บทที่ 2 เข้าถ้ำเสือ

วันต่อมา..

ก็อก! ก็อก!

"อื้ออ" เสียงเคาะประตูจากด้านนอกปลุกให้ร่างอรชรที่นอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องนอนรู้สึกตัวตื่น มือเรียวยกขึ้นนวดคลึงขมับเบาๆ ทั้งที่ตายังปิดสนิทอยู่เมื่อคืนเธอดื่มอำลากับเพื่อนๆ ที่ต้องบินไปอิตาลีหนักไปหน่อยเลยทำให้รู้สึกแฮงค์

"หงส์ลูกตื่นได้แล้วป๊าเขารออยู่" เปลือกตาบางปรือขึ้นช้า ๆ เมื่อเสียงของผู้เป็นแม่ดังอยู่ข้างหู มือเรียวเลื่อนลงมาขยี้ตาเบา ๆ ไล่อาการงัวเงียแล้วเพ่งมองผู้เป็นแม่ด้วยแววตาไม่สบอารมณ์มากนัก

"ป๊าจะรีบไปไหนนี่แค่กี่โมงเอง" เสียงหวานเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มระคนหงุดหงิดทั้งที่เธอยังไม่ได้มองนาฬิกาเลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้วไม่ใช่ 8-9 โมงเช้าเหมือนที่เธอคิด

คนเป็นแม่ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่มองบุตรสาวอย่างอ่อนใจ "ลูกดูนาฬิกาก่อนไหมว่าตอนนี้ตีเท่าไรแล้ว"

สิ้นเสียงพูดผู้เป็นแม่หงส์ฟ้าก็คว้านหาโทรศัพท์ข้างหมอนขึ้นมาเปิดหน้าจอดูเวลาทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นเวลาบนหน้าจอ

"เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย" เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งสะบัดศีรษะพรึบ ๆ ไล่อาการมึนงงออกแล้วก้าวลงจากเตียงเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ

พีชมองตามหลังบุตรสาวด้วยความหนักใจกับนิสัยของบุตรสาวไม่รู้ว่าไปอยู่อิตาลีบุตรสาวจะสร้างปัญหาอะไรไหม กังวลว่าทางนั้นจะกำราบบุตรสาวอยู่หรือเปล่าจะปรับนิสัยที่ไม่ดีของเธอได้ไหม ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาตามประสาคนเป็นแม่ที่ห่วงลูก

"อ้าว! หนูนึกว่าม๊าออกไปแล้วเสียอีก" ร่างอรชรที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบตัวเลิ่กคิ้วขึ้นอย่างงง ๆ เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นผู้เป็นแม่ยังนั่งอยู่ริมเตียงเหมือนเดิม

"ม๊าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" เสียงหวานเปล่งถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของผู้เป็นแม่

"เปล่าจ้ะ" พีชระบายยิ้มให้บุตรสาวบาง ๆ แล้วลุกเดินเข้าไปลูบศีรษะเล็กทุยด้วยความรักใคร่ "ไปอยู่ที่นู่นก็ทำตัวดี ๆ นะลูกอย่าเอาแต่ใจ อย่าดื้อกับคุณลุง คุณป้าแล้วก็พี่เซริวนะ"

"แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณลุง คุณป้าแล้วก็พี่เซริวคะหนูไม่ได้ไปอยู่กับพวกเขาสักหน่อย" คิ้วสวยเลิ่กขึ้นสูงดวงตากลมโตจับจ้องหน้าผู้เป็นแม่เชิงสงสัยเพราะเธอไปทำงานคงไม่ได้ไปคลุกคลีกับครอบครัวเพื่อนพ่ออยู่แล้ว แต่คำพูดของผู้เป็นแม่เหมือนกับว่าเธอต้องข้องเกี่ยวพัวพันกับครอบครัวนั้นยังไงยังงั้น

"ม๊าพูดเผื่อยังไงลูกก็ต้องทำงานกับพี่เซริวคงได้พบคุณลุงคุณป้าบ่อย ๆ อยู่แล้ว" พีชรีบพูดแก้ตัวกลัวว่าบุตรสาวจะระแคะระคายสงสัยแล้วจะพานเสียแผน

"ค่ะ" หงส์ฟ้าเพียงพยักหน้ารับไม่ได้เก็บอะไรมาคิดมากมาย แล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดที่จะใส่ ส่วนพีชก็เดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ ปล่อยให้บุตรสาวได้แต่งตัวตามสบาย

"ชุดนี้แล้วกัน" หงส์ฟ้ายืนเลือกชุดที่แขวนเรียงรายอยู่ในตู้เป็นจำนวนมากอย่างใช้ความคิดนานเกือบห้านาที ก่อนตัดสินใจหยิบจั้มสูทเกาะอกขาวยาวสีเทาอ่อนออกมาสวมใส่ แล้วหยิบแจ็คเก็ตยีนส์สีอ่อนออกมาสวมทับอีกทีจากนั้นจึงเดินไปนั่งแต่งเติมเครื่องสำอางลงบนใบหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้งต่อเมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงคว้ากระเป๋าสะพายข้างเดินออกจากห้องลงไปยังชั้นล่างของคฤหาสน์

"กว่าจะลงมาได้นะหงส์ฟ้า" ทันทีที่เธอเดินมาถึงห้องโถงเสียงประมุขของบ้านก็ดังขึ้น แต่เธอหาได้ใส่ใจไม่หย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาหน้าตาเฉยไม่ตอบโต้อะไรทั้งสิ้น

"ลูกจะทานอะไรก่อนไหม หรือจะเดินทางเลย" ประมุขของบ้านพ่นลมหายใจหนัก ๆ มองหน้าบุตรสาวด้วยความหนักใจ ก่อนพูดขึ้นเขาได้แต่หวังว่าวิธีนี้จะเปลี่ยนแปลงบุตรสาวให้ดีขึ้นได้เขากับผู้เป็นภรรยาจะได้เบาใจขึ้นบ้าง

"ไม่ละคะหนูยังไม่หิวเดินทางกันเลยก็ได้ค่ะ"

"โอเคงั้นออกเดินทางกันเลย" สิ้นเสียงตอบบุตรสาวประมุขของบ้านก็หยัดกายลุกเดินออกไปจากห้องโถงทันทีทิ้งให้สองแม่ลูกได้ร่ำลากัน

"หนูไปก่อนนะคะม๊าไว้จะกลับมาหาบ่อย ๆ" หงส์ฟ้าลุกเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่พร้อมหอมแก้มท่านฟอดใหญ่หลังจากผู้เป็นพ่อหายหลังไปแล้ว พอคิดว่าต้องห่างจากผู้เป็นแม่ต้องห่างบ้านไปไกลเธอก็อดโหวงเหวงในใจไม่ได้แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้เดี๋ยวทุกคนจะหาว่าเธอเก่งไม่จริง

"จ้ะ..อยู่นู่นก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก เดินทางปลอดภัยนะ" พีชระบายยิ้มให้บุตรสาวบาง ๆ มือเรียวยกขึ้นลูบศีรษะเล็กทุยด้วยความรักใคร่หวงแหน

"หนูไปแล้วนะคะ" สองแม่ลูกนั่งกอดกันนานนับนาทีก่อนหงส์ฟ้าจะผละกอดออกแล้วลุกเดินออกไปเมื่อร่ำลาผู้เป็นแม่เสร็จ

ใบหน้าหวานเอียวกลับไปมองผู้เป็นแม่อีกครั้งด้วยแววตาเศร้าก่อนจะหันกลับไปมองข้างหน้าต่อ แววตาเศร้าในตอนแรกเปลี่ยนเป็นเด็ดเดี่ยวขึ้นทันตาเพียงคิดถึงความอิสระที่จะได้รับ ทว่าเธอกลับไม่รู้เลยว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นดั่งที่คิดเธอกำลังพาตัวเองเดินเข้าถ้ำเสือต่างหากเสือที่จะกำราบ และถอดเขี้ยวเล็บของเธอออกจากตัว