่อีนั่วจะปรับให้เป็นดังเดิม

“ต้นไม้แห่งชีวิตของข้า”

“หือ” เมื่อได้ยินคำนั้น สวีต้าเฟิงได้เข้าใจเสียที “ไม่ได้นะอีนั่ว หากทำเช่นนี้เจ้าจะเป็นอันตราย”

“แต่ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร” อีนั่วร้องไห้สะอื้นน่าสงสาร “ท่านลุง เชื่อข้าเถอะ หากท่านแม่มีต้นไม้แห่งชีวิตของข้าแล้ว ท่านแม่จะได้สติ แล้วถึงตอนนั้นต้องรับรู้ว่าครั้งนี้ท่านพ่อไม่ได้ทำผิดอันใด”

เปรี้ยง

อสนีบาตถล่มลงมาอีกครั้งต่อหน้าอีนั่ว ร่างกายของเทพดาราแทบต้านทานเอาไว้ไม่ได้

สวีต้าเฟิงปรายตามองทั้งสามแล้วตัดสินใจว่าจะเชื่อสิ่งที่อีนั่วพูดเพราะเขาสัมผัสได้ว่ากงจื่อเย่เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ และคิดว่าจอมมารอาละวาดครั้งนี้ต้องมีเบื้องหลัง

เขาพยายามดึงตัวน้องสาวออกมาจากลานลงทัณฑ์แต่กลับโดนเทพเซียนที่อยู่อีกฝ่ายรุมล้อมขัดขวาง

“ข้าบอกให้ถอยไป” สวีต้าเฟิงตะโกนเสียงดังลั่น ไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าใกล้ สร้างโอกาสให้อีนั่วประชิดถึงตัวมารดา

“เทพวายุ เจ้าก็ถูกจอมมารครอบงำไปด้วยอีกคนหรืออย่างไร ข้าไม่น่าปล่อยให้เจ้าลงไปที่หมู่บ้านนั่นเลย” หนึ่งในเทพอาวุโสกล่าวผิดหวังที่เขาแสดงท่าทีต่อต้าน

“ข้าไม่ได้เปลี่ยน แต่ข้ามีวิธีที่ดีกว่าในการสยบจอมมารต่างหาก ท่านผู้อาวุโสได้โปรดพินิจดูเถิด” เทพวายุโน้มน้าวใจเหล่าเทพเซียน ส่งสัญญาณให้อีนั่วทำตามที่ตั้งใจเอาไว้

ทว่า ดวงตาสีฟ้าของเทพดาราจ้องอีนั่วอย่างเลือดเย็นโดยที่มารน้อยไม่รู้ตัวว่ากำลังตกเป็นเป้าหมายใหม่เพราะอยู่ใกล้นางมากที่สุด

พลังของเทพดาราจึงถูกหล่อหลอมขึ้นมาเต็มกำลังพร้อมพุ่งใส่มารน้อยทันที แสงสีขาวถูกปล่อยออกมาชั่วพริบตาหมายสังหารภัยอันตราย

จอมมารตระหนักรู้ได้ว่าเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นพลันได้สติกลับมา เขาเอาตัวบังอีนั่วไว้จึงถูกพลังเทพดาราซัดเข้าไปไม่ยั้งมือจนเซไปข้าง ๆ ระหว่างที่อีนั่วฝังต้นไม้แห่งชีวิตของเขาไว้ในร่างมารดาได้พอดิบพอดี

“ท่านพ่อ!” มารน้อยร้องลั่นตกใจ เวลานี้ไม่มีต้นไม้แห่งชีวิตควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของเขา อีนั่วจึงเปรียบเสมือนกงจื่อเย่ในอดีตที่กระหายเลือดกลายเป็นมารน้อยไร้ใจ

ไอมารปีศาจคละคลุ้งออกมาจากตัวเขาทีละนิดจนทำให้กองทัพสวรรค์คิดสังหารเขาไปพร้อมกันคราวเดียว

“อีนั่ว!” กงจื่อเย่เรียกสติบุตรชาย พยายามร่ายอาคมควบคุมพลังของเขาเพราะกลัวว่ามารน้อยผู้นี้จะโจมตีเทพดาราที่เป็นปรปักษ์