ตอนที่2. ชื่อของเธอ

      หลังจากที่เรียนจนหมดชั่วโมงแล้วนั้น อยู่ ๆ เสียงอาจารย์หนุ่มคนเดิมก็ดังขึ้น

“คุณคนถือกาแฟ เอางานเพื่อนทั้งกลุ่มไปส่งที่ห้องพักอาจารย์ด้วย”

เสียงเข้มดังขึ้นทันทีที่เซียวเล่ห์ก้าวออกจากห้องเรียน

ฮานะที่กำลังจะหันหลังกลับแทบสะดุดปลายรองเท้าตัวเอง

เธอหันกลับมาช้า ๆ พร้อมคิ้วข้างหนึ่งที่กระตุกขึ้น “อาจารย์ให้ฉันทำงานพาร์ทไทม์เหรอคะ? มีสวัสดิการด้วยไหม? แล้วทำไมต้องเป็นฉันเพียงคนเดียว” ฮานะถามอย่างเอาเรื่องและมองไปรอบๆห้องก็เห็นว่าเพื่อนหลาย ๆ คนก็ว่างกัน แต่ทำไมต้องเป็นเธอ

“มีครับ...แต่ถ้าปากดีแบบนี้ หักคะแนนแทน และที่เป็นคุณเพราะว่าคุณทำผิดกฎของห้องเรียน การกินอาหารในห้องในขณะที่กำลังศึกษาเล่าเรียนมีใครเขาทำกันบ้าง ตอบ !!”  คำพูดของเขาที่เป็นทั้งคำถาม และดูเหมือนเป็นการอบรมทำเอาฮานะอึ้ง

ฮานะทำตาโตใส่เขา แต่สุดท้ายก็ยอมกอดแฟ้มเอกสารแน่น เดินกระแทกส้นสูงปัง ๆ ตามเขาไป

ในขณะที่อีกฝ่ายเดินนำอย่างไม่สนใจโลก ราวกับเธอเป็นแค่ฝุ่นใต้รองเท้า ของเขาเท่านั้น

---

ห้องพักอาจารย์ คณะอักษรศาสตร์

โต๊ะไม้เรียงราย กลิ่นชาอ่อน ๆ ลอยคลุ้ง และความเงียบสงบแบบคนจริงจังสมกับเป็นห้องพักอาจารย์

“วางไว้ตรงนี้” เข่าพูดเพียงเบา ๆ และส่งสายตาไปที่โต๊ะตัวที่ว่างเปล่าตรงหน้า

ฮานะมองตามปลายนิ้วเรียวยาวที่ชี้ไปยังโต๊ะ ก่อนวางแฟ้มลงอย่างไม่อ่อนโยนเท่าไหร่

ปึก !! 

“รู้ไหมคะอาจารย์ ว่านี่มันไม่อยู่ในขอบเขตความรับผิดชอบของนักศึกษาเลยแม้แต่นิด”

เซียวเล่ห์เลิกคิ้วนิดหนึ่ง “แต่ก็ทำตามโดยดี ไม่ใช่หรือครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่คนที่ฟังกับฟังแล้วดูเหมือนกับว่าเขากำลังประชดประชันเธอ

“ก็แค่ยังไม่อยากเปิดศึกเร็วเกินไป เดี๋ยวเบื่อเร็ว”

น้ำเสียงของเธอเรียบแต่แฝงความยียวน จนอีกฝ่ายต้องพิงพนักเก้าอี้ มองเธออย่างประเมิน

“คุณไม่ใช่เด็กธรรมดา...หากแต่เป็นเด็กที่ปากดี ก้าวร้าว เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับตีก้นซะให้เข็ด”

"แต่เสียใจด้วยนะคะ พอดีว่าเป็นลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่น้องค่ะ" ฮานะพูดและหมุนตัวเพื่อจะเดินออกไปจากห้องในทันทีก่อนที่เธอจะหันกลับมาหาอาจารย์อีกครั้งหนึ่ง

ฮานะยิ้ม “ดีใจจังที่อาจารย์พอจะมีแววตาแบบนั้นอยู่บ้าง”

เธอหันหลังจะเดินออก แต่ก่อนพ้นประตูเธอหันกลับมา

“ขอเตือนไว้ก่อนนะคะ ว่าถ้าคิดจะกลั่นแกล้งใคร ควรแน่ใจก่อนว่าเขาไม่มีเขี้ยว”

เสียงประตูปิดลงอย่างงามสง่า ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ กับความรู้สึกแปลกประหลาดในอกของเซียวเล่ห์

เขาหยิบแฟ้มขึ้นมาทีละแผ่น และเมื่อถึงแผ่นสุดท้าย เขาก็ชะงัก

ฮานะ อรุณวดี มิยูกิ
รหัสนักศึกษา: xxxxxx

นามสกุลที่คุ้นเคยเหมือนเงาอดีตที่ตามหลอกหลอน
มิยูกิ ยากูซ่าที่เขาอยากลบออกจากแผนที่โลกใต้ดินทั้งใบ

เลือดในกายเขาร้อนวาบขึ้นทันที ริมฝีปากบางขบเข้าหากัน

“อาตง”

เสียงทุ้มเย็นเรียบดังขึ้นจากมือถือที่เพิ่งกดโทรออก

“ครับนาย?”

“สืบประวัตินักศึกษาชื่อ ฮานะ อรุณวดี มิยูกิ ปีหนึ่ง คณะอักษรศาสตร์ ให้ไวที่สุด”

“รับทราบครับนาย”

และเมื่อสายตาคมเรียวละจากแฟ้ม เขาเพียงพึมพำเบา ๆ

“ก็ว่าอยู่... ทำไมถึงเหม็นกลิ่นเลือดขนาดนั้น”

---

 

“เธอจะเอาแกงกะหรี่สองรอบทำไม?”

แพรวเพื่อนในกลุ่มฮานะถามด้วยความสงสัย

“เผื่อไว้ปาใส่หน้าใครบางคน ถ้าเดินผ่านมาแล้วพูดมาก”

ไม่ทันขาดคำ ชายในสูทเข้มก็เดินผ่านโต๊ะอาหารอย่างเงียบงัน พร้อมจ้องตากับฮานะแบบไม่มีคำพูด

“พูดถึงผี ผีก็มา” ฮานะยิ้มบาง ๆ “อาจารย์คะ...ลงมาตรวจอาหารหรือลงมาหาคำตอบปรัชญาจากถาดข้าวนักศึกษา?”

เซียวเล่ห์หรี่ตามองเธอเล็กน้อย แล้วเดินเข้าแถวซื้ออาหารโดยไม่ตอบ

ฮานะลุกขึ้นเดินตามไปยืนข้างเขา หยิบตะเกียบอย่างจงใจ

“คนที่อ้างว่าตัวเองเคร่งคุณธรรมแต่ไม่ยอมเข้าห้องพักครูตอนกินข้าวแบบนี้...เรียกว่าอะไรดีคะ? ตีสองหน้าเหรอ?”

“เรียกว่า...พยายามจะไม่อ้วกเพราะบางคนปากเสีย”

“นั่นปากหรือคัตเตอร์คะอาจารย์? กรีดคนอื่นเก่งจริง”

เซียวเล่ห์หันมามองเธอเต็มตา ยกยิ้มเบา ๆ ที่มุมปาก

“แล้วคุณล่ะ...นั่นลิ้นหรือระเบิด? ถ้าระเบิด แนะนำอย่าพูดมาก เดี๋ยวตัวเองจะระเบิดก่อน”

“ดีค่ะ จะได้ระเบิดลงกลางมหาลัยไปเลย แล้วทุกคนจะได้รู้ว่าอาจารย์คนไหนเล่นแรงกับนักศึกษาสาวปีหนึ่ง”

เซียวเล่ห์ยกถาดอาหาร เดินผ่านเธอไปช้า ๆ พร้อมเสียงสุดท้ายที่กระซิบเบา ๆ ข้างหู

“ถ้าคุณรู้ว่าผม ‘เล่น’ ยังไง... คุณจะไม่กล้าแหย่แม้แต่ปลายเล็บ”

ฮานะยืนนิ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ยอมแพ้

“งั้นก็ระวังไว้ด้วยนะคะ...บางทีแมวตัวเล็กก็ซ่อนได้เจ็บกว่าที่คิด”