บทที่ 1 มาหยา

“ใครให้มึงเข้ามาในห้องกู มาหยาไปไหน!!” เสียงตะโกนลั่นห้องไม่สนใจใครทั้งนั้น

“นะ นาย คือมาหยาไปช่วยงานในครัวครับ” ลูกน้องอย่างเดชแทบเข่าทรุด

เมื่อนายหัวอย่างอัสลาน อีแวนสัน อ่านต่อได้ที่ ลูกครึ่งไทยอิตาลี เจ้าของรีสอร์ตทางใต้และธุรกิจสีดำอีกไม่กี่อย่างแต่มูลค่านับไม่ได้ เขาอายุ 40 ปี สูง 190 ซม. หน้าตาหล่อ จมูกโดง หน้ารูปไข่ ไว้หนวดเคราถูกตัดแต่งให้เข้ากับใบหน้า ราวกับพระเจ้าพระทาน ร่างกายกำยำใหญ่โต ผิวแทนนิดหน่อยเพราะตากแดด ลูกน้องนับร้อยชีวิตที่เขาต้องดูแลบริหารเรื่องรีสอร์ต

เรื่องผู้หญิงมากหน้าหลายตามาไม่ซ้ำหน้า ที่พร้อมจะพลีกายถวายหัวให้กับนายหัวอัสลานคนนี้ ด้วยความเลื่องชื่อ ความแซ่บบนเตียง ขนาดของลูกครึ่งไทยอิตาลีหนุ่มตาน้ำข้าวคนนี้ ที่สมบูรณ์แบบราวกับเทพบุตรในนิยายสาว ๆ พร้อมจะถวายตัวเป็นเมียนายหัวทั้งนั้น

แต่คนอย่างอัสลานเขาเลือกที่จะครองโสด เขาไม่สนใจเรื่องแต่งงาน เขาไม่เชื่อในความรัก และไม่คิดจะมีความรักเข้ามาในหัวเข้าเลยตลอดเวลาจนอายุ 40 ปี ยิ่งอายุเพิ่มขึ้นความหล่อเหลากับไม่ถดถ้อยลง กลายเป็นขวัญใจสาวน้อยใหญ่ สาวแก่แม่หม้ายพากันเข้าคิวอยากจะเป็นเมียนายหัวอัสลานทั้งนั้น ด้วยความพร้อมทั้งเงินทองและหน้าตาของนายหัวหนุ่ม

ส่วนธุรกิจสีดำ เขาจะใช้เดชที่เป็นมือซ้ายมือขวาของเขามานาน อายุ 32 ปี ร่างกายกำยำ ผ่านการฝึกฝนเพื่อมาเป็นบอดี้การ์ดโดยเฉพาะให้กับเขา เรื่องความซื่อสัตย์ของไอ้เดชไม่ต้องถามถึง มันบ้ากว่าที่ใครคิดเพราะตอนที่ยิงกันชุลมุน ไอ้เดชเอาตัวเองรับกระสุนแทนเขา จนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด เขาเลยไว้ใจไอ้เดชที่เป็นเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่งที่ไว้ใจและตายแทนเขาได้

ส่วนมาหยาที่นายหัวอัสลานถามถึงในตอนแรก ก็คือเด็กอุปการะที่นายหัวรับเลี้ยงดูไว้ด้วยความสงสาร พ่อแม่ของมาหยาเสียชีวิตทั้งคู่ตั้งแต่เด็ก แม่ของมาหยาเป็นแม่บ้านของที่นี่เกือบ 15 ปี ทำงานดีมาโดยตลอด พ่อของมาหยาเป็นนักเดินเรือหาปลาหาของทะเลสด และมักจะเอาของที่ได้นำมาขายให้กับรีสอร์ตของอัสลานก่อนเสมอที่จะไปตลาด อัสลานที่เห็นว่าแม่ของมาหยาทำงานดีมาตลอดเลยอนุญาตให้ของทะเลสดที่หาได้ส่งขายให้กับ รีสร์อทเพื่อหารายได้เพิ่ม ทุกวันหยุดแม่ของมาหยาจะติดตามพ่อของมาหยาออกเดินเรือ เพื่อไปหาของทะเลด้วยกัน

แต่แล้ววันหนึ่ง ช่วงเช้าท้องฟ้าแจ่มใส ทั้งสองก็พากันออกทะเลเดินเรืออย่างปกติสุข แต่โชคไม่ดีเหมือนทุกครั้งเพราะอยู่ ๆ ก็เกิดลมพายุเข้าแบบกะทันหัน ทำให้พ่อและแม่ของมาหยาไม่ทันตั้งตัวกับเหตุการณ์วันนั้น ทำให้เรือของพ่อมาหยา พุ่งชนกับโขดหินใต้ทะเลจนเรือแตกอับปางลง น้ำทะเลที่รุนแรงพัดพาร่างสองผัวเมียลอยไปไกลจนหลายวัน กว่าจะหาร่างทั้งสองเจอ อัสลานเห็นมาหยาตั้งแต่เด็กเขาก็เข้าช่วยด้วยความที่เป็นเจ้านายของแม่มาหยา เขาพยายามติดต่อหาญาติของพ่อแม่มาหยาเพื่อมารรับเธอไปเลี้ยง แต่ก็ไม่มีใครเลย เพราะสองคนนี้ไม่เคยบอกใครว่ามีญาติที่ไหน

จนสุดท้ายอัสลานต้องจำใจรับมาหยามาอุปการะ โดยให้แม่นมที่เลี้ยงเขามาเป็นคนดูแล เขาไม่ชอบเด็กสักเท่าไร ผ่านมาหลายปีเขาส่งเสียมาหยาเรียนหนังสือจนจบ ม.6 แล้ว เขาไม่เคยเห็นมาหยามานาน นับตั้งแต่วันที่พาเธอมาส่งแม่นมที่บ้านสวน ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรรมใด ๆ เขาจะให้แม่นมเป็นคนดูแลจัดการทุกอย่างแทนเขา ยกเว้นการเซ็นอนุญาตร่วมกิจกรรมต่าง ๆ ของมาหยาต้องเป็นเขาที่เซ็นแทน

เหมือนมีเหตุให้อัสลานต้องเข้าไปในบ้านสวนในรอบห้าปี เขาไม่เคยย่างกร่ายของเขา ลงมาเหยียบบ้านสวนเลยสักครั้ง วันนั้นฝนตกหนักอย่างรุนแรง และมาหยากลับจากการทำกิจกรรมโรงเรียนก่อนจบการศึกษา กว่าจะกลับมาก็ดึกดื่น เพื่อนของมาหยาขับรถมอเตอร์ไซร์มาส่งเธอตอนขับมาก็ไม่เท่าไร แต่พอใกล้จะถึงบ้านสวนฝนดันเทตกลงมาอย่าแรง เสียหลักพุ่งชนรถคันหรูของใครคนหนึ่งร่างสูงใหญ่รีบลงมาดู นั่นคือรถของอัสลานคนที่อุปการะเธอนั้นเอง

เดชที่เห็นเหตุการณ์ไม่ดีแล้ว รีบลงไปดูสถานการณ์ท่ามกลางสายฝนทำให้เห็นร่างเล็ก ๆ ของเด็กนักเรียนสองคนที่คนหนึ่งหมดสติอยู่หัวแตก ส่วนอีกคนไม่เป็นอะไรมาก

“นายหัวครับ เด็กนักเรียนครับ คงขับรถผ่าฝนแล้วมองไม่เห็นรถเราเลยพุ่งเสียหลักลงข้างทาง”

“มีใครเป็นอะไรไหมไอ้เดช” น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงเป็นใยเด็กทั้งสอง

“อีกคนไม่เป็นไรครับ แต่อีกคนหมดสติหน้าตามีแต่โคลนเต็มตัว หัวแตกด้วยครับนายเราจะเอายังไงดีครับ”

“มึงเอาคนหมดสติขึ้นมาบนรถ ส่วนเด็กอีกคนให้คนที่ รีสอร์ตรีบมาดูทันที พาเด็กคนที่หมดสติไปโรงพยาบาลก่อน”

“ครับนาย”

เดชได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนายจัดการทุกอย่าง รวดเร็วว่องไวสมกับที่เขาเป็นมือซ้ายและมือขวาในคนเดียวจริง ๆ ทุกอย่างจบภายในไม่เกิน 5 นาที เขาอุ้มร่างเล็กในชุดนักเรียนมาไว้กับผู้เป็นนายรับเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างไม่รังเกรียจ

อัสลานจ้องมองใบหน้ากลมมนรูปไข่สวยได้รูป ปากนิดจมูกหน่อย ผมยาวดำขลับจนถึงสะโพก ถักเปียสวย หน้าอกหน้าใจใหญ่เกินวัยมาก สะโพกสวยกลมกลึงที่นั่งบนตักแกร่งของเขา เขาที่นั่งมองพิจารณาเด็กคนนี้หน้าตาสวยกว่าเด็กบ้านทั่วไปที่เขาเคยเห็น เขาอุ้มเธอประคองกอดไว้แน่น ส่วนเดชก็ขับรถรีบตรงไปโรงพยาบาลทันที

พอมาถึงโรงพยาบาล เดชรีบเปิดกระเป๋านักเรียนเพื่อค้นเอาข้อมูลของเด็ก เขาก็ต้องตกใจเพราะนี่คือ     มาหยา เด็กที่

นายหัวอัสลานรับเลี้ยงเอาไว้เมื่อ 5 ปีก่อนนั่นเอง เขาเองก็จำเธอไม่ได้ด้วยโคลนที่เต็มหน้าเต็มตา แล้วก็บวกกับความมืดด้วย

“นายครับ!! นาย” เสียงหอบกระหืดหน้าตั้งวิ่งมาทางอัสลานที่เฝ้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

“ไอ้เดช ไอ้ห่านี่ มึงจะแหกปากอะไรขนาดนั้น เดี๋ยวหมอพยาบาลเขาก็คิดว่าไฟไหม้หรอกฉิบหาย”       อัสลานด่าลูกน้องคู่ใจที่ตะโกนแหกปาก สามบ้านแปดบ้าน

“คือเด็กที่อยู่ในห้องคือเด็กที่นายรับเลี้ยงอุปการะเมื่อ 5 ปีก่อนนะครับ มาหยานะครับนาย” เดชพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

“มึงว่าอะไรนะ ไอ้เดช มาหยาหรอ!!”

เขาเองก็ต้องตกใจ ว่าเด็กหน้าตาขี้เหร่ ตอนเด็กโตมาจะขาวสวยผิดหูผิดตา ราวกับคนละคน เขาเองไม่คิดว่าจะเป็นมาหยา เขาไม่เคยพบเจอเธอเลยก็ห้าปีแล้วถึงแม้หลายครั้งมาหยา จะส่งผลการเรียนมาให้เขาดู ว่าเธอสอบได้ที่ 1 ทุกเทอม เขามักจะส่งเพียงของขวัญไปให้เธอเท่านั้น แต่ไม่เคยเอ่ยชมเชย หรือให้ความสำคัญกับเธอมากนักเพราะเขาถือว่าเธอเป็นเพียงเด็กในอุปการะ ถ้าจะถามหา

ความรักความใส่ใจก็คงมีไม่มากไปกว่าการให้ชีวิตและการศึกษา อัสลานเองก็ไม่ได้ชอบเด็กด้วย

“มึงสั่งหมอ กูต้องการหมอที่ดีที่สุดรักษาเธอเดี๋ยวนี้” เสียงอันสงพลังสั่งคำสั่งให้เดชทันที

“ครับนาย”

นี่เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอมาหยา แล้วฉันผิดพลาดตรงไหนที่ไม่เคยเห็นเพชรเม็ดงามเม็ดนี้ที่ซุกซ่อนอยู่ในบ้านสวนอย่างนี้ อัสลานเอาแต่จ้องประตูฉุกเฉินและรอจนหมอออกมาจากห้อง

“คุณหมอ คนไข้เป็นอย่างไรบ้างครับ” อัสลานรีบถามด้วยความสงสัย

“คนไข้ที่เป็นเด็กนักเรียนใช่ไหมครับ”

“ใช่ครับเธอคนนั้นและครับ”

“เธอปลอดภัยดี แกคงตกใจแล้วสลบไปส่วนหัวที่แตกก็เย็บแล้วสองเข็มครับ พักที่โรงพยาบาลซักคืนก็คงดีขึ้นครับ”

“ผมเข้าไปเยี่ยมเธอได้ไหมครับ”

“ได้ครับ ผมได้เห็นคำขอย้ายเธอเข้าไปในห้องพิเศษเรียบร้อยแล้วครับ”

“ขอบคุณครับหมอ”

“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”

อัสลานรีบเดินไปที่ห้องพิเศษชั้นสองทันที เพื่อไปดูแม่หนูน้อยมาหยาเด็กในอุปการะที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาตลอดหลายปี เธอโตสวยสะพรั่งราวกับนางฟ้าเลยหรือไงนะ ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นเด็กคนนี้ในสายตามาก่อน

อัสลานเปิดประตูห้องคนป่วยพิเศษ มองเห็นมาหยาที่นอนสลบพร้อมสายน้ำเกลือที่ห้อยอยู่ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอพิจารณาใบหน้าหวานนี้อีกครั้ง เธอสวยกว่าที่เขาเห็นบนรถเสียอีก ตอนนี้เธอที่เปลี่ยนใส่ชุดคนป่วยอยู่ทำให้เธอโนบรา แต่หน้าอกหน้าใจกับใหญ่โตกองรวมจนล้น อัสลานที่กำลังคิดไม่ดีกับเด็กตรงหน้าที่กำลังป่วยอยู่

“นาย นายหัวครับ” เสียงเดชลูกน้องคู่ใจเปิดประตูเพื่อรายงานเรื่องต่าง ๆ เพราะนี่ก็ดึกมาแล้ว จะให้นายกลับไปนอนแล้วเขาจะเฝ้ามาหยาเอง

“อะไรของมึงจะเสียงดังทำไม กูไม่ได้หนูหนวก”

“ผมจะบอกว่านายกลับเลยไหมครับเดี๋ยวผมให้รถที่รีสอร์ตมารับนายกลับไปพักผ่อน นี่ก็ดึกมากแล้วครับ เดี๋ยวมาหยาผมเฝ้าเธอเองครับนาย”

“ไม่ ไม่ต้อง!!”

“อะไรนะครับนาย ทำไมละครับนาย นายเหนื่อยมาทั้งวันแล้วให้ผมเฝ้าเธอเองก็ได้ครับนาย”

“ไม่ต้อง กูจะเฝ้าเธอเอง มึงเอาเสื้อผ้ามาให้กูก็พอ”

“ครับนาย” เดชถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกเลยร้อยวันพันปีไม่เคยใจดีกับใครหรือเฝ้าผู้หญิงคนไหน แต่พอเจอมาหยากับอยากจะดูแลเธอซะงั้นทั้งที่ตลอด 5 ปี เธอก็มักจะส่งเรื่องราวชีวิตของเธอมาให้นายดูตลอด แต่นายไม่เคยแยแสเธอเลย มีแต่เดชที่ต้องคอยส่งของขวัญให้เธอเพื่อไม่ให้เธอเสียใจว่านายไม่สนใจเธอ

“มาหยา หลังจากนี้ฉันจะดูแลเธอเอง ในแบบที่ฉันควรจะทำตั้งแต่แรก มาหยาของฉัน”