บทนำ

ร่างอรชรหุ่นนาฬิกาทรายใบหน้าสละสลวยเฉี่ยวคม จมูกและปากดูเชิดรั้นเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ สวมชุดราตรีสีเงินเกาะอกเปิดไหล่ กระโปรงยาวผ่าข้างขึ้นมาสูงเผยให้เห็นต้นขาอ่อนขาวผ่อง ผมยาวสลวยถูกปล่อยลงมาคลอเคลียแผ่นหลังเนียน

ศุภาพิชญ์ อัครเมธาสกุล (ไอริน)

ลูกสาวคนเดียวของ นายพิพัฒน์ อัครเมธาสกุลประธานบริษัท พีพี กรุ๊ป บริษัทออกแบบและผลิตเสื้อผ้า น้ำหอม อีกทั้งยังมีกระเป๋าแบรนด์เนม รายใหญ่ที่สุดในประเทศไทย หญิงสาวมีหน้าตาเฉี่ยวคมเข้มสวยแบบสาวไทย เรือนผมสีดกดำยาวสลวยอายุ 25 ปี

เธอเดินคล้องแขนมากับบิดาของเธอเข้ามาในงานเปิดตัวโรงแรมใหม่ที่ภูเก็ต

“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยไอริน” พิพัฒน์เอ่ยเสียงเข้มใส่ลูกสาวจอมดื้อรั้นของเขา

“รินไม่ได้อยากมาสักหน่อย”

พิพัฒน์ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยใจ นับตั้งแต่ที่มารดาของไอรินเสียไปตั้งแต่เธออายุได้ 6 ขวบ ไอรินจากที่เคยเป็นเด็กน้อยที่น่ารักอ่อนหวานก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอกลายเป็นเด็กที่มีนิสัยแข็งกร้าวดื้อรั้นไม่ฟังใคร จนพิพัฒน์ต้องส่งเธอไปอยู่ที่ฝรั่งเศสตั้งแต่อายุ 18 ปีและเธอเพิ่งได้กลับมาเมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง

“แกต้องศึกษาเรื่องพวกนี้ไว้ เรื่องงานสังคมแบบนี้และทุกอย่างที่ฉันทำในบริษัทเพราะถ้าไม่มีฉันแล้ว แกจะต้องเป็นประธานบริษัทต่อจากฉัน”

“พ่อคิดจะให้รินเป็นประธานบริษัทด้วยหรอคะ นึกว่าจะให้เมียพ่อเป็นสะอีก”

เมียของพ่อที่ไอรินหมายถึงก็คือแม่เลีิ้ยงของเธอ แม่เลี้ยงที่อายุห่างกับเธอเพียงแค่ 10 ปีเท่านั้น

“นี่! ยัยริน แกอย่ามาประชดพ่อนะ ถ้าฉันไม่ยกบริษัทให้แกแล้วฉันจะไปยกให้หมาตัวไหนละ”

“รินจะไปรู้หรอคะ ก็เห็นพ่อยกย่องเทิดทูนเมียของพ่อสะเหลือเกิน”

“หยุดเลยนะ ฉันไม่อยากมาเถียงกับแกให้เสียอารมณ์ไปมากกว่านี้”

สองพ่อลูกปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะค่อยๆย่างกรายเข้ามาในงานอย่างช้าๆ ในขณะที่เดินเข้ามาสองพ่อลูกก็มีเเขกเหงื่อมากมายเข้ามาทักทาย ไอรินต้องปั้นหน้าฉีกยิ้มหวานตลอดเวลาทั้งๆที่เธอไม่ได้เต็มใจเลย

พิพัฒน์กวาดสายตามองหาเจ้าของโรงแรมหรูที่เปิดตัวในวันนี้ จนไปสะดุดอยู่กับร่างสูงใหญ่ดูน่าเกรงขามสวมชุดสูทสีกรมเข้ากับเนคไท เสื้อเชิ้ตด้านในสีดำมาพร้อมกับรองเท้าหนังราคาแพงสีดำเช่นกัน โดยมีบอดี้การ์ดตัวโตสองคนเดินตามหลังคอยคุ้มกันเขาอย่างใกล้ชิด

คาเดน แคสเซียส (คาเดน)

ลูกชายคนเล็กของตระกูลแคสเซียส อายุ 29 ปี รับหน้าที่ดูแลกิจการโรงแรมของตระกูลแคสเซียสทั้งหมด และหุ้นส่วนของบริษัทต่างๆรวมถึงหุ้นส่วนของโรงพยาบาลอีกด้วย ชายหนุ่มมีหน้าตาหล่อเหลานัยน์ตาสีเทาชวนฝันกับบุคลิกนิสัยดีดูเป็นมิตร แต่มันก็แค่เปลือกที่เขาสร้างขึ้นมาไว้หลอกล่อให้เหยื่อติดกับของเขาก็แค่นั้น เพราะจริงๆแล้วเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรเลย

“สวัสดีครับคุณคาเดน” พิพัฒน์เดินมาหยุดตรงหน้าของคาเดนพร้อมกับเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ

“สวัสดีครับคุณพิพัฒน์”

คาเดนเอ่ยพลางกวาดสายามองสำรวจไปที่สาวสวยข้างกายพิพัฒน์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ใบหน้าที่ดูเย่อหยิ่งไม่สนใจอะไร หุ่นนาฬิกาทรายผิวขาวเนียน หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัวนั่นอีก เสือผู้หญิงอย่างคาเดนรู้สึกถูกใจเธอจริงๆ

ส่วนไอรินมองผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าว สายตาที่เขามองเธอมันแสดงออกชัดเจนว่าเขาต้องการอะไร ซึ่งเธอเคยเจอคนประเภทนี้บ่อยและเธอก็เกลียดคนเจ้าชู้ยิ่งกลัวอะไร เธอไม่มีทางหลงเสน่ห์คนแบบนี้แน่นอน

“สาวสวยคนนี้เป็นใครกันครับ” คาเดนเอ่ยถามเสียงสุภาพ

“ลูกสาวผมเองครับ ชื่อไอริน” พิพัฒน์หันมองหน้าไอรินแล้วเอ่ยต่อ

“ไอรินสวัสดีพี่เขาสิลูก”

“สวัสดีค่ะ” ไอรินยกมือไหว้แบบไทยพร้อมกับยิ้มอ่อนส่งไปให้โดยไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่นัก

“สวัสดีครับ ชื่อน่ารักจังเลยนะครับ” คาเดนยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งไปให้หญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ”

ไอรินตอบกลับเสียงแข็งจ้องมองใบหน้าฝรั่งหล่อเหลาอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ แต่กระนั้นก็ยิ่งเป็นการท้าทายคาเดนเช่นกัน เพราะคนอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล

“เชิญตามสบายเลยนะครับ ผมขอตัวก่อน”หนุ่มหน้าฝรั่งนัยน์ตาสีเทาชวนฝันเอ่ย

“ครับคุณคาเดน”

สิ้นเสียงของพิพัฒน์ คาเดนส่งยิ้มให้สองพ่อลูกเขาไม่ลืมที่จะปรายตามองร่างบางอีกครั้งก่อนจะเดินปลีกตัวไปเพืี่อทักทายเเขกเหงื่อและผู้ใหญ่มากมายที่มาในงานของเขาในวันนี้

หญิงสาวรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่อยู่กับพ่อของตัวเอง ครอบครัวไอรินเคยเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุข จนกระทั่งวันหนึ่งมีบุคคลปริศนาส่งรูปพิพัฒน์กำลังนอนหลับโอบกอดผู้หญิงอยู่ที่โรงแรมมาในซองเอกสารให้มารดาของเธอดู จนสองสามีภรรยาทะเลาะกันอย่างหนัก แม่ของเธอตรอมใจนอนซมไม่ยอมกินข้าวกินปลาและป่วยรักษาตัวอยู่เป็นปีๆ จนสุดท้ายแม่ก็เสียชีวิตลงไปในที่สุด วันสุดท้ายของชีวิตแม่ได้บอกกับหญิงสาวไว้ว่า อย่าไว้ใจผู้ชายคนไหนถ้าไม่อยากเสียใจและมีจุดจบเหมือนแม่

ไอรินยังจดจำวันนั้นได้ดีถึงเธอจะยังอายุน้อยมากแต่มันเป็นความทรงจำที่เธอไม่มีวันลืมมันไปได้อย่างแน่นอน

งานเลี้ยงดำเนินการตามขั้นตอนไปเรื่อยๆจวบจนใกล้จะจบงาน ไอรินจึงขอตัวกลับห้องพักก่อน ร่างบางขึ้นลิฟต์มายังห้องพักของตัวเองในโรงแรมหรูของอาคาร

ร่างบางก้าวเดินมาตามทางเดินจบใกล้จะถึงห้อง แต่ทว่าในจังหวะที่เธอกำลังจะเลี้ยวไปฝั่งขวาของทางเดิน เธอกลับชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

พลั่ก!

“โอ๊ย!”

ไอรินกำลังจะล้มแต่มือหนาของใครบางคนคว้าร่างเธอมากอดเอวไว้ได้ทัน ร่างบางเซมาปะทะอกแกร่งจนได้กลิ่นหอมยั่วยวนจากร่างกำยำ

“คุณคาเดน!”

“ขอโทษทีนะครับ ผมเดินไม่ระวังเอง”

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลากระชับแขนกอดรัดเอวบางแน่นขึ้นพร้อมกับมือหนาลูบแผ่นหลังขาวเนียนอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมลอบมองเต้าใหญ่อวบอิ่มที่โผล่พ้นขอบชุดราตรีออกมาให้เห็นรำไร

ไอรินจ้องมองหน้าคนตัวโตก็พอจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เธอเคยเจอผู้ชายแบบนี้มาเยอะแล้ว

“รบกวนปล่อยฉันด้วยค่ะ”

“คุณสวยมากเลยนะรู้ตัวไหม”

คาเดนใช้มุกเดิมๆที่เคยใช้หว่านล้อมให้หญิงสาวยอมตกเป็นของเขาได้อย่างง่ายดาย ผู้หญิงแค่เขาทำเป็นพูดเพราะใส่พวกเธอหรือแค่ชมนิดๆหน่อยๆ พวกหล่อนก็พร้อมถวายตัวให้เขาแล้ว ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดทุกคนนั่นแหละ

“รู้ตัวค่ะและไม่จำเป็นต้องให้ใครมาบอก ปล่อยค่ะ”

หญิงสาวกดเสียงต่ำพร้อมกับส่งสายตาแข็งกร้าวใส่ร่างกำยำที่ทำหน้ามึนอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อยู่

คาเดนไม่ได้สนใจท่าทีของหญิงสาว เขาคิดว่าเธอก็คงแค่เล่นตัวไปอย่างนั้นแหละ

“พักห้องไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

ร่างบางขมวดคิ้วเมื่อสรรพนามที่คาเดนแทนตัวเองนั่นมันดูเปลี่ยนไปและดูเหมือนคนที่สนิทสนมกันเกินไป

“นี่คือวิธีหลอกล่อผู้หญิงของคุณหรอ” หญิงสาวเอ่ยด้วยอย่างรู้ทัน

“แล้วไอ้ที่เดินชนฉันนี้ก็เป็นแผนอ่อยผู้หญิงของคุณด้วยนะสิ”

“หึ แล้วคิดว่าไงละครับคนสวย” คาเดนแค่นหัวเราะเบาๆ

“เสียใจด้วยพอดีฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คลั่งไคล้ผู้ชายแบบนี้สักเท่าไหร่”

“ไม่ลองดูละ รับรองติดใจแน่”

สิ้นเสียงของคาเดน ไอรินส่ายหน้าเบาๆให้กับความหลงตัวเองของชายหนุ่ม แต่เธอก็ไม่แปลกใจเลยทำไมเขาถึงได้หลงตัวเองได้ขนาดนี้เพราะชายหนุ่มทั้งหล่อเหลาและร่ำรวย

“ไม่ดีกว่า ปล่อ.. อื้อ!”

ไอรินยังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากหนาฉกจูบลงเรียวปากเล็กอย่างรวดเร็ว หญิงสาวตาเบิกกว้างด้วยความติื่นตกใจ ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่เคยโดนจูบแต่หญิงสาวไม่คาดคิดต่างหากละว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะกล้าทำแบบนี้คนที่เพิ่งเจอกันแค่วันเดียว ร่างบางใช้ชีวิตวัยรุ่นอยู่ที่เมืองนอกมานาน การจูบมันจึงเป็นเรืี่องปกติมากสำหรับที่ต่างประเทศ

ลิ้นสากส่งเข้าไปกวาดต้อนความหวานภายในปากขอร่างบาง ไอรินยอมเปิดปากให้คาเดนได้เข้ามาสำรวจแต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั่น เพราะเธอไม่ได้คิดจะยอมโอนอ่อนให้เขาอยู่แล้ว

หญิงสาวขบกัดลงที่ริมฝีหนาอย่างแรงจนคนตัวโตร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับกลิ่นเลือดคละคลุ้งเต็มปากของเขา

“โอ๊ย!! ไอริน!”

คาเดนผละออกจากร่างบางก่อนจะยกมือขึ้นมาจับริมฝีปากล่างที่กำลังมีเลือดซิบอยู่

หญิงสาวไม่รอให้ชายหนุ่มได้ตั้งตัวเธอใช้รองเท้าส้นสูงเหยียบลงบนเท้าคนตัวโตอย่างแรง

“โอ๊ย!”

“โรคจิตแบบคุณมันต้องเจอแบบนี้แหละ ไอ้บ้ากาม!”

ไอรินออกแรงพลักคาเดนให้หลบทางออกไปข้างๆจนหลังของคาเดนติดกับกำแพง ไอรินรีบก้าวเดินไปยังห้องพักของเธอโดยไม่หันกลับมามองเขาอีกเลย

“ฝากไว้ก่อนเถอะไอริน เธอไม่มีทางรอดแน่”

คาเดนกัดฟันกรอดข่มอารมณ์เอาไว้ เขาทั้งเจ็บตัวและเจ็บใจ ไม่เคยโดนผู้หญิงหน้าไหนทำกับเขาแบบนี้เลยสักครั้งในชีวิตตั้งแต่เกิดมา แค่เขาส่งสายตาหวานเยิ้มให้พวกเธอ ผู้หญิงพวกนั้นก็พร้อมที่จะมานอนอ้าขาให้เขาแล้ว