“คุณช่วยเดินดี ๆ หน่อยได้มั้ยคะ”
จากเจ้าสาวสู่ผู้ประสบภัยเมื่อสามีตัวใหญ่เล่นซัดเหล้าไม่ยั้งแล้วมาจบอยู่ในสภาพเดินเซไปเซมาเล็กน้อย
กึก!
“หยุดทำไมคะ เดี๋ยวก็ถึงห้องนอนแล้วเนี่ย”
จู่ ๆ คนเมากลับหยุดยืนตัวตรงก่อนจะหันมามองหน้าเธอเหมือนต้องการประท้วงอะไรบางอย่าง
“ไม่ใช่คุณ แต่เป็นผัว”
ร่างเล็กชะงักค้างไม่ต่างกันเมื่อได้ยินเสียงทุ้มทักท้วงเรื่องคำเรียก
อะไรของเขา
“เอ้า ผัวก็ผัว ไปค่ะผัว เดินต่อค่ะ”
พรึบ!
“เฮ้ย! แล้วจะมาอุ้มฉันทำไมคะเนี่ย แค่เดินเองก็จะไม่ตรงอยู่แล้ว!”
“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเมีย”
บุญแก้วถอนหายใจยาวเมื่อถูกคนเมาทักท้วงอีกรอบ ร่างโงนเงนอุ้มเธอขึ้นแนบอก แต่เรือนขายาวกลับยังหยุดนิ่งเหมือนรอฟังบางอย่างจากเธอ
“เฮ้อ แล้วผัวจะมาอุ้มเมียทำไมคะ”
“ถือให้หน่อย”
เขาชูขวดเหล้ารูปรวงข้าวในมือส่งให้คนตัวเล็กถือก่อนจะก้าวเท้าออกไปด้านหน้า หญิงสาวเกาะไหล่อีกฝ่ายเอาไว้แน่นเพราะกลัวหงายหลังลงกับพื้นแข็ง
ทว่าเดินไปได้สักพักกลับเห็นเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งแสยะยิ้มมุมปากเหมือนคนโดนผีเข้า
“ยิ้มอะไรคะ”
ดวงตาคมหันมาสบกับเธอพร้อมกับประกายส่องสว่างจากด้านใน เจ้าตัวหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น
“มีเมียแล้ว ยิ้มไม่ได้เหรอ”
สุดท้ายเขาก็พาเธอมาจนถึงในห้องนอน เทพทัตวางร่างเมียลงบนเตียงนุ่มก่อนชายหนุ่มจะทิ้งตัวอย่างหมดสภาพลงด้านข้าง
คนเคยชินผุดลุกขึ้นพร้อมกับขวดเหล้าที่เขาบอกให้ตนกอดเอาไว้ ไหน ๆ ก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว เธอก็ควรจะปรนนิบัติเขาให้ดีสมกับที่ได้รับการยกหนี้ให้ทั้งหมดเกือบ 7 หลัก
“จะไปไหน”
เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมาจ้องมองหญิงสาวนิ่ง ๆ
“จะไปเตรียมผ้ามาเช็ดตัวให้คุณ... ผัวไงคะ นอนแบบนี้คงเหนียวตัวแย่”
หมับ!
“ผัวไม่ได้เมา เหล้าก็แค่น้ำเปล่า”
จู่ ๆ คนที่แทนตัวเองว่า ‘ผัว’ ไม่หยุดกลับดึงร่างของเธอเข้าไปกอดจนหัวเล็กจมลงกับแผงอกกว้าง
“ถ้าไม่เมาก็ลุกไปอาบน้ำก่อนสิคะ ฉันจะได้อาบต่อ”
กระดกเผื่อคนทั้งหมู่บ้านไปขนาดนั้นยังจะมาโม้อีกว่าไม่เมา
“อาบด้วยกันสิ”
ลมหายใจอุ่นเคล้ากลิ่นแอลกอฮอล์รินรดบนเรือนผมนุ่มพร้อมกับเสียงกระซิบแหบพร่า
“จะบ้าเหรอคะ”
คนในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลักด้วยความเขินอาย เห็นแบบนี้เธอก็หวงตัวเหมือนกันนะ จะให้ไปเปลือยล่อนจ้อนต่อหน้าสามีที่แต่งเพราะหนี้แต่ไม่ได้มีความรักลึกซึ้งต่อกันได้อย่างไร
“แต่งงานกันแล้วจะอายทำไม”
พรวด!
“เฮ้ย! คุณทำอะไรคะ! ไปถอดในห้องน้ำสิ”
บุญแก้วร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อร่างแกร่งที่กำลังกอดตนผละออกไปถอดเสื้อสกรีนยี่ห้อปุ๋ยเผยมัดกล้ามแน่น
อึก
หญิงสาวผู้ตั้งท่าจะปฏิเสธซ้ำอีกครั้งกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ดวงตากลมจ้องมองแผงอกล่ำซึ่งมีรอยสักลายมังกรสีดำเพิ่มความกร้าวใจจนไม่อาจละสายตา
ภาพค่ำคืนอันร้อนแรงลอยเข้ามาในหัวทำเอาดวงตากลมเผลอหลุบต่ำลงไปมองตรงเป้ากางเกงขาสั้นสีดำ
เหมือนเจ้าตัวจะรู้ มือหนาจึงค่อย ๆ เลื่อนท่อนล่างของตนออกจนเห็นรอยสามเหลี่ยมคว่ำชัดเจนขึ้น
หมับ!
มือเล็กรีบตะครุบมือเขาเอาไว้ก่อนปลาข่อใหญ่จะโผล่ออกมาแหวกว่ายตรงหน้า (ปลาข่อ = ปลาช่อน)
ก๊อก!
อึก!
“อ๊า~”
เจ้าของดวงตาสั่นระริกเปิดฝาขวดเหล้าขาวในอ้อมกอดของตนออกก่อนจะยกขวดขึ้นดื่มหนึ่งอึก ความเผ็ดร้อนสัมผัสปลายลิ้นพร้อมกลิ่นฉุนตีขึ้นจมูกทำให้เธอหลับตาปี๋
แต่เมื่อธารน้ำใสไหลลงคอกลับทำให้หญิงสาวรู้สึกกระปรี่กระเปร่าและคึกคักขึ้นมา
“ถ้าจะสอดต้องใส่ถุงนะคะ”
ดวงตาสั่นไหวที่แปรเปลี่ยนเป็นหวานเยิ้มรีบเอ่ยขึ้นกันไว้เพราะกลัวหลังจากนี้ตนจะขาดสติ เธอกับเขาไม่ได้แต่งงานเพราะความรัก ข้อนี้บุญแก้วระลึกไว้ในใจอยู่เสมอ
เมื่อห้ามไม่ได้เธอก็ขอเข้าร่วมในฐานะคู่นอนของเขาก็แล้วกัน
“ฮึ”
เขากระตุกยิ้มหนึ่งทีก่อนจะถอดกางเกงขาสั้นของตนออกเผยปลาข่อตัวใหญ่ไซซ์ซูเปอร์
‘มี้มม มาคึสิใหญ่คักแถะน้อ ปลาข่อฮึแข่ จุกแท้อีบุญแก้ว’ (โหห ทำไมใหญ่จัง ปลาช่อนหรือจระเข้ จุกแน่อีบุญแก้ว)
คนตัวเล็กจ้องมองอาวุธลำใหญ่ที่กำลังผงาดขึ้นชี้หน้าเธอด้วยความอึ้ง
ใบหน้าคมคายที่ทุกคนเข้าใจว่าตายด้านพลันเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นผู้เป็นเมียจ้องมองลูกชายของเขาตาไม่กะพริบ
ริมฝีปากสีชมพูหม่นก้มลงประชิดใบหูขาวก่อนจะใช้น้ำเสียงแหบเสน่ห์ยั่วยวนผู้หญิงท่าทางเรียบร้อยให้เปลี่ยนไปอยู่ในโหมดร่างทองเหมือนคืนนั้น
“ปลาข่อใหญ่พร้อมแล้ว แหพร้อมยัง”
และแล้วความปรารถนาของพวกเขาก็เป็นจริง เทพทัตและบุญแก้วมีลูกชายตัวน้อยด้วยกันหนึ่งคนชื่อว่า ‘บุญใต้ อนันไชยเดช’ ลูกสาวรูปร่างหน้าตาเหมือนแม่ ส่วนลูกชายเองก็ถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อเป๊ะ ๆ และที่สำคัญนิสัยยังเหมือนกันอีกต่างหาก เวลาล่วงเลยผ่านมาจนบุญเหนืออายุ 12 และบุญใต้อายุ 9 ขวบ เวลาไปซื้อของพี่สาวกับผู้เป็นแม่มักหายจ้อยเข้าร้านพวกของจุ๊กจิ๊กน่ารักกันเป็นชั่วโมง ปล่อยให้ลูกชายกับผู้เป็นพ่อยืนรอด้านหน้าจนขาเป็นตะคริว แม้พี่สาวจะดูเป็นผู้หญิงห้าว ๆ แต่เธอก็ยังชอบของน่ารักไปตามวัย “พ่อ ใต้เมื่อยแล้วอะ ตอนไหนแม่กับเหนือจะออกมา” “เหนื่อยก็ต้องอดทน การจะเป็นมาเฟียเราต้องมีร่างกายที่แข็งแรง ยืนแค่นี้จะเป็นไรไป” “มาแล้ว น่ารักมั้ย” สองพ่อลูกยืนขาแข็งอยู่หน้าร้านนานนับชั่วโมง สุดท้ายคนที่พวกเขารอคอยก็เดินออกมาเสียที บุญใต้มองตุ๊กตาหมีแพนด้าโง่ ๆ ในมือพี่สาวก่อนจะถอนหายใจ เขาอยากจะบ้า ถ้าวันหนึ่งมีแฟนแล้วต้องมายืนรอสาวจนปวดขาเหมือนพ่อ เขาไม่ขอมีหรอก แค่พี่สาวคนเดียว บุญใต้ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว
ฟุบ! คู่สามีภรรยาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มพลางมองท้องฟ้ายามค่ำคืนด้านนอกประตูกระจกใส พวกเขาถูกบุพการีทั้งสองบ้านไล่ตะเพิดมาฮันนีมูน แต่จริง ๆ คือให้มาทำหลานอีกคนให้พวกท่าน ไม่ติดไม่ต้องหันหลังกลับ โดยเรื่องนี้เจ้าเหนือเป็นคนต้นคิด เด็กแสบชอบนักการถูกตามใจจากผู้หลักผู้ใหญ่ และไม่ต้องฝึกซ้อมหนักกับผู้เป็นพ่อ แค่เห็นหน้าเทพทัตเด็กหญิงตัวน้อยก็กรอกตามองบนรอแล้ว เด็กฉลาดและเจ้าเล่ห์เกินวัยคิดแผนการให้ผู้เป็นพ่อไปฝึกซ้อมหนัก ๆ กับแม่ของตนดีกว่า แบบนั้นเจ้าเด็กก็จะได้ทั้งน้องมาเป็นเบ๊ พ่อได้เพื่อนและเลิกยุ่งกับตน แถมยังได้กินของอร่อยไม่อั้นจากทั้งย่าและทวดอีก “วิวสวยเนาะ” เทพทัตเอ่ยขึ้นแหวกความเงียบ แต่พอหันไปมองดวงหน้ามนกลับเห็นภรรยาคนสวยถอนหายใจออกมา “สวย แต่บนนี้อาหารไม่ถูกปากเท่าไหร่เลย” บุญแก้วย่นหน้าด้วยความรู้สึกเซ็ง ๆ วิวด้านบนสวยก็จริง แต่ถ้าต้องมากินข้าวต้มหรืออาหารตามสั่งทั่วไป เธอรู้สึกว่ามันไม่ค่อยคุ้มกับการมาเที่ยวทั้งทีเท่าไรนัก “งั้นเหรอ ทำไมเมียพูดเหมือนอ่านใจผัวออกเลย” ใบหน้าคมก
บุญแก้วได้แต่ลอบถอนหายใจเมื่อตนปล่อยลูกสาวไว้กับผู้เป็นสามี ลูกสาววัยเตาะแตะโตขึ้นอย่างมหัศจรรย์ (ประชด) บุญเหนือเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่เคยเล่นตุ๊กตาและอยากเป็นเจ้าหญิง ตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กห้าวคนหนึ่ง หากมีใครมาแหย่เข้า หมัดน้อย ๆ พร้อมสวนกลับไปทันที ก็สามีของเธอเล่นสอนศิลปะการต่อสู้ให้ลูกสาวตัวกะเปี๊ยกทั้งหมด ไม่ว่าจะมวย เทควันโด ยูโด ยิงปืน ไม่รู้จะสอนให้ลูกไปเป็นนักรบหรืออย่างไร “ย่า!” เสียงเล็กร้องดังมาจากสนามมวยกลางโรงยิมส่วนตัวพร้อมกับร่างเล็กของลูกสาว ซ้อมกับพ่อมาตั้งแต่เช้าจนสายยังไม่หยุดพักจนแก้มกลมขาวขึ้นสีแดงอย่างน่าเอ็นดู “วันนี้พอแค่นี้เถอะค่ะ” “เอางั้นก็ได้ครับเมีย” ร่างสูงหันมาพยักหน้าให้เมียก่อนจะยกมือขึ้นบอกลูกสาวให้หยุดพักได้ “เหนือ วันนี้พอแค่นี้ก่อนลูก” โครม! พอได้ยินเสียงสั่งหยุดจากพ่อ เด็กตัวเล็กวัย 4 ขวบพลันทิ้งตัวลงอย่างเหนื่อยล้า “วันนี้แม่ทำของโปรดลูกด้วยน้า” “กลับบ้านกันเถอะค่ะ!” บุญแก้วหลุดหัวเราะอย่างขบขันเจ้าของดวงตากลมส่องประ
3 ปีผ่านไป~ “เชิญครับองค์หญิง” มือใหญ่ผายมือไปทางประตูรถก่อนจะมีเด็กผู้หญิงตัวกลมจิ๋วก้าวขึ้นไปนั่งตรงเบาะด้านหลังของรถซีดานหรู ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นจนมงกุฎบนหัวเอียงกะเท่เร่ “คิก ๆ” บุญแก้วในร่างอวบอั๋นกว่าเมื่อก่อนหลุดขำสามีของตนแล้วเดินขึ้นมานั่งบนเบาะข้างลูกสาว ปัง! “ออกรถเลยคิน!” ร่างสูงก้าวขึ้นมานั่งตรงเบาะข้างคนขับพลางสั่งการผู้เป็นลูกน้อง “อุบ!” แทนที่มันจะตอบรับคำสั่ง เจ้าตัวกลับหุบปากกลั้นขำจนหน้าดำหน้าแดง “มึงจะขำ มึงก็ขำออกมาดังๆ!” เทพทัตถอนหายใจแรงอย่างปลงตกกับโชคชะตา “ว้ากกกกกกกกกก ฮ่าๆ” แล้วลูกน้องเขาก็ขำจริง ขำแบบไม่เกรงใจใบหน้าเคร่งขรึมของเขาเลยแม้แต่น้อย “ขำมากมั้ย เดี๋ยวแม่งตัดลิ้นไปให้กากิน” “ชู่! อย่าเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้ลูกสิคะ” เสียงห้ามดังขึ้นมาจากด้านหลังเหมือนกองเซนเซอร์ มือขาวของภรรยาปิดหูเล็กทั้งสองข้างของเด็กหญิงในชุดกระโปรงเจ้าหญิงฟูฟ่อง นั่นทำให้เทพทัตหายใจแรงออกมาอีกครั้ง ผู้ชายตัวโตอย่
บุญแก้วมองตามควันโขมงจากธูปที่ปักอยู่เต็มกระถางบูชาหน้าสำนักหมอดูชื่อดังท้ายหมู่บ้านของตน สำนักหมอดูแม่ทองย้อยที่เดียวที่เดิม ซึ่งมีผู้คนต่อแถวยาวรอคิวอย่างมีความหวัง และแม่สามีของเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น “คุณแม่พาแก้วมาที่นี่ทำไมเหรอคะ” “ก็พามาดูดวงน่ะสิจ๊ะว่าตอนไหนแม่จะได้อุ้มหลาน” ลูกสะใภ้ลอบถอนหายใจ เธอกับสามีเคยมีอะไรกันแบบไม่ใส่ถุงหนึ่งครั้ง แต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีลูกน้อยมาเกิด ตอนอยู่กับอดีตสามีคนแรกเธอก็ท้องยากแบบนี้ หญิงสาวไปตรวจเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าตนเข้าข่ายภาวะมีบุตรยากหรือไม่มาแล้ว แต่หมอกลับบอกว่าร่างกายของเธอปกติ ไม่มีปัญหา แล้วอะไรกันที่มันมีปัญหา? แม่หมอทองย้อย...จะให้คำตอบได้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ “อยู่ในหมู่บ้านของหนูแก้วเลย หนูเคยมาดูดวงกับแม่หมอบ้างมั้ยลูก แม่นรึเปล่า” แม่ย่าที่ได้ยินกิตติศัพท์ของแม่หมอทองย้อยมาจากคนอื่นเอ่ยถามไถ่ลูกสะใภ้ที่กำลังยืนขบคิดกับคำทายทักเมื่อหลายเดือนก่อน จะว่าแม่นไหมน่ะหรือ แม่หมอทักว่าตนจะได้ผัวรวยเป็นลูกครึ่ง สรุปได้ผัวรวย ล
“จะโอนให้ฉันจริง ๆ เหรอคะ” บุญแก้วมองสามีตาปริบ ๆ ไม่รู้ว่าวันนี้เขาเป็นอะไรถึงได้ใจป้ำขึ้นมาผิดปกติ “อืม เอาไปหมดเลย” เทพทัตลากภรรยาตัวน้อยออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อมาจดทะเบียนสมรสใหม่ ทั้งยังโอนอสังหาริทรัพย์ที่ตนถือครองทั้งหมดให้เธออีกต่างหาก ทรัพย์สินทุกอย่างเขารื้อออกมาหมดเพื่อยกให้เธอ ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้นกับผู้เป็นสามีกันแน่ถึงได้ตื่นมากลายเป็นสายเปย์เกินเหตุขนาดนี้ “โอนให้เมียหมด จะได้ไม่มีคนมาแย่งผัวไปเพื่อหวังฮุบเอาสมบัติอีก” “แล้วไม่กลัวฉันชิ่งหนีเหรอคะ” “ถ้าเธออยากให้ผัวกลายเป็นขอทานข้างถนนก็ลองดู” บุญแก้วหลุดยิ้มกับคำพูดของคนด้านข้าง ที่แท้ก็กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนี่เอง “นั่นน่ะสิคะ ใครจะอยากได้ผู้ชายที่มีแค่ตัวกับเสื้อแถมปุ๋ยกัน” “ถึงจะมีแค่ตัว แต่พกปลาข่อใหญ่นะครับ” เพียะ! “พูดอะไรเนี่ย” “หรือเมียจะเถียงว่ามันไม่เร้าใจ?” มือเล็กตีแขนอัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเมื่อสามีเริ่มเปิดประเด็นเรื่องใต้น้ำ... “อะฮึ่ม! ผมว่าเจ้าหน้าที่น่าจะรอนา