ตอนที่3 เป็นเพื่อน

“ฝ้าย” เสียงใสหนึ่งดังขึ้นทำให้ปอฝ้ายหันมอง พบว่าเป็นเกตุแก้วจริงๆ หญิงสาวดูสีหน้าตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็เดินมาหาเธอก่อนจะหันมองคนข้างตัวเธอ

“เจอกันอีกแล้วนะ”

ปอฝ้ายหันมองมาร์คัสที่นิ่งเงียบผิดปกติ “พวกเธอสองคนรู้จักกัน?” เป็นคำถามที่มาร์คัสเองไม่อยากตอบ

เมื่อคืนเขาไปเที่ยวผับแล้วก็ได้เจอกับเกตุแก้วก่อนที่พวกเราจะจบกันบนเตียง และเขาก็ให้เธอได้ลิ้มรสบทรักที่แสนร้อนแรงตอนเช้า แต่ไม่จบเพราะมีคนมาขัดเสียก่อน

เกตุแก้วยิ้มแล้วถามปอฝ้าย “แฟนฝ้ายหรือเปล่า”

ปอฝ้ายรีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “เปล่าเขาเป็นเพื่อนฝ้าย”

“ออ อย่างนั้นถ้าเกตุจะขอจีบพ่อหนุ่มคนนี้ได้ไหม” มุมปากเกตุแก้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

ปอฝ้ายหันมองคนข้างหลัง ก่อนจะมองเกตุแก้วอีกรอบ และนั่นก็ทำให้พวกเขาสองคนได้คบกัน โดยที่เธอเองก็ไม่มีสิทธิที่จะปริปากบอกความรู้สึกตัวเองได้อีกเลย

พวกเขาไปด้วยกันแล้ว แต่เธอก็ยังนั่งอยู่ร้านกาแฟต่อ คิดจะหยิบหนังสือมาอ่านเล่น สมองก็ดูเหมือนจะไม่ทำงาน สายตาหันมองผู้คนที่รถที่กำลังวิ่งไปมา

สี่ปีที่ผ่านมา ความรู้สึกที่เธอให้เขาแม้จะไม่ปริปากบอกแต่เธอก็คิดว่าเขาอาจจะรับรู้ แต่สุดท้ายเธอก็เป็นได้แค่เพื่อนของเขาเท่านั้น

แบบนี้แล้วเธอควรหยุดคิดและเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว กับใครสักคนก็ได้ หรือจะเป็นคนผู้ชายสักคนที่เข้ามาทักเธอตอนนี้ เธออาจจะเลือกคบเขาก็เป็นได้

“ฝ้าย” เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้คนคิดเล่นๆ สะดุ้ง เมื่อหันมองก็พบว่าเป็นพี่มาร์กัส พี่ชายของมาร์คัส

ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสเลคสีดำผู้เนคไทสีน้ำเงิน หากเทียบแล้วพี่ชายเขาคงเป็นเทพบุตร ส่วนมาร์คัสก็คงเป็นซาตานร้ายๆ

“พี่มาร์กัสมายังไงค่ะ”

“พี่ซื้อของให้มาดาม” สายตาคมหันมองเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“พี่นั่งได้ไหม”

“ค่ะ” ปอฝ้ายรีบเชิญเขา ลืมเรื่องที่คิดเล่นๆ ว่าจะคบคนแรกที่เข้ามาทักไปสนิท

“โชคดีจังที่เจอฝ้าย เพราะพี่มีเรื่องปวดหัวอยู่” มาร์กัสยิ้มก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาหนึ่งใบที่ยาวพอสมควร “รายการซื้อของของมาดาม”

ปอฝ้ายอ่านตั้งแต่ด้านบนจนด้านล่าง มีของบางอย่างที่ผู้หญิงอย่างเราถึงจะเข้าใจ “แล้วทำไมป้าแอนนาไม่มาซื้อเองล่ะค่ะ” คิดยังไงถึงได้ใช้ลูกชาย

แววตามาร์กัสเหมือนมีพิรุธนึกถึงตอนที่ชิงกระดาษจากมือมารดามาแล้วบอกว่าจะซื้อให้เมื่อชั่วโมงก่อน “พอดีมาดามติดธุระด่วน ส่วนพวกนี้ก็ด่วนเหมือนกัน ฝ้ายช่วยพี่ซื้อของพวกนี้ได้ไหม”

ปอฝ้ายยิ้ม “ได้ค่ะ ฝ้ายไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว” คนที่กำลังเซ็งกับอารมณ์รีบรับปากจากนั้นก็เริ่มซื้อของตามลิส ที่จดมา

คนเข็นรถเข็นตามหลังเดินอย่างมีความสุข แม้ว่าแผนนี้จะมาอย่างฉุกละหุก แต่เขาก็พอใจกับผลลับของมัน

ปอฝ้ายเดินเข้าร้านโน่นร้านนี้จนเลือกของจนเสร็จ หันมองก็พบว่าตะวันตกดินพอดี “ให้พี่เลี้ยงอาหารเย็นเราเป็นการตอบแทนนะ”

หญิงสาวคิดจะปฏิเสธ แต่พอเห็นสีหน้าชายหนุ่มก็ปฏิเสธไม่ลงจึงยอมกินอาหารมื้อค่ำไปด้วยกัน เอาตรงๆ สำหรับมาร์คัสแล้วเขาเหมือนความมืดในยามกลางคืน และมาร์กัสคือแสงตะวันในตอนกลางวัน สองพี่น้องตระกูลมาร์เรนนิสัยไม่เหมือนกันจริงๆ

ปอฝ้ายมองครอบครัวของมาร์คัส กำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานก่อนจะมองภาพของเกตุแก้วเพื่อนสาวกับมาร์คัส ที่ตอนนี้สองคนกลายเป็นแฟนกัน ความรู้สึกเศร้าทำให้เธอเดินออกมารับลมด้านนอก

ที่จริงแล้วเธอควรจะชินได้แล้ว สี่ปีที่ผ่านมามาร์คัสก็เปลี่ยนแฟนไปนับไม่ถ้วน แต่ทำไมเธอยังเศร้าอยู่ก็คงเพราะอยากเป็นเธอบ้างก็เท่านั้นเอง แต่เธอเองก็รู้เช่นกันว่าไม่มีวัน

“นั่งทำอะไรอยู่”

ปอฝ้ายหันมองตามเสียงเป็นพี่มาร์กัส อีกฝ่ายนั่งลงเก้าอี้ใกล้กัน

“ว่าไงตกลงมาทำอะไรตรงนี้”

“นั่งรับลมค่ะ แล้วพี่มาร์กัสล่ะ”

ชายหนุ่มแล้วบอก “รับลมเหมือนกัน” ปอฝ้ายกันมองไปยังด้านใน มองคู่สามีภรรยาคุณเจด้าและคุณพีรพัฒน์กำลังเดินเข้าห้อง ส่วนคุณน้าแอนนากับคุณลุงมาร์โกก็เหมือนจะออกไปด้านนอก

ตอนนี้จึงเหลือเพียงคู่ของเกตุแก้วและมาร์คัสด้านในบ้านที่นั่งหยอกล้อบนโซฟา เธอจึงหันมาคุยกับมาร์กัสต่อ

“ว่าแต่ตอนนี้โรงงานไปถึงไหนแล้วค่ะ”

“ตอนนี้โครงสร้าง เครื่องจักร การตกแต่งภายใน ก็เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว แต่ก็ยังไว้วางใจไม่ได้ พี่เลยต้องเข้าไปคุมงานทุกวัน”

ปอฝ้ายพยักหน้า “ตอนนี้ฝ้ายก็รอผลสอบอยู่ ถ้าไม่ติดปัญหาอะไรก็คงเรียนจบ ถ้าอย่างนั้นพี่มาร์กัสอยากได้เด็กฝึกงานใหม่ไหม?”

การทำงานอาจจะทำให้เธอหายเศร้า ส่วนเขาที่กำลังจะชวนพอดีจึงถือโอกาสนี้รับโดยไม่ลังเล “ว่าแต่ฝ้ายพอจะช่วยอะไรตรงไหนได้บ้าง”

“เราเรียนจบวิศวกรนะ ตอนนี้งานด้านนี้มีให้ทำเยอะแยะ ที่มีอยู่ก็แทบงานล้นมือ คิดว่าทำได้ไหมล่ะ”

ปอฝ้ายพยักหน้าอีกครั้ง ยิ้มกว้างรู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ขึ้นมาแล้ว แต่ก็นะอย่างน้อยโรงงานนี้พ่อของเธอก็เป็นหุ้นส่วนด้วย เธอจึงรู้สึกว่าต้องรักและดูแลมันเช่นกัน

“มาคุยอะไรกันสองคนตรงนี้” มาร์คัสมาขัดจังหวะสองคน ก่อนเห็นภาพปอฝ้ายกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ความรู้สึกก็เหมือนขัดใจชอบกล

“นายจะกลับแล้ว?” เป็นมาร์กัสพี่ชายที่ถามต่อ