บทที่ 6 แผนการของแม่เลี้ยง

วันต่อมา

ร่างอรชรของนักศึกษาสาวกำลังเดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยหน้าตาที่ดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย ชาลิสาเพิ่งเลิกเรียนและกลับมาที่บ้านของตัวเองในช่วงบ่ายสามโมงของวัน เพื่อนรักของเธอได้สอบถามเรื่องราวต่างๆ ชาลิสาจึงได้เล่าทุกอย่างให้ใบเฟิร์นฟังเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะปิดบังเรื่องแบบนี้กับเพื่อนรักทำไม ส่วนใบเฟิร์นเองก็รู้สึกเป็นห่วงชาลิสาเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความที่พวกเธอยังเด็กมากๆ พวกเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเช่นกัน ใบเฟิร์นจึงได้แต่ปลอบใจเพื่อนของตัวเอง

“กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนู” เสียงของณัฐวดีเอ่ยขึ้นมาทันทีที่เด็กสาวเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา 

“ค่ะ กลับมาแล้วค่ะ” เด็กสาวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด จนหญิงแก่รับรู้ได้ว่าเธอกำลังกลุ้มใจเรื่องเมื่อวานนี้อยู่อย่างแน่นอน

“คุณป้าอยู่ไหมคะ” เด็กสาวเอ่ยถามต่อพลางกวาดสายตามองซ้ายทีขวาที

“อยู่ค่ะ เหมือนจะอยู่ในห้องนั่งเล่น” 

“ขอบคุณค่ะ” เด็กสาวส่งยิ้มให้คู่สนทนาเบาๆ ด้วยใบหน้าที่อิดโรย

“หิวไหมคะคุณหนู”

“ยังค่ะ ขอบคุณนะคะ” พูดจบ ชาลิสาก็ปลีกตัวเดินเข้าไปบ้านอย่างช้าๆ จนกระทั่งร่างเล็กเดินเข้ามาจนถึงห้องนั่งเล่นภายในบ้านของเธอ และหญิงสาวก็พบว่าแม่เลี้ยงกับฉัตรพลนั่งอยู่บนโซฟาใหญ่กลางห้อง

ทั้งสองคนแม่ลูกหันหน้ามามองชาลิสาทันทีที่เด็กสาวเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยสายตาแข็งกระด้างเหมือนดั่งเช่นทุกครั้ง 

“สวัสดีค่ะคุณป้า สวัสดีค่ะพี่ชาย” ชาลิสายกมือขึ้นมาพนมกลางอกพลางทักทายทั้งสองคนตามมารยาทของสาวไทย แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรเด็กสาว กนกนุชเพียงแค่พยักหน้าให้ชาลิสาเบาๆ เพียงเท่านั้น และด้วยบรรยากาศที่ดูอึดอัดระหว่างพวกเขาตั้งแต่เมื่อวานนี้ ชาลิสาจึงไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับสองแม่ลูกต่อ

“สาขอตัวขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ” หญิงสาวจึงบอกกล่าวกับสองแม่ลูกเพื่อจะปลีกตัวขึ้นห้องของตัวเองก่อน 

“เดี๋ยว! วันนี้เธอต้องไปกับฉันนะยัยสา” เสียงของกนกนุชเอ่ยขึ้นมาก่อน 

“ไปไหนคะ” เด็กสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย 

“ไปคุยเรื่องสำคัญกับผู้ใหญ่เป็นเพื่อนฉันไง” แม่เลี้ยงเอ่ยต่อ 

“ทำไมสาต้องไปด้วยล่ะคะ สายังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร” 

“ก็แค่ไปกับฉัน แค่นั้น มันยากมากหรือไงล่ะ” กนกนุชเว้นประโยคเล็กน้อย และเมื่อหญิงแก่เห็นว่าเด็กสาวมีสีหน้าครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย เธอจึงพูดขึ้นมาต่อ

“ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว แต่งตัวให้มันดีๆ หน่อยล่ะ”

“คะ..ค่ะ” สุดท้ายชาลิสาก็ไม่สามารถที่จะคัดค้านอะไรได้เหมือนดั่งเช่นทุกครั้ง หญิงสาวหันหลังเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น แล้วตรงขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของแม่เลี้ยง

“แม่จะทำอะไร” ฉัตรพลเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อชาลิสาเดินออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ต้องถามหรอก แกอยู่เฉยๆ ไปเถอะ” กนกนุชกระแทกเสียงใส่ลูกชาย เธอต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองกับลูกชายปลอดภัยอย่างแน่นอน

สองแม่ลูกนั่งรอชาลิสาแต่งตัวอยู่เกือบหนึ่งชั่วโมง จนกระทั่งเด็กสาวเดินลงมาจากห้องนอนและตรงมายังห้องนั่งเล่นอีกครั้ง 

ชาลิสาสวมชุดเดรสสั้นแขนกุดสีขาวดูเรียบหรู ผมยาวสลวยสีดำถูกมัดขึ้นไปครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งล่างถูกปล่อยยาวลงมาคลอเคลียแผ่นหลังแบบบาง เด็กสาวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูของห้องนั่งเล่นด้วยร่างอวบอิ่มที่สวยสะพรั่งตามวัยของเธอ

“กว่าจะลงมาได้นะ” กนกนุชเอ็ดหญิงสาวด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น

“ขอโทษค่ะ” ชาลิสาก้มหน้างุดเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด

“ไปกันได้แล้ว อย่าปล่อยให้ผู้ใหญ่รอนาน” แม่เลี้ยงบอกกล่าว ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนจากโซฟา 

กนกนุชไม่รอช้า เธอรีบเดินผ่านชาลิสาและตรงออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที เด็กสาวจึงหันหลังและเดินตามแม่เลี้ยงออกไปอย่างช้าๆ ส่วนลูกชายของแม่เลี้ยงก็นั่งมองตามหลังของพวกเธอ โดยที่เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

ชาลิสากับแม่เลี้ยงเดินมาจนถึงลานจอดรถของบ้าน พวกเธอขึ้นไปนั่งบนรถตู้คันสีดำ จากนั้นรถตู้ก็ขับเคลื่อนออกมาจากบ้านของชาลิสาอย่างช้าๆ 

รถตู้คันหรูมุ่งตรงมายังปลายทางที่กนกนุชบอกกล่าวเอาไว้ จวบจนเวลาผ่านพ้นไปเกือบหนึ่งชั่วโมง รถตู้คันสีดำก็มาจอดสนิทลงตรงหน้าโรงแรมหรูในเวลาต่อมา จากนั้นพวกเธอก็ลงมาจากรถ เด็กสาวและแม่เลี้ยงขึ้นมายังร้านอาหารหรูชั้นบนสุดอย่างช้าๆ 

จนกระทั่งพวกเธอขึ้นลิฟต์มาจนถึงชั้นบนสุดของโรงแรม ระหว่างทางเหล่าพนักงานต่างก็ทักทายแม่เลี้ยงกับเด็กสาวหน้าตาสวยสะพรั่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ชาลิสาส่งยิ้มและพยักหน้าให้พนักงานเบาๆ ตามมารยาท ส่วนกนกนุชก็ไม่ได้สนใจเหล่าพนักงานเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งแม่เลี้ยงยังเอาแต่เด็กเชิดหน้าชูตาทำเหมือนกับว่าตัวเองอยู่สูงกว่าพนักงานพวกนั้น

แม่เลี้ยงเดินนำชาลิสามาจนถึงโต๊ะที่เธอนัดหมายกับผู้ใหญ่เอาไว้ ก่อนที่พวกเธอจะเดินมาถึงโต๊ะที่มีชายแก่อ้วนพุงย้อยนั่งรอพวกเธออยู่แล้ว

“สวัสดีค่ะท่าน” กนกนุชยกมือขึ้นมาไหว้พลางเอ่ยทักทายชายแก่ด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“สวัสดีค่ะ” ชาลิสาจึงพนมมือขึ้นมาและไหว้ชายแก่ตามมารยาททันที

“สวัสดี นั่งกันก่อนๆ” องอาจ ชายแก่อายุเข้าเลขห้าแล้ว เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อยพลางกวาดสายตามองสำรวจชาลิสาด้วยสายตาที่จาบจ้วงจนเด็กสาวรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

สิ้นเสียงขององอาจ แม่เลี้ยงส่งยิ้มหวานไปให้ชายแก่ ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปดึงเก้าอี้ออกมาและทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ซึ่งชาลิสาเองก็เช่นกัน 

เด็กสาวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับชายแก่ ส่วนแม่เลี้ยงก็นั่งอยู่ข้างๆ เธอ เสียงเพลงในร้านอาหารเปิดคลอเบาๆ และผู้คนมากมายก็ต่างหลั่งไหลเข้ามาใช้บริการร้านอาหารบนตึกหรูแห่งนี้เพราะที่นี่เป็นร้านอาหารชื่อดังสำหรับไฮโซและผู้คนที่ร่ำรวย

“ท่านองอาจคะ นี่ชาลิสานะคะ” แม่เลี้ยงไม่รอช้า เธอรีบแนะนำเด็กสาวให้ชายแก่ได้รู้จักทันที

“ชาลิสา…ท่านองอาจนะ” จากนั้นเธอก็แนะนำชายแก่ให้เด็กสาวรู้จักต่อ

“ค่ะ” ชาลิสารู้สึกอึดอัดกับสายตาของผู้ชายตรงข้ามเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้

“หน้าตาน่ารักดีนะเด็กคนนี้” ชายแก่ใช้สายตากวาดมองสำรวจร่างกายและใบหน้าของเด็กสาววัยสะพรั่งอย่างแทะโลม แต่เด็กสาวก็ทำได้เพียงก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับผู้ชายตรงข้ามกับเธอ

“เธอเป็นลูกสาวของแฟนดิฉันค่ะ” กนกนุชตอบกลับพลางส่งยิ้มร่าเริงไปให้องอาจ

“สั่งอาหารกันก่อนเถอะ ค่อยคุยกัน” ชายแก่อ้วนพุงย้อยยกยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ 

“ค่ะท่าน” แม่เลี้ยงพยักหน้าให้เบาๆ 

“ขอเมนูด้วย” ชายแก่ยกมือขึ้นพลางเอ่ยกับพนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง

“ค่ะท่าน..นี่ค่ะท่าน” พนักงานตอบกลับและรีบเดินมาวางเล่มเมนูอาหารสีดำไว้บนโต๊ะตรงหน้าของทั้งสามคนทันที

“ชอบกินอะไรเป็นพิเศษไหมล่ะยัยหนู” ชายแก่หยิบเมนูขึ้นมาเปิดดู ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามชาลิสา

“เอ่ออ..อะไรก็ได้ค่ะ” เด็กสาวตอบกลับพลางหลบสายตาองอาจ เธอบอกตรงๆ เลยว่าเธอรู้สึกกลัวแววตาและท่าทางของชายแก่ตรงหน้าเอามากๆ 

กนกนุชเงยหน้าขึ้นมามองเด็กสาวข้างกายสลับกับชายแก่ เธอก็ยกยิ้มขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ เพราะดูจากท่าทางขององอาจแล้ว ก็คงจะถูกอกถูกใจชาลิสาอยู่ไม่น้อยเช่นกันนั่นแหละ แบบนี้สิ่งที่เธอคุยกับองอาจไว้ก่อนหน้านี้ก็อาจจะพอมีหวังอยู่บ้างก็ได้